Dag lieverd,
we wuiven bijna een jaar uit, een volledig jaar zonder jou... Geen idee hoe we het met momenten gedaan hebben, maar vooral door elke dag weer een klein beetje speciaal te maken. Door jou toe te laten en mee te nemen op alles wat we doen. Al is het een klein tripje, bij kerkjes die we tegenkomen vraagt je broer altijd 'van wie is die kerk?', want de kerk in Knesselare hier, dat is 'de kerk van Tomas'. Of zoals we langs een kerkhof passeerden: 'he kijk, hier is het zoals bij Tomas'.
Je bent mee, altijd, waar we ook gaan.
Maar terugkijken naar een jaar maakt me vaak ook weemoedig. En brengt soms wat droefheid met zich mee. Alweer een beetje afscheid nemen, alweer een jaar ruimte tussen onze laatste knuffel.
Veel tijd om stil te staan is er niet, je broer moet dringend in zijn spidermanpyjama gehesen worden, ik vrees dat hij de badkamer opnieuw onder water aan het zetten is.
Misschien kan ik 2010 afsluiten met wat gemijmer, zoals ik onlangs opschreef in mijn andere boekje:
Ik ben wie ik ben
Nooit meer wie ik was
Verandering is zeker
Je bent wie je bent
je wordt nooit meer wie je was
Je wordt wat je wil
Hopelijk...
Dikke kus,
je liefste mama (altijd)
woensdag 29 december 2010
dinsdag 21 december 2010
Cadeautjes
Dag lieverd,
ik heb deze namiddag wat cadeautje gekocht en alvast inspiratie opgedaan voor de anderen. De kerstboom is nu nog leeg, ik denk dat ik er alles donderdagavond onder zou leggen.
Wat zou jij nu gekregen hebben? Wellicht je een van je eerste grotere stukken speelgoed, wat duplo misschien. Ik ben deze morgen naar je plekje geweest, alles lag onder een dikke laag sneeuw. Ik heb de bloemetjes wat vrij gemaakt en een hartje getekend in de overblijvende sneeuw. Dat hartje in de sneeuw, dat deed ik vorig jaar ook, het zal wel een traditie worden, elke keer dat er sneeuw bij je is.
Hele dikke zoen en prettige kerst,
je mama
ik heb deze namiddag wat cadeautje gekocht en alvast inspiratie opgedaan voor de anderen. De kerstboom is nu nog leeg, ik denk dat ik er alles donderdagavond onder zou leggen.
Wat zou jij nu gekregen hebben? Wellicht je een van je eerste grotere stukken speelgoed, wat duplo misschien. Ik ben deze morgen naar je plekje geweest, alles lag onder een dikke laag sneeuw. Ik heb de bloemetjes wat vrij gemaakt en een hartje getekend in de overblijvende sneeuw. Dat hartje in de sneeuw, dat deed ik vorig jaar ook, het zal wel een traditie worden, elke keer dat er sneeuw bij je is.
Hele dikke zoen en prettige kerst,
je mama
donderdag 9 december 2010
Kerst, alweer
Dag lieverdje,
deze namiddag zal ik samen met je broer de kerstboom versieren. Hij kijkt er in ieder geval al naar uit en ik ook, voor het eerst sinds je bezoek hier. Alles wat vorig jaar zo aan ons voorbij gaat lijkt dit jaar iets beter al. Bij sommige zaken denk ik: het is al de tweede keer dat we dit vieren / meemaken zonder onze Tomas.
Maar je bent en blijft aanwezig, deel van ons gezin en daar ben ik erg blij mee. Zoals deze morgen, toen je broer een boterham wou in kleine stukjes. Ik durf dat dan wel een babyboterham noemen, omdat ik liever zou hebben dat hij een grote boterham eet (en dan nog liefst met korstjes), maar hijzelf noemde het dan een 'Tomasboterham'. Schitterend toch? En ja, dat kon ik hem natuurlijk niet weigeren...
Dikke kus aan jou en alle anderen daarboven,
je mama
deze namiddag zal ik samen met je broer de kerstboom versieren. Hij kijkt er in ieder geval al naar uit en ik ook, voor het eerst sinds je bezoek hier. Alles wat vorig jaar zo aan ons voorbij gaat lijkt dit jaar iets beter al. Bij sommige zaken denk ik: het is al de tweede keer dat we dit vieren / meemaken zonder onze Tomas.
Maar je bent en blijft aanwezig, deel van ons gezin en daar ben ik erg blij mee. Zoals deze morgen, toen je broer een boterham wou in kleine stukjes. Ik durf dat dan wel een babyboterham noemen, omdat ik liever zou hebben dat hij een grote boterham eet (en dan nog liefst met korstjes), maar hijzelf noemde het dan een 'Tomasboterham'. Schitterend toch? En ja, dat kon ik hem natuurlijk niet weigeren...
Dikke kus aan jou en alle anderen daarboven,
je mama
vrijdag 26 november 2010
Sneeuw
De eerste sneeuw dit jaar is gevallen...
Deze morgen heeft de sint alvast wat dino's gebracht voor je broer, volgende week komt de grote cadeautjesparade. En straks moeten we je foto's een tijdelijk ander plaatsje geven, de kerstboom zal zijn plaats weer in nemen.
Alhoewel ik fan ben van het houtvuur en de gezelligheid en geborgenheid die de donkere dagen met zich mee kunnen brengen ben ik toch niet meteen fan van al die koude (brrrrrrrrrrr).
Wellicht zijn de bloemetjes bij jou ook toegedenkt met een wit laagje. Ik ga straks even kijken, mijn passen zetten in de witte wereld.
kus,
mama
Deze morgen heeft de sint alvast wat dino's gebracht voor je broer, volgende week komt de grote cadeautjesparade. En straks moeten we je foto's een tijdelijk ander plaatsje geven, de kerstboom zal zijn plaats weer in nemen.
Alhoewel ik fan ben van het houtvuur en de gezelligheid en geborgenheid die de donkere dagen met zich mee kunnen brengen ben ik toch niet meteen fan van al die koude (brrrrrrrrrrr).
Wellicht zijn de bloemetjes bij jou ook toegedenkt met een wit laagje. Ik ga straks even kijken, mijn passen zetten in de witte wereld.
kus,
mama
vrijdag 19 november 2010
Die dagen...
Er zijn zo van die dagen
dan voel ik bij het opstaan
Dat het niet echt zal lukken
in mijn oog zit al een traan
Dan wil ik zomaar bij je zijn
al is dat aan je graf
Dan kan ik aan niets anders denken
dan dat ik zoveel om je gaf
Er zijn zo van die dagen
dan voel ik bij het opstaan
Niets anders meer dan trots
over jou, je grote broer en je papa
en over hoe graag we elkaar zien
Maar vandaag lieve schat,
is er opnieuw alleen verdriet
Over jou,
over alles was ik al gemist heb
over alles wat je nu al zou zijn
Dan kan ik niets anders dan wenen
dan is mijn verdriet nog te diep...
dan voel ik bij het opstaan
Dat het niet echt zal lukken
in mijn oog zit al een traan
Dan wil ik zomaar bij je zijn
al is dat aan je graf
Dan kan ik aan niets anders denken
dan dat ik zoveel om je gaf
Er zijn zo van die dagen
dan voel ik bij het opstaan
Niets anders meer dan trots
over jou, je grote broer en je papa
en over hoe graag we elkaar zien
Maar vandaag lieve schat,
is er opnieuw alleen verdriet
Over jou,
over alles was ik al gemist heb
over alles wat je nu al zou zijn
Dan kan ik niets anders dan wenen
dan is mijn verdriet nog te diep...
zaterdag 13 november 2010
Roeping
Dag lieverd,
ik was vandaag aan het denken over die zaken die mensen bewegen. Waarom ze precies doen wat ze doen. En hoe je net kan bedenken wat precies datgene voor jou is.
Ik ben dit jaar 30 geworden, een leeftijd die nu wel aangeeft dat ik bij de 'volwassen' mensen hoor. Ah ja, over leeftijd hoor je mij niet klagen, dat zal ik wel doen als ik 80 ben en mijn kleinkinderen op bezoek heb, maar bon, niet uitweiden, roeping dus.
Vroeger leek dat nogal evident, het werd vaak in een religieuze context geplaatst, maar nu, ligt het toch anders. We hebben allemaal zoveel mogelijkheden, zoveel keuzes, zoveel competenties die aangescherpt moeten worden. En daar wringt het soms bij mij. Bij het moeten.
Je kan goed koken, daar moet je iets mee doen. Je kan goed schrijven, daar moet je iets mee doen. Je kan goed spreken, daar moet je iets mee doen.
Luister goed schat, je mama zegt je: niets MOET. Je kan perfect gelukkig zijn zonder constant op het hoogste niveau te spelen. Je kan gelukkig zijn door lekker te koken voor vrienden zonder elke dag een sterrendruk te voelen. Dat is misschien wel het verschil tussen iets graag doen en een roeping. Mensen met een roeping voelen het meer als een moeten, het moet of hun geluk is niet compleet.
Maar bon, bij mij moet het niet, das dan ook weer een moeten, een niet-moeten, en daar lieverd, daar kan ik nog het beste mee leven...
Dikke zoen,
mama
ik was vandaag aan het denken over die zaken die mensen bewegen. Waarom ze precies doen wat ze doen. En hoe je net kan bedenken wat precies datgene voor jou is.
Ik ben dit jaar 30 geworden, een leeftijd die nu wel aangeeft dat ik bij de 'volwassen' mensen hoor. Ah ja, over leeftijd hoor je mij niet klagen, dat zal ik wel doen als ik 80 ben en mijn kleinkinderen op bezoek heb, maar bon, niet uitweiden, roeping dus.
Vroeger leek dat nogal evident, het werd vaak in een religieuze context geplaatst, maar nu, ligt het toch anders. We hebben allemaal zoveel mogelijkheden, zoveel keuzes, zoveel competenties die aangescherpt moeten worden. En daar wringt het soms bij mij. Bij het moeten.
Je kan goed koken, daar moet je iets mee doen. Je kan goed schrijven, daar moet je iets mee doen. Je kan goed spreken, daar moet je iets mee doen.
Luister goed schat, je mama zegt je: niets MOET. Je kan perfect gelukkig zijn zonder constant op het hoogste niveau te spelen. Je kan gelukkig zijn door lekker te koken voor vrienden zonder elke dag een sterrendruk te voelen. Dat is misschien wel het verschil tussen iets graag doen en een roeping. Mensen met een roeping voelen het meer als een moeten, het moet of hun geluk is niet compleet.
Maar bon, bij mij moet het niet, das dan ook weer een moeten, een niet-moeten, en daar lieverd, daar kan ik nog het beste mee leven...
Dikke zoen,
mama
dinsdag 9 november 2010
Relativiteitstheorie
Lieve schat,
relativeren, wat een begrip he. Als we alles in het leven zouden aftoetsen aan jouw korte bezoek hier, dan zou wellicht zelfs een perfect gebakken moelleux'tje mij niet meer smaken. Maar toch, zoveel maanden later lijken we wel weer wat recht gekrabbeld en gaat het leven weer verder (de clichés kloppen dan toch).
Maar dit weekend hadden we het over de dokters en verpleegsters die jou hielpen vechten. Zouden zij het ook moeilijk vinden om een baby te laten gaan? Of maakt het deel uit van de job? Een zware nacht, dat zullen ze het in ieder geval gevonden hebben, omdat ze net als ons enorm machteloos stonden en al veel vroeger dan wij beseften dat jouw strijd oneerlijk was.
Maar toch, ze hebben echt alles gegeven he. En tegenover jouw verlies staan natuurlijk (en hopelijk) misschien wel vijftig baby's die ze wel konden helpen. En gezinnen die ze wel gelukkig naar huis konden sturen. Daarvoor moeten ze het doen he, voor dat verschil dat ze kunnen maken.
Ik denk dan terug aan de brief die ik schreef aan je dokters en verplegers. En waarin ik hen bedankte voor alles, voor de rust, voor het begrip, voor het vechten en voor het luisteren. Ik heb ze bedankt omdat ze er waren voor jou. Als jij de kannonnen had, dan zorgden zij voor kannonballen en buskruit en alles wat jou zou kunnen helpen.
Ondanks dat waren en zijn wij zo hulpeloos als ouders. Staan we zo alleen bij de onmacht die we toen voelden en nu nog altijd voelen. Er is maar één iets wat we met zekerheid weten: we hadden niets meer kunnen doen. En dat, lieve schat, is mijn grootste troost. Ik ben er immers van overtuigd dat jij gevoeld en geweten hebt dat je enorm geliefd, gewenst en gewild was. Dat je weet en ziet dat alles klaar was voor jou en dat we ontredderd achterbleven. Ik geloof niet in engelen, maar ik geloof wel in jou, want wie weet komt het ooit zover dat ik je toch terug mag zien...
Lieve kus,
mama
relativeren, wat een begrip he. Als we alles in het leven zouden aftoetsen aan jouw korte bezoek hier, dan zou wellicht zelfs een perfect gebakken moelleux'tje mij niet meer smaken. Maar toch, zoveel maanden later lijken we wel weer wat recht gekrabbeld en gaat het leven weer verder (de clichés kloppen dan toch).
Maar dit weekend hadden we het over de dokters en verpleegsters die jou hielpen vechten. Zouden zij het ook moeilijk vinden om een baby te laten gaan? Of maakt het deel uit van de job? Een zware nacht, dat zullen ze het in ieder geval gevonden hebben, omdat ze net als ons enorm machteloos stonden en al veel vroeger dan wij beseften dat jouw strijd oneerlijk was.
