Een nieuwe start?

Lieve schat,
ik weet niet goed wat ik vandaag moet zeggen, als afronding van 2009. Natuurlijk hoop ik echt dat 2010 ons geen verdriet meer brengt zoals het afscheid van jou was. Maar tegelijkertijd vond ik het ook zo bijzonder om zwanger van je te zijn, naar je uit te kijken en je even te kennen. Daarom ben ik ook een beetje dankbaar en wil ik zeker niet '2009 zo snel mogelijk vergeten'. Want dat zou dan ook betekenen dat ik jou wil vergeten en dat is natuurlijk absoluut niet zo.

Zoals je papa hier ook al schreef heb je ons een belangrijke les geleerd. Over het leven op zich en ook over elkaar. Dat we elkaar graag zien en dat we nu wel kunnen zeggen dat we alles aan kunnen. Dat we bij elkaar zullen blijven in goede en slechte dagen. En dat is zo verschrikkelijk belangrijk.

Het blijft natuurlijk moeilijk om zonder jou verder te gaan, maar stilaan raken we er aan gewend (want wat kunnen we anders?). Ik ben zeker dat je voor ons gezin een prachtige beschermengel bent en al had ik je graag kusjes geven en miljoenen knuffels, toch is het ook prachtig om te weten dat je altijd bij ons bent, altijd...

Dikke zoen!
mama

Tomas zegt piep...

Lieve kapoen,
wat had je op kerstdag een leuke verrassing voor ons in petto. We gingen 's middags eten met oma en opa en het was echt genieten. Onverwachts komen ze de wijn presenteren voor het hoofdgerecht en ik weet niet hoe het precies mogelijk is, maar de wijn was een 'Thomas' wijn. Je naam stond op het etiket! Welliswaar in de 'h'-schrijfwijze, maar toch. Het leek of je even piep kwam zeggen. Alsof je er op die dag ook bij wou zijn, exact 3 maand nadat je naar de hemel trok. En alhoewel het natuurlijk voor iedereen even slikken was (en er ook traantjes waren), was ik ongelooflijk trots. Een 'Tomas-wijn' drinken, op zo'n dag, in zo'n gezelschap, ik vond het fantastisch. Bedankt om dat even voor ons te regelen, want ja, zeg nu zelf, toeval bestaat toch niet echt he...

Dikke zoen,
mama

Kerstavond - kerst...

De 24e en de 25e van elke maand doen ons hier altijd even stilstaan. Al weer een maand voorbij, hoe is het mogelijk dat de tijd zo snel gaat...
We hebben niet zoveel zin in de feestdagen, geen zin om cadeautjes voor elkaar te kopen, geen echte zin om feest te vieren, geen zin om een kerstboom te zetten en terug te blikken op 2009. Voor Matias doen we alles, omdat het onbetaalbaar is om zijn gelukkige gezichtje te zien wanneer de kerstboom er is en omdat het zo fantastisch is om zijn zoentjes te krijgen.
We raken er wel door, net alsof we op sommige momenten echt al onbevangen kunnen lachen. Zoals dit weekend, toen we een sneeuwballengevecht hadden bij oma en opa. Het deed ook zoveel deugd om hen nog eens te horen lachen en te zien genieten.

Maar toch, altijd ben jij er bij, altijd spreken we over je, altijd denken we aan je. Tomas, je zal nooit uit onze gedachten en uit ons hart gaan. Altijd in mijn vesting, voor altijd en eeuwigheid...

verdriet

Lieve Tomas,

Jongen, in tegenstelling tot je mama ben ik veel minder goed in het onder woorden brengen van wat ik voel. Noem het maar een stereotiepe mannelijke eigenschap. Betekent dit dat ik de afgelopen uren, dagen en maanden niet aan je gedacht heb? Neen. Uiteraard niet.

Meer dan het me lief is doet alles wat gebeurd is in die twee turbulente dagen dat je bij ons was me verdriet. Verdriet met een intensiteit zoals ik die nog niet kende. Verdriet en spijt omdat ik je nooit in mijn armen heb gehad toen je nog écht bij ons was. Maar ook verdriet om wat niet heeft mogen zijn, omdat ik nooit zal weten of je even enthousiast als je grote broer zou vragen om te voetballen, te knuffelen,...

