Happy B-day boy!

Goeiemorgen lieve jongen,

deze namiddag komen hier naar jaarlijkse traditie wat familie en vrienden samen, om met taart en koekjes jouw verjaardag te vieren. De voorbije weken waren erg druk, met je papa in de USA en ikzelf op volle toeren aan het draaien. Het leek wel of ik misschien te weinig tijd zou hebben om zelfs op 24 september aan je te denken.

Niets is minder waar natuurlijk. Dan sta je 's morgens in de file (oh boy, wat heb ik al file gezien de laatste tijd) en dan begin je zomaar te wenen. Of dan zie ik een kindje die een dikke week voor jou jarig is en hopla, dan sta ik te bleiten aan de schoolpoort.

Begrijp me niet verkeerd, het vorige blogberichtje is nog steeds geldig, ik ben nog steeds intens blij met alle zegeningen die we mochten ontvangen. Maar ik ondervind ook dat het tekstje dat we voor jou schreven en op jouw viering (begrafenis klinkt zo 'bah') gelezen hebben, nog steeds waar is.

Lieve Tomas, hoeveel kindjes er nog komen, je blijft altijd onze tweede zoon, ons tweede kindje, altijd. Daarom verdien je ook jaarlijks een feest, zoals vandaag. Een feest met misschien een traantje, maar vooral veel gelach, gelach van kleine rondlopende piraten en grote stoere mama's en papa's.

Hele lieve kus,
je mama

Gelukkig zijn

Lieve, lieve, jongen,

Ik heb vanavond nog eens in jouw 'mapje' op de pc gekeken. Eerder toevallig, omdat ik op zoek was naar iets voor het werk. Op zo'n momenten weet je dat jouw mapje openen ertoe zal leiden dat er traantjes vloeien, herinneringen boven komen en dat er niet meer gewerkt zal worden. Tja.

Het blijft toch moeilijk om die foto's te zien, met jou en alle kabeltjes, wetend dat de situatie echt wel hopeloos was. En dan blader ik in het elektronische dagboek dat ik het eerste jaar bijhield, zie ik daar de pijn, het afzien, de rugoperatie en de hoop op een nieuw kindje (dat nog 3 jaar op zich zou laten wachten). Alle gevoelens staan er zo scherp op, dat het soms raar doet om ze terug te lezen.
Niet omdat ik ze niet herken, maar omdat ik ervan versteld sta hoe buigzaam we allemaal zijn. Hoe verdomd diep we kunnen zitten en hoe we daar toch maar mooi uit kunnen komen. Dat we ergens, allemaal, de kracht en de wil hebben om door te zetten, om te overleven. Omdat er geen andere optie was en omdat we rotsvast bleven geloven in betere momenten.

We zijn bijna 4 jaar later en we bereiden je verjaardagsfeestje alvast voor. We staan er nog altijd, als gezin. Met ondertussen een kleine prinses die ieders hart steelt en nog een extraatje onderweg. Ongelooflijk.
Als ik letterlijk in mijn dagboek van toen lees: 'ik weet niet of ik ooit nog gelukkig ga kunnen zijn, volledig gelukkig, zonder een gemis te voelen', dan moet ik mezelf nu corrigeren. Ja, ik voel me met momenten volledig gelukkig. Soms zelf overgelukkig. Net omwille van. Net omdat ik weet dat mooie momenten zeldzaam zijn, dat je alle mooie gebaren en liefde rondom je moet koesteren en net weer zoveel liefde moet teruggeven.

Voila, een mooie gedachte om deze zondagavond mee af te sluiten.

Dikke kus,
je mama