Maar toch, ze hebben echt alles gegeven he. En tegenover jouw verlies staan natuurlijk (en hopelijk) misschien wel vijftig baby's die ze wel konden helpen. En gezinnen die ze wel gelukkig naar huis konden sturen. Daarvoor moeten ze het doen he, voor dat verschil dat ze kunnen maken.
Ik denk dan terug aan de brief die ik schreef aan je dokters en verplegers. En waarin ik hen bedankte voor alles, voor de rust, voor het begrip, voor het vechten en voor het luisteren. Ik heb ze bedankt omdat ze er waren voor jou. Als jij de kannonnen had, dan zorgden zij voor kannonballen en buskruit en alles wat jou zou kunnen helpen.
Ondanks dat waren en zijn wij zo hulpeloos als ouders. Staan we zo alleen bij de onmacht die we toen voelden en nu nog altijd voelen. Er is maar één iets wat we met zekerheid weten: we hadden niets meer kunnen doen. En dat, lieve schat, is mijn grootste troost. Ik ben er immers van overtuigd dat jij gevoeld en geweten hebt dat je enorm geliefd, gewenst en gewild was. Dat je weet en ziet dat alles klaar was voor jou en dat we ontredderd achterbleven. Ik geloof niet in engelen, maar ik geloof wel in jou, want wie weet komt het ooit zover dat ik je toch terug mag zien...
Lieve kus,
mama
woensdag 27 oktober 2010
Grote broer is trots
Lieve kapoen,
vandaag (opnieuw) een gesprekje met je grote broer gevoerd, over jou. Hij zat in bad toen hij over zijn broer Tomas begon. Toen ik zei dat jij zijn kleine broer was, wou hij weten of hij dan de grote broer was. Toen ik ja zei, keek hij me zo trots en aan zei: 'Ik ben blij dat ik de grote broer van Tomas ben, ik zie Tomas graag'. Kijk, de waarheid komt uit een kindermond, dat zeggen ze zo vaak, maar er nog te weinig nagedacht over de echte waarheid hierbij. Dat een kind gewoon verteld wat in hem opkomt. Ik vroeg of hij nog wist dat hij jou gezien had en ja, zei hij, daar waren nog allemaal andere babytjes ook. Toen ging het ook over het feit dat hij jou nog eens wou zien en toen zei hij letterlijk: "Je kan het nog eens vragen aan de mevrouw en dan gaat die Tomas brengen en in zijn bedje leggen en dan kunnen we hem zien!"
Ik stond eigenlijk perplex... Ok, we hebben je broer vorig jaar alles laten meemaken, niets weggestopt, maar uiteindelijk dachten we dat hij meer bezig was met het speelgoed dan met andere zaken. Maar nu blijkt wel degelijk dat hij alles bewust heeft meegemaakt. Dat hij een jaar later (en dit lijkt me op de tijdslijn van iemand van 3.5 jaar nogal veel) nog steeds deze zaken weet.
Hij is opmerkelijk, en slim, en lief, en mijn allerliefste jongen. Grote broer is trots op zijn kleine broer en mama, mama is trots op allebei!
Dikke zoen,
ik ;-)
vandaag (opnieuw) een gesprekje met je grote broer gevoerd, over jou. Hij zat in bad toen hij over zijn broer Tomas begon. Toen ik zei dat jij zijn kleine broer was, wou hij weten of hij dan de grote broer was. Toen ik ja zei, keek hij me zo trots en aan zei: 'Ik ben blij dat ik de grote broer van Tomas ben, ik zie Tomas graag'. Kijk, de waarheid komt uit een kindermond, dat zeggen ze zo vaak, maar er nog te weinig nagedacht over de echte waarheid hierbij. Dat een kind gewoon verteld wat in hem opkomt. Ik vroeg of hij nog wist dat hij jou gezien had en ja, zei hij, daar waren nog allemaal andere babytjes ook. Toen ging het ook over het feit dat hij jou nog eens wou zien en toen zei hij letterlijk: "Je kan het nog eens vragen aan de mevrouw en dan gaat die Tomas brengen en in zijn bedje leggen en dan kunnen we hem zien!"
Ik stond eigenlijk perplex... Ok, we hebben je broer vorig jaar alles laten meemaken, niets weggestopt, maar uiteindelijk dachten we dat hij meer bezig was met het speelgoed dan met andere zaken. Maar nu blijkt wel degelijk dat hij alles bewust heeft meegemaakt. Dat hij een jaar later (en dit lijkt me op de tijdslijn van iemand van 3.5 jaar nogal veel) nog steeds deze zaken weet.
Hij is opmerkelijk, en slim, en lief, en mijn allerliefste jongen. Grote broer is trots op zijn kleine broer en mama, mama is trots op allebei!
Dikke zoen,
ik ;-)
donderdag 21 oktober 2010
Toon Hermans
Lieve schat,
sommige zaken blijven je lang bij, zoals sommige gedichtjes. Het valt me op dat ik de laatste jaren steeds meer en meer mensen zie gaan die ik goed kende, of graag had. Soms is het een beetje aangekondigd, vaak onverwacht. Voor hen en natuurlijk ook voor jou, vond ik dit mooie gedichtje van Toon Hermans. Ik moet immers niet proberen te verwoorden wat ik voel als er al zoveel moois is geschreven...
Voor een vriend
Nu 't rouwrumoer rondom jou is verstomd,
de stoet voorbij is, de schuifelende voeten,
nu voel ik dat er 'n diepe stilte komt
en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten.
En telkens weer zal ik je tegenkomen,
we zeggen veel te gauw: het is voorbij.
Hij heeft alleen je lichaam weggenomen,
niet wie je was en ook niet wat je zei.
Ik zal nog altijd grapjes met je maken,
we zullen samen door het stille landschap gaan.
Nu je mijn handen niet meer aan kunt raken,
raak je mijn hart nog duidelijker aan.
Hele lieve kus,
je mama
sommige zaken blijven je lang bij, zoals sommige gedichtjes. Het valt me op dat ik de laatste jaren steeds meer en meer mensen zie gaan die ik goed kende, of graag had. Soms is het een beetje aangekondigd, vaak onverwacht. Voor hen en natuurlijk ook voor jou, vond ik dit mooie gedichtje van Toon Hermans. Ik moet immers niet proberen te verwoorden wat ik voel als er al zoveel moois is geschreven...
Voor een vriend
Nu 't rouwrumoer rondom jou is verstomd,
de stoet voorbij is, de schuifelende voeten,
nu voel ik dat er 'n diepe stilte komt
en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten.
En telkens weer zal ik je tegenkomen,
we zeggen veel te gauw: het is voorbij.
Hij heeft alleen je lichaam weggenomen,
niet wie je was en ook niet wat je zei.
Ik zal nog altijd grapjes met je maken,
we zullen samen door het stille landschap gaan.
Nu je mijn handen niet meer aan kunt raken,
raak je mijn hart nog duidelijker aan.
Hele lieve kus,
je mama
maandag 18 oktober 2010
Je stapt!
Dag lieverd,
vandaag zat ik in de auto en dacht ik er voor het eerst bewust aan hoe groot en sterk je nu al zou geweest zijn. Misschien heb ik die gedachten ook wel bewust wat op afstand gehouden, omdat we nooit zullen weten hoe jouw opgroeien is, maar toch...
Als je even fel zou geweest zijn als je broer (en dat betwijfel ik niet), dan liep je nu bijna alleen, maar nog even met een vingertje. Je zou het meest schattige pamperkontje gehad hebben, en met de beentjes wijd en zoekend naar je evenwicht rondgaan aan je park, de stoelen en wat nog meer...
Je zou wellicht zo'n lekker rond gezichtje gehad hebben, met wangetjes speciaal ontworpen om kusjes op te geven en armpjes en beentjes met net een plooitje teveel. De eerste tekenfilms zouden je aanspreken (bumba!) en we zouden Gert Verhulst en consoorten wellicht weer flink sponseren.
Lieve kapoen, loop daar boven maar lekker rond en laat al die lieve mensen die we daar al kennen maar voor je zorgen. Wij denken aan je, altijd...
Dikke kus,
mama
vandaag zat ik in de auto en dacht ik er voor het eerst bewust aan hoe groot en sterk je nu al zou geweest zijn. Misschien heb ik die gedachten ook wel bewust wat op afstand gehouden, omdat we nooit zullen weten hoe jouw opgroeien is, maar toch...
Als je even fel zou geweest zijn als je broer (en dat betwijfel ik niet), dan liep je nu bijna alleen, maar nog even met een vingertje. Je zou het meest schattige pamperkontje gehad hebben, en met de beentjes wijd en zoekend naar je evenwicht rondgaan aan je park, de stoelen en wat nog meer...
Je zou wellicht zo'n lekker rond gezichtje gehad hebben, met wangetjes speciaal ontworpen om kusjes op te geven en armpjes en beentjes met net een plooitje teveel. De eerste tekenfilms zouden je aanspreken (bumba!) en we zouden Gert Verhulst en consoorten wellicht weer flink sponseren.
Lieve kapoen, loop daar boven maar lekker rond en laat al die lieve mensen die we daar al kennen maar voor je zorgen. Wij denken aan je, altijd...
Dikke kus,
mama
zondag 10 oktober 2010
Blaadjes
Dag lieve schat,
we hebben vandaag onze eerste boswandeling gedaan tussen vallende blaadjes. Het is de tweede herfst zonder jou en altijd denk ik dan aan dat oude gedichtje, dat zo goed de droefheid van het najaar kan weergeven:
Het regent en het is november
Weer keert het najaar en belaagt
Het hart, dat droef, maar steeds gewender
Zijn heimelijke pijnen draagt
En in de kamer, waar gelaten
Het dagelijks leven wordt verricht
Schijnt uit de troosteloze straten
Een ongekleurd namiddaglicht.
De jaren gaan zoals zij gingen
Er is allengs geen onderscheid
Meer tussen dove erinneringen
En wat geleefd wordt en verbeid
Verloren zijn de prille wegen
Om te ontkomen aan den tijd
Altijd november, altijd regen
Altijd dit lege hart, altijd...
JC Bloem, blijft toch actueel, vooral als het nog duisterder en killer zal worden. Gelukkig hebben we veel hout klaar, om de kachel goed te laten branden wanneer de thermometer naar beneden duikt...
Dikke zoen,
mama
we hebben vandaag onze eerste boswandeling gedaan tussen vallende blaadjes. Het is de tweede herfst zonder jou en altijd denk ik dan aan dat oude gedichtje, dat zo goed de droefheid van het najaar kan weergeven:
Het regent en het is november
Weer keert het najaar en belaagt
Het hart, dat droef, maar steeds gewender
Zijn heimelijke pijnen draagt
En in de kamer, waar gelaten
Het dagelijks leven wordt verricht
Schijnt uit de troosteloze straten
Een ongekleurd namiddaglicht.
De jaren gaan zoals zij gingen
Er is allengs geen onderscheid
Meer tussen dove erinneringen
En wat geleefd wordt en verbeid
Verloren zijn de prille wegen
Om te ontkomen aan den tijd
Altijd november, altijd regen
Altijd dit lege hart, altijd...
JC Bloem, blijft toch actueel, vooral als het nog duisterder en killer zal worden. Gelukkig hebben we veel hout klaar, om de kachel goed te laten branden wanneer de thermometer naar beneden duikt...
Dikke zoen,
mama
dinsdag 28 september 2010
Los laten
Lieve kapoen,
de laatste 2 dagen probeert je mama om alles wat los te laten... het verdriet om jou dat als een deken om me kan hangen mag niet belemmeren dat ik geniet van de twee andere fantastische mannen die ik hier thuis heb. Dus daarom laat ik je los, van hieraf moet je gaan, of zoiets.
En jij, als engel van mijn hart, weet maar al te goed hoe verankerd je bent, in ons leven, in ons hart, in ons gezin. Maar ik moet het een beetje loslaten, het hoofd wat fris maken en niet meer elke minuut denken aan de 'wat als'.
Ik laat je een heel klein beetje los lieverd...
Dikke kus,
mama
de laatste 2 dagen probeert je mama om alles wat los te laten... het verdriet om jou dat als een deken om me kan hangen mag niet belemmeren dat ik geniet van de twee andere fantastische mannen die ik hier thuis heb. Dus daarom laat ik je los, van hieraf moet je gaan, of zoiets.
En jij, als engel van mijn hart, weet maar al te goed hoe verankerd je bent, in ons leven, in ons hart, in ons gezin. Maar ik moet het een beetje loslaten, het hoofd wat fris maken en niet meer elke minuut denken aan de 'wat als'.
Ik laat je een heel klein beetje los lieverd...
Dikke kus,
mama
zondag 26 september 2010
Hup, de lucht in!
Dag lieverd,
mama, papa en broer hebben er van genoten, hopelijk zag je alle ballonnen mooi passeren!
Dikke kus,
mama
zaterdag 25 september 2010
Balloonmeeting
Dag lieverd,
ze staan hier allemaal klaar, 150 ballonnen met alle kaartjes en wensen aan van iedereen die we kennen. En je broer en papa doen nog even een dutje, kwestie van er volledig klaar voor te zijn.
Het is met heel veel verdriet en pijn dat we vandaag terugdenken aan alles wat jou overkomen is, we koesteren nog steeds elk moment dat we je bij ons mochten hebben. Je bent en blijft ons kleine broertje en je grote broer maakt ons zo trots dat hij ook voor ontroering zorgt. Zo zei ik hem deze middag dat hij anders wat ballonnen in huis mocht houden om te spelen maar neen, zo zei hij, dat zijn allemaal ballonnen voor mijn broer, Tomas.
