Het collectief geheugen

Dag lieve schat,
de titel van dit berichtje is nog een onderdeel geweest in een erg populaire kwis, maar los van het feit dat ik wel eens graag een kwiske sla, gaat het hier even over iets anders.
Maandag was ik na het badmintonnen aan het napraten met iemand. Ik was over jou aan het vertellen en hoe je daar allemaal mee omgaat (of hoe je het overleeft is misschien beter geformuleerd) en uiteindelijk kwam het gesprek ook op het forum 'metlegehanden', waar ik heel wat steun uit haalde. Uit ervaringen van andere mensen of mensen die me enorm goed begrepen, of ik nu extreem kwaad of verdrietig was, of gewoon niets voelde, totaal leeg was. Altijd was er wel iemand die zei: dit is normaal, wees niet bang, hoe moeilijk het ook is, het zal langzamerhand steeds wat beter gaan. Mensen die spraken over een verlies van 20 jaar geleden, wat ze er uit geleerd hadden, wat het met hen gedaan had.
En toen kreeg mijn gesprekspartner een ingeving: toch jammer dat er niet zoiets is als een 'collectief geheugen', dat iedereen opnieuw zijn eigen weg moet zoeken, terwijl het eigenlijk al 'geweten' is hoe je dit wat kan aanpakken.

Ik vond het wel een leuke gedachte, een collectief geheugen... Maar toen dacht ik meteen: het forum is mijn collectief geheugen! Het laat me toe wat in de toekomst te kijken en jammer genoeg ben ik al op een punt gekomen dat ikzelf nieuwe mensen moet verwelkomen. Want dat doen we altijd. Elkaar proficiat wensen met onze schitterende kindjes. Iets wat voor alle sterrenmama's zo belangrijk is, maar zo vergeten wordt in de wereld buiten het forum. Misschien moeten we toch eens nadenken over zo'n collectief geheugen voor iedereen, kunnen we dat er meteen in zetten.

kus,
je trotse mama

Winterzon op het strand

Dag lieve schat,

Gisteren zijn we naar de zee geweest. Er is de laatste tijd soms zoveel te doen dat ik er niet altijd in slaag om je te schrijven. Maar mijn gedachten zijn wel bij jou, uiteraard, dat zal nooit anders zijn.
Verder probeer ik Tomassifood wat verder uit te bouwen. Erg traag, maar momenteel zijn alle stappen weloverwogen. Ben eens benieuwd of er veel bestellingen zullen zijn met kerst en nieuw, maar we zien wel. Niets moet en dat maakt het erg ontspannend.

Dikke kus van ons alledrie!

ps als je broer de eerste ster van de avond ziet, roept hij steevast dat dat de ster is van broer en pepe.

Laat de dood u niet bedriegen, hij klopt ook aan kinderwiegen.

Lieve schat,
gisteren naar de boekenbeurs geweest. Altijd een moment waarop ik mezelf moet bedwingen om niet alles op te kopen. Voor broer was het in ieder geval een feest, hij heeft zelfs een handtekening van Dobus gekregen ;-)
In de laatste hal zag ik een boek staan waarvan ik de titel 'De dood in Kinderschoenen' meteen herkende. De auteur, Anne-Flor Vanmeenen, had immers een tijdje geleden een vraag gesteld op het forum van 'metlegehanden' en ik heb toen een aantal mailtjes met haar uitgewisseld.
Haar boek gaat over kindergrafjes, de betekenissen, de beeltenissen die gebruikt worden en de evolutie doorheen de jaren. Ikzelf heb toen aan haar laten weten waarom we gekozen hadden om jouw plekje zo in te richten.
Dus ik neem dat boek vast, blader er in, sta uiteraard met de tranen in mijn ogen, tot ik bij de bedankingen kom... Toen stond mijn hart stil... Kijk maar eens op de foto wat daar staat! (we vergeten Anne-Flor de schrijffout in jouw naam, dat maakt ze in de tweede druk wel goed ;-))

Heel eerlijk: ik heb het boek gekocht (dat kon ik niet laten liggen he) en ben toch even van mijn melk geweest. Ik ben ongelooflijk ontroerd...

kusjes,
mama