Lieve schat,
gisteren D-day, de Warmathon in Gent waar ik me in een vlaag van verstandsverbijstering had voor ingeschreven. Alhoewel, ik moet eerlijk zijn, ik had het wel geroepen, maar uiteindelijk ben ik maar op het laatste nippertje hiervoor ingeschreven.
Tijdens de ochtend / middag nog volop cakejes staan bakken, tegen 15u alles klaargenomen en rond 16u waren we in Gent. En zagen we een massa volk. Die aan het wandelen was naar het parcours, terug kwam of aan het lopen was.
Gent en omstreken, u was massaal aanwezig.
Zo massaal, dat ik meteen wist dat het moeilijk zou zijn om nog cakejes te verkopen. Maar dat terzijde, we kwamen in de eerste plaats om te lopen.
Dus, nummertje afgehaald, opgespeld, nog vlug een selfie met manlief en oudste zoon en we waren vertrokken. Aan een slakkegangetje, maar ik liet me niet opjagen. Mijn twee begeleiders hielden zelfs af en toe halt om bij me te blijven.
Indrukwekkend, dat vond ik er van.
Emotioneel, dat werd ik er van.
Met als gevolg dat ik net na de 1km aan het bleiten was. Nog steeds aan het lopen, dat wel, maar dus snikkend lopen. En toen kwam er zomaar, gewoon iemand naast me lopen, aan hetzelfde - joggende - tempo. En hij begon te vertellen. Dat hij vroeger veel liep, maar nu minder, maar toch wou meedoen. En dat ik het allemaal wel in mijn eigen tempo moest doen.
Ik heb die eerste ronde uitgelopen.
En na een pauze zelfs nog een tweede ronde gelopen.
44 min voor 5.4km, lopen, het zal nooit mijn ding zijn, maar ik deed het.
En ik zag zoveel anderen lopen, hardlopen, wandelen. Met een rolstoel. Met een truitje van iemand. Met een truitje voor iemand.
Allemaal op hun eigen tempo.
Zoals het leven eigenlijk zou moeten zijn.
Vol warmte en met ruimte voor iedereen om het op eigen tempo te doen.
(o ja, en met nen vetten beat en aanmoedigingen ook natuurlijk, want dat geeft altijd een boost).
Dikke kus,
een beetje je trotse mama
ps je papa liep zowaar 5 rondjes! En grote broer liep er ook 2!