Zo zie je maar he, je grote broer zorgt er heel goed voor dat je mama niet sjoemelt met de ballonnen, ze moeten allemaal de lucht in. Straks is het zo ver, kijk je eens goed rondom je? Verzamel maar alle speelkameraadjes en iedereen anders die we daar kennen, onze kusjes komen er aan!
Dikke zoen alvast,
je mama
ze staan hier allemaal klaar, 150 ballonnen met alle kaartjes en wensen aan van iedereen die we kennen. En je broer en papa doen nog even een dutje, kwestie van er volledig klaar voor te zijn.
Het is met heel veel verdriet en pijn dat we vandaag terugdenken aan alles wat jou overkomen is, we koesteren nog steeds elk moment dat we je bij ons mochten hebben. Je bent en blijft ons kleine broertje en je grote broer maakt ons zo trots dat hij ook voor ontroering zorgt. Zo zei ik hem deze middag dat hij anders wat ballonnen in huis mocht houden om te spelen maar neen, zo zei hij, dat zijn allemaal ballonnen voor mijn broer, Tomas.
Zo zie je maar he, je grote broer zorgt er heel goed voor dat je mama niet sjoemelt met de ballonnen, ze moeten allemaal de lucht in. Straks is het zo ver, kijk je eens goed rondom je? Verzamel maar alle speelkameraadjes en iedereen anders die we daar kennen, onze kusjes komen er aan!
Dikke zoen alvast,
je mama
donderdag 23 september 2010
Beetje veel
Dag lieve schat,
er zijn een beetje veel reacties gekregen, ik ben er zelf stil van geworden. De woorden, gedichtjes, gedachten en wensen voor jou zweven overal rond in mijn hoofd. En natuurlijk staan ze op papier. Morgen print ik ze uit en krijgen ze allemaal een sterretje, om dan natuurlijk zaterdag naar jou toe te komen, aan die massa ballonnen ;-)
Dikke kus lieverd,
je mama
er zijn een beetje veel reacties gekregen, ik ben er zelf stil van geworden. De woorden, gedichtjes, gedachten en wensen voor jou zweven overal rond in mijn hoofd. En natuurlijk staan ze op papier. Morgen print ik ze uit en krijgen ze allemaal een sterretje, om dan natuurlijk zaterdag naar jou toe te komen, aan die massa ballonnen ;-)
Dikke kus lieverd,
je mama
zondag 12 september 2010
150 ballonnen
Lieverd,
mama heeft de ballonnen besteld, 150, een beetje veel, I know...
Maar voor elke ballon gaan er wel 100 kusjes jouw richting uit, nog veel meer dus.
Ik verzamel ondertussen vanuit alle hoeken en kanten de wensen voor jouw verjaardag. Mensen kunnen die altijd nog hier posten, ofwel een mailtje sturen naar brenda.vandeursen@gmail.com
Hele dikke zoen,
mama
mama heeft de ballonnen besteld, 150, een beetje veel, I know...
Maar voor elke ballon gaan er wel 100 kusjes jouw richting uit, nog veel meer dus.
Ik verzamel ondertussen vanuit alle hoeken en kanten de wensen voor jouw verjaardag. Mensen kunnen die altijd nog hier posten, ofwel een mailtje sturen naar brenda.vandeursen@gmail.com
Hele dikke zoen,
mama
dinsdag 7 september 2010
Beertje
Dag lieverd,
even nog een berichtje tussendoor. Deze morgen wou je broer zijn lievelingsknuffel niet zomaar op tafel laten liggen toen hij naar de klas ging. Hij zocht er een veilig plekje voor, raad eens waar hij aan dacht?
Ja hoor, hij vond de beste plek in huis bij jou...
Lieve kus,
mama
woensdag 1 september 2010
Ballonnen
Dag lieve kapoen
Het is bijna jouw eerste verjaardag. We komen bijna aan het einde van dat eerste, moeilijke jaar waar we dachten nooit door te geraken...
Om je wat te herdenken gaan we op zaterdag 25 september om 16u aan je grafje heel veel witte en blauwe ballonnen de lucht in laten. En aan die ballonnen hangen we kaartjes met de wensen en namen van iedereen die je nog niet vergeten is. Je zal zien dat het er heel veel zullen zijn.
Mensen die graag ook een kaartje schrijven kunnen hun boodschap hier nalaten, of op de facebookpagina, of via sms, of via een postduif,... Alle middelen zijn goed!
Dikke zoen,
je mama
Het is bijna jouw eerste verjaardag. We komen bijna aan het einde van dat eerste, moeilijke jaar waar we dachten nooit door te geraken...
Om je wat te herdenken gaan we op zaterdag 25 september om 16u aan je grafje heel veel witte en blauwe ballonnen de lucht in laten. En aan die ballonnen hangen we kaartjes met de wensen en namen van iedereen die je nog niet vergeten is. Je zal zien dat het er heel veel zullen zijn.
Mensen die graag ook een kaartje schrijven kunnen hun boodschap hier nalaten, of op de facebookpagina, of via sms, of via een postduif,... Alle middelen zijn goed!
Dikke zoen,
je mama
zondag 29 augustus 2010
Terug van reis
Dag lieverd
We zijn er hier 14 dagen helemaal van tussen geweest en het heeft ons alledrie erg veel deugd gedaan. Ik heb wel vaak zitten denken aan je, hoe super het geweest zou zijn als je er bij was.
Maar ik voel mezelf weer een klein stapje dichter bij de aanvaarding van jouw afwezigheid. Een klein stapje he...
Ik denk trouwens dat we eind september een massa witte en blauwe ballonnen naar je toe zullen sturen, met allemaal lieve kaartjes aan, wat denk je daar van?
Dikke smakzoen,
mama
We zijn er hier 14 dagen helemaal van tussen geweest en het heeft ons alledrie erg veel deugd gedaan. Ik heb wel vaak zitten denken aan je, hoe super het geweest zou zijn als je er bij was.
Maar ik voel mezelf weer een klein stapje dichter bij de aanvaarding van jouw afwezigheid. Een klein stapje he...
Ik denk trouwens dat we eind september een massa witte en blauwe ballonnen naar je toe zullen sturen, met allemaal lieve kaartjes aan, wat denk je daar van?
Dikke smakzoen,
mama
vrijdag 13 augustus 2010
Reisje
Lieve kapoen,
vandaag de laatste dag voor vertrek. Dat is altijd een beetje hectisch voor je mama, die een beetje neurotisch is (een beetje maar). Dus heb ik je papa en grote broer maar het huis uit gestuurd, zodat ik zelf alles hier overhoop kan halen voordat alles weer proper ligt ;-)
Straks ook nog even langs bij je, 14 dagen niet langskomen, het zal wel lang zijn, maar ik ben er zeker van dat er genoeg andere bezoekjes zullen zijn zodat je bloemetjes altijd mooi zijn.
Hele lieve kus,
je mama
vandaag de laatste dag voor vertrek. Dat is altijd een beetje hectisch voor je mama, die een beetje neurotisch is (een beetje maar). Dus heb ik je papa en grote broer maar het huis uit gestuurd, zodat ik zelf alles hier overhoop kan halen voordat alles weer proper ligt ;-)
Straks ook nog even langs bij je, 14 dagen niet langskomen, het zal wel lang zijn, maar ik ben er zeker van dat er genoeg andere bezoekjes zullen zijn zodat je bloemetjes altijd mooi zijn.
Hele lieve kus,
je mama
maandag 2 augustus 2010
14 engeltjes
Dag lieve schat,
Toen ik vroeger ging logeren bij mijn oma, ging daar een spreuk aan de muur, in één van de kamers die vroeger een kinderkamer was. Er stond een kindje op, in zijn bedje, met allemaal engeltjes rondom...
Als ik 's avonds slapen ga
volgen mij 14 engeltjes na
twee aan mijn hoofdeinde
twee aan mijn voeteinde
twee aan mijn linkerzijde
twee aan mijn rechterzijde
twee die mij dekken
twee die mij wekken
twee die mij wijzen
naar 's hemels paradijzen
Ik vond het als kind erg mooi, al vond ik het moeilijk omwille van dat 'hemels paradijzen', maar bon, de rijm in een gedicht gaat voor alles. 14 engeltjes, wat veel he. Ik heb er maar eentje nodig: jij. Kom je vanavond eens een nachtzoentje geven? Het is nogal zwaar geweest de laatste dagen, dus een kusje zou ons wel wat opbeuren...
Dikke zoen alvast voor jou,
je mama
Toen ik vroeger ging logeren bij mijn oma, ging daar een spreuk aan de muur, in één van de kamers die vroeger een kinderkamer was. Er stond een kindje op, in zijn bedje, met allemaal engeltjes rondom...
Als ik 's avonds slapen ga
volgen mij 14 engeltjes na
twee aan mijn hoofdeinde
twee aan mijn voeteinde
twee aan mijn linkerzijde
twee aan mijn rechterzijde
twee die mij dekken
twee die mij wekken
twee die mij wijzen
naar 's hemels paradijzen
Ik vond het als kind erg mooi, al vond ik het moeilijk omwille van dat 'hemels paradijzen', maar bon, de rijm in een gedicht gaat voor alles. 14 engeltjes, wat veel he. Ik heb er maar eentje nodig: jij. Kom je vanavond eens een nachtzoentje geven? Het is nogal zwaar geweest de laatste dagen, dus een kusje zou ons wel wat opbeuren...
Dikke zoen alvast voor jou,
je mama
woensdag 28 juli 2010
Sterkte!
Lieve kapoen
Waarin ligt de sterkte van een mens? Niet in de manier waarop je hem of haar zijn eigen dagelijkse leven ziet leiden. Maar op de manier waarop ze omgaan met een tegenslag. Aan de manier waarop ze weer alle scherven oprapen en doorgaan, ondanks alles. Ik heb deze wijsheid opgepikt van je papa en nu, ruim 10 maand na je korte bezoekje aan ons, ontdek ik pas hoeveel waarheid er in kan zitten.
De sterkte van een mens is de manier waarop hij omgaat met tegenslag. Hoe hij of zij het een plaats kan geven en verder kan gaan, ondanks alles. Want dat verder gaan, het is veel moeilijker dan het lijkt. Je laat nog steeds een leegte na, een gemis dat elke dag wel wat groter lijkt te worden, want jij had ook elke dag groter moeten worden...
Ik las onlangs een bericht van een mama die haar grote droom op kinderen moest opbergen. Fysisch gezien kon het niet meer en uiteindelijk hadden ze de beslissing genomen om te stoppen met behandelen. Het zijn nog sterkere mensen die zoiets kunnen beslissen. Het moeten heel erg sterke mensen zijn die kunnen zeggen: "Ja, dit is mijn droom en hij zal nooit werkelijkheid komen. En daar moet ik nu mee zien te leven."
Want jouw gemis lieverd, dat is niet altijd zichtbaar aanwezig, niet voor iedereen gekend in de buitenwereld. Je hebt mama's van engeltjes die eigenlijk niet voor mama's aanzien worden, omdat ze geen buggy meesleuren. Ik blijf het oneerlijk vinden, dat een kindje, zo verschrikkelijk gewenst, er niet mag zijn.
Jouw wieg staat trouwens nog steeds op zolder, al 10 maand lang. Evenlang liggen de ballonnen er nog in, die ik er in gelegd had omdat de poes anders jouw plekje zou opeisen. Ik kan ze niet wegdoen. Ik kan er niet aankomen zolang er niet weer hoop is.
Dikke kus,
je mama
Waarin ligt de sterkte van een mens? Niet in de manier waarop je hem of haar zijn eigen dagelijkse leven ziet leiden. Maar op de manier waarop ze omgaan met een tegenslag. Aan de manier waarop ze weer alle scherven oprapen en doorgaan, ondanks alles. Ik heb deze wijsheid opgepikt van je papa en nu, ruim 10 maand na je korte bezoekje aan ons, ontdek ik pas hoeveel waarheid er in kan zitten.
De sterkte van een mens is de manier waarop hij omgaat met tegenslag. Hoe hij of zij het een plaats kan geven en verder kan gaan, ondanks alles. Want dat verder gaan, het is veel moeilijker dan het lijkt. Je laat nog steeds een leegte na, een gemis dat elke dag wel wat groter lijkt te worden, want jij had ook elke dag groter moeten worden...
Ik las onlangs een bericht van een mama die haar grote droom op kinderen moest opbergen. Fysisch gezien kon het niet meer en uiteindelijk hadden ze de beslissing genomen om te stoppen met behandelen. Het zijn nog sterkere mensen die zoiets kunnen beslissen. Het moeten heel erg sterke mensen zijn die kunnen zeggen: "Ja, dit is mijn droom en hij zal nooit werkelijkheid komen. En daar moet ik nu mee zien te leven."
Want jouw gemis lieverd, dat is niet altijd zichtbaar aanwezig, niet voor iedereen gekend in de buitenwereld. Je hebt mama's van engeltjes die eigenlijk niet voor mama's aanzien worden, omdat ze geen buggy meesleuren. Ik blijf het oneerlijk vinden, dat een kindje, zo verschrikkelijk gewenst, er niet mag zijn.
Jouw wieg staat trouwens nog steeds op zolder, al 10 maand lang. Evenlang liggen de ballonnen er nog in, die ik er in gelegd had omdat de poes anders jouw plekje zou opeisen. Ik kan ze niet wegdoen. Ik kan er niet aankomen zolang er niet weer hoop is.