Maar hetgeen me nog het meest van allemaal pijn doet is dat ik zo weinig over je kan praten. Ik zou niets liever doen dan ronduit aan iedereen vertellen hoe je het stelt en welke vorderingen je maakt. Zoals elke trotse vader zou ik je bewieroken en aan iedereen vertellen hoe fantastisch je wel niet bent. Maar helaas, het heeft niet mogen zijn.

Tomas, je was heel erg welkom en je hebt ons laten inzien hoe fragiel een mensenleven kan zijn. Je hebt ons in rouw en verdriet gedompeld, maar meer dan dat heb je je mama en mij duidelijk gemaakt dat we je grote broer en elkaar moeten koesteren. Ik wil je daarvoor bedanken. Weet dat je, ongeacht wat ons gezinnetje nog te wachten staat, in m'n hart altijd mijn tweede flinke zoon zal zijn. Voor altijd.

Liefs,

Je papa

Zolang er sneeuw ligt

Winter. Elke boom, herleid
tot zijn skelet, staat helemaal los,
total loss.

Slechts sneeuw doet wat verloren
is, weer bij elkaar horen,
weer bij elkaar luisteren,
maakt bomen weer tot bos.

Herman De Coninck

Haartjes

Dag lieve Tomas,
nog vlug even een berichtje om te zeggen dat je echt wel goed lijkt op je grote broer. Alleen je haar is anders. Je broer had van in het begin zijn 'weerborstelinplanting' en die was er bij jou niet. En ook achteraan op je hoofdje had je veel meer (donkere) haartjes.
Maar de rest lieve schat, je neusje, je mondje, je lipjes,... het lijkt zoooooo goed op dat van grote broer, jullie zouden overduidelijk broertjes geweest zijn.

Dikke kus!
mama

ps ook een dikke kus van papa en uiteraard ook van grote broer Matias!

World wide candle light day

Nooit geweten dat het bestond: een dag waarop de ganse wereld overleden kindjes herdenkt. Jammer dat we het nu wel weten... Elke tweede zondag van december doen mensen over de ganse wereld om 19u een kaarsje branden. Aangezien elke tijdszone dit doet, trekt er een golf van licht over de wereld. Zo worden onze engeltjes echt wel als lichtjes herdacht.

Vanavond om 19u zal hier dus een kaarsje branden, alhoewel er elke dag al eentje brandt, maar dan doen we er speciaal voor ons sterretje nog eentje bij.

Lieve Tomas, ik zie je graag en ben ongelooflijk trots op je. Net als je grote broer ben je een prachtkerel. En dat van je grote broer mag zeker gezegd worden hoor, de kusjes die ik de laatste dagen van hem kreeg zijn niet op mijn en jouw handjes samen te tellen...

Tijd heelt alle wonden?

Dag lieve Tomas

Als titel een spreuk die iedereen wel al eens gehoord heeft en die iedereen wel al eens in de mond heeft genomen. Maar tegelijkertijd weet ook iedereen die met intens verdriet te maken krijgt dat ze niet waar is. Ze kon niet meer onwaar zijn. Tijd is geen vriend, maar een vijand. Een sluipschutter die goed verborgen je volgt in de alledaagse taken. En uithaalt net wanneer je iets minder op je hoede bent. Op dat moment laadt ze haar geweer en haalt je moeiteloos neer, met een eenvoudig woord, gebaar of liedje op de radio. En dan lig je daar, aangeschoten, gewond en bloedend. Weerloos...

Want het is niet zo dat het beter gaat, dat het na een aantal weken plots beter is om wakker te worden. Het is niet zo dat de gedachte aan jou vervaagt, verre van. Zoals ik je broer elke dag wat dieper in mijn hart sluit, zo mis ik jou elke dag wat meer. Want de tijd leert me ook dat het afscheid aan jou definitief was. En dat we elke seconde verder verwijderd zijn van het moment dat ik je in mijn handen hield. Ik haat de tijd, hij brengt me elke seconde verder weg van jou...

10 weken...

