Nieuwjaarskind

Lieve jongen,
dit weekend is er wellicht iemand langs geweest, laat ik hem het 'nieuwjaarskind' noemen. Niet omdat hij alle geluk van de wereld had, maar vooral omdat ik me hem herinner als kind, bij nieuwjaarsfeestjes. Hij heeft vorige week zelf beslist dat zijn bezoek hier lang genoeg geduurd had.

Ikzelf vind het intriest. Niet alleen voor iedereen die achterblijft, maar eerst en vooral voor het nieuwjaarskind zelf. Zo triest dat hij dit als enige uitweg zag. Dat er niets anders was, niemand anders die hem zin gaf om te blijven, een hoop op een toekomst, op betere gevoelens dan deze die wellicht dagdagelijks bij hem aanwezig waren.

Je kan nooit in iemands hoofd kijken, zeggen ze wel eens, en laat dat ook zo maar blijven. Maar als er één iets is wat ik zou wensen, is dat mensen altijd een zilveren lijn aan donkere wolken kunnen zien. Dat ze toch dat piepkleine lichtpuntje zien aan het einde van de tunnel. Misschien hebben ze iemand nodig die hen een bril of - als het beter helpt - een verrekijker kan geven. Iemand die de tocht samen met hen kan afleggen, of iedereen die een stukje van de weg meeloopt, misschien in beurtrol, misschien als groep. Want echt alles alleen doen als mens, zelf uit een immens diepe put moeten klauteren, dat lukt maar enkele supertalenten. Iedereen heeft iemand nodig, om het (opnieuw) maar met een cliché te zeggen.

Doe hem de groetjes als je hem daar ziet, het nieuwjaarskind.

Kus,
mama

Cliché

Lieve jongen,

ik denk dat het ondertussen wel duidelijk is: ik ben een wandelend cliché. De emo-moeder, de kloek, de weet-ik-nog-wat-allemaal. Maar eigenlijk krijg ik een beetje de kriebels van clichés (om niet te moeten zeggen dat ik ze haat - haat is altijd zo'n sterk woord).

Laat ik er dus nog maar een cliché bij doen. Het feit dat iedereen zegt dat je 'zwanger' worden moet loslaten en dan alles vanzelf gaat. Iets wat onmogelijk is als je elke avond een hormonenspuit moet zetten op ongeveer hetzelfde uur, je elke 2 dagen op controle gaat bij één of andere prof en telkens met een plakker op je arm rondloopt van nogmaals een bloedafname.

Want ja, er is opnieuw een kleintje op komst, ja, het is snel, ja, het was ook voor ons onverwacht. Maar laat niemand het een ongelukje noemen, daarvoor is ons geluk veel te groot. Het is een gelukje, ons toegeworpen door de natuur, zo zie ik het. Eentje onverwacht weg, eentje onverwacht cadeau. Zo en niet anders.

Maar terug over de cliché's dus. Iedereen die mijn verhaal gebruikt als 'ik kende iemand die het moest loslaten en dan meteen zwanger was', kom ik persoonlijk een muilpeer verkopen. Omdat het cliché is. Omdat het niet voor iedereen zo is. En omdat je mensen met zo'n uitspraken echt kan kwetsen. Een muilpeer dus, als emo-moeder ben ik genoeg emo om die uit te delen.

Lieve kus,
mama