Dikke kus,
je mama
maandag 26 juli 2010
Liefde
Lieve Tomas,
Het ligt niet
in de lengte
of zwaarte van tijd
of iets
je lief en dierbaar is
Het ligt
in de diepte
van het verlangen
in de liefde
waarmee
je lief hebt
In de liefde
ligt
het verdriet
als je verliest
En je huilt
omdat
in je tranen
je liefde ligt
(Liesbeth Blok)
Dikke kus,
mama
Het ligt niet
in de lengte
of zwaarte van tijd
of iets
je lief en dierbaar is
Het ligt
in de diepte
van het verlangen
in de liefde
waarmee
je lief hebt
In de liefde
ligt
het verdriet
als je verliest
En je huilt
omdat
in je tranen
je liefde ligt
(Liesbeth Blok)
Dikke kus,
mama
donderdag 22 juli 2010
Weekendje weg
Dag lieve kapoen,
morgen vertrekken we met zijn drietjes naar vrienden, voor een klein weekendje weg. Je mama kennende zal ze weer vanalles teveel mee hebben en in mijn hoofd ben ik alles al aan het plannen wat we niet mogen vergeten.
Je broer is ondertussen aan het spelen, hij maakt het liefste torens en gebouwen, alhoewel hij later dokter wil worden ;-)
Voor de rest lukt het hier vrij goed de laatste tijd, alhoewel ik je eerste verjaardag steeds dichterbij zie komen. Ik denk dat we hier samen met wat mensen wat zullen drinken en eten en misschien wel wat ballonnen oplaten, die kunnen dan voorbij jou vliegen en onze dikke kussen overbrengen.
Veel liefs,
je mamie
morgen vertrekken we met zijn drietjes naar vrienden, voor een klein weekendje weg. Je mama kennende zal ze weer vanalles teveel mee hebben en in mijn hoofd ben ik alles al aan het plannen wat we niet mogen vergeten.
Je broer is ondertussen aan het spelen, hij maakt het liefste torens en gebouwen, alhoewel hij later dokter wil worden ;-)
Voor de rest lukt het hier vrij goed de laatste tijd, alhoewel ik je eerste verjaardag steeds dichterbij zie komen. Ik denk dat we hier samen met wat mensen wat zullen drinken en eten en misschien wel wat ballonnen oplaten, die kunnen dan voorbij jou vliegen en onze dikke kussen overbrengen.
Veel liefs,
je mamie
dinsdag 13 juli 2010
Fatou
Dag lieve kapoen
Deze middag twee verrassingen in de post: je boekje 'ik word 11 maanden' en ook een brief van Plan international. Ons meisje in Senegal is blijkbaar verhuisd naar een regio waar we ze niet meer kunnen 'sponseren'. Er zat wel meteen een nieuw dossier in, van een zekere Ka. Een kleine meid, geboren op 19/09/2009. Ik wist eigenlijk niet goed hoe te reageren. Ja, natuurlijk gaan we Ka ook sponseren, zodat ze toch kan opgroeien met basisvoorzieningen, maar tegelijkertijd draaide mijn hartje. Een meisje, 5 dagen verschil met jou. Dat wil zeggen dat we bij elke berichtgeving zullen zien hoe groot jij al zou zijn.
Ik wist even niet goed wat te doen. Het huis leek even te klein. Ben dan maar op de fiets gesprongen en even naar jou geweest. Het kalmeerde een beetje, maar toch heb ik de rest van de dag met de traantjes klaar gezeten. Het is soms zo moeilijk lieverd, om te leven met jouw afwezigheid.
Ik beleef op zo'n dag zoveel pijnlijke momenten opnieuw: de eerste keer dat ik je echt zag (vol buisjes op de intensieve zorgen), het moment dat de beademing weg ging, toen je bij ons kwam in je pyjama'tje, het binnengaan van de kerk achter jouw kleine kleine kistje. Je denkt vaak van: het gaat beter, soms gaat zelfs alles goed, maar die kleine zaken, werpen mij zo vaak terug in de tijd, terug in het verdriet.
Ik zie je graag lieve schat, wou gewoon dat je dicht bij me was...
Lieve kus,
mama
Deze middag twee verrassingen in de post: je boekje 'ik word 11 maanden' en ook een brief van Plan international. Ons meisje in Senegal is blijkbaar verhuisd naar een regio waar we ze niet meer kunnen 'sponseren'. Er zat wel meteen een nieuw dossier in, van een zekere Ka. Een kleine meid, geboren op 19/09/2009. Ik wist eigenlijk niet goed hoe te reageren. Ja, natuurlijk gaan we Ka ook sponseren, zodat ze toch kan opgroeien met basisvoorzieningen, maar tegelijkertijd draaide mijn hartje. Een meisje, 5 dagen verschil met jou. Dat wil zeggen dat we bij elke berichtgeving zullen zien hoe groot jij al zou zijn.
Ik wist even niet goed wat te doen. Het huis leek even te klein. Ben dan maar op de fiets gesprongen en even naar jou geweest. Het kalmeerde een beetje, maar toch heb ik de rest van de dag met de traantjes klaar gezeten. Het is soms zo moeilijk lieverd, om te leven met jouw afwezigheid.
Ik beleef op zo'n dag zoveel pijnlijke momenten opnieuw: de eerste keer dat ik je echt zag (vol buisjes op de intensieve zorgen), het moment dat de beademing weg ging, toen je bij ons kwam in je pyjama'tje, het binnengaan van de kerk achter jouw kleine kleine kistje. Je denkt vaak van: het gaat beter, soms gaat zelfs alles goed, maar die kleine zaken, werpen mij zo vaak terug in de tijd, terug in het verdriet.
Ik zie je graag lieve schat, wou gewoon dat je dicht bij me was...
Lieve kus,
mama
woensdag 7 juli 2010
Weer aan de slag
Dag lieve kapoen
Sinds maandag ben ik weer aan het werk... Ik voelde zowaar wat zenuwen toen ik 's morgens mijn pc opstarte. Maar ondertussen ben ik het alweer gewoon. Het is best wel leuk om weer de drive te voelen, om zaken te realiseren en met andere dingen bezig te zijn dan puur het huishouden.
Je foto'tje staat naast me, in ons bureautje, want je weet het he: altijd dicht bij ons!
Dikke kus!
mama
Sinds maandag ben ik weer aan het werk... Ik voelde zowaar wat zenuwen toen ik 's morgens mijn pc opstarte. Maar ondertussen ben ik het alweer gewoon. Het is best wel leuk om weer de drive te voelen, om zaken te realiseren en met andere dingen bezig te zijn dan puur het huishouden.
Je foto'tje staat naast me, in ons bureautje, want je weet het he: altijd dicht bij ons!
Dikke kus!
mama
maandag 28 juni 2010
Een verhaaltje voor Matias
Dag lieve tomas...
Vandaag vertelde de juf in de klas van je grote broer het volgende verhaaltje:
Op een dag zag ik mijn kip niet in mijn tuin rondlopen. Ze was verdwenen... Zomaar. Omdat ik heel erg veel van mijn kop hield, ging ik dus op zoek. Maar opeens wist ik het, elke dag had mijn kop een ei gelegd achter een stapel hout. Heel stil ging ik tot daar, en ja hoor, daar zat ze. Ik gooide wat mais, maar de kop bleef mooi zitten, ze verroerde juist haar kopje, alsof ze wilde zeggen, ga maar weer weg, want nu wil ik niet gestoord worden.
Ik wist wat er gebeurde, ze zat op een nest, boven op haar eieren en die hield ze mooi warm, tot er kuikentjes uit zouden komen. De kip wilde mij haar eitjes nog niet tonen. Dus liet ik de kip maar rustig broeden en elke dag gooide ik wat mais en zette een kommetje water dichtbij de kip zodat ze niet ver van haar nest hoefde te komen.
En op een dag, ik weet het nog goed, zag ik plots mijn kip het gras oplopen, met zes kleine kuikentjes achter haar aan. Maar de kip was niet rustig, ze keerde telkens terug... Ik ging eens kijken wat moeke kip daar wel deed, en toen zag ik dat er in het nest nog een eitje lag.
Mijn kip duwde met haar bek steeds een beetje op het ei. Ik keek wat dichterbij en in het eitje zat een grote barst, daar kon ik nog een klein kuikentje in zien zitten, maar het verroerde niet. Het lag heel stil in zijn eitje. Moeder kip vond dat heel vreemd en daarom duwde ze met haar bekje steeds opnieuw het eitje een beetje verder. Het kuikentje stapte niet uit het ei.
Na een tijdje ging mama kip naast het eitje zitten en de zes andere kuikentjes ook. Ze hielden allemaal hun kopje naar beneden, ik zag dat ze verdriet hadden. Het kleine kuikentje in het ei was doodgegaan, daarom bewoog het niet en daarom kon het niet uit het ei stappen. Mama kip was heel triestig, en ze wist niet waarom het kleine kuikentje was gestorven. Ook niet waarom het niet meer zou groeien zoals haar andere kuikentjes.
Ze bleven allemaal een tijdje bij het eitje zitten, dicht bij elkaar, en toen is mama kip opgestaan en heeft ze met haar twee poten een putje gegraven. Ze heeft het eitje erin gerold en heeft eer dan wat aarde over gescharreld.
Maar elke dag gaan ze allemaal terug naar het plaatsje waar het kuikentje begraven ligt, en ze gaan er een beetje neerzitten. Weet je waarom? Ze hebben het kuikentje graag gezien, en dat vergeten ze nooit. En ik heb op de aarde ginder een mooi bloempje geplant.
"als er iemand doodgaat
die je heel er graag hebt gekend
dan is het nogal logisch dat je verdrietig bent."
Dikke zoen,
mama
Vandaag vertelde de juf in de klas van je grote broer het volgende verhaaltje:
Op een dag zag ik mijn kip niet in mijn tuin rondlopen. Ze was verdwenen... Zomaar. Omdat ik heel erg veel van mijn kop hield, ging ik dus op zoek. Maar opeens wist ik het, elke dag had mijn kop een ei gelegd achter een stapel hout. Heel stil ging ik tot daar, en ja hoor, daar zat ze. Ik gooide wat mais, maar de kop bleef mooi zitten, ze verroerde juist haar kopje, alsof ze wilde zeggen, ga maar weer weg, want nu wil ik niet gestoord worden.
Ik wist wat er gebeurde, ze zat op een nest, boven op haar eieren en die hield ze mooi warm, tot er kuikentjes uit zouden komen. De kip wilde mij haar eitjes nog niet tonen. Dus liet ik de kip maar rustig broeden en elke dag gooide ik wat mais en zette een kommetje water dichtbij de kip zodat ze niet ver van haar nest hoefde te komen.
En op een dag, ik weet het nog goed, zag ik plots mijn kip het gras oplopen, met zes kleine kuikentjes achter haar aan. Maar de kip was niet rustig, ze keerde telkens terug... Ik ging eens kijken wat moeke kip daar wel deed, en toen zag ik dat er in het nest nog een eitje lag.
Mijn kip duwde met haar bek steeds een beetje op het ei. Ik keek wat dichterbij en in het eitje zat een grote barst, daar kon ik nog een klein kuikentje in zien zitten, maar het verroerde niet. Het lag heel stil in zijn eitje. Moeder kip vond dat heel vreemd en daarom duwde ze met haar bekje steeds opnieuw het eitje een beetje verder. Het kuikentje stapte niet uit het ei.
Na een tijdje ging mama kip naast het eitje zitten en de zes andere kuikentjes ook. Ze hielden allemaal hun kopje naar beneden, ik zag dat ze verdriet hadden. Het kleine kuikentje in het ei was doodgegaan, daarom bewoog het niet en daarom kon het niet uit het ei stappen. Mama kip was heel triestig, en ze wist niet waarom het kleine kuikentje was gestorven. Ook niet waarom het niet meer zou groeien zoals haar andere kuikentjes.
Ze bleven allemaal een tijdje bij het eitje zitten, dicht bij elkaar, en toen is mama kip opgestaan en heeft ze met haar twee poten een putje gegraven. Ze heeft het eitje erin gerold en heeft eer dan wat aarde over gescharreld.
Maar elke dag gaan ze allemaal terug naar het plaatsje waar het kuikentje begraven ligt, en ze gaan er een beetje neerzitten. Weet je waarom? Ze hebben het kuikentje graag gezien, en dat vergeten ze nooit. En ik heb op de aarde ginder een mooi bloempje geplant.
"als er iemand doodgaat
die je heel er graag hebt gekend
dan is het nogal logisch dat je verdrietig bent."
Dikke zoen,
mama
vrijdag 25 juni 2010
Tomas hier, tomas daar, tomas overal!
Dag lieve schat,
blijkbaar heeft je grote broer al een aantal dingen over je verteld in de klas. Daarom gaan we nu een kadertje maken met je mooiste foto en je kaartje, dan ben je in de klas ook een beetje aanwezig. En juf Inge zal er ook een mooi verhaaltje bij vertellen, zodat iedereen hoort welke flinke kapoen jij bent.
Ik ben dan zo trots op jullie beide en dan wil ik zoiets ook zeker in orde hebben. Dus dit weekend kijk ik overal rond om voor jou het mooiste kadertje te kopen. Want je kadertje blijft bij je broer en zal elk jaar mee met hem gaan naar de volgende klas, leuk he!
Dikke kus en knuffel,
mama
blijkbaar heeft je grote broer al een aantal dingen over je verteld in de klas. Daarom gaan we nu een kadertje maken met je mooiste foto en je kaartje, dan ben je in de klas ook een beetje aanwezig. En juf Inge zal er ook een mooi verhaaltje bij vertellen, zodat iedereen hoort welke flinke kapoen jij bent.
Ik ben dan zo trots op jullie beide en dan wil ik zoiets ook zeker in orde hebben. Dus dit weekend kijk ik overal rond om voor jou het mooiste kadertje te kopen. Want je kadertje blijft bij je broer en zal elk jaar mee met hem gaan naar de volgende klas, leuk he!