Het is al weer 10 weken geleden, ik kan het nauwelijks geloven. Soms gaat het goed, soms gaat het heel wat minder en mis ik je met mijn ganse lichaam. Het lijkt wel alsof de verdoving die begonnen is op de dag van je geboorte stillaan uitgewerkt raakt. En dat de pijn beetje bij beetje aan het loskomen is.

Ik trek me op aan de goede dagen, de 'leukere' momenten. Vandaag had ik de kasten in de kamer van je grote broer alvast een likje blauwe verf gegeven. En toen hij in zijn kamer kwam ging hij met zijn handje naar de kasten en zei hij: "waauw, mooi blauw mama, zo mooi." Ik denk dat Matias bijlange niet beseft hoe waardevol die momenten voor me zijn.

Deze week ook een mailtje gestuurd naar je papa, met onderaan een kleine ps: ik mis ons kleinste ventje zo. En hij stuurde me een heel lief mailtje terug: je bent niet alleen. Daarin las ik dan zoveel: je bent niet alleen in dit verdriet, in dit missen. Ik mis onze kapoen ook, maar je moet het niet alleen doen, we zijn samen.

Het is anders zo moeilijk om hier of daar vreugde te vinden. Vaak denk ik aan dingen waar ik me vroeger zo goed kon bij voelen (bv een nieuw kleedje kopen), die doen me nu eigenlijk niets meer. Je staat in de winkel te kijken en weet, ja ik moet het kopen want anders heb ik niets om aan te doen op dit of dat feest. Maar je denkt vooral: het kan me niet schelen dat ik niets heb om aan te doen, het feest kan me niet schelen, die jurk kan me niet schelen, wat sta ik hier te doen terwijl jij...

Het is zo moeilijk, om dag na dag weer verder te gaan. Het is alsof ik in duizenden stukjes uiteen ben gespat en nu zelf moet puzzelen om alles weer bij elkaar te krijgen, een zeer moeilijk en bijna onbegonnen werk. Waarom lieve kapoen, waarom lig jij nu niet hiernaast in je wiegje te slapen?

Ik mis je zo...

De regen stroomt als tranen langs de ruit
't Is of de ganse hemel om je huilt
Ik voel me zo mistroostig als het weer
Ik mis je zo, ik mis je meer en meer

Ik herinner me de tijd van jij en ik
van de allereerste tot de allerlaatste blik

Ik mis je zo ik mis je meer en meer
Ik zie je in mijn dromen keer op keer
Wie zegt me hoe en waar zie ik je weer
Ik mis je zo ik mis je meer en meer

Ik weet niet wat er mij toen heeft bezield
Te denken dat ik minder van je hield
Ik besef nu dat het lang niet over is
Omdat ik jou nog alle dagen mis

Lieve Tomas, ik mis je zo...

Stilte

Het lijkt zo makkelijk, doorgaan met alles. Genieten van de rust en de stilte, ononderbroken nachten en vrijheid om overal heen te gaan. Geen gehuil, geen krampjes, geen vuile luiers,... Gewoon zijn wie we zijn in ons gezin en daar mee doorgaan. Het lijkt zo makkelijk en het is zo rustig.

Als je maar weet lieve Tomas, dat ik dit gewoon voor lief neem omdat het alternatief ons werd ontnomen. Dat ik zoveel keer liever wel een vuile was zou doen, als ik jou daardoor terug had. Dat ik honderd nachten duizend keer zou willen rondlopen met jou, als dat maar kon.

Het is rustig en het is stil, gewoon omdat het niet anders kan...

Genieten...

Lieve Tomas, allerliefste schat.
Ik kan het je nooit persoonlijk zeggen, dus dan gaat het maar via deze weg. Bedankt omdat je er was, omdat je ons tot nieuwe inzichten bent doen komen. Kort na je overlijden liet er ons iemand weten dat je wellicht een boodschap voor ons had, dat je een doel had hier op aarde, maar dat ons dat maar gaandeweg duidelijk zou worden.

