Sneeuw

De eerste sneeuw dit jaar is gevallen...
Deze morgen heeft de sint alvast wat dino's gebracht voor je broer, volgende week komt de grote cadeautjesparade. En straks moeten we je foto's een tijdelijk ander plaatsje geven, de kerstboom zal zijn plaats weer in nemen.
Alhoewel ik fan ben van het houtvuur en de gezelligheid en geborgenheid die de donkere dagen met zich mee kunnen brengen ben ik toch niet meteen fan van al die koude (brrrrrrrrrrr).

Wellicht zijn de bloemetjes bij jou ook toegedenkt met een wit laagje. Ik ga straks even kijken, mijn passen zetten in de witte wereld.

kus,
mama

Die dagen...

Er zijn zo van die dagen
dan voel ik bij het opstaan
Dat het niet echt zal lukken
in mijn oog zit al een traan
Dan wil ik zomaar bij je zijn
al is dat aan je graf
Dan kan ik aan niets anders denken
dan dat ik zoveel om je gaf

Er zijn zo van die dagen
dan voel ik bij het opstaan
Niets anders meer dan trots
over jou, je grote broer en je papa
en over hoe graag we elkaar zien

Maar vandaag lieve schat,
is er opnieuw alleen verdriet
Over jou,
over alles was ik al gemist heb
over alles wat je nu al zou zijn
Dan kan ik niets anders dan wenen
dan is mijn verdriet nog te diep...

Roeping

Dag lieverd,
ik was vandaag aan het denken over die zaken die mensen bewegen. Waarom ze precies doen wat ze doen. En hoe je net kan bedenken wat precies datgene voor jou is.
Ik ben dit jaar 30 geworden, een leeftijd die nu wel aangeeft dat ik bij de 'volwassen' mensen hoor. Ah ja, over leeftijd hoor je mij niet klagen, dat zal ik wel doen als ik 80 ben en mijn kleinkinderen op bezoek heb, maar bon, niet uitweiden, roeping dus.
Vroeger leek dat nogal evident, het werd vaak in een religieuze context geplaatst, maar nu, ligt het toch anders. We hebben allemaal zoveel mogelijkheden, zoveel keuzes, zoveel competenties die aangescherpt moeten worden. En daar wringt het soms bij mij. Bij het moeten.
Je kan goed koken, daar moet je iets mee doen. Je kan goed schrijven, daar moet je iets mee doen. Je kan goed spreken, daar moet je iets mee doen.
Luister goed schat, je mama zegt je: niets MOET. Je kan perfect gelukkig zijn zonder constant op het hoogste niveau te spelen. Je kan gelukkig zijn door lekker te koken voor vrienden zonder elke dag een sterrendruk te voelen. Dat is misschien wel het verschil tussen iets graag doen en een roeping. Mensen met een roeping voelen het meer als een moeten, het moet of hun geluk is niet compleet.
Maar bon, bij mij moet het niet, das dan ook weer een moeten, een niet-moeten, en daar lieverd, daar kan ik nog het beste mee leven...

Dikke zoen,
mama

Relativiteitstheorie

Lieve schat,
relativeren, wat een begrip he. Als we alles in het leven zouden aftoetsen aan jouw korte bezoek hier, dan zou wellicht zelfs een perfect gebakken moelleux'tje mij niet meer smaken. Maar toch, zoveel maanden later lijken we wel weer wat recht gekrabbeld en gaat het leven weer verder (de clichés kloppen dan toch).

Maar dit weekend hadden we het over de dokters en verpleegsters die jou hielpen vechten. Zouden zij het ook moeilijk vinden om een baby te laten gaan? Of maakt het deel uit van de job? Een zware nacht, dat zullen ze het in ieder geval gevonden hebben, omdat ze net als ons enorm machteloos stonden en al veel vroeger dan wij beseften dat jouw strijd oneerlijk was.

Maar toch, ze hebben echt alles gegeven he. En tegenover jouw verlies staan natuurlijk (en hopelijk) misschien wel vijftig baby's die ze wel konden helpen. En gezinnen die ze wel gelukkig naar huis konden sturen. Daarvoor moeten ze het doen he, voor dat verschil dat ze kunnen maken.

Ik denk dan terug aan de brief die ik schreef aan je dokters en verplegers. En waarin ik hen bedankte voor alles, voor de rust, voor het begrip, voor het vechten en voor het luisteren. Ik heb ze bedankt omdat ze er waren voor jou. Als jij de kannonnen had, dan zorgden zij voor kannonballen en buskruit en alles wat jou zou kunnen helpen.

Ondanks dat waren en zijn wij zo hulpeloos als ouders. Staan we zo alleen bij de onmacht die we toen voelden en nu nog altijd voelen. Er is maar één iets wat we met zekerheid weten: we hadden niets meer kunnen doen. En dat, lieve schat, is mijn grootste troost. Ik ben er immers van overtuigd dat jij gevoeld en geweten hebt dat je enorm geliefd, gewenst en gewild was. Dat je weet en ziet dat alles klaar was voor jou en dat we ontredderd achterbleven. Ik geloof niet in engelen, maar ik geloof wel in jou, want wie weet komt het ooit zover dat ik je toch terug mag zien...

Lieve kus,
mama