Dikke kus en knuffel,
mama
maandag 14 juni 2010
Aardbeving
Dag lieve jongen,
soms voelt het aan of alles sinds september vorig jaar op pauze staat. Alsof iemand bij ons een 'mute' knop heeft ingedrukt. Alles speelt verder en we doen ook mee, maar toch voelt het aan als een tussenpauze. We voelen bijna elke dag aan dat het niet volledig is en we kunnen niets anders doen dan afwachten. Een beetje zoals je in het ziekenhuis zit te wachten totdat iemand ontwaakt uit narcose. Verloren uren. Verloren dagen soms.
En net als je denkt dat alles vrij goed gaat, krijg je weer een schok. Baby's die geboren worden, mensen die zwanger zijn, het leven dat duidelijk wel doorgaat terwijl wij nog worstelen met die pauzeknop.
Zoals gisteren, toen we iemand zagen die ik lange tijd niet gezien had. Dan zeggen ze vol trots: we hebben een dochtertje, gisteren 9 maand oud. Dan voel ik de grond onder mijn voeten beven, een trilling door heel mijn lichaam en ziel. En dan zit ik daar, stil, niet wetend wat te zeggen. Wij zitten op pauze, maar al de rest gaat door. En die confrontatie lieve jongen, is niet zo evident. Want als ze dan zeggen: ze heeft al tandjes en trekt zich recht, dan kan ik alleen denken: ah onze jongen zou ook al zo groot geweest zijn...
Dikke kus,
je mama
soms voelt het aan of alles sinds september vorig jaar op pauze staat. Alsof iemand bij ons een 'mute' knop heeft ingedrukt. Alles speelt verder en we doen ook mee, maar toch voelt het aan als een tussenpauze. We voelen bijna elke dag aan dat het niet volledig is en we kunnen niets anders doen dan afwachten. Een beetje zoals je in het ziekenhuis zit te wachten totdat iemand ontwaakt uit narcose. Verloren uren. Verloren dagen soms.
En net als je denkt dat alles vrij goed gaat, krijg je weer een schok. Baby's die geboren worden, mensen die zwanger zijn, het leven dat duidelijk wel doorgaat terwijl wij nog worstelen met die pauzeknop.
Zoals gisteren, toen we iemand zagen die ik lange tijd niet gezien had. Dan zeggen ze vol trots: we hebben een dochtertje, gisteren 9 maand oud. Dan voel ik de grond onder mijn voeten beven, een trilling door heel mijn lichaam en ziel. En dan zit ik daar, stil, niet wetend wat te zeggen. Wij zitten op pauze, maar al de rest gaat door. En die confrontatie lieve jongen, is niet zo evident. Want als ze dan zeggen: ze heeft al tandjes en trekt zich recht, dan kan ik alleen denken: ah onze jongen zou ook al zo groot geweest zijn...
Dikke kus,
je mama
woensdag 9 juni 2010
Mooi mooi
Dag lieve schat,
net dit liedje herontdekt en ja, jij he...
Doe wat je altijd deed
Toen ik er nog was
Leef elke dag voluit
en met heel je hart
En je vindt mij
En je voelt mij
'k Ben dicht bij je
Mis mij
het is oké
want ik mis jou net zo
Huil als je huilen moet
Laat je tranen maar vrij
maar als je weer lachen kan
Houd je niet in voor mij
Want ik voel jou
Ik beleef alles met jou
Ik ben dicht bij je
waak over jou
en als je me zoekt
ben ik er altijd
Geniet alsjeblieft als je kunt
elke dag voor mij
Koester elk moment
het is zo voorbij
Spring, lach en dans als een kind
zet de schaamte opzij
doe het niet alleen
open weer je hart
ook al voelt het vreemd
je doet het ook voor mij
Zing en uit volle borst
jaag je dromen maar na
en weet, wat je ook zal doen
dat ik achter je sta
Want ik voel jou
Ik beleef alles met jou
Ik ben dicht bij je
waak over jou
En als je me zoekt
ben ik er altijd
Doe wat je altijd deed
Dikke kus,
mama
net dit liedje herontdekt en ja, jij he...
Doe wat je altijd deed
Toen ik er nog was
Leef elke dag voluit
en met heel je hart
En je vindt mij
En je voelt mij
'k Ben dicht bij je
Mis mij
het is oké
want ik mis jou net zo
Huil als je huilen moet
Laat je tranen maar vrij
maar als je weer lachen kan
Houd je niet in voor mij
Want ik voel jou
Ik beleef alles met jou
Ik ben dicht bij je
waak over jou
en als je me zoekt
ben ik er altijd
Geniet alsjeblieft als je kunt
elke dag voor mij
Koester elk moment
het is zo voorbij
Spring, lach en dans als een kind
zet de schaamte opzij
doe het niet alleen
open weer je hart
ook al voelt het vreemd
je doet het ook voor mij
Zing en uit volle borst
jaag je dromen maar na
en weet, wat je ook zal doen
dat ik achter je sta
Want ik voel jou
Ik beleef alles met jou
Ik ben dicht bij je
waak over jou
En als je me zoekt
ben ik er altijd
Doe wat je altijd deed
Dikke kus,
mama
maandag 7 juni 2010
Broer
Dag lieve schat,
de voorbije week heb ik je grote broer geleerd dat jij zijn broer bent. Dat hij een broer heeft en dat die Tomas heet. Natuurlijk erg moeilijk om dat volledig te begrijpen, aangezien voor hem 'een broer' totaal iets anders is dan voor kindjes die hun broer gewoon kunnen aanwijzen. Maar ik vond het erg belangrijk dat hij jou zo zag, als deel van het gezin.
Dit weekend vertelde papa dan het volgende, Matias was aan het spelen met kindjes en die waren blijkbaar broers. Je zag Matias even nadenken en dan riep hij vol overtuiging: 'ik heb ook een broer!', waarna hij natuurlijk weer verder deed met zijn spel.
Ik was ongelooflijk trots op mijn twee zonen!
Dikke knuffel van ons allen!
je mama
de voorbije week heb ik je grote broer geleerd dat jij zijn broer bent. Dat hij een broer heeft en dat die Tomas heet. Natuurlijk erg moeilijk om dat volledig te begrijpen, aangezien voor hem 'een broer' totaal iets anders is dan voor kindjes die hun broer gewoon kunnen aanwijzen. Maar ik vond het erg belangrijk dat hij jou zo zag, als deel van het gezin.
Dit weekend vertelde papa dan het volgende, Matias was aan het spelen met kindjes en die waren blijkbaar broers. Je zag Matias even nadenken en dan riep hij vol overtuiging: 'ik heb ook een broer!', waarna hij natuurlijk weer verder deed met zijn spel.
Ik was ongelooflijk trots op mijn twee zonen!
Dikke knuffel van ons allen!
je mama
vrijdag 4 juni 2010
Papa
Dag lieverd,
deze middag mag ik je papa afhalen in de luchthaven en man, wat heb ik hem weer gemist... Ondanks de moderne communicatiemogelijkheden (mail, skype, sms), mis ik hem als mijn maatje bij mij. Zijn knuffels wanneer ik een slechte dag of een minder humeur heb. En geloof me, deze morgen was mijn humeur niet zo schitterend toen je broer om 5u55 aankondigde dat de zon er was en dat hij ging opstaan.
Dikke kus!
mama
deze middag mag ik je papa afhalen in de luchthaven en man, wat heb ik hem weer gemist... Ondanks de moderne communicatiemogelijkheden (mail, skype, sms), mis ik hem als mijn maatje bij mij. Zijn knuffels wanneer ik een slechte dag of een minder humeur heb. En geloof me, deze morgen was mijn humeur niet zo schitterend toen je broer om 5u55 aankondigde dat de zon er was en dat hij ging opstaan.
Dikke kus!
mama
woensdag 26 mei 2010
Een veilig plekje
Lieve Tomas,
toen we wisten van je komst, waren we ongelooflijk gelukkig. Onze puzzel als gezin zou compleet zijn. Ik liet je graag groeien, in de veiligheid van mijn buik. Veilig omdat er je niets kan overkomen, geen blauwe plekken of schaafwonden, geen kwetsende woorden of daden...
Als we zouden kunnen, we hielden je hele leven lang alle kwaad weg van jou. Dat dachten we toen. Je weet wel dat opgroeien alleen kan met groeipijnen, dat lopen alleen kan met vallen, maar toch, als ouder wil je zo graag je kind beschermen tegen alle pijn.
En dan denk ik: er is geen veiliger plekje dan waar je nu bent: diep in mijn hart. Daar ben je heel erg dicht bij me en kan niemand je kwetsen, nooit...
Dikke kus,
je mama
toen we wisten van je komst, waren we ongelooflijk gelukkig. Onze puzzel als gezin zou compleet zijn. Ik liet je graag groeien, in de veiligheid van mijn buik. Veilig omdat er je niets kan overkomen, geen blauwe plekken of schaafwonden, geen kwetsende woorden of daden...
Als we zouden kunnen, we hielden je hele leven lang alle kwaad weg van jou. Dat dachten we toen. Je weet wel dat opgroeien alleen kan met groeipijnen, dat lopen alleen kan met vallen, maar toch, als ouder wil je zo graag je kind beschermen tegen alle pijn.
En dan denk ik: er is geen veiliger plekje dan waar je nu bent: diep in mijn hart. Daar ben je heel erg dicht bij me en kan niemand je kwetsen, nooit...
Dikke kus,
je mama
donderdag 20 mei 2010
Ticket naar de zon
Ik voel je armen om me heen
en ik zie je
lopen op het strand
ik denk dat jij
altijd voor mij
de enige zal blijven
ik denk dat jij hier bij mij altijd
zal blijven
ticket naar de zon
om bij jou te zijn
ticket naar de zon
om bij jou te zijn
ik weet dat jij er altijd zal zijn
alleen voor mij
ik weet dat jij er altijd zal zijn
alleen voor mij
ik hoor je stem diep in mijn hoofd
en ik denk dat ik droom
ik zie je lopen rondom mij
en ik denk dat ik droom
ticket naar de zon
om bij jou te zijn
ticket naar de zon
om bij jou te zijn
ik weet dat jij er altijd zal zijn
alleen voor mij
ik weet dat jij er altijd zal zijn
alleen voor mij
alleen voor mij
hier zijn wij samen
ticket naar de zon
om bij jou te zijn
ticket naar de zon
om bij jou te zijn
ik weet dat jij er altijd zal zijn
alleen voor mij...
Deze morgen voelde ik me voor het eerst in lange tijd gelukkig met het leven, alhoewel het niet perfect is. En dan dit liedje op de radio, je maakte mijn dag lieverd!
Dikke kus,
mama
en ik zie je
lopen op het strand
ik denk dat jij
altijd voor mij
de enige zal blijven
ik denk dat jij hier bij mij altijd
zal blijven
ticket naar de zon
om bij jou te zijn
ticket naar de zon
om bij jou te zijn
ik weet dat jij er altijd zal zijn
alleen voor mij
ik weet dat jij er altijd zal zijn
alleen voor mij
ik hoor je stem diep in mijn hoofd
en ik denk dat ik droom
ik zie je lopen rondom mij
en ik denk dat ik droom
ticket naar de zon
om bij jou te zijn
ticket naar de zon
om bij jou te zijn
ik weet dat jij er altijd zal zijn
alleen voor mij
ik weet dat jij er altijd zal zijn
alleen voor mij
alleen voor mij
hier zijn wij samen
ticket naar de zon
om bij jou te zijn
ticket naar de zon
om bij jou te zijn
ik weet dat jij er altijd zal zijn
alleen voor mij...
Deze morgen voelde ik me voor het eerst in lange tijd gelukkig met het leven, alhoewel het niet perfect is. En dan dit liedje op de radio, je maakte mijn dag lieverd!
Dikke kus,
mama
woensdag 19 mei 2010
Kraantje
Dag lieverd,
na bijna 8 maand heb ik eindelijk het kraantje gevonden op het kerkhof. En dan nog wel omdat gemeentearbeiders me water uit de ton zagen nemen en me zeiden dat er ook een kraantje was. Goed verstopt welliswaar, maar bon, uiteindelijk toch gevonden!
De voorbije weken durfde ik wel eens water nemen uit de fles die bij Louise lag. Ik zag het een beetje als solidariteit tussen de ouders. We delen al ons verdriet, dus dan kunnen we ook nog wel een fles water delen. Elkaar wat helpen, met het onderhoud van onze engeltjes. Raar he, je kent de mensen totaal niet, maar voelt je toch op één of andere manier verbonden. Omdat je gewoon weet dat zij er ook regelmatig komen en dat we dat samen nog ongelooflijk veel zullen doen, de komende jaren...
Je papa is trouwens ook blij, de paarse bloemen op de witte steentjes ;-) Een eerbetoon aan zijn ploeg die kampioen is geworden.
Dikke kus!
mama
na bijna 8 maand heb ik eindelijk het kraantje gevonden op het kerkhof. En dan nog wel omdat gemeentearbeiders me water uit de ton zagen nemen en me zeiden dat er ook een kraantje was. Goed verstopt welliswaar, maar bon, uiteindelijk toch gevonden!
De voorbije weken durfde ik wel eens water nemen uit de fles die bij Louise lag. Ik zag het een beetje als solidariteit tussen de ouders. We delen al ons verdriet, dus dan kunnen we ook nog wel een fles water delen. Elkaar wat helpen, met het onderhoud van onze engeltjes. Raar he, je kent de mensen totaal niet, maar voelt je toch op één of andere manier verbonden. Omdat je gewoon weet dat zij er ook regelmatig komen en dat we dat samen nog ongelooflijk veel zullen doen, de komende jaren...
Je papa is trouwens ook blij, de paarse bloemen op de witte steentjes ;-) Een eerbetoon aan zijn ploeg die kampioen is geworden.
