Fabeltjesland

Lieve jongen,
de berichtgeving omtrent de gruwel in Fabeltjesland, ik kan ze moeilijk lezen met droge ogen. De getuigenissen van de verzorgsters, de getuigenissen van de ouders, zo verschrikkelijk herkenbaar. Kort na dit wist ik dat ik zwanger was van jou, dus alle berichtgeving doet me zo aan jou denken.
Deze morgen las ik de getuigenissen van de ouders die hun kindje die dag verloren. Ze waren zonder woede, maar toonden vooral dat ze dit grote verdriet te boven waren gekomen. Het was zo verschrikkelijk herkenbaar, al weet ik niet of ikzelf er zonder woede zou kunnen staan. In de wereld gebeuren er zoveel slechte dingen, maar kwaad aan kinderen, waar dan ook, maakt me intens triest.
Triest omdat geen enkel kind slachtoffer zou mogen zijn, ze begrijpen het niet, ze bevatten het niet, ze zijn onschuldig. Hun dood maakt altijd heel veel woede en verdriet los, of het nu gaat om de Gazastrook, een bus in Sierre of een baby in Fabeltjesland.
Misschien zijn we ook wel heel erg boos op onszelf. Omdat we, ondanks alles, onze eigen kinderen niet kunnen beschermen tegen al dat kwade. Terwijl we dat net zo erg graag zouden willen. Dat we de zo graag zouden hebben dat de wereld is zoals zij hen zien. Fris, vol leuke zaken en alleen maar kleine verdrietjes om een geschaafde knie. Het is een illusie die ze doorprikt zien op het moment dat ze opgroeien.
Toen je broer 'Fabeltjesland' hoorde op de radio en ik die vlug stiller zette, vroeg hij me er natuurlijk naar. Ik heb hem een filmpje getoond van meneer de uil en de Fabeltjeskrant. Sommige zaken zijn toch te moeilijk om uit te leggen...

Dikke kus,
mama

ps doe Leon en Corneel heel veel groetjes van iedereen hier beneden.

Eerste crèchedag

Dag kleine vriend,
morgen gaat je kleine/grote zus voor de eerste keer naar de opvang. Ik heb vanavond al een 5tal keer de lijst overlopen met alle dingen die ze mee moet hebben. Ondanks het feit dat ik het enorm zie zitten om opnieuw te werken, zie ik er tegenop om ons kleinste hummeltje af te geven.
Ik had gedacht dat het makkelijker zou gaan. Dat ik apetrots zou zijn om net wel naar de opvang te kunnen met een baby. Maar toch stond ik vorige week al te bleiten, bij de gewone rondleiding, o God. Het is niet de vraag of Lies het morgen zal overleven, maar hoe ik me er door zal worstelen.
Ik weet wel nog dat ik bij grote broer ook traantjes liet, maar toen deed je papa hem naar 'zijn' Tine en was het afscheid niet zo confronterend voor me. Ofwel komt het omdat ik nu definitief afscheid neem van een periode en ikzelf daar niet zo goed in ben. Geen idee. Ik heb morgen trouwens een afspraak bij de kapper. Omdat ik daar wel stil moet blijven zitten en afwachten tot ik terug mag. Het zou wat zijn, om verwilderd, met een hoofd vol zilverpapier binnen te stormen in de opvang.
Enfin, ik ga flink zijn morgen, mijn grote mond en mijn klein hartje samen laten zwijgen. Denken dat dit maar normaal is, dat ik geen abnormale moederkloek ben. En ook: dat we dit allemaal wel overleven, dat morgenavond iedereen weer thuis ligt te dromen in zijn en haar bedje.

En ik denk ook aan de twee broers die over Lies waken. Want als je een beetje op Matias lijkt, dan zal je haar geen seconde uit het oog verliezen, daar ben ik zeker van...

Dikke kus,
mama