Een nieuw engeltje.

Dag lieve schat,
ik schrok zo erg toen ik deze namiddag bij je kwam en er allemaal bloemetjes naast je lagen... Blijkbaar is er opnieuw een engeltje bij gekomen. Uit de kaartjes kon ik afleiden dat het Laura was, een meisje dus. Ik had zo gehoopt dat er nooit nog een kruisje naast je zou komen, maar jammer genoeg hebben we zoiets niet in de hand. Ik zei tegen Matias dat er je nu een vriendinnetje hebt en hij keek rond en riep maar 'waar?, waar mama?'. Moeilijk om uit te leggen he.
Ik was net met je broer op de terugweg naar de auto toen ik een aantal mensen zag afkomen, recht naar ons toe. Het waren de mama en papa van Laura. Het deed me zo'n verdriet om ze te zien, ik was opnieuw terug op de dag van jouw begrafenis. Het rare is dat ik deze morgen buiten kwam bij de bakker en de kerkklokken luidden. Op één of andere manier deed het luiden me denken aan het moment dat we met jou uit de kerk kwamen en ik moest erg aan je denken. Ik had niet durven denken dat ik een nieuw kruisje zou aantreffen...
Lieve schat, geef Laura alvast een knuffel van ons allemaal, we zullen haar de komende maanden en jaren ook veel zien. En zeg haar dat ze eens een teken geeft aan haar mama en papa, zoals jij bij ons ook doet, zodat hun verdriet ooit ook draaglijk mag worden...

Dikke knuf,
mama

Al 7 maand

Dag lieve schat,
ondertussen zijn er al 7 lange maanden voorbij gegaan. Soms gaat het goed, met momenten minder. Zoals een domme serie, waarin ze uitspraken doen als 'een kind verliezen, daar geraak je niet over' of 'niemand zou ooit zijn kind moeten begraven'... Het is voor veel mensen het ergste wat er is en het is soms surreëel dat wij het meemaken. Soms heb ik het moeilijk met het 'dramatiseren'. Ik wou natuurlijk dat het nooit was gebeurd en dat ik met jou in een buggy aan de schoolpoort zou staan. Ik zoek ook niets op van hoe groot en hoe sterk je nu al zou zijn, voor mij blijf je altijd die kleine baby.

Hoe ongelooflijk moeilijk het ook is, we gaan gewoon door. We lachen, we genieten, maar altijd zonder dat puzzelstukje dat alles volledig zou maken. We hebben het niet altijd nodig om te horen hoe 'erg' het wel is. We gaan gewoon door... Want als ik elke dag zou denken met het ongelooflijke verdriet dat in me zit, dan stopt het gewoon. Dan kan ik niet meer doorgaan.

Maar dan denk ik weer aan het geluk dat ons misschien nog te wachten staat. De toekomst is nog niet voorbij, hij moet nog gebeuren. En de toekomst zal zijn wat wij er van maken. Daarom kijken we vooruit, zonder te vergeten dat er altijd een kapoentje in ons hart zit. En wie weet hebben we ooit nog het geluk om opnieuw een lief kapoentje te verwachten...

Lieve kus,
mama

Zomaar

er zit een groot verdriet in mij
ergens diep verborgen
soms wurmt het zich naar boven
en stroomt over mijn wangen

hoe kan het dat zoveel liefde
tot zoveel verdriet kan lijden
dat zoiets moois
zoveel tranen geeft

ik weet het soms niet meer
hoe het was voordien
hoe het was om gewoon te zijn
zonder littekens op mijn ziel

dan hoor ik weer dat kleine stemmetje
dat vanuit de zetel vraagt:
Mama, ik wil naar Musti kijken!
zo spurt ik naar je broer

hij ziet mijn kleine traantjes
en vraagt lief: Mama pijn?
ik zeg dan, ja, mijn rugje
en dan krijg ik vlug een kusje

en tijdens zijn knuffel denk ik dan:
ik ben toch wie ik ben:
littekens overal maar ook omringd
door al de liefde die ik ken...

Zerkje

Dag lieve schat,
je zal het ook wel gemerkt hebben, je zerkje is eindelijk in orde gebracht. We hadden al zo lang de steen uitgezocht, maar het moest natuurlijk nog geplaatst worden. Nu kunnen we op zoek gaan naar mooie witte steentjes en wat mooie verse bloemen. Alles komt tegenwoordig in bloei, het lijkt laat, maar eindelijk is het dan toch lente. Zou dan toch alles nog goed kunnen komen? Dat er toch nog een einde komt aan die lange en donkere winter?
Ik vind het zo jammer dat ik aan het huis vast zit, anders zou ik meteen gaan kijken naar je steentje. We komen dit weekend wel eens, alledrie en zullen je een mooi kushandje werpen.
Vandaag heb ik ook nog eens jouw speciale doos opengedaan. Ongelooflijk hoeveel verdriet het nog bij me teweeg bracht om alles van je te zien, je lokje haar, je gezondheidsboekje, alle gedichtjes en de kleertjes die ik speciaal voor je kocht.

Maar net als de eerste bloembollen die nu bloeien heb ik hoop. Hoop op goede tijden en hoop op nog een klein wonder dat we ooit nog wel zullen verwelkomen. Weet dat ik altijd, altijd, altijd van je zal houden.

Hele lieve zoen,
je mama

Operatie gelukt!

Lieve schat,
ik heb de voorbije week opnieuw een aantal keer moeten denken aan je. De eerste keer toen ik terugkwam van de chirurg en de afspraak voor de operatie vast stond. We reden naar huis en daar was het weer: zon en regen! Ik heb de regenboog niet gezien, maar ik weet dat je je best gedaan hebt.
Na de operatie liep ik even rond door het ziekenhuis en daar was het: een geur die me meteen terugbracht naar de intensieve zorgen waar je lag. Wellicht is het een ontsmettingsmiddel of zo, maar het zwiepte me enorm terug naar die momenten waarop ik zachtjes met mijn vinger op je beentje of armpje kon strelen.

Ondertussen ben ik terug thuis, herstellende. De mannen hier zorgen er voor dat ik alle adviezen ter harte neem, wat natuurlijk ook nodig is. Je grote broer slaapt trouwens sinds kort in een groot bed. We zijn ongelooflijk trots op hem en hijzelf is ook erg fier. Maar het helpt mij natuurlijk enorm dat hij nu zelf in en uit bed kan kruipen.

Trouwens, je papa is de allerbeste man van de hele wereld! (maar dat weet je zelf ook natuurlijk wel)

Dikke kus,
je mama