Lieve schat, alhoewel ik je oneindig keer liever nu bij me zou hebben, begin ik af en toe te snappen wat jouw boodschap was. Om te genieten, om ons geen zorgen te maken om futiliteiten en vooral, om de mensen die we graag zien dat klaar en duidelijk te laten weten. Je zegt ons dat we niet moeten wachten tot morgen voordat we iemand knuffelen of voordat we iemand zeggen dat we ze graag zien, dat ze iets betekenen voor ons. Dankzij jou Tomas, weten we dat morgen het leven volledig anders kan zijn en daarom laten we geen dag onbenut.

Bedankt daar voor, bedankt voor jouw leven hier, voor jouw aanwezigheid die we soms nog voelen. En ook voor de kleine tekens die je me geeft. Onlangs was ik alle speeltjes uit het bad aan het halen na het badje van je grote broer en toen ik nog eens in het bad keek, lag daar jouw dolfijn. Ik dacht nochtans dat alles opgeruimd was, maar die dolfijn leek wel te zeggen: piep, hier ben ik, ik ben je nog niet vergeten lieve mama! En met de glimlach op mijn lippen heb ik hem uit het bad gehaald en een kusje gegeven: want jouw vergeten lieve Tomas, dat gaat niet!

De loterij

Laat ik even beginnen met een citaat uit het boek 'Het geheim van de kaarten' van Jostein Gaarder: 'De wereld is een loterij waarin alleen de winnende loten zichtbaar zijn.'
Het klopt voor mij zo volledig: ons winnend lotje Matias en ons verliezend lotje Tomas. Hoe hard we ook proberen om Tomas een plaats te geven, helemaal zo zichtbaar als Matias zal hij nooit zijn. Ik heb de laatste dagen heel veel verhalen gelezen van lotgenoten, ouders die ook engeltjes, kabouters of pluisjes hebben, of hoe we ze ook noemen.
Iedereen maakt hetzelfde mee, het verdriet, de pijn, de onmacht, de rouw...

8 weken, 56 dagen, 1344 uur, 80640 minuten, 4838400 seconden zonder jou...

Ik loop waar ik val en mij op moet rapen.
Geen boom en geen struik en geen horizon.
Er hangen alweer stormen voor de zon.
Ik wou dat ik één uur, één uur kon slapen.

Heet mij toch welkom, wereld van vandaag.
Of van vandaag niet dan misschien van morgen.
Ik ga in mijn splinters en onweer verborgen
en ga alleen en weet niet wat ik vraag.

Maar ik wil de moed hebben tot het laatste,
niet meer aan mij denken of aan die ander
of aan wat mijn woorden aan zon terugkaatsen.

Dood is hier. Ik wil zien hoe ik verander
en of ik wegga of alweer leven moet.
Maar ik wil niet zonder zijn, niet zonder moed.

Hans Andreus

Voor onze fantastische Matias

Dag lieve Matias,

even een berichtje speciaal voor jou. Wanneer je de komende jaren zal opgroeien zal je vaak horen over Tomas en hij zal hier ook aanwezig zijn in huis, door kaartjes en foto's. Wellicht zal je steeds minder beseffen hoe moeilijk de periode net na zijn overlijden voor ons was. Weet dan, lieve schat, dat jouw aanwezigheid ons sterk heeft gemaakt. Door jou en voor jou konden we niet eindeloos wegzinken in ons verdriet, omwille van jou moesten we elke dag opstaan en ons met de dagdagelijkse taken bezig houden (eten koken, het huis aan de kanten houden, de was en de plas doen,...).

Ik ben ongelooflijk blij dat jij er bent, dat je mij deed lachen toen je op bezoek kwam bij het ziekenhuis en dat je me de moed gaf om er weer volop voor te gaan. Toen je papa en ik het zo moeilijk hadden, zeiden we vaak tegen elkaar: we moeten verder, het leven gaat door en voor Matias moeten we verder blijven gaan. We voelden ons verplicht om leuke dingen met je te doen, uitstapjes naar de zoo, het bos, het zwembad,... Je verdiende het niet om jouw leven drastisch te zien veranderen, om geen aandacht te krijgen omwille van ons grote verlies. Daarom net heeft jouw aanwezigheid ons leven zin gegeven, nog meer dan wanneer je nog onze enige zoon was.

