Meiklokjes

Dag lieve jongen,
morgen is het 1 mei, en vandaag ben ik samen met broer je een potje meiklokjes komen brengen. Het is het eerste jaar dat dit me opvalt, maar ze worden overal aangeprezen als dé geluksbrengers. Is dit iets nieuws? Opnieuw een commerciële stunt die ons collectief in de kosten jaagt? Of bestaat het al veel langer en heb ik er gewoon nooit oog voor gehad?
Even surfen op het wereldwijde web leert me dat er wel degelijk een traditie is, die in Frankrijk zou ontstaan zijn. Iets met koning Charles IX die ooit eens een bosje kreeg op 1 mei om hem geluk te wensen. En hijzelf vond dit zo sympathiek dat hij blijkbaar het jaar erna zelf die meiklokjes begon uit te delen.
Het zijn dus geluksbrengertjes, en je geeft ze aan mensen die je graag ziet. Oh ja, volgens Wikipedia (die uiteraard altijd de algehele wereldwijsheid in pacht heeft) zijn de lelietjes-van-dalen lid van de aspergefamilie. En laat dat nu net op het menu staan...

Lieve kus,
mama

ps veel geluk het volgende jaar, voor iedereen die dit leest alvast een virtueel bosje meiklokjes

Een kleine boekentas

Dag lieve schat,
het schoot me vandaag door het hoofd, na de paasvakantie is het je eerste schooldag! En net zoals alle andere mama's zeg ik dan: het is toch vlug gegaan. Die babytijd met broebelen en pampers, met vallen en opstaan, het is al een groot deel voorbij. Volgende maandag staat er een piepklein peutertje aan de schoolpoort.

Ik heb de eerste boekentas van je broer nog niet weg gedaan, als je ze straks nodig hebt, geef een seintje he, dan zwier ik ze even met een katapult in de lucht.

Dikke kus en alvast veel succes!
mama

Flair - 1 dag om van je te houden

Dag lieve schat,
vandaag ligt 'jouw' Flair in de winkel. Via het forum van 'metlegehanden' kwam ik met de journaliste in contact. Ze wou graag jouw verhaal brengen, met als titel 'ik had maar 1 dag om van je te houden'. Alhoewel die titel natuurlijk niet klopt (ik stop niet met je graag te zien omdat je weg bent), ben ik toch even terug in de emoties van de eerste dagen terug gekropen.

Ik moet zeggen dat het niet zo makkelijk was om het artikel te lezen. Het leek wel alsof ik in alles overdreef. Omdat het al bijna 2.5 jaar geleden is, omdat ik nu alles wat zachter zie, wat meer een plaats heb kunnen geven.

Maar toen ik het voor de tweede keer las, en voor de derde keer, dacht ik: ja, zo was het. Zo hartverscheurend, zo pijnlijk, zo vol emotie en verdriet. Daarom heb ik het zo laten staan. Omdat we niets moeten verbloemen.

Gelukkig kan ik nu zeggen dat we verder staan, dat we er voor een stuk in slagen om over je te praten zonder telkens nog te wenen. Dat we je een plaatsje gegeven hebben binnen ons gezin. Ik wil maar zeggen aan hen die aan het begin van die weg staan: het wordt beter, ooit. Of zoals ze in 'the rabit hole' zeggen: in het begin is het verdriet een groot rotsblok, dat je verpletterd. Je vraagt je af hoe je er ooit weer van onder zal komen. Maar op de een of andere manier krimpt het rotsblok. Tot je het meedraagt op je rug, of totdat het een klein steentje is geworden, dat je in je zak meedraagt. Het is er altijd, nog steeds in dezelfde vorm, maar het is kleiner, en draaglijker.

En dat, lieverd, is de mooiste gedachte. Ik draag je altijd mee.

liefs,
mama