de periode tussen de vakantie - start schooljaar - jouw verjaardag ervaar ik steeds als vrij intens. Ik ben dan vrij 'emotioneel'. Ik denk elk jaar dat het beter zal zijn, maar dan komt het toch weer als een boemerang in mijn gezicht pletsen.
Eerlijk? Het gaat wel eerder over een intens dankbaar gevoel dan over de rauwe pijn en het verdriet. Ik ben heel erg dankbaar. Over alle reacties die al op de blog kwamen door de jaren heen. Op mijn 2 kleine sloebers die me deze morgen bijna weer omver duwden midden de speelplaats omdat ze iets te enthousiast mij nog wilden kussen en knuffelen. Op mijn oudste kerel, die deze ochtend met een foto van jou in zijn boekentas vertrok, omdat hij 'iets symbolisch' moest meedoen voor de les godsdienst.
Zo trots ben ik dan, zo vol van liefde en dankbaarheid, dat ik soms moet bleiten. En dan bij mezelf denk: zie je, het kan wel, zo vreselijk gelukkig zijn (iets wat ik 7 jaar geleden nooit had gedacht nog mee te maken).
xxx
emo-mama
