Koeien, en hoe ze water te geven...

Dag lieve schat.

Vandaag wil ik je iets vertellen over pepe, die recent bij jou is gekomen. Ik heb hem leren kennen als een vrij stille man op feestjes, maar met een ongelooflijke fonkel in zijn ogen. Het leek altijd alsof hij net stil was om te kunnen genieten van alle gekwetter en beweging om hem heen. Alsof hij ook met zijn pretoogjes constant plezier had in onze verhalen en onze aanwezigheid.

Ik heb hem natuurlijk niet zo goed gekend als je papa of als je oma jakari hem gekend heeft, maar toch. Belangrijk voor jou is om mee te geven dat hij gek is van koeien. En kijk, daar zie ik al een raakpunt met mijn eigen pepe, die ook altijd bezig was met zijn boerderij. Ik denk dat je pepe's daar wel veel te vertellen zullen hebben, over de koeien en over de boerderij. Want ik ging als klein kindje soms mee, ver in de wei, om water te geven met de pomp aan de koeien. Dus wellicht zullen ze het daar wel over hebben, over koeien, en hoe ze water te geven. Over het leven over de boerderij, over hun gezin en alles wat ze meegemaakt hebben.

En als hij dan eens stil zit op zijn stoel, de pepe van je papa, en hij zit te genieten van alles om hem heen, met blinkende pretoogjes, ga dan maar eens naar hem toe, en fluister hem zachtjes in zijn oor dat we hem allemaal erg graag zien. En dat we hem zullen missen natuurlijk.

Oh ja, en jou zien we natuurlijk ook graag, uiteraard. En de andere pepe ook. En alle andere mensen ook. Ons hart zit vol met liefde voor hen boven en zij beneden (vol met de hartenstukjes van eerder deze maand).

Dikke kus,
je mama

Projectie

Projectie

Het zal wel donker zijn, en stil, als je er niet meer bent.
Misschien zo stil en donker als het ademloos moment
waarop het zaallicht dimt voordat de film begint,

dat ogenblik. De hele eeuwigheid. Misschien.
Maar als je droomt dat je een vlinder bent,
kun je evengoed een vlinder zijn
die droomde dat hij mens was.

Je mag dit nooit vergeten. Op een dag
kust een van ons de ogen van de ander dicht
en moet dan weten: dit is louter pauze totdat alles
weer opnieuw begint. Jij en ik – geen stof, maar licht.

Ingmar Heytze


Lieve schat, vooral het laatste stukje geeft me bij moeilijke momenten troost. Het feit dat alle leven eindig is (als ik dit neerpen lijkt het zo somber, maar het is het grootste vaststaande feit dat we zo graag vergeten...) en dat we uiteindelijk allemaal samen licht worden (wat dan weer zo mooi en positief is).

Zorg je trouwens een beetje voor iedereen die er bij komt?

kusje,
mama

Hartenstukjes

Dag lieve jongen,
je mama moet weer een stukje loslaten. Een piepklein beetje, het maakt me trots en emotioneel tegelijk. Sinds gisteren heeft je broer immers beslist dat hij alleen over de speelplaats gaat, ik mag niet meer mee en krijg mijn zoen en knuffel aan het hek waar ik moet blijven staan.

Ik ben zo ongelooflijk trots, alweer een stap die hij uit zichzelf zet. Ik moest al denken aan de eerste keer dat hij zonder ons weg zal gaan, op kamp of op schoolreis. Hoe hij wellicht vrolijk en vrij weg zal huppelen, crossen zelfs, alhoewel zijn lip of knieën nog open liggen van de vorige valpartij.

Dan kijk ik hem na en denk, maar best dat niet voelt/weet hoe radeloos ik zou zijn als hem iets overkwam. Dat hij onbezorgd kan opgroeien zonder te weten hoeveel zorgen er soms in mijn hoofdje zitten. Omdat ik soms nog denk aan rampscenario's, jeweetwelhe... Hij draagt een stukje van mijn hart elke dag mee, net zoals ik jou ook een stukje meegaf.

Iedereen die ik ken en graag zie draagt als het ware een stukje van mijn hart mee: je papa, je broer, jij, al onze lieve familie en super vrienden,... Misschien denk je nu dat mama geen stukjes hart meer voor haarzelf over heeft? Jawel hoor schat, want van alle mensen die mama graag zien krijg ik dan weer stukjes, zodat ik iedereen elke dag weer met me meedraag én zorg draag voor hun hartenstukje.

Dikke kus,
je mama

Aardbeving

Dag lieve schat,
alweer een aardbeving in de wereld, een materiële, of hoe moet ik het formuleren. Ik ben de laatste dagen weer erg met je bezig in mijn gedachten. Een jonge wielrenner die gestorven is en alle reacties in de kranten. Ik wil ze lezen, ze trekken me aan zoals suiker mieren, maar ze laten ook vaak weer tranen komen.
Gisteren een mooi artikel gelezen over de steun die je krijgt van vrienden tijdens de rouwperiode, en hoe erg hard je dat nodig hebt...