Ik hoop dat je - tegen het moment dat je dit kan lezen - goed weet hoe graag we je zien, hoezeer je onze allerliefste hartedief bent. Als dat nog niet duidelijk was: papa en ik zien je ongelooflijk graag en geven je bij deze alvast een dikke knuffel...

Even een grapje

Wanneer mag je lachen om een trieste gebeurtenis?
Het deed er me aan denken toen we dit weekend een grapje maakten over Tomas. Het ging over het hebben in huis van heel veel mannelijk geweld toen ik zei: "Daar ben ik toch mooi aan ontsnapt...", waarop iedereen natuurlijk moest grinniken.

Natuurlijk kan het, grappen maak je over alles, vooral over zaken waarbij iedereen er van overtuigd is dat het een vreselijke gebeurtenis is. Zoals bijvoorbeeld de holocaust. Er is niemand (laat ons alle ongezonde en duidelijk IQ en EQ missende uitzonderingen uitsluiten) die er niet van overtuigd is dat dit een zeer zwarte bladzijde is uit de geschiedenis van de mensheid. En daarom kunnen grapjes maken hierover volgens mij wel, los van het feit wat welke liga dan ook hierover denkt.

Net zoals met Tomas. Er is niemand die deze blog leest en zal denken van: tiens, zo erg zien ze er blijkbaar niet van af. Ze zijn er blijkbaar al over. Want los van alles is het vrij duidelijk dat de extreem korte aanwezigheid van Tomas ons diep geraakt heeft. Er is weinig dat erger is, weinig gebeurtenissen schokken je wereld zo door elkaar.

Net daarom moet een grapje kunnen. Om het even los te kunnen laten. Om er even aan terug te denken met een glimlach, om even opgelucht te kunnen zijn. Want lachen doet deugd, om wat dan ook, een gniffeltje, een ingehouden lach of een slappe lach, niets ontspant je zo. Want na bijna 8 weken met de meest droeve gebeurtenis constant in ons achterhoofd doet zoiets echt wel eens deugd...

Lijstjes

Dingen waar ik blij van word:
- tussen verse flanellen lakens kruipen
- knuffels van Matias
- kusjes van Joris
- lekkere frietjes
- melo-cakes
- een te kleine broek die weer past
- schoon schilderwerk
- warme zon
- een terrasje doen
- de haard doen branden
- iets koken dat je nog niet gekookt hebt en het lukt super
- complimentjes
- je high-score verbeteren in één of ander dom spelletje
- een boswandeling in de herfst

Maar altijd, ergens onder, ergens tussen, ergens bij, ergens voor, ergens achter: jou missen, jouw aanwezigheid missen...

Things will never be the same again

Ik ben niet meer dezelfde.
Het lijkt misschien wel zo, de verpakking is nog hetzelfde (nu ja, heeft nog enkele kilootjes teveel, maar we zijn mild voor onszelf), maar de inhoud is vrij erg door elkaar geschud.

Een paar jaar geleden had iedereen het over 9/11 en hoe het de wereld definitief had veranderd. Vanaf dan was terrorisme niet meer een man met een baard in een grot ergens afgelegen, maar kon het evengoed de man met de baard op de bus naast je zijn. Alle journaals, kranten en verslaggevers waren het er over eens: niets zou nog hetzelfde zijn.

En op 24 en 25 september 2009 beleefden wij onze eigen 9/11 (kmoet zeggen dat 24-25/11 niet zo goed bekt, maar kom). Eerlijk? Ik had het eerst niet door. Ik dacht dat, eens we het verdriet en Tomas een plaatsje konden geven, alles wel min of meer normaal zou worden. Dat alles wel weer in zijn plooi zou vallen.

Niet dus... Ik ben anders, dat dringt stilletjes aan tot me door. Eigenlijk is dat niet zo'n vrolijke gedachte, want ik was best tevreden met wie ik was. Alles is anders, maar vooral mijn gevoelens in mijn binnenste. Ik geef grif toe dat ik vroeger wel eens dacht: damn, ik ben toch gelukkig! Dat heb ik de laatste 7 weken niet meer gevoeld, misschien wel logisch, maar ik heb ook ergens de indruk dat het niet meer terug zal komen, dat er definitief iets verschoven is. Dat ik nooit meer zal zijn wie ik was. Dat Joris nooit meer zal zijn wie hij was. Dat we naar elkaar kijken en het verdriet vaak zien in elkaars ogen, maar het niet altijd uit durven te spreken, omdat we wel weten van elkaar dat er ergens een knak zit in ons binnenste.