Dikke kus!
mama
zaterdag 15 mei 2010
Zon, zon, zon!
Dag lieve schat,
als de zon er is herleven de mensen. Net als na een lange winterslaap strekken we onze tenen en leggen ons te knorren in alle zonnestraaltjes die onze richting uit komen. We genieten van buiten komen, van alle bomen en planten die bloeien. Zoals ons Anneke vroeger al eens zong: zelfs bittere winters en dikke lagen sneeuw kunnen niet verhinderen dat de roos overleeft.
Misschien hebben we allemaal wel wat van zo een roos in ons: wachtend op de eerste zon, op het goede weer om al onze gedachten weer op een rijtje te hebben. Of een groeischeut, zoals ik er weer eentje zie aankomen bij je broer. Hij is de laatste tijd zoveel aan het eten dat het niet anders kan of hij springt binnenkort weer uit zijn kleren.
En ja, bij jou staat ook alles in bloei, de struiken, de bloembollen. Het is soms zo leuk om bij jou te komen en te zien dat zelfs daar alles leeft (misschien had An dat ook in haar liedje moeten opnemen).
Dikke kus van ons allen!
als de zon er is herleven de mensen. Net als na een lange winterslaap strekken we onze tenen en leggen ons te knorren in alle zonnestraaltjes die onze richting uit komen. We genieten van buiten komen, van alle bomen en planten die bloeien. Zoals ons Anneke vroeger al eens zong: zelfs bittere winters en dikke lagen sneeuw kunnen niet verhinderen dat de roos overleeft.
Misschien hebben we allemaal wel wat van zo een roos in ons: wachtend op de eerste zon, op het goede weer om al onze gedachten weer op een rijtje te hebben. Of een groeischeut, zoals ik er weer eentje zie aankomen bij je broer. Hij is de laatste tijd zoveel aan het eten dat het niet anders kan of hij springt binnenkort weer uit zijn kleren.
En ja, bij jou staat ook alles in bloei, de struiken, de bloembollen. Het is soms zo leuk om bij jou te komen en te zien dat zelfs daar alles leeft (misschien had An dat ook in haar liedje moeten opnemen).
Dikke kus van ons allen!
vrijdag 30 april 2010
Een nieuw engeltje.
Dag lieve schat,
ik schrok zo erg toen ik deze namiddag bij je kwam en er allemaal bloemetjes naast je lagen... Blijkbaar is er opnieuw een engeltje bij gekomen. Uit de kaartjes kon ik afleiden dat het Laura was, een meisje dus. Ik had zo gehoopt dat er nooit nog een kruisje naast je zou komen, maar jammer genoeg hebben we zoiets niet in de hand. Ik zei tegen Matias dat er je nu een vriendinnetje hebt en hij keek rond en riep maar 'waar?, waar mama?'. Moeilijk om uit te leggen he.
Ik was net met je broer op de terugweg naar de auto toen ik een aantal mensen zag afkomen, recht naar ons toe. Het waren de mama en papa van Laura. Het deed me zo'n verdriet om ze te zien, ik was opnieuw terug op de dag van jouw begrafenis. Het rare is dat ik deze morgen buiten kwam bij de bakker en de kerkklokken luidden. Op één of andere manier deed het luiden me denken aan het moment dat we met jou uit de kerk kwamen en ik moest erg aan je denken. Ik had niet durven denken dat ik een nieuw kruisje zou aantreffen...
Lieve schat, geef Laura alvast een knuffel van ons allemaal, we zullen haar de komende maanden en jaren ook veel zien. En zeg haar dat ze eens een teken geeft aan haar mama en papa, zoals jij bij ons ook doet, zodat hun verdriet ooit ook draaglijk mag worden...
Dikke knuf,
mama
ik schrok zo erg toen ik deze namiddag bij je kwam en er allemaal bloemetjes naast je lagen... Blijkbaar is er opnieuw een engeltje bij gekomen. Uit de kaartjes kon ik afleiden dat het Laura was, een meisje dus. Ik had zo gehoopt dat er nooit nog een kruisje naast je zou komen, maar jammer genoeg hebben we zoiets niet in de hand. Ik zei tegen Matias dat er je nu een vriendinnetje hebt en hij keek rond en riep maar 'waar?, waar mama?'. Moeilijk om uit te leggen he.
Ik was net met je broer op de terugweg naar de auto toen ik een aantal mensen zag afkomen, recht naar ons toe. Het waren de mama en papa van Laura. Het deed me zo'n verdriet om ze te zien, ik was opnieuw terug op de dag van jouw begrafenis. Het rare is dat ik deze morgen buiten kwam bij de bakker en de kerkklokken luidden. Op één of andere manier deed het luiden me denken aan het moment dat we met jou uit de kerk kwamen en ik moest erg aan je denken. Ik had niet durven denken dat ik een nieuw kruisje zou aantreffen...
Lieve schat, geef Laura alvast een knuffel van ons allemaal, we zullen haar de komende maanden en jaren ook veel zien. En zeg haar dat ze eens een teken geeft aan haar mama en papa, zoals jij bij ons ook doet, zodat hun verdriet ooit ook draaglijk mag worden...
Dikke knuf,
mama
dinsdag 27 april 2010
Al 7 maand
Dag lieve schat,
ondertussen zijn er al 7 lange maanden voorbij gegaan. Soms gaat het goed, met momenten minder. Zoals een domme serie, waarin ze uitspraken doen als 'een kind verliezen, daar geraak je niet over' of 'niemand zou ooit zijn kind moeten begraven'... Het is voor veel mensen het ergste wat er is en het is soms surreëel dat wij het meemaken. Soms heb ik het moeilijk met het 'dramatiseren'. Ik wou natuurlijk dat het nooit was gebeurd en dat ik met jou in een buggy aan de schoolpoort zou staan. Ik zoek ook niets op van hoe groot en hoe sterk je nu al zou zijn, voor mij blijf je altijd die kleine baby.
Hoe ongelooflijk moeilijk het ook is, we gaan gewoon door. We lachen, we genieten, maar altijd zonder dat puzzelstukje dat alles volledig zou maken. We hebben het niet altijd nodig om te horen hoe 'erg' het wel is. We gaan gewoon door... Want als ik elke dag zou denken met het ongelooflijke verdriet dat in me zit, dan stopt het gewoon. Dan kan ik niet meer doorgaan.
Maar dan denk ik weer aan het geluk dat ons misschien nog te wachten staat. De toekomst is nog niet voorbij, hij moet nog gebeuren. En de toekomst zal zijn wat wij er van maken. Daarom kijken we vooruit, zonder te vergeten dat er altijd een kapoentje in ons hart zit. En wie weet hebben we ooit nog het geluk om opnieuw een lief kapoentje te verwachten...
Lieve kus,
mama
ondertussen zijn er al 7 lange maanden voorbij gegaan. Soms gaat het goed, met momenten minder. Zoals een domme serie, waarin ze uitspraken doen als 'een kind verliezen, daar geraak je niet over' of 'niemand zou ooit zijn kind moeten begraven'... Het is voor veel mensen het ergste wat er is en het is soms surreëel dat wij het meemaken. Soms heb ik het moeilijk met het 'dramatiseren'. Ik wou natuurlijk dat het nooit was gebeurd en dat ik met jou in een buggy aan de schoolpoort zou staan. Ik zoek ook niets op van hoe groot en hoe sterk je nu al zou zijn, voor mij blijf je altijd die kleine baby.
Hoe ongelooflijk moeilijk het ook is, we gaan gewoon door. We lachen, we genieten, maar altijd zonder dat puzzelstukje dat alles volledig zou maken. We hebben het niet altijd nodig om te horen hoe 'erg' het wel is. We gaan gewoon door... Want als ik elke dag zou denken met het ongelooflijke verdriet dat in me zit, dan stopt het gewoon. Dan kan ik niet meer doorgaan.
Maar dan denk ik weer aan het geluk dat ons misschien nog te wachten staat. De toekomst is nog niet voorbij, hij moet nog gebeuren. En de toekomst zal zijn wat wij er van maken. Daarom kijken we vooruit, zonder te vergeten dat er altijd een kapoentje in ons hart zit. En wie weet hebben we ooit nog het geluk om opnieuw een lief kapoentje te verwachten...
Lieve kus,
mama
zaterdag 10 april 2010
Zomaar
er zit een groot verdriet in mij
ergens diep verborgen
soms wurmt het zich naar boven
en stroomt over mijn wangen
hoe kan het dat zoveel liefde
tot zoveel verdriet kan lijden
dat zoiets moois
zoveel tranen geeft
ik weet het soms niet meer
hoe het was voordien
hoe het was om gewoon te zijn
zonder littekens op mijn ziel
dan hoor ik weer dat kleine stemmetje
dat vanuit de zetel vraagt:
Mama, ik wil naar Musti kijken!
zo spurt ik naar je broer
hij ziet mijn kleine traantjes
en vraagt lief: Mama pijn?
ik zeg dan, ja, mijn rugje
en dan krijg ik vlug een kusje
en tijdens zijn knuffel denk ik dan:
ik ben toch wie ik ben:
littekens overal maar ook omringd
door al de liefde die ik ken...
ergens diep verborgen
soms wurmt het zich naar boven
en stroomt over mijn wangen
hoe kan het dat zoveel liefde
tot zoveel verdriet kan lijden
dat zoiets moois
zoveel tranen geeft
ik weet het soms niet meer
hoe het was voordien
hoe het was om gewoon te zijn
zonder littekens op mijn ziel
dan hoor ik weer dat kleine stemmetje
dat vanuit de zetel vraagt:
Mama, ik wil naar Musti kijken!
zo spurt ik naar je broer
hij ziet mijn kleine traantjes
en vraagt lief: Mama pijn?
ik zeg dan, ja, mijn rugje
en dan krijg ik vlug een kusje
en tijdens zijn knuffel denk ik dan:
ik ben toch wie ik ben:
littekens overal maar ook omringd
door al de liefde die ik ken...
dinsdag 6 april 2010
Zerkje
Dag lieve schat,
je zal het ook wel gemerkt hebben, je zerkje is eindelijk in orde gebracht. We hadden al zo lang de steen uitgezocht, maar het moest natuurlijk nog geplaatst worden. Nu kunnen we op zoek gaan naar mooie witte steentjes en wat mooie verse bloemen. Alles komt tegenwoordig in bloei, het lijkt laat, maar eindelijk is het dan toch lente. Zou dan toch alles nog goed kunnen komen? Dat er toch nog een einde komt aan die lange en donkere winter?
Ik vind het zo jammer dat ik aan het huis vast zit, anders zou ik meteen gaan kijken naar je steentje. We komen dit weekend wel eens, alledrie en zullen je een mooi kushandje werpen.
Vandaag heb ik ook nog eens jouw speciale doos opengedaan. Ongelooflijk hoeveel verdriet het nog bij me teweeg bracht om alles van je te zien, je lokje haar, je gezondheidsboekje, alle gedichtjes en de kleertjes die ik speciaal voor je kocht.
Maar net als de eerste bloembollen die nu bloeien heb ik hoop. Hoop op goede tijden en hoop op nog een klein wonder dat we ooit nog wel zullen verwelkomen. Weet dat ik altijd, altijd, altijd van je zal houden.
Hele lieve zoen,
je mama
je zal het ook wel gemerkt hebben, je zerkje is eindelijk in orde gebracht. We hadden al zo lang de steen uitgezocht, maar het moest natuurlijk nog geplaatst worden. Nu kunnen we op zoek gaan naar mooie witte steentjes en wat mooie verse bloemen. Alles komt tegenwoordig in bloei, het lijkt laat, maar eindelijk is het dan toch lente. Zou dan toch alles nog goed kunnen komen? Dat er toch nog een einde komt aan die lange en donkere winter?
Ik vind het zo jammer dat ik aan het huis vast zit, anders zou ik meteen gaan kijken naar je steentje. We komen dit weekend wel eens, alledrie en zullen je een mooi kushandje werpen.
Vandaag heb ik ook nog eens jouw speciale doos opengedaan. Ongelooflijk hoeveel verdriet het nog bij me teweeg bracht om alles van je te zien, je lokje haar, je gezondheidsboekje, alle gedichtjes en de kleertjes die ik speciaal voor je kocht.
Maar net als de eerste bloembollen die nu bloeien heb ik hoop. Hoop op goede tijden en hoop op nog een klein wonder dat we ooit nog wel zullen verwelkomen. Weet dat ik altijd, altijd, altijd van je zal houden.
Hele lieve zoen,
je mama
vrijdag 2 april 2010
Operatie gelukt!
Lieve schat,
ik heb de voorbije week opnieuw een aantal keer moeten denken aan je. De eerste keer toen ik terugkwam van de chirurg en de afspraak voor de operatie vast stond. We reden naar huis en daar was het weer: zon en regen! Ik heb de regenboog niet gezien, maar ik weet dat je je best gedaan hebt.
Na de operatie liep ik even rond door het ziekenhuis en daar was het: een geur die me meteen terugbracht naar de intensieve zorgen waar je lag. Wellicht is het een ontsmettingsmiddel of zo, maar het zwiepte me enorm terug naar die momenten waarop ik zachtjes met mijn vinger op je beentje of armpje kon strelen.
Ondertussen ben ik terug thuis, herstellende. De mannen hier zorgen er voor dat ik alle adviezen ter harte neem, wat natuurlijk ook nodig is. Je grote broer slaapt trouwens sinds kort in een groot bed. We zijn ongelooflijk trots op hem en hijzelf is ook erg fier. Maar het helpt mij natuurlijk enorm dat hij nu zelf in en uit bed kan kruipen.
