Een korte gedachte

De maan is een mandje
Een wiegje, als je wil
Onder
Boven
Tussen
Voor
Achter
allemaal sterretjes

Ik kan geen betere plek bedenken
Dan dat mandje
Om je te slapen te leggen.


Kusje,
mama

Over die bus in Sierre

Lieve, lieve schat,

Verdriet tot de macht 28, zo heb ik het gisteren op Facebook genoemd. Het ongeloof, de pijn, het moet verschrikkelijk zijn. Ik weet dat het verschrikkelijk is. En ik heb het er nog steeds moeilijk mee... Omdat het keer op keer gaat om het feit dat 'je kind verliezen het ergste is wat een ouder kan overkomen'. I know, je moet het geen 100 keer herhalen.

Wat je wel moet herhalen, is dat de ouders hulp zullen nodig hebben. Hulp van vrienden en familie. Die langs komen zonder te wachten op een uitnodiging, die soep meehebben en spaghetti, die wat boodschappen doen, vers brood brengen, die wat was ophangen, strijken, even stofzuigen.

En vooral: mensen die luisteren. Naar de ouders en allen die hun schat straks in huis moeten missen, laat ze hun verhaal doen. Laat hen keer op keer vertellen hoe lang die vliegtuigreis was, hoe het in de school was. Geef hen ruimte, laat hen rustig op één of andere manier hun eigen weg zoeken in dit verdriet. Zonder camera's, zonder foto's die genomen moeten worden.

En wanneer het land weer met andere zaken bezig is (verkiezingen, belastingen etc), wanneer de feestjes er straks aankomen, het einde van het schooljaar, de examens, de zomer, pasen,... herdenk ze, allemaal. Breng ze terug tot leven in een kaarsje of een kaartje, een tekstje of een vraag. Zeg gewoon dat hun engeltje nooit vergeten zal worden.

Want er is maar één ding erger dan 'je kind verliezen', dat is, een kind verliezen en niemand die er nog over spreekt, alsof het er nooit is geweest...

Hou ze levend.

kus,
mama

Even terugscrollen

Lieve schat,
ik heb voor het eerst in deze blog teruggekeken naar de eerste berichtjes die ik hier poste. Het is confronterend en helend tegelijkertijd. Ik herken nog altijd de pijn (ik voel ze nu weer opflakkeren) maar op hetzelfde moment zie ik ook de evolutie. Ik zie vanwaar ik kom, ik herinner het me maar al te goed, maar ik voel ook dat dingen nu anders zijn. Dat ik ze, letterlijk, vanop meer afstand zie.

Nu ik het toch over 'rouwen' heb, even nog omtrent dat nieuwe handboek voor psychiaters / psychologen. Het geeft blijkbaar aan dat een 'normale' periode voor rouw 6 maand mag duren, dat erna meer aan de hand is. Tja, wat kunnen we daar nu op zeggen?

Verdriet is als een vingerafdruk (dixit Manu Keirse), anders voor iedereen, maar herkenbaar bij iedereen. En een dergelijke periode, die 'sluit' je niet af. Dat zal ik nooit doen. Ik draag het mee en het is onderdeel van mij, dat was meteen ook het allermoeilijkste, het aanvaarden dat, gelijk wat, je het verdriet niet ongedaan kan maken. Pillen helpen ook niet om zoiets ongedaan te maken, maar ze kunnen wel mensen helpen die heel even het licht aan het einde van de tunnel verloren zijn. Eventjes, om hen dan zachtjesaan te wijzen op de krokusjes, die de neiging hebben om te bloeien op je plekje.

kusje,
mama