Welkom!

Welkom op de blogspot van Tomas Wieme. Tomas werd geboren op 24/09/09 en is gestorven op 25/09/09. Ter herinnering aan zijn aanwezigheid werd deze blog opgericht door zijn mama en papa.
Doorheen de tijd is deze blog geëvolueerd naar algemene bedenkingen en ervaringen omtrent het ouderschap.

donderdag 24 februari 2011

Life is life

Dag kapoen,
life is life, lalalalala! Het nummer zal je wellicht niets zeggen, maar de 'generatie' van je mama zal het wel meebrullen. Zoals we ons gisteren nog eens geamuseerd hebben in de Lotto Arena met Skunk Anansie ;-)
Maar lieverd, ik moet toegeven, het is mij definitief duidelijk dat ik ouder aan het worden ben. Ik ga immers oordopjes kopen voor het volgende concert (toch iets aan oorbescherming doen) en ik herinner me zaken die al minstens 10 jaar uit de mode zijn. Zoals je hand in de achterbroekzak van je lief steken, ik herinner me zelfs niet of het jaren 80 of 90 was. Ik moest er gisteren nog aan denken, toen ik met je papa aan het wandelen was.
Ja, we worden ouder, nu we aan het vierde decennium van ons leven bezig zijn. Maar hoe je er ook over klaagt, life is life!

Gisteren trouwens een kapoentje van rond jouw leeftijd gezien, moest vlug mijn tranen wegvegen, want ik miste je opeens ongelooflijk, mijn lief venteke!

Dikke kus,
je mama

vrijdag 18 februari 2011

Nachtelijke inspiratie

Lieve kapoen,
wat maakt het toch, dat de nacht zo aantrekkelijk is voor poëzie en nieuwe ideeën? Hoe vaak ben ik vroeger niet opgestaan, omdat ik iets moest schrijven, een woord, een zin, een tekst, iets wat leek op een gedicht? Ik lag te woelen in mijn bed en kon niet anders dan opschrijven wat in mijn hoofd zat.
Wat 's nachts zo subliem en verheven leek, was 's morgens een banaal tekstje. Een kijk op het leven die het daglicht niet kon weerstaan. Voelen we ons onder de klaarte van de maan anders? Breekbaarder?
Is het in de stilte van de nacht soms zoveel meer tastbaar? Die sterfelijkheid die we allemaal meedragen, komt die onder de sterren zoveel meer tot uiting?
Ik heb er geen idee van, maar, ik schrijf dit dan ook weer op een uur dat eveneens vol zit van de geniale invallen.

Nachtelijke inspiratie, zo zalig. Al is het maar voor het moment zelf waarop je het gevoel hebt dat alles mogelijk is, dat je geschiedenis aan het schrijven bent. Misschien is dat wel onderdeel van de nachtelijke inspiratie: het overweldigende gevoel dat alles nog mogelijk is, dat morgen de zon weer op komt en dat alles goed komt. De toekomst begint morgen...

Dikke kus,
je mama

woensdag 16 februari 2011

Medische vooruitgang

Dag lieve schat,

Deze morgen een artikel in de krant helemaal uit gelezen. Het ging over het behelpen van een open ruggetje en het opereren van de baby terwijl hij nog in de buik zit. Wat de medische wereld al niet allemaal kan doen. Ze verwezen trouwens ook naar de operaties bij hernia diafragmatica, maar ondertussen weten we natuurlijk dat dit jou niet zou geholpen hebben.

Alweer een stap verder denk ik dan, de kinderen die de operatie ondergaan hebben immers dubbel zoveel kans om zelfstandig te kunnen lopen. Alweer hoop voor mensen die op een echo slecht nieuws krijgen.

Zo gaat alles verder schat, ik duim en supporter mee voor alle onderzoekers.

kusje,
mama

maandag 7 februari 2011

De roos

Dag lieve kapoen,
deze morgen nog eens bij je langs geweest. Er lagen heel veel blaadjes, bij alle kindjes. Het leek wel alsof de wind alle blaadjes vanuit alle hoeken tot bij jou en de andere engeltjes had geblazen.
Toen ik een poging deed om ze min of meer op te ruimen, kwam ook de mysterieuze roze roos te voorschijn. Ruim drie weken lag ze bij je, prachtig te blinken, maar nu heeft ze plaats moeten ruimen.
Zalig is het, om bij je te komen en te zien dat iemand anders je ook een bezoekje bracht...

lieve kus en tot later,
mama

dinsdag 1 februari 2011

www.bartsweg.be

Dag lieverd,
net naar de reportage van Koppen Xl gekeken en ik moet het even van me af schrijven. Wat een prachtige persoon, Bart Verbeeck, en hoe verschrikkelijk herkenbaar, het verdriet bij iedereen.
Ik zag dat het er niet toe doet, hoe oud of groot, gezond of ziek, iemand is. Het is zoals de papa het er met veel moeite uit kreeg: 'het is mijn kind' en ik laat het hier toe om te sterven. Waarom? Omdat je alles doet voor je kind, we hebben alles gedaan wat Bart wou.
Zo verschrikkelijk herkenbaar, ik kon hun tweestrijd als het ware voelen. Want ook al wou ik niets liever dan je nog enkele minuten bij me houden, de gedachte dat je pijn zou lijden deed me inderdaad beslissen om die beademing te stoppen. Alhoewel je weet dat je nadien verscheurd zal zijn door pijn en verdriet, je wil niet dat je kind nodeloos afziet, al zeker niet voor jou.

Bedankt Bart, voor je boodschap wat het genieten betreft. We moeten inderdaad allemaal ongelooflijk genieten van wat er wel is. Alhoewel we rouwen om het verlies en het gemis elke dag voelen, toch moeten we er ons bewust van zijn hoeveel geluk we wel niet hebben. En geluk, dat zit vaak in heel kleine dingen.

Je zal nooit vergeten worden, dat is zeker, het was een eer om je reportage te mogen bekijken... En geef je onze kapoen daar boven een dikke knuf?

Zoen,
Brenda