Trouwens, je papa is de allerbeste man van de hele wereld! (maar dat weet je zelf ook natuurlijk wel)
Dikke kus,
je mama
ik heb de voorbije week opnieuw een aantal keer moeten denken aan je. De eerste keer toen ik terugkwam van de chirurg en de afspraak voor de operatie vast stond. We reden naar huis en daar was het weer: zon en regen! Ik heb de regenboog niet gezien, maar ik weet dat je je best gedaan hebt.
Na de operatie liep ik even rond door het ziekenhuis en daar was het: een geur die me meteen terugbracht naar de intensieve zorgen waar je lag. Wellicht is het een ontsmettingsmiddel of zo, maar het zwiepte me enorm terug naar die momenten waarop ik zachtjes met mijn vinger op je beentje of armpje kon strelen.
Ondertussen ben ik terug thuis, herstellende. De mannen hier zorgen er voor dat ik alle adviezen ter harte neem, wat natuurlijk ook nodig is. Je grote broer slaapt trouwens sinds kort in een groot bed. We zijn ongelooflijk trots op hem en hijzelf is ook erg fier. Maar het helpt mij natuurlijk enorm dat hij nu zelf in en uit bed kan kruipen.
Trouwens, je papa is de allerbeste man van de hele wereld! (maar dat weet je zelf ook natuurlijk wel)
Dikke kus,
je mama
dinsdag 23 maart 2010
Zes maand
Lieve schat,
morgen is het al zes maand geleden dat je geboren werd. Ik was zo ongeduldig zes maand geleden, was het zo beu om die dikke buik rond te sleuren. Ik was zo ongelooflijk klaar voor je, had alles al klaargezet en uitgedokterd over hoe we wat zouden doen. Had bijna al de drukker een 'go' gegeven voor je kaartjes, maar we wisten je gewicht en mijn kamernummer nog niet he.
Zes maand zou je al geweest zijn, waauw... Ik kan het me zo moeilijk voorstellen. Je blijft toch altijd een beetje die kleine baby, die zo goed in mijn armen paste.
Je papa en ik hadden het dit weekend nog over je. Je lijkt zo ongelooflijk op je broer. Het duurde een tijdje voor ik het aandurfde om zijn babyfoto's te bekijken, maar de gelijkenis is enorm. Ik was vorige week ook eens met Matias naar zijn eerste foto's aan het kijken en hij zei steeds maar: nee, niet baby Tomas. Hij wilde niet geloven dat het foto's van hemzelf waren, tot hij zijn knuffeltje zag liggen. Toen zei hij: he, Matias. En deze morgen, ongelooflijk lief, we gingen uit huis weg, naar school toen hij zei: dag vissen, dag kaarsjes, dag baby Tomas...
Lieve schat, kan je vanbovenuit nog eens kijken hoe het met mij zal vergaan? Stuur je iets pijnstillends voor mijn rug? Het mag nu langzamerhand wel eens gedaan zijn met die hernia en die zenuw he... Kijk eens na wat je kan doen en stuur me morgen een teken, ik zal er op letten...
Dikke kus,
mama
morgen is het al zes maand geleden dat je geboren werd. Ik was zo ongeduldig zes maand geleden, was het zo beu om die dikke buik rond te sleuren. Ik was zo ongelooflijk klaar voor je, had alles al klaargezet en uitgedokterd over hoe we wat zouden doen. Had bijna al de drukker een 'go' gegeven voor je kaartjes, maar we wisten je gewicht en mijn kamernummer nog niet he.
Zes maand zou je al geweest zijn, waauw... Ik kan het me zo moeilijk voorstellen. Je blijft toch altijd een beetje die kleine baby, die zo goed in mijn armen paste.
Je papa en ik hadden het dit weekend nog over je. Je lijkt zo ongelooflijk op je broer. Het duurde een tijdje voor ik het aandurfde om zijn babyfoto's te bekijken, maar de gelijkenis is enorm. Ik was vorige week ook eens met Matias naar zijn eerste foto's aan het kijken en hij zei steeds maar: nee, niet baby Tomas. Hij wilde niet geloven dat het foto's van hemzelf waren, tot hij zijn knuffeltje zag liggen. Toen zei hij: he, Matias. En deze morgen, ongelooflijk lief, we gingen uit huis weg, naar school toen hij zei: dag vissen, dag kaarsjes, dag baby Tomas...
Lieve schat, kan je vanbovenuit nog eens kijken hoe het met mij zal vergaan? Stuur je iets pijnstillends voor mijn rug? Het mag nu langzamerhand wel eens gedaan zijn met die hernia en die zenuw he... Kijk eens na wat je kan doen en stuur me morgen een teken, ik zal er op letten...
Dikke kus,
mama
maandag 8 maart 2010
We zijn hetzelfde...
Dag lieve schat,
net gebeld met het uzgent en blijkt dat ik met dezelfde kleine afwijking zit op chromosoom 16. Ze was dus niet de oorzaak van je overlijden.
En ja, ik zit dus ook met een afwijking, ogenschijnlijk zonder fysische gevolgen, maar ik weet niet of ze onderzoek doen naar een correlatie tussen die afwijking en een speciale aandacht voor handtassen en schoenen ;-)
Dikke kus!
net gebeld met het uzgent en blijkt dat ik met dezelfde kleine afwijking zit op chromosoom 16. Ze was dus niet de oorzaak van je overlijden.
En ja, ik zit dus ook met een afwijking, ogenschijnlijk zonder fysische gevolgen, maar ik weet niet of ze onderzoek doen naar een correlatie tussen die afwijking en een speciale aandacht voor handtassen en schoenen ;-)
Dikke kus!
vrijdag 5 maart 2010
Wat als?
Lieve schat,
wat ik nu ga schrijven zal misschien wel erg onnozel en een beetje overdreven lijken, maar bon, ik ga het toch maar doen. Misschien heb ik de laatste tijd wel teveel vrije tijd, waardoor zo'n gedachten door mijn hoofd flitsen.
Bij bepaalde gebeurtenissen denken mensen soms na over de "Wat als...?" Zoals bij een verkeersongeluk: wat als ik thuis 5min later was vertrokken? Vaak zoeken we daar antwoorden in, alsof we willen weten waarom dat ongeluk dan is gebeurd. We denken daarbij vaak aan gezinnen waar een papa, mama of kindje er niet meer zijn. Dan zeggen mensen ook vaak: kon ik maar kiezen, dan zou ik mijn leven geven voor mijn kind. Niemand denkt na hoe het kind er over zou denken. Misschien denken zij wel hetzelfde, willen zij ook wel hun leven geven voor hun ouders.
Zo denk ik dan aan jou. Is het misschien mogelijk dat jij op een gegeven moment voor de keuze stond? Dat je kon kiezen tussen jouw eigen leven of dat van iemand anders in ons gezin? En dat je voor ons gekozen hebt, ook al doet jouw afwezigheid ons zoveel pijn?
Ik weet het, een beetje vergezocht he. Maar we zoeken vaak naar zaken die 'erger' zouden zijn. Stel dat jij er was en we jouw papa hadden verloren, ik zou ook niet weten wat gedaan. En het feit dat jij die keuze zou gemaakt hebben voor ons, dat maakt mij alleen maar trots. Toch weer een leuke gedachte waar ik op uitkom.
Trouwens, voordat je de psychiatrische inrichting een seintje geeft, toen ik mijn redenering uitlegde aan je papa zei hij even dat er wel iets in leek te zitten. Hij lachte me in ieder geval niet uit en alleen daarvoor ben ik hem ongelooflijk dankbaar. Tegen jou kan ik het zeggen he lieve schat, maar ik zie je papa elke dag liever (maar jou en je broer ook hoor!)
Dikke kus,
je mamie
wat ik nu ga schrijven zal misschien wel erg onnozel en een beetje overdreven lijken, maar bon, ik ga het toch maar doen. Misschien heb ik de laatste tijd wel teveel vrije tijd, waardoor zo'n gedachten door mijn hoofd flitsen.
Bij bepaalde gebeurtenissen denken mensen soms na over de "Wat als...?" Zoals bij een verkeersongeluk: wat als ik thuis 5min later was vertrokken? Vaak zoeken we daar antwoorden in, alsof we willen weten waarom dat ongeluk dan is gebeurd. We denken daarbij vaak aan gezinnen waar een papa, mama of kindje er niet meer zijn. Dan zeggen mensen ook vaak: kon ik maar kiezen, dan zou ik mijn leven geven voor mijn kind. Niemand denkt na hoe het kind er over zou denken. Misschien denken zij wel hetzelfde, willen zij ook wel hun leven geven voor hun ouders.
Zo denk ik dan aan jou. Is het misschien mogelijk dat jij op een gegeven moment voor de keuze stond? Dat je kon kiezen tussen jouw eigen leven of dat van iemand anders in ons gezin? En dat je voor ons gekozen hebt, ook al doet jouw afwezigheid ons zoveel pijn?
Ik weet het, een beetje vergezocht he. Maar we zoeken vaak naar zaken die 'erger' zouden zijn. Stel dat jij er was en we jouw papa hadden verloren, ik zou ook niet weten wat gedaan. En het feit dat jij die keuze zou gemaakt hebben voor ons, dat maakt mij alleen maar trots. Toch weer een leuke gedachte waar ik op uitkom.
Trouwens, voordat je de psychiatrische inrichting een seintje geeft, toen ik mijn redenering uitlegde aan je papa zei hij even dat er wel iets in leek te zitten. Hij lachte me in ieder geval niet uit en alleen daarvoor ben ik hem ongelooflijk dankbaar. Tegen jou kan ik het zeggen he lieve schat, maar ik zie je papa elke dag liever (maar jou en je broer ook hoor!)
Dikke kus,
je mamie
vrijdag 26 februari 2010
Regenboog
Dag kapoen,
deze morgen reed ik naar het ziekenhuis voor ondertussen mijn 3e epidurale infiltratie. En zoals altijd zijn dat momenten waarop ik sterk aan je terugdenk. Ik droeg vandaag ook alleen maar jouw ring. En wat zie ik onderweg: een regenboog! Nu weet ik wel hoe dat te verklaren is, maar toch, we zien er hier niet altijd ééntje en ergens kreeg ik het gevoel dat je me vroeg om nog even door te zetten. Dat er toch altijd wat zon zit achter die donkere wolken die mijn hemel de laatste dagen wat versluierden...
Bedankt lieve schat, tot later nog eens!
mama
deze morgen reed ik naar het ziekenhuis voor ondertussen mijn 3e epidurale infiltratie. En zoals altijd zijn dat momenten waarop ik sterk aan je terugdenk. Ik droeg vandaag ook alleen maar jouw ring. En wat zie ik onderweg: een regenboog! Nu weet ik wel hoe dat te verklaren is, maar toch, we zien er hier niet altijd ééntje en ergens kreeg ik het gevoel dat je me vroeg om nog even door te zetten. Dat er toch altijd wat zon zit achter die donkere wolken die mijn hemel de laatste dagen wat versluierden...
Bedankt lieve schat, tot later nog eens!
mama
maandag 15 februari 2010
Een speciaal set ringen
Dag lieve schat
Je papa heeft me het allermooiste valentijnscadeau gegeven. Ik was al enkele weken (nu ja, maanden) aan het denken om een aantal van mijn ringen te laten omtoveren in een juweel dat als herinnering aan jou altijd bij me zou zijn. Wegens omstandigheden was ik nog steeds niet bij de juwelier geraakt en daardoor kreeg ik gisteren een klein doosje van je papa in handen. Er zitten twee eenvoudige, mooie ringen in. De mijne heeft een klein steentje en die van je papa is prachtig eenvoudig. We gaan er nu je naam en geboortedatum in laten graveren, zo dragen we allebei, elke dag, jouw herinnering op handen.
Het deed me wel wat, die ring aan mijn vinger te zien. Wat een fantastische papa heb jij toch he!
Dikke kus,
mama
Je papa heeft me het allermooiste valentijnscadeau gegeven. Ik was al enkele weken (nu ja, maanden) aan het denken om een aantal van mijn ringen te laten omtoveren in een juweel dat als herinnering aan jou altijd bij me zou zijn. Wegens omstandigheden was ik nog steeds niet bij de juwelier geraakt en daardoor kreeg ik gisteren een klein doosje van je papa in handen. Er zitten twee eenvoudige, mooie ringen in. De mijne heeft een klein steentje en die van je papa is prachtig eenvoudig. We gaan er nu je naam en geboortedatum in laten graveren, zo dragen we allebei, elke dag, jouw herinnering op handen.
Het deed me wel wat, die ring aan mijn vinger te zien. Wat een fantastische papa heb jij toch he!
Dikke kus,
mama
dinsdag 9 februari 2010
Over rozen en doornen
Lieve schat,
toen ik zonet een bloemstukje voor je maakte was ik aan het denken: rozen en doornen wat is het verband tussen beide? Het spreekwoord geeft aan dat er geen rozen zijn zonder doornen, wat dus wil zeggen dat de rozen het belangrijkste zijn en de doornen een bijzaak.
Laat ik het even omdraaien. Een rozenstruik bestaat voor de grootste tijd van het jaar vooral uit doornen en blaadjes. Het is pas door goede zorgen, voldoende voeding, water en zon dat de tere knopjes ontluiken tot rozen. Het is dus niet zozeer dat rozen doornen hebben, maar eerder dat doornen met heel veel geluk een mooie roos kunnen opleveren. Jammer genoeg vergeten we dit proces meestal, want eens de roos er is, is ze zo mooi en overweldigend dat ze alle doornen doet vergeten.
Dat denk ik dan als het over jou gaat, we hebben er alles aan gedaan om jouw mooie knopje te laten ontluiken, maar jammer genoeg blijven we enkel met de doornen achter. En een litteken waar jouw knopje is weggeknipt...
