Zomer doet me denken aan...

...
ijsjes
aardbeien
alweer eten!

warmte
ramen open
ramen dicht
regen, eindelijk!

koelte
blote ochtenden
plakkerige nachten
warme zoenen!

zomer
ik sla alle warmte op onder mijn huid
en hou ze daar vast
tot de volgende zomer


kusje,
mama

De waaroms van het leven

Goeiemorgen kaboutertje.
Ik wil het even hebben over de grote vragen in het leven. Je broer stelt me immers zoveel vragen, bij zoveel zaken dat ik me soms afvraag hoeveel ik wel of niet weet. Pertinentje vragen ook, dingen waar ikzelf nog niet over had nagedacht. Of ook zaken die ik theoretisch wel kan verduidelijken, maar die op die manier even onbegrijpelijk zijn voor je broer als voordien. Probeer maar eens uit te leggen dat de pasta in chocoladepasta en speculoospasta niet dezelfde is als de pasta die je in de pan gooit om te koken en met bolognaisesaus op te eten.
Of zoals gisteren in de winkel, bij de doosjes vruchtensap waar een leeuw en wat wilde dieren op staan. Zegt je broer: "mama, ze wonen in de savanne". Ikzelf vraag nog of het niet de woestijn is en je broer corrigeert me vlug: "mama toch, in de woestijn is er geen gras he". Daar sta ik dan, in de rayon droge voeding, tussen de crackers en de koekjes, op mijn plaats gezet door mijn 4jarige schat...

Ah ja, ik vermoed dat er nog wel veel van die momenten zullen komen. Waarop we met onze mond vol tanden staan en niet weten wat te zeggen. Omdat we al zoveel vergeten zijn, of omdat we ook niet alles kunnen uitleggen. Ik kijk er al ongelooflijk naar uit! ;-)

Dikke kus,
mama

Verstand dat met de jaren moet komen

Dag kapoentje,
het was deze week weer van dat... Ik had je broer iets beloofd (dat we vandaag naar het zwembad zouden gaan) en het kon natuurlijk niet vlug genoeg weekend zijn. Ik zou nochtans beter moeten weten. Toen zijn verjaardag er aan kwam was het net hetzelfde, elke dag tellen en kijken of het al zijn verjaardag was. Met als gevolg dat hij de dag zelf om 17u voor tv in slaap viel, omdat hij te moe was van alle spanning en verwachting.
Deze week dus ook van dat. Ik maakte de fout om hem dinsdag zijn zwemband te geven van Cars, die dus de rest van de week overal mee moest, in bad, in bed,... En als ik de zwemband naast zijn bed zette, dan kwam ik later kijken en lag hij toch te slapen met zijn armpje er rond. Het is wat...
Maar aan de andere kant werd zijn fantasie wel gestimuleerd, de zwembad was soms een ketting, soms een armband. Je kon hem opgooien, ronddraaien, rond je buik, rond je nek en als je dan nog eens rondkroop dan kon je ook een hagedis zijn.
Benieuwd of het straks ook zo meevalt, want als de verwachtingen omtrent een zwembad zo hoog gespannen zijn, dan durft de saaie werkelijkheid wel eens tegen te vallen. Enfin, ik laat je, het is 9u en ik moet hier al aan de patatjes beginnen, mijn eigen schuld natuurlijk, omdat ik zei dat we na de patatjes naar het zwembad gaan... Verstand komt met de jaren, zeggen ze, het zou met de jaren moeten komen ja, maar je ezel-mama is weer tegen dezelfde steen gelopen ;-)

kus,
mama

Roetsch!

Dag lieve schat,
we rennen, we vliegen, we hollen alles achterna... Net alsof dat alles zo belangrijk is, we plannen zaken in om te 'genieten', maar is dat niet wat tegenstrijdig?
Ah, er zijn al zoveel studies gemaakt, boeken geschreven en er is al zoveel gezegd over 'geluk' en hoe je dat zou kunnen bereiken. Voor mij is het eenvoudig: geluk zit in kleine dingen (ook een cliché, maar bon) en je maakt jezelf gelukkig. Staar je niet blind op wat je niet hebt, maar denk aan wat je wel hebt.
Of zoals het Arabisch gezegde: 'het leven is als een roos, maar soms zien we enkel de doornen'. Het is niet zo makkelijk om je te concentreren op de roos, wanneer de doornen je prikken, je hand openhalen of je doen bloeden.

Maar bon, ik ging iets zeggen over genieten, dat is gewoon kijken naar de zaken van alledag, en blij zijn met die kleine dingen, zoals de leeuwepoes die je broer vandaag voor me tekende...

Dikke kus,
mama

Voor alle papa's

Vaderdag is balanceren
tussen trots en gemis
Maar alle kindjes weten
dat hun papa de beste is!

Voor mijn allerliefste schatje, de beste papa die Matias en Tomas* zich kunnen wensen. En ook voor mijn eigen allerliefste papa, ook de beste van de hele wereld. En ook voor de pepe's en alle andere papa's...

kus,
Brenda

Hand in eigen boezem, of zoiets...

Dag kleine schat

Dit weekend werden we tijdens een huwelijksviering herinnerd aan een versje van vroeger, waarvan ik nu even de 'up-to-date' versie mee geef. 'Het is goed in eigen hart te kijken, nog even voor het slapengaan, of ik van dageraad tot avond, geen enkel hart heb pijn gedaan.'
Hoe langer ik hierover nadenk, hoe moeilijker het me lijkt, en hoe rustelozer de nachten. Hoe kan je elke dag hier zeker van zijn? Kwetsen we soms zonder het te willen? Of nemen we wel eens verregaande beslissingen die op langere termijn goed zijn, maar op het eerste zicht enkel pijn veroorzaken?
En wie maakt het onderscheid? Wie weegt af of het verdriet en de pijn nu lichter zijn dan het eventuele komende geluk?

Ik meet mezelf in ieder geval de volgende weegschaal aan: 'oordeel niet en jij zal niet beoordeeld worden'. Want ondanks al onze technologie, kunnen we nog steeds niet inschatten wat precies de impact is van beslissingen. Is het nu het laatste glas dat we dronken of die ene zin over onze lippen rolde zonder dat hij volledig af was. En het is mijn sterkste geloof dat iedereen handelt vanuit een intentie tot 'goedheid' (ik heb het hier niet over criminele feiten). En net omdat die intentie komt vanuit een persoonlijke beleving, is het bijna onmogelijk om als buitenstaander in te schatten hoe die tot stand kwam. Om te weten waarom iemand een bepaalde beslissing nam.

Geen oordeel vellen dus. Gewoon voor jezelf elke keer de juiste dingen proberen te doen. En het afwegen van goed en kwaad bij anderen, laten we dat maar overlaten aan die geblinddoekte dame met haar weegschaaltje...

Dikke kus,
mama