Ouderschap

Dag kleine jongen,
vandaag een lichte aanpassing gedaan in de 'titel' van deze blog. Omdat mijn berichtjes doorheen de voorbije drie jaar geëvolueerd zijn, van de pure belevenis omtrent jouw bezoekje naar gedachten en bedenkingen algemeen. Niet dat ik een evangelie schrijf (verre van, daarvoor ben ik zo'n 2000 jaar te laat) of mezelf naar voor wil schuiven als een 'kenner'.
Nee, de simpele bedoeling is om alledaagse gedachten, die soms even vlug weer weg zijn als ze komen, even vast te pakken. Als een schelpje aan het strand. Om ze vast te pakken, het zand er af te kloppen en het schelpje zelf eens goed te bekijken. Het om te draaien en tot de essentie terug te brengen. Misschien wel hier en daar een onvolkomendheid ontdekken. Zien dat niet alles perfect is.
Want als er vaak één ding is waar sociale media goed in zijn, dan is het om ons leven veel interessanter voor te stellen als het in werkelijkheid is. Natuurlijk doe ik er ook aan mee (statussen op facebook, tweets, deze blog). Maar bon, af en toe moet je zoiets kunnen doorprikken. Zoals botweg toegeven dat niemand perfect is, geen mens en geen ouder. Maar dat schrijf ik je wel in een volgend berichtje.

Kus,
mama

Kinderen zijn kwetsbaar

Lieve jongen,
ik heb de titel gekozen omdat je deze erg vaak op spandoeken langsheen de weg ziet, erg vaak begin september, sommigen blijven het jaar door hangen. Net nu er ons weer een horrorverhaal bereikt, moest ik even verder nadenken over deze zin.
Eigenlijk zou er moeten staan: 'ouders zijn kwetsbaar'. Begrijp me niet verkeerd, er moet met kinderen rekening gehouden worden in het verkeer, vaak omdat ze niet altijd even oplettend zijn (daarom moeten wij het wel zijn). Het gaat echter over alle ouders die nu weer verweesd achter blijven. Over de ouders die begin dit jaar samen zaten, na de skireis in Sierre, over alle sterrenmama's en -papa's die ik ken.
Over hen gaat die slogan, over hun kwetsbaarheid. En eigenlijk ook over de kwetsbaarheid van alle ouders. Want hoe je het ook draait of keert, vanaf het moment dat je klein hummeltje een eerste schreeuw geeft, of als je jouw adoptiekindje de eerste keer vastpakt, vanaf dat moment ben je kwetsbaar als nooit te voor. Je hart wordt groter en er breekt een stukje af. Een stukje dat naar dat klein kapoentje gaat die het steeds met zich mee zal dragen. Een stukje hart dat je nooit meer terug zal zien als je dat kleine kapoentje niet meer terug ziet. Een hart dat onvolledig zal zijn wanneer je kapoentje er niet meer is. Over die kwetsbaarheid heb ik het, daarom zijn we zo hopeloos als ouders...

Dikke kus,
mama