Dikke kus,
mama
toen ik zonet een bloemstukje voor je maakte was ik aan het denken: rozen en doornen wat is het verband tussen beide? Het spreekwoord geeft aan dat er geen rozen zijn zonder doornen, wat dus wil zeggen dat de rozen het belangrijkste zijn en de doornen een bijzaak.
Laat ik het even omdraaien. Een rozenstruik bestaat voor de grootste tijd van het jaar vooral uit doornen en blaadjes. Het is pas door goede zorgen, voldoende voeding, water en zon dat de tere knopjes ontluiken tot rozen. Het is dus niet zozeer dat rozen doornen hebben, maar eerder dat doornen met heel veel geluk een mooie roos kunnen opleveren. Jammer genoeg vergeten we dit proces meestal, want eens de roos er is, is ze zo mooi en overweldigend dat ze alle doornen doet vergeten.
Dat denk ik dan als het over jou gaat, we hebben er alles aan gedaan om jouw mooie knopje te laten ontluiken, maar jammer genoeg blijven we enkel met de doornen achter. En een litteken waar jouw knopje is weggeknipt...
Dikke kus,
mama
woensdag 27 januari 2010
De diagnose
Dag lieverd,
na het bezoek gisteren aan het UZ is duidelijk dat ik de blog een beetje ga moeten aanpassen... Je had immers geen hernia of opening in je middenrif, maar wel een dun vliesje als middenrif. De gevolgen waren welliswaar dezelfde: de lever kon in de thoraxruimte en daardoor hadden je longen te weinig plaats om zich te ontwikkelen. Jammer genoeg had je daardoor zelfs geen enkele overlevingskans.
Verder hadden de doktoren ook nog een afwijking aan je buikvlies gevonden waardoor je de navelbreuk had en waren je darmen ergens in de zwangerschap eens verkeerd gedraaid waardoor je appendix rechts boven lag ipv rechts onder. Nu ja, deze laatste twee zaken zijn niet zo erg, maar je had ze ook he.
Toen de dokter ook sprak over het feit dat je oren iets lagen ingepland waren en je ogen ook wat meer spleetvormig waren, heb ik toch een foto van je getoond, want daar ben ik het niet mee eens, je bent een perfect ventje!
Het enige wat we nu nog niet weten (en wat voor ons wel belangrijk is), is of er een genetisch verband is. Ze hebben blijkbaar een klein defectje gevonden in je DNA (chromosoom 16), maar weten niet of daardoor je middenrif zo is geworden. Daarom hebben ze van papa en mij bloed afgenomen dat de genetica-afdeling nog eens zal onderzoeken. Binnen een maand zouden we dus meer weten.
Enfin, ik weet nog niet goed wat ik er allemaal moet van denken. Enerzijds weet ik nu dat het niets uitmaakt of het nu wel of niet gedecteerd zou zijn in de zwangerschap, maar anderzijds weten we nu ook dat al die pogingen om jou genoeg zuurstof te geven eigenlijk een beetje nutteloos waren, dat je sowieso geen kans had...
Dikke en lieve kus,
je mama
ps het was heel erg confronterend om terug op jouw afdeling te komen in het uz...
na het bezoek gisteren aan het UZ is duidelijk dat ik de blog een beetje ga moeten aanpassen... Je had immers geen hernia of opening in je middenrif, maar wel een dun vliesje als middenrif. De gevolgen waren welliswaar dezelfde: de lever kon in de thoraxruimte en daardoor hadden je longen te weinig plaats om zich te ontwikkelen. Jammer genoeg had je daardoor zelfs geen enkele overlevingskans.
Verder hadden de doktoren ook nog een afwijking aan je buikvlies gevonden waardoor je de navelbreuk had en waren je darmen ergens in de zwangerschap eens verkeerd gedraaid waardoor je appendix rechts boven lag ipv rechts onder. Nu ja, deze laatste twee zaken zijn niet zo erg, maar je had ze ook he.
Toen de dokter ook sprak over het feit dat je oren iets lagen ingepland waren en je ogen ook wat meer spleetvormig waren, heb ik toch een foto van je getoond, want daar ben ik het niet mee eens, je bent een perfect ventje!
Het enige wat we nu nog niet weten (en wat voor ons wel belangrijk is), is of er een genetisch verband is. Ze hebben blijkbaar een klein defectje gevonden in je DNA (chromosoom 16), maar weten niet of daardoor je middenrif zo is geworden. Daarom hebben ze van papa en mij bloed afgenomen dat de genetica-afdeling nog eens zal onderzoeken. Binnen een maand zouden we dus meer weten.
Enfin, ik weet nog niet goed wat ik er allemaal moet van denken. Enerzijds weet ik nu dat het niets uitmaakt of het nu wel of niet gedecteerd zou zijn in de zwangerschap, maar anderzijds weten we nu ook dat al die pogingen om jou genoeg zuurstof te geven eigenlijk een beetje nutteloos waren, dat je sowieso geen kans had...
Dikke en lieve kus,
je mama
ps het was heel erg confronterend om terug op jouw afdeling te komen in het uz...
dinsdag 26 januari 2010
Je slabbetje
Dag lieverd,
met de zenuwen in de buik zat er deze morgen toch ook een leuk mailtje in de bus... We krijgen binnenkort een slabbetje van één, de tv zender. Voor iedere baby die dit jaar één jaar wordt, kon je er eentje bestellen, en trots als ik ben op jou heb ik dat natuurlijk gedaan.
Straks onze afspraak in het uz, help je ons een beetje om het goed door te komen?
Dikke knuf,
mama
met de zenuwen in de buik zat er deze morgen toch ook een leuk mailtje in de bus... We krijgen binnenkort een slabbetje van één, de tv zender. Voor iedere baby die dit jaar één jaar wordt, kon je er eentje bestellen, en trots als ik ben op jou heb ik dat natuurlijk gedaan.
Straks onze afspraak in het uz, help je ons een beetje om het goed door te komen?
Dikke knuf,
mama
woensdag 20 januari 2010
Afspraak in uz
Dag lieve schat,
we hebben volgende week dinsdag een afspraak in het UZ, om nu definitieve antwoorden te krijgen op vragen die al lang door ons hoofd spoken. Aan de ene kant ben ik tevreden dat we die afspraak krijgen, aan de andere kant zou ik het liever uitstellen en ben ik doodsbang dat we te horen zouden krijgen dat we zelf ook met een dna-defect rondlopen waar we ons niet bewust van zijn.
Er was dus wel een middenrif schatje, maar het was niet sterk genoeg om de organen uit je buik tegen te houden en de longen perfect te laten ontwikkelen, dat weten we al. En dat er een kleine afwijking is gevonden in je dna, dat weten we ook, maar meer niet...
Nog even verder afwachten dus.
In tussentijd heb ik heel veel tijd om aan je te denken, als ik lig te rusten met mijn eigen herniaatje, ook weer niet goed, want er zijn alweer heel wat traantjes gevloeid...
Dikke kus,
mama
we hebben volgende week dinsdag een afspraak in het UZ, om nu definitieve antwoorden te krijgen op vragen die al lang door ons hoofd spoken. Aan de ene kant ben ik tevreden dat we die afspraak krijgen, aan de andere kant zou ik het liever uitstellen en ben ik doodsbang dat we te horen zouden krijgen dat we zelf ook met een dna-defect rondlopen waar we ons niet bewust van zijn.
Er was dus wel een middenrif schatje, maar het was niet sterk genoeg om de organen uit je buik tegen te houden en de longen perfect te laten ontwikkelen, dat weten we al. En dat er een kleine afwijking is gevonden in je dna, dat weten we ook, maar meer niet...
Nog even verder afwachten dus.
In tussentijd heb ik heel veel tijd om aan je te denken, als ik lig te rusten met mijn eigen herniaatje, ook weer niet goed, want er zijn alweer heel wat traantjes gevloeid...
Dikke kus,
mama
maandag 18 januari 2010
Sputter sputter
Dag lieve schat,
ik denk dat alle gebeurtenissen zich beginnen te manifesteren in mijn lichaam. Naast de bekkeninstabiliteit blijk ik ook nog met een 2-tal hernia's te zitten. Tel daarbij nog een grieperig gevoel, aften in mijn mond, een ferme verkoudheid en als laatste nog wat misselijkheid en buikgerommel. Ik ben dus eerder een sputterende motor dan een goed draaiend machientje.
Maar bon, dit weekend heb ik dus eens wat meer gerust en raad eens, ik voel me al weer beter! Want hoe moeilijk het ook mag zijn, ik laat het hoofdje niet hangen. Niets is immers voor altijd, alle ziektes zullen wel weer over gaan, alleen jouw afwezigheid, die is wel voor altijd...
Ben vandaag trouwens nog eens naar je grafje geweest, de dure rozen staan nog altijd mooi, oef, dan waren ze hun geld toch waard ;-)
Dikke zoen,
mama
ik denk dat alle gebeurtenissen zich beginnen te manifesteren in mijn lichaam. Naast de bekkeninstabiliteit blijk ik ook nog met een 2-tal hernia's te zitten. Tel daarbij nog een grieperig gevoel, aften in mijn mond, een ferme verkoudheid en als laatste nog wat misselijkheid en buikgerommel. Ik ben dus eerder een sputterende motor dan een goed draaiend machientje.
Maar bon, dit weekend heb ik dus eens wat meer gerust en raad eens, ik voel me al weer beter! Want hoe moeilijk het ook mag zijn, ik laat het hoofdje niet hangen. Niets is immers voor altijd, alle ziektes zullen wel weer over gaan, alleen jouw afwezigheid, die is wel voor altijd...
Ben vandaag trouwens nog eens naar je grafje geweest, de dure rozen staan nog altijd mooi, oef, dan waren ze hun geld toch waard ;-)
Dikke zoen,
mama
zaterdag 9 januari 2010
Nieuw jaar
Lieve schat,
de kerstboom is weg sinds deze week (al was je grote broer daar fel tegen), je papa en ikzelf zijn weer aan de slag gegaan en grote broer is voor het eerst naar school gegaan. Genoeg veranderingen dus voor een week.
De laatste dagen denk ik weer meer en meer aan jou en de korte momenten dat je bij ons was. Ik vraag je soms dingen af omdat mijn herinneringen soms niet meer volledig lijken. Waarom bleef ik gewoon niet elke minuut en seconde bij je? Waarom werd het op echo niet opgemerkt? Waarom bleef ik zo kalm toen de dokters me zeiden dat je nog geen 5% overlevingskans had? De vele 'waarom's die ik me in het begin niet stelde sijpelen nu langzaam door.
Maar ik weiger om er te lang bij stil te staan. Want dat zou onrecht aandoen aan het feit dat je er even was. En meer nog dan je bij me hebben, wou ik vooral dat je geen pijn zou hebben. De gedachte aan je dood was ondraaglijk, maar de gedachte dat je zou afzien en pijn zou lijden was dat nog veel meer. Daarom konden we er in de nacht van 24 op 25 september bijna vrede mee nemen dat je zou sterven. Omdat er geen alternatief was, omdat we wilden dat je vredig en rustig was, omdat we niet konden zien dat je pijn zou lijden, omdat we je graag zien...
Daarom dus.
Daar denk ik aan als de waaroms weer door mijn hoofd sjeezen, als kleine kaboutertjes op even kleine stepjes. Dat we je graag zien en dat het niet anders kon op dat moment. En elke keer als ik je naam ergens zie opduiken, op een kaartje of op een uitnodiging, dan glimlach ik. Want mijn kleine kapoen is aanwezig en zeker nog niet vergeten.
Oh ja, alle kindjes die dit jaar één jaar worden, krijgen van de tv zender één een slabbetje. Ik heb alvast samen met papa jouw exemplaar besteld!
Dikke kus,
mama
de kerstboom is weg sinds deze week (al was je grote broer daar fel tegen), je papa en ikzelf zijn weer aan de slag gegaan en grote broer is voor het eerst naar school gegaan. Genoeg veranderingen dus voor een week.
De laatste dagen denk ik weer meer en meer aan jou en de korte momenten dat je bij ons was. Ik vraag je soms dingen af omdat mijn herinneringen soms niet meer volledig lijken. Waarom bleef ik gewoon niet elke minuut en seconde bij je? Waarom werd het op echo niet opgemerkt? Waarom bleef ik zo kalm toen de dokters me zeiden dat je nog geen 5% overlevingskans had? De vele 'waarom's die ik me in het begin niet stelde sijpelen nu langzaam door.
Maar ik weiger om er te lang bij stil te staan. Want dat zou onrecht aandoen aan het feit dat je er even was. En meer nog dan je bij me hebben, wou ik vooral dat je geen pijn zou hebben. De gedachte aan je dood was ondraaglijk, maar de gedachte dat je zou afzien en pijn zou lijden was dat nog veel meer. Daarom konden we er in de nacht van 24 op 25 september bijna vrede mee nemen dat je zou sterven. Omdat er geen alternatief was, omdat we wilden dat je vredig en rustig was, omdat we niet konden zien dat je pijn zou lijden, omdat we je graag zien...
Daarom dus.
Daar denk ik aan als de waaroms weer door mijn hoofd sjeezen, als kleine kaboutertjes op even kleine stepjes. Dat we je graag zien en dat het niet anders kon op dat moment. En elke keer als ik je naam ergens zie opduiken, op een kaartje of op een uitnodiging, dan glimlach ik. Want mijn kleine kapoen is aanwezig en zeker nog niet vergeten.
Oh ja, alle kindjes die dit jaar één jaar worden, krijgen van de tv zender één een slabbetje. Ik heb alvast samen met papa jouw exemplaar besteld!
Dikke kus,
mama
Abonneren op:
Posts (Atom)
