Chiquitita

Lieve schat,
deze morgen ABBA op de radio. Ik meezingen, en een traan laten (emo-moeder, weetjewel). Dan beseffen dat deze tekst wel eens meer gelezen mag worden. Voor iedereen die een Chiquitita kent, misschien moeten we het hen even zeggen: You'll be dancing once again...

Dikke kus voor iedereen die zich herkent,
mama


Chiquitita, tell me what's wrong
You're enchained by your own sorrow
In your eyes there is no hope for tomorrow
How I hate to see you like this
There is no way you can deny it
I can see that you're oh so sad, so quiet

Chiquitita, tell me the truth
I'm a shoulder you can cry on
Your best friend, I'm the one you must rely on
You were always sure of yourself
Now I see you've broken a feather
I hope we can patch it up together

Chiquitita, you and I know
How the heartaches come and they go
And the scars they're leaving
You'll be dancing once again and the pain will end
You will have no time for grieving
Chiquitita, you and I cry
But the sun is still in the sky and shining above you
Let me hear you sing once more like you did before
Sing a new song, Chiquitita
Try once more like you did before
Sing a new song, Chiquitita

So the walls came tumbling down
And your love's a blown out candle
All is gone and it seems too hard to handle
Chiquitita, tell me the truth
There is no way you can deny it
I see that you're oh so sad, so quiet

Chiquitita, you and I know
How the heartaches come and they go
And the scars they're leaving
You'll be dancing once again and the pain will end
You will have no time for grieving
Chiquitita, you and I cry
But the sun is still in the sky and shining above you
Let me hear you sing once more like you did before
Sing a new song, Chiquitita
Try once more like you did before
Sing a new song, Chiquitita
Try once more like you did before
Sing a new song, Chiquitita

1 september 2016

Lieve schat,
nu ik weer aan het werk ga, lijkt het nieuwe schooljaar nog maar een paar keer slapen ver. En natuurlijk is dat ook zo. Ik heb echt verschrikkelijk uitgekeken naar die 1e september 2016. Het was een beetje een datum waarop alles beter zou gaan. Of toch vooral: het slapen. Want al bijna 3.5 jaar niet kunnen doorslapen, dat gaat echt wel in je kleren zitten.

Maar zie, deze zomer werd je kleinste broer proper, hij leerde beter slapen (door stempels te sparen voor een GROTE bob de bouwer kraan), je zus lijkt zelfs haar tut aan de kant te leggen en het gaat plots allemaal zo rap dat ik al bijna weer zou verlangen naar januari, toen 1 september nog zoooo ver weg leek.

Het was met momenten - ik wil dat gerust toegeven - zo verschrikkelijk zwaar dat we vooral bezig waren met overleven. En van genieten is dan weinig sprake.

Maar nu, dus nog voor die 1 september, is het al zover. Kan ik met verwondering naar je broers en zus kijken, met heel veel dankbaarheid, met trots en al die andere gevoelens.

En zo ga ik daar waarschijnlijk ook staan, aan die schoolpoort. Met zoveel gemengde gevoelens dat ik wellicht weer een tweetal zakdoeken zal vullen met mijn gebleit en gesnotter. Stuur maar even een vlindertje langs, dan ben je er ook weer bij ;-)

dikke kus,
mama