Grote broer is trots

Lieve kapoen,
vandaag (opnieuw) een gesprekje met je grote broer gevoerd, over jou. Hij zat in bad toen hij over zijn broer Tomas begon. Toen ik zei dat jij zijn kleine broer was, wou hij weten of hij dan de grote broer was. Toen ik ja zei, keek hij me zo trots en aan zei: 'Ik ben blij dat ik de grote broer van Tomas ben, ik zie Tomas graag'. Kijk, de waarheid komt uit een kindermond, dat zeggen ze zo vaak, maar er nog te weinig nagedacht over de echte waarheid hierbij. Dat een kind gewoon verteld wat in hem opkomt. Ik vroeg of hij nog wist dat hij jou gezien had en ja, zei hij, daar waren nog allemaal andere babytjes ook. Toen ging het ook over het feit dat hij jou nog eens wou zien en toen zei hij letterlijk: "Je kan het nog eens vragen aan de mevrouw en dan gaat die Tomas brengen en in zijn bedje leggen en dan kunnen we hem zien!"
Ik stond eigenlijk perplex... Ok, we hebben je broer vorig jaar alles laten meemaken, niets weggestopt, maar uiteindelijk dachten we dat hij meer bezig was met het speelgoed dan met andere zaken. Maar nu blijkt wel degelijk dat hij alles bewust heeft meegemaakt. Dat hij een jaar later (en dit lijkt me op de tijdslijn van iemand van 3.5 jaar nogal veel) nog steeds deze zaken weet.
Hij is opmerkelijk, en slim, en lief, en mijn allerliefste jongen. Grote broer is trots op zijn kleine broer en mama, mama is trots op allebei!

Dikke zoen,
ik ;-)

Toon Hermans

Lieve schat,
sommige zaken blijven je lang bij, zoals sommige gedichtjes. Het valt me op dat ik de laatste jaren steeds meer en meer mensen zie gaan die ik goed kende, of graag had. Soms is het een beetje aangekondigd, vaak onverwacht. Voor hen en natuurlijk ook voor jou, vond ik dit mooie gedichtje van Toon Hermans. Ik moet immers niet proberen te verwoorden wat ik voel als er al