We moeten eigenlijk onszelf opnieuw leren kennen, en elkaar. Niet eenvoudig, maar vooral raar...

Verdriet is een raar beestje

Verdriet is een raar beestje, dat zeggen ze soms wel eens. Wat mijn verdriet om Tomas zo rauw maakt, is het feit dat je weet dat het nooit zal weggaan omdat de situatie zo definitief is. Als je vinger is genaaid, of appendix is uitgehaald of zelfs na de operatie van de keizersnede weet je: deze pijn is tijdelijk. Je kan als het ware aftellen naar een moment waarop je weet dat je je beter zal voelen.

Maar dit verdriet is anders. Het blijft aanwezig, soms sluimerend onder de oppervlakte, soms erg merkbaar. En er is geen aftellen, geen datum op de kalender waarbij je met zekerheid kan zeggen: dan zal het beter zijn.

Dat maakt rouwen ook zo moeilijk. In het begin wil je het soms ook wegduwen en denk je: vooruit, doorgaan, niet bij stilstaan. Maar omdat het niet weggaat, ook al negeer je het zo goed mogelijk, komt het altijd weer terug. Soms op een onverwacht moment. Een kogel noem ik dat. Mensen die wisten dat je zwanger was en vol vreugde op hun gezicht je proficiat wensen. Dan sta ik daar, soms letterlijk verlamd omdat ik niet weet wat te zeggen.

Goede dagen en slechte dagen, ze zijn er afwisselend. Soms doet het ook deugd om er even niet aan te denken, om niet constant te denken: normaal had het anders moeten zijn, ik had dit of dat moeten doen, Tomas had nu deze spuit of dat onderzoekje gehad. Je weet dat het geen zin heeft om er aan te denken, omdat het moment nooit komt.

Ach, er zijn zoveel zaken waar ik nooit moet voor plaatsen: nooit moeten opstaan voor je, nooit je eten geven, je nooit horen huilen voor een flesje, nooit je kleertjes aan doen, je nooit in bad kunnen doen,...

Er is maar één iets wat we voor jou gedaan hebben Tomas, je gekoesterd, 9 maand lang, je laten weten dat je welkom was, voor je gezongen, je gestreeld - door de buik heen, zoveel over je gesproken en alles voor je klaar gemaakt. Zodat je echt wist: ik ben welkom en ik ben geliefd. En dat is ook belangrijk...

Welkom

Welkom iedereen op de blogspot van Tomas Wieme.

Tomas is het tweede kindje van mijn man Joris en ik. Na een perfecte zwangerschap werd Tomas via keizersnede geboren, zoals zijn grote broer Matias. Meteen na de geboorte werd het duidelijk dat Tomas problemen had met ademhalen. Ondanks het overbrengen naar het UZ te Gent en de talloze pogingen die de dokters daar deden om hem te helpen is hij de dag na zijn geboorte in onze armen overleden.

Het is niet makkelijk om zoiets te vatten, en om te begrijpen waarom zoiets moest gebeuren. We wachten momenteel nog op het genetisch onderzoek, maar wellicht is de longhypoplasie (te kleine, onderontwikkelde longen) te wijten aan een hernia diafragmatica (breuk in het middenrif). Meer later hierover. Ik wacht de definitieve diagnose af om hierover meer info te publiceren.

Mijn grootste angst na dit alles is dat we ooit op een dag Tomas zullen vergeten. En dat willen we natuurlijk niet. Dus daarom deze blog. Omdat we altijd aan hem zullen denken en omdat zijn verhaal zou blijven leven. Tomas was hier voor een reden, zijn bestaan - hoe kort ook - heeft zin gehad en zal ons inspireren voor ons verdere leven.

Wees welkom op het persoonlijke plaatsje op het net van Tomas.