Sterrenmama, joepie!

Lieve schat,
soms zijn we met kleine dingen heel erg blij. Alle mama's met kleine kapoentjes als sterretjes, noemen zichzelf graag sterrenmama's. Maar officieel was dat niet, je kan een woord misschien maar 'officieel' zien wanneer het in de grote woordenlijst is opgenomen. Het is een beetje te vergelijken met de zaken die Sinterklaas in zijn grote boek schrijft, als je stiekem kattekwaad kon uithalen zodat baardmans er niet van wist, zat je safe :-)

Maar nu is het dus wel officieel, sterrenmama staat in de Dikke van Daele. Het lijkt misschien stom, maar daar ben ik dan wel dus blij mee. Alhoewel ik me meteen ook afvraag of sterrenpapa er ook in staat? Of sterrenouders? Want ja, de mama's die hoor ik veel op het forum, of via facebook, maar er is altijd een mama én een papa. Soms vergeten ze die stoere papa's wel eens, terwijl ze evenveel recht hebben op hun sterrentitel. Ik moet het even checken, en anders zullen we moeten lobbyen tot het er volgend jaar in staat :-)

Dikke kus
van je sterrenmama en sterrenpapa

Lichamelijk geheugen

Lieve jongen,
ik wil je vandaag iets kort vertellen over de twee soorten geheugens die we hebben. Enerzijds hebben we alles wat we 'in ons hoofd' hebben: onze herinneringen, onze hersenmassa die helpt om dingen te onthouden - of te vergeten. Maar er bestaat ook zoiets als een lichamelijk geheugen, misschien noemen psychologen dit wel het onderbewustzijn, maar ik ben geen psycholoog, dus mag ik het anders noemen.
Ik zal je even een voorbeeld geven. Toen ik een 5tal maand na je bezoekje een infiltratie moest krijgen voor mijn rug, kwam ik even terug in een operatiekwartier (recovery-ruimte). En alhoewel mijn 'hoofdgeheugen' goed genoeg wist wat ik daar kwam doen en dat het niets met jou te maken had, begon ik ongelooflijk te wenen. De geur, de bliepjes, alles bracht met met een schok terug naar 5 maand geleden. Snikkend heb ik aan de verpleegster mijn ontreddering moeten uitleggen, maar wat ze toen zei, blijft me nog altijd bij. Ze nam me vast, wiegde me heen en weer en zei: 'het lichaam vergeet nooit iets meisje, hoezeer je ook denkt dat je het aankan, je lichaam vergeet nooit iets'.

Daar moest ik vandaag zo aan denken. Aan dat lichamelijk geheugen. Jouw naam, naast alle andere, gegrifd in mijn hart. Omdat mijn lichaam, ons lichaam, nooit iets vergeet. Hoezeer ik later ook dementeer, jij bent onderdeel van mijn lichaam.

Veel liefs,
mama

Herinner je een mens door liefde

Wat moet je doen als mens om herinnerd te worden?
Wat maakt iemand onvergetelijk?

Is het een uitvinding die duizenden levens gered heeft? Is het een wreedheid die duizenden levens eiste? Is het iets kleins? Moet het iets groots zijn?

Wat maakt dat je weent en treurt, dat je glimlachend terugdenkt? Is het een woord, een gebaar?

Geen van dat alles had jij.
Geen woorden, geen gebaren, slechts één blik.
Geen uitvinding, geen redding, niets groots, misschien iets kleins.

Ik zal het je zeggen, lieve schat.
Het is liefde, in al zijn facetten. Liefde zorgt ervoor dat wij je niet vergeten. Dat wij je missen, dat je al deel van ons gezin was voordat je er was. En die liefde maakte de wonde zo diep. Die liefde maakt ook dat de wonde kan genezen.

Je mist maar iemand, omdat je die liefhebt.
Je vergeet iemand niet, omdat je die liefhebt.

Jong of oud, met grote gebaren of stille woordjes, liefde verbindt ons allemaal.
Ik hou van jullie, allemaal, groot of klein, dik of dun, ver of dichtbij, al zie ik je dagelijks of jaarlijks, het maakt niet uit.
Ik hou van jullie, hou ook een beetje van ons.

Dikke kus,
mama