Tot slot...

Liefste lieverd,

Je merkt zelf wel dat het steeds meer tijd neemt voordat hier een berichtje verschijnt. Dat heeft niet te maken met het feit dat ik niet aan je denk, maar, eerlijk is eerlijk, je overheerst niet meer alles. Niet meer.
Als ik terugkijk naar de eerste blogberichten, dan is de confrontatie, ook voor mezelf, heel erg hard. Soms zou ik me zelfs kunnen afvragen of ik niet overdreef. Maar helaas, dat deed ik niet, ik schreef immers ook nog apart van deze blog, veel hardere zaken, die ik te intens vond om hier te posten. Jij hebt ze wel gehoord, die kreten in het donkerste van de nacht. Ik dacht toen nooit meer volledig gelukkig te zijn, me nooit meer te voelen zoals 'mezelf'.

En nu zijn we ruim 7 jaar later. En op de een of andere manier is er rust gekomen. Dankbaarheid om wat we nu hebben. Vreugde. Liefde. En geluk. Ik had 7 jaar geleden nooit durven hopen me zo te voelen. Maar als ik je broers of zus zie, hun knuffels krijg en hun kusjes kan geven tussen hun oor en hun nek (zodat ze lachend en worstelend in mijn armen zitten), dan stroom ik vol liefde. Vol warmte.
Als ik zie hoe jij je plaats hebt gekregen in dit gezin, hoe er 'gewoon' over je gepraat kan worden, hoe je op kaartjes staat, hoe je er altijd bij bent, dan ben ik dankbaar. Voor iedereen die ons zelf onze weg liet afleggen. Zonder moeten, zonder dwang, waren er altijd mensen klaar voor ons. En al duurde het 7 jaar, met dit warme, dankbare gevoel, zou ik het zo over doen. Ook die kreten in het donkerste van de nacht.

Tot later misschien, hier of ergens anders...

xxx

Wees niet droef als ik heenga want ik zal altijd aan je denken
En anders ook...

Vrij naar Herman De Coninck