Mister E. en Mister T.

Dag lieve kapoen,
ik wil je graag iets vertellen over een ander, erg bijzonder kapoentje. Geen idee of zijn mama en papa het wel willen dat ik hem met naam en toenaam vernoem, dus laat ik hem maar Mister E. noemen (een beetje naar analogie naar jou, omdat we je Mister T. noemden toen je nog in mijn buik zat). Mister E. is een surviver, laat ik daar maar duidelijk over zijn. Hij heeft al zoveel moeten meemaken, operaties, medicijnen, revalidaties etc dat sommige mensen zich wel afvragen hoe dat nu kan, zo'n klein manneke dat zich overal doorheen vecht.
Ook mama heeft heel veel kaarsje voor hem doen branden, in die tijden toen hij het heel erg moeilijk had. Maar zie, Mister E. wordt sterker met de dag en zijn oogjes fonkelen ongelooflijk. De guitigheid zit in zijn kaakjes en soms lijkt het wel alsof hij in één oogopslag iemand kan doorgronden.
Ok ok, ik geef het toe, ik ben niet echt objectief als het gaat over Mister E. Want nog meer dan alle andere baby's voel ik me soms door hem met jou verbonden. Op een heel rare, niet erg logische manier (logica en gevoelens, niet altijd op eenzelfde lijn). Het is immers door de capriolen van Mister E. dat we bij jou meteen wisten dat je toestand 'meer dan ernstig' was. Omdat we iets wisten van saturatiewaarden. Het was ook door Mister E. dat we niet meteen van het ergste uit gingen, omdat er immers al ongelooflijk veel mogelijk is op medisch vlak.
Jammer genoeg kon er voor jou niets meer gedaan worden. Maar, dat denk ik dan, voor Mister E. kon dat wel, en hebben alle mogelijke doktoren al hun vernuft gebruikt om te zorgen dat hij nog steeds bij ons is. Met zijn guitige oogjes en kaakjes.
Ik heb het hier vroeger al eens gezegd, als jij een verliezend lotje bent, dan is hij zonder twijfel een winnend. En laat me dat nu eens moed geven. Moed om toch positief te denken.
En ja, ik ben er zeker van dat jij, Mister T. en Mister E. het goed zouden gedaan hebben, als guitige maatjes ondereen. Grote broer en de grote broer van Mister E. doen het immers ook wel goed samen. En als ik jouw grote broer zie omgaan met Mister E., tja, dan denk ik alleen maar dat hij een enorm goede en lieve grote broer is.

dikke kus en knuffel,
mama

Bali

Dag lieve kapoen,
van Dublin gaan we naar Bali. Ik las er gisteren immers dat baby's daar de eerste 6 maand van hun leven de grond niet raken. Jullie worden er immers gezien als kleine godheden die uit de lucht zijn getuimeld en die moet je natuurlijk goed verzorgen. Baby's worden dus altijd gedragen, of in een bedje gelegd, maar nooit op de grond. Een godheid leg je immers niet op een ordinaire grond.
Na 6 maand is er een volledig ritueel wanneer de baby voor de eerste keer de grond aanraakt en dan eigenlijk mens wordt.
Het hele geloof heeft ook andere gevolgen. Als een baby voor zijn 6 maand sterft, dan wordt hij behandelt als een god en de as komt in een tempel terecht, ter aanbidding. Dus, om het even samen te vatten, ben jij mijn kleine god. Uit de hemel getuimeld, de grond niet geraakt en toen weer vertrokken.

Mooi, daar kan ik absoluut mee leven...

Dikke kus,
mama

Dublin

Dag kapoen,
waar we ook gaan, je reist altijd een beetje mee. Ik zie een straatnaam met je naam (niet zo uitzonderlijk), of iets anders, of ik laat je naam ergens achter, wat dan ook. Kleine tekentjes zijn het, van jou, die wij hier en daar achterlaten.
Zoals ook hier, in de Guinness brouwerij. Opvoedkundig gezien niet meteen verantwoord misschien, maar he, wat kan ons dat schelen!

Dikke kus,
je mama

De Ronde

Dag lieve schat,
heb je zaterdag evenveel als ons genoten?
Het was zo'n speciale gebeurtenis... Je papa maar gas geven, samen met Jörgen, en ik, samen met je grote broer en nog heel wat anderen supporteren. Ik krijg er nog steeds wat kippenvel van, zeker nu we ook de video's kunnen bekijken.

Je papa heeft een prachtprestatie neergezet, het weer was goed, je broer was flink en de supporters riepen mee op elke helling. Ik zou zelfs durven zeggen dat je papa op de Bosberg vleugels kreeg, het einde van de 260 (270) km naderde dan ook. Als het niet zoveel trainen en afzien was, ik zou het elk jaar doen ;-)

En de aankomst, de knuffel achteraf, tja, die zei meer dan woorden, het kleine traantje dat we gedurende de dag lieten ook. Maar je was bij ons lieverd, in ons hart, in de zon die uitbundig scheen en op de borstkas van je papa, je naam in grote letters...

Veel liefs,
je mama