Het zette me aan het denken. Wat we hier meegemaakt hebben, was een allesverwoestende aardbeving. Alleen ons huis was volledig met de grond meegemaakt (al hadden andere huizen ook wellicht wat averij opgelopen). En je papa en ik stonden hier, starend naar het puin, niet wetend wat we ermee aan moesten vangen. We zochten naar iets herkenbaars, maar meer dan hier en daar een brokstuk konden we niet terugvinden. Tot je broer ons riep, hij had in de tuin een klein tentje voor ons en dat was genoeg. We konden de eerste weken niet meer dan alleen naar het puin staren.

En dan zijn er de vrienden, de hulpverleners, de humanitaire hulp, de puinruimers. Zij kwamen af met voedselpakketen, deden ons praten en luisterden naar ons verhaal. Keer op keer op keer opnieuw. Ze hielpen ons om alles weeer op te bouwen, min of meer zoals het was. Natuurlijk konden we niet alles opnieuw exact bouwen zoals het origineel, maar vanop afstand ziet het er toch hetzelfde uit.

En nu, dik anderhalf jaar later, zullen mensen die ons niet kennen niet meteen zien dat ons huis heropgebouwd is. Het tentje in de tuin is weg, alleen is het gras eronder nog wat platgetrapt. Voor de rest is het soms zo bedrieglijk dat we zelf soms vergeten dat alles hier kort geleden nog puin was. Maar het is er wel.

Ik wil alleen maar zeggen lieverd, dat we zonder onze hulpverleners nog altijd in het kleine tentje zouden zitten. Omdat we niet wisten wat we moesten doen. Daarom ook, dat in het 'echt' die humanitaire hulp ook zo erg belangrijk is, waar ook ter wereld zich een aardbeving voordoet, welk huis ook dat met de grond gelijk wordt gemaakt.

Dikke kus,
je mama

ps. Als je Wouter Weylandt daar tegen komt, stoef maar met het feit dat je papa ook de Ronde reed he en vraag hem maar te helpen met jouw eerste loopfietsje...

Moederdag / -nacht

Dag lieve kapoen,
gisteren was het moederdag... En alhoewel ik van je broer honderd kusjes en knuffels gekregen heb, moest ik die van jou missen... Gelukkig vergeet bij mij niemand dat ik mama ben, want ik heb je broer natuurlijk. Maar er zijn ook mama's die enkel een engeltje hebben en die zijn natuurlijk veel minder zichtbaar 'mama's'. Daarom hadden we het vorig jaar over 'moedernacht'. Een speciale nacht elk jaar voor alle mama's met een sterretje aan de hemel. Zo hebben we ook een speciaal moment voor onze kleine kapoentjes. En natuurlijk kan ik weer van twee walletjes eten, eerst een mamadag en dan een mamanacht, zo blijft het feest wel duren natuurlijk...

dikke kus,
je mama

ps morgen de verjaardag van je grote broer die er 4 zal worden, amai hij kijkt er al weken naar uit :-)

Filmpje

Dag lieverd,
dit weekend naar een filmpje gekeken (The lovely bones) en natuurlijk aan jou moeten denken. Het ging over een meisje dat vermoord was en zich in een soort van 'tussenwereld' bevond. Je hoort het meteen, een vrouwenfilm ja... Maar bon, dat meisje had het dus moeilijk om haar ouders, vrienden etc los te laten en bleef daardoor in die tussenwereld. Pas na een tijd (ik ga de plot hier niet volledig vertellen) kon ze de 'aarde' loslaten, waardoor ze verder ging, evenals haar ouders en vrienden.
Toen moest ik aan jou denken. Hoe mijn gevoel over jou soms anders is, soms minder intens dan pakweg een jaar geleden. Ik dacht ook aan het 'loslaten' en hoe het niet altijd evident is. Je weet, ik heb altijd aan je gedacht als een soort van 'oude ziel', die me vanuit welke wereld dan ook, liet weten dat je er was voor mij. Ergens heb ik nu het gevoel dat je er 'minder' bent voor mij. Dat je ook met andere zaken bezig bent en maar af en toe eens komt kijken, terwijl je in het begin elke minuut bij ons was.

Het maakt niet uit schat, dat is goed. Goed voor jou en goed voor ons. Want net als familie of vrienden die je niet elke dag hoort, weten we allebei dat we er zijn voor elkaar. Dat we, indien nodig, elkaar kunnen bellen of horen. En dat is uiteindelijk het belangrijkste. Er zijn voor elkaar als je het nodig hebt. En plezier maken natuurlijk, dus ga maar vlug verder spelen!

Dikke kus,
mama