Tepels

Lieve jongen,
deze morgen lag ik nog even met je broer te knuffelen in bed. En het ging over ons gezinnetje. Matias kon maar niet geloven dat jij nooit bij ons thuis geweest bent, alleen maar in dat ziekenhuis. Hoe leg je zoiets uit aan een jongetje van ondertussen 5.
Ik bedenk dan, hij was 2.5 toen je even langskwam, wat weet hij er nog van? Hij ziet en herkent het verdriet nog bij ons, al is het natuurlijk niet altijd even intens. Of zoals hij onlangs zei: het is jammer dat mijn broer gestorven is, maar gelukkig krijgen we opnieuw een baby.
Om dan meteen verder te gaan over alles wat hij weet over baby's. En over hoe we kunnen zien of een baby een jongen of een meisje is. Om te eindigen met de vraag waarom jongens tepels hebben. Tja, kijk, aan de volledige evolutieleer ben ik nog niet toegekomen, dus het antwoord op die laatste vraag moet nog maar even wachten.

Lieve kus,
je mama

Van mensen en torens.

Dag lieve jongen,
vandaag alweer een trieste dag, niet alleen omwille van het weer (pikkezwart, donder, hagel...) maar vooral omwille van iedereen die vandaag afscheid moet nemen van iemand. Voor mannen die hun vrouw verliezen, kindjes die hun mama verliezen, of ouders die het ondenkbare meemaken. Hoe dan ook, ze zullen er zijn vandaag, soms in onze dichte omgeving, soms in onze ruimere omgeving, soms kennen we ze niet eens.

Ik pleit niet voor een collectief doemscenario. Uiteindelijk wordt niemand daar beter van, en de klappen die het leven ons geeft, hoe groot of klein ook, die moeten we maar incasseren, willen of niet, kunnen of niet, we hebben geen keuze. In zoveel dingen hebben we geen keuze dan het hoofd te buigen.

In één zaak hebben we wel een keuze.  De tijd die we onszelf geven om met een gebogen hoofd rond te lopen. De mogelijkheid die we onszelf geven om ook de positieve zaken in het leven te zien. Om naast al het verdriet ook de schoonheid te zien. De schoonheid die zit in die laatste knuffel, het laatste woord, het nieuwe leven.

De schoonheid die zit in alle liefde om ons heen, van ons gezin, partners, kinderen, familie, vrienden. Soms, als het heel erg moeilijk is, dan moet je maar denken dat je al die armen om je heen voelt, van iedereen die met je meeleeft. Stel je voor dat ze allemaal rondom je komen staan, dat ze hun armen om elkaar slaan, dat ze zich uitrekken naar jou en je helemaal omarmen. Totdat je maar een puntje meer bent in de massa. Dat is schoonheid. En op die massa van mensen rondom je, daar kan je op bouwen, torens zelfs, ook van mensen, zoals in Spanje.

Lieve kus,
mama