Een nieuwe start?

Lieve schat,
ik weet niet goed wat ik vandaag moet zeggen, als afronding van 2009. Natuurlijk hoop ik echt dat 2010 ons geen verdriet meer brengt zoals het afscheid van jou was. Maar tegelijkertijd vond ik het ook zo bijzonder om zwanger van je te zijn, naar je uit te kijken en je even te kennen. Daarom ben ik ook een beetje dankbaar en wil ik zeker niet '2009 zo snel mogelijk vergeten'. Want dat zou dan ook betekenen dat ik jou wil vergeten en dat is natuurlijk absoluut niet zo.

Zoals je papa hier ook al schreef heb je ons een belangrijke les geleerd. Over het leven op zich en ook over elkaar. Dat we elkaar graag zien en dat we nu wel kunnen zeggen dat we alles aan kunnen. Dat we bij elkaar zullen blijven in goede en slechte dagen. En dat is zo verschrikkelijk belangrijk.

Het blijft natuurlijk moeilijk om zonder jou verder te gaan, maar stilaan raken we er aan gewend (want wat kunnen we anders?). Ik ben zeker dat je voor ons gezin een prachtige beschermengel bent en al had ik je graag kusjes geven en miljoenen knuffels, toch is het ook prachtig om te weten dat je altijd bij ons bent, altijd...

Dikke zoen!
mama

Tomas zegt piep...

Lieve kapoen,
wat had je op kerstdag een leuke verrassing voor ons in petto. We gingen 's middags eten met oma en opa en het was echt genieten. Onverwachts komen ze de wijn presenteren voor het hoofdgerecht en ik weet niet hoe het precies mogelijk is, maar de wijn was een 'Thomas' wijn. Je naam stond op het etiket! Welliswaar in de 'h'-schrijfwijze, maar toch. Het leek of je even piep kwam zeggen. Alsof je er op die dag ook bij wou zijn, exact 3 maand nadat je naar de hemel trok. En alhoewel het natuurlijk voor iedereen even slikken was (en er ook traantjes waren), was ik ongelooflijk trots. Een 'Tomas-wijn' drinken, op zo'n dag, in zo'n gezelschap, ik vond het fantastisch. Bedankt om dat even voor ons te regelen, want ja, zeg nu zelf, toeval bestaat toch niet echt he...

Dikke zoen,
mama

Kerstavond - kerst...

De 24e en de 25e van elke maand doen ons hier altijd even stilstaan. Al weer een maand voorbij, hoe is het mogelijk dat de tijd zo snel gaat...
We hebben niet zoveel zin in de feestdagen, geen zin om cadeautjes voor elkaar te kopen, geen echte zin om feest te vieren, geen zin om een kerstboom te zetten en terug te blikken op 2009. Voor Matias doen we alles, omdat het onbetaalbaar is om zijn gelukkige gezichtje te zien wanneer de kerstboom er is en omdat het zo fantastisch is om zijn zoentjes te krijgen.
We raken er wel door, net alsof we op sommige momenten echt al onbevangen kunnen lachen. Zoals dit weekend, toen we een sneeuwballengevecht hadden bij oma en opa. Het deed ook zoveel deugd om hen nog eens te horen lachen en te zien genieten.

Maar toch, altijd ben jij er bij, altijd spreken we over je, altijd denken we aan je. Tomas, je zal nooit uit onze gedachten en uit ons hart gaan. Altijd in mijn vesting, voor altijd en eeuwigheid...

verdriet

Lieve Tomas,

Jongen, in tegenstelling tot je mama ben ik veel minder goed in het onder woorden brengen van wat ik voel. Noem het maar een stereotiepe mannelijke eigenschap. Betekent dit dat ik de afgelopen uren, dagen en maanden niet aan je gedacht heb? Neen. Uiteraard niet.

Meer dan het me lief is doet alles wat gebeurd is in die twee turbulente dagen dat je bij ons was me verdriet. Verdriet met een intensiteit zoals ik die nog niet kende. Verdriet en spijt omdat ik je nooit in mijn armen heb gehad toen je nog écht bij ons was. Maar ook verdriet om wat niet heeft mogen zijn, omdat ik nooit zal weten of je even enthousiast als je grote broer zou vragen om te voetballen, te knuffelen,...

Maar hetgeen me nog het meest van allemaal pijn doet is dat ik zo weinig over je kan praten. Ik zou niets liever doen dan ronduit aan iedereen vertellen hoe je het stelt en welke vorderingen je maakt. Zoals elke trotse vader zou ik je bewieroken en aan iedereen vertellen hoe fantastisch je wel niet bent. Maar helaas, het heeft niet mogen zijn.

Tomas, je was heel erg welkom en je hebt ons laten inzien hoe fragiel een mensenleven kan zijn. Je hebt ons in rouw en verdriet gedompeld, maar meer dan dat heb je je mama en mij duidelijk gemaakt dat we je grote broer en elkaar moeten koesteren. Ik wil je daarvoor bedanken. Weet dat je, ongeacht wat ons gezinnetje nog te wachten staat, in m'n hart altijd mijn tweede flinke zoon zal zijn. Voor altijd.

Liefs,

Je papa

Zolang er sneeuw ligt

Winter. Elke boom, herleid
tot zijn skelet, staat helemaal los,
total loss.

Slechts sneeuw doet wat verloren
is, weer bij elkaar horen,
weer bij elkaar luisteren,
maakt bomen weer tot bos.

Herman De Coninck

Haartjes

Dag lieve Tomas,
nog vlug even een berichtje om te zeggen dat je echt wel goed lijkt op je grote broer. Alleen je haar is anders. Je broer had van in het begin zijn 'weerborstelinplanting' en die was er bij jou niet. En ook achteraan op je hoofdje had je veel meer (donkere) haartjes.
Maar de rest lieve schat, je neusje, je mondje, je lipjes,... het lijkt zoooooo goed op dat van grote broer, jullie zouden overduidelijk broertjes geweest zijn.

Dikke kus!
mama

ps ook een dikke kus van papa en uiteraard ook van grote broer Matias!

World wide candle light day

Nooit geweten dat het bestond: een dag waarop de ganse wereld overleden kindjes herdenkt. Jammer dat we het nu wel weten... Elke tweede zondag van december doen mensen over de ganse wereld om 19u een kaarsje branden. Aangezien elke tijdszone dit doet, trekt er een golf van licht over de wereld. Zo worden onze engeltjes echt wel als lichtjes herdacht.

Vanavond om 19u zal hier dus een kaarsje branden, alhoewel er elke dag al eentje brandt, maar dan doen we er speciaal voor ons sterretje nog eentje bij.

Lieve Tomas, ik zie je graag en ben ongelooflijk trots op je. Net als je grote broer ben je een prachtkerel. En dat van je grote broer mag zeker gezegd worden hoor, de kusjes die ik de laatste dagen van hem kreeg zijn niet op mijn en jouw handjes samen te tellen...

Tijd heelt alle wonden?

Dag lieve Tomas

Als titel een spreuk die iedereen wel al eens gehoord heeft en die iedereen wel al eens in de mond heeft genomen. Maar tegelijkertijd weet ook iedereen die met intens verdriet te maken krijgt dat ze niet waar is. Ze kon niet meer onwaar zijn. Tijd is geen vriend, maar een vijand. Een sluipschutter die goed verborgen je volgt in de alledaagse taken. En uithaalt net wanneer je iets minder op je hoede bent. Op dat moment laadt ze haar geweer en haalt je moeiteloos neer, met een eenvoudig woord, gebaar of liedje op de radio. En dan lig je daar, aangeschoten, gewond en bloedend. Weerloos...

Want het is niet zo dat het beter gaat, dat het na een aantal weken plots beter is om wakker te worden. Het is niet zo dat de gedachte aan jou vervaagt, verre van. Zoals ik je broer elke dag wat dieper in mijn hart sluit, zo mis ik jou elke dag wat meer. Want de tijd leert me ook dat het afscheid aan jou definitief was. En dat we elke seconde verder verwijderd zijn van het moment dat ik je in mijn handen hield. Ik haat de tijd, hij brengt me elke seconde verder weg van jou...

10 weken...

Het is al weer 10 weken geleden, ik kan het nauwelijks geloven. Soms gaat het goed, soms gaat het heel wat minder en mis ik je met mijn ganse lichaam. Het lijkt wel alsof de verdoving die begonnen is op de dag van je geboorte stillaan uitgewerkt raakt. En dat de pijn beetje bij beetje aan het loskomen is.

Ik trek me op aan de goede dagen, de 'leukere' momenten. Vandaag had ik de kasten in de kamer van je grote broer alvast een likje blauwe verf gegeven. En toen hij in zijn kamer kwam ging hij met zijn handje naar de kasten en zei hij: "waauw, mooi blauw mama, zo mooi." Ik denk dat Matias bijlange niet beseft hoe waardevol die momenten voor me zijn.

Deze week ook een mailtje gestuurd naar je papa, met onderaan een kleine ps: ik mis ons kleinste ventje zo. En hij stuurde me een heel lief mailtje terug: je bent niet alleen. Daarin las ik dan zoveel: je bent niet alleen in dit verdriet, in dit missen. Ik mis onze kapoen ook, maar je moet het niet alleen doen, we zijn samen.

Het is anders zo moeilijk om hier of daar vreugde te vinden. Vaak denk ik aan dingen waar ik me vroeger zo goed kon bij voelen (bv een nieuw kleedje kopen), die doen me nu eigenlijk niets meer. Je staat in de winkel te kijken en weet, ja ik moet het kopen want anders heb ik niets om aan te doen op dit of dat feest. Maar je denkt vooral: het kan me niet schelen dat ik niets heb om aan te doen, het feest kan me niet schelen, die jurk kan me niet schelen, wat sta ik hier te doen terwijl jij...

Het is zo moeilijk, om dag na dag weer verder te gaan. Het is alsof ik in duizenden stukjes uiteen ben gespat en nu zelf moet puzzelen om alles weer bij elkaar te krijgen, een zeer moeilijk en bijna onbegonnen werk. Waarom lieve kapoen, waarom lig jij nu niet hiernaast in je wiegje te slapen?

Ik mis je zo...

De regen stroomt als tranen langs de ruit
't Is of de ganse hemel om je huilt
Ik voel me zo mistroostig als het weer
Ik mis je zo, ik mis je meer en meer

Ik herinner me de tijd van jij en ik
van de allereerste tot de allerlaatste blik

Ik mis je zo ik mis je meer en meer
Ik zie je in mijn dromen keer op keer
Wie zegt me hoe en waar zie ik je weer
Ik mis je zo ik mis je meer en meer

Ik weet niet wat er mij toen heeft bezield
Te denken dat ik minder van je hield
Ik besef nu dat het lang niet over is
Omdat ik jou nog alle dagen mis

Lieve Tomas, ik mis je zo...