Stoere mama

Dag lieve schat.
Het onderwerp van dit berichtje zit al een tijdje in mijn achterhoofd. Van net na de geboorte van grote broer eigenlijk. Toen zei een andere "verse" mama tegen me: "Mama worden heeft me weerbaarder gemaakt. Ik kan en mag me niet meer in een hoekje laten drummen, want ik moet opkomen voor mijn kinderen." Ik heb het lang niet altijd op dezelfde manier ervaren. Misschien omdat ik vanzelf al een beetje stoer ben (ahum), maar onlangs schoot die gedachte weer in mijn hoofd.
Hoe ik mezelf soms stoer voor doe, om geen angst te tonen aan je broer, om hem zelf geen schrik aan te jagen. Daarom trap ik dus spinnen plat, toon ik een regenworm op mijn hand en eet ik al mijn groentjes op. Omdat ik dus mama ben, het goede voorbeeld wil geven en - uiteraard ook - stoer ben. Zo ziet je broer dat een muis een lief diertje is en een spin nuttig is als vliegvanger (alhoewel het moeilijker gaat als je net platgetrapt bent).

Soms is het wringen hoor, mezelf moed inpraten om dan toch weer door te zetten. Om met een uitgestreken gezicht én angstzweet al die uitdagingen aan te gaan. Behalve als mama weer kindje is, dan laat ze oma en opa het werk doen. Dan ben ik weer bang voor alle spinnen en eet ik net die groentjes weer niet... Want hoe je het ook draait of keert, je mama blijft ook altijd een beetje 'kindje van'.

Dikke kus,
je mama

ps denk nu niet dat ik hier alle spinnen vang, normaal gezien geef ik dat met plezier door aan je stoere papa!

Als de nacht komt...

Als de nacht komt, en ik nog veel te wakker ben, dan komen samen met de donkerte aan de hemel de gedachten aan jou boven. Ik wil je absoluut niet vergelijken met droefnis, en probeer zoveel mogelijk positiefs te halen uit alles wat gebeurd, maar hoe, hoe in godsnaam doe ik dat?
Zoals deze middag, de aanblik van een piepjong babytje en dan op de blog jouw foto. Bijna identiek, allebei slapend, maar zo verschrikkelijk verschillend. Ik wil iedereen dan zeggen dat ze moeten koesteren wat ze hebben gekregen, hoeveel ze er ook voor afgezien hebben, dat ze moeten dankbaar zijn voor elke ademtocht.

Terwijl ik dit schrijf, kan ik mezelf alweer moeilijk de baas en flitst het door mijn hoofd: hoe is het mogelijk geweest? Hoe hebben we dat alles overleefd? Hoe overleven we dit weer dagelijks?

Vanop afstand zijn er natuurlijk veel verschillende antwoorden op mijn vragen mogelijk, maar nu, in de donkerte van de nacht, is er maar één: ik weet het niet. Enfin, nog een gedichtje dat ik al lang van buiten ken, om af te sluiten...

Lex Barbarorum
Geef me een mes
Ik wil deze zwarte, zieke plek
uit mijn lichaam wegsnijden.

Ik heb mij langzaam recht overeind gezet

Ik heb gehoord dat ik heb gezegd
in een huiverend, donker beven
Ik erken maar één wet:
léven.

Allen, die wegkwijnen aan een verdriet
verraden het, en dat wil ik niet.


dikke kus,
je mama

ps morgen een nieuwe dag, wat is het altijd weer heerlijk om dan zon te zien en jouw broer zingend te zien/horen tekenen...

Drive

Dag lieve schat,
Er zijn alweer heel wat dingen gebeurd, zaken die ons leven alweer wat een andere richting geven. Ik moet nog altijd slikken als ik kleine kwiebels zie rondrennen, binnenkort zou je alweer 2 jaar geweest zijn...
Alhoewel ik nog niet in verlof ben, zit de zomerstemming er wel wat in. Het weer valt mee, veel feestjes en drukke weekends, veel leuke dingen voor je broer.

Maar bon, de drive in het leven, daar wou ik het dus over hebben. Is het immers 'des mens' om je vast te klampen aan het leven? Om er alles uit te willen persen, als was het een hardnekkige citroen?

Ik wil elke dag tevreden zijn van wat ik gehad heb, elke dag kunnen zeggen van: ok, niet al mijn dromen zijn vervuld, maar ik heb tot nu toe al een mooi leven gehad. Want als er één ding zeker is: door geboren te worden tekenen we ons doodsvonnis. Aan het einde van de lijn zijn we allemaal gelijk. Het ligt er hem in om effectief iets te doen met de tijd dat we hier zijn. En nu denk jij misschien na over wat je dan gedaan hebt, tijdens je korte bezoekje? Wel lieverd, kijk dan gewoon even terug naar alles wat ik hier al geschreven heb... das vrij duidelijk he ;-)

Hele dikke kus,
mama