Parijs, Libanon, of de wereld.

Lieve schat.

Als er dingen zoals gisteren gebeuren, dan staan de sociale media in brand. Iedereen schreeuwt, tweet en update zijn mening. Of deelt de mening van een ander. En al wat ik lees, doet me maar aan één ding denken. Dat iedereen boos is, en bang. Of één van beide zonder het te willen toegeven.

In welke wereld leven onze kinderen?
In welke wereld zullen onze kinderen opgroeien?

Awel, ik zeg het u: de wereld die wij hen geven.
De wereld die wij voor hen maken, door de beslissingen die we dag in dag uit nemen.

Licht verdrijft het donker, liefde verdrijft de haat, zei M.L. King. En hij heeft gelijk. Begrijp me niet verkeerd, ik ben ook geen naïef kind dat zich zomaar zou overgeven. Ik ben een tijger. Maar wel eentje die probeert om de eerste gedachten van angst, boosheid en woede om te zetten in het denken aan een toekomst.

Ik wil, heel graag, heel hard en heel luid, een oproep doen aan de politiek.
DOE ER IETS AAN.
En niet met slogans. Niet met uitspraken die je meer stemmen/zetels/macht opleveren in de volgende verkiezingen. Niet met beloftes die je achteraf niet nakomt.

Ik wil een visie.
Een visie over hoe we de wereld (ja, de wereld) een veiliger plaats kunnen maken.
Hoe we alle kinderen een toekomst kunnen geven. Zodat iedereen zin heeft om mee te werken aan een opbouwende maatschappij. Waar er geen racisme, uitsluiting, frustratie, schaamte, woede en negativiteit is. Waar er burgerzin is. Waar er echt kansen zijn voor iedereen die kansen wil aannemen.
Een wereld waarin je geen reden hebt om onschuldigen af te slachten.

Dat is de wereld die ik wil doorgeven aan mijn kinderen.
En jullie, wat willen jullie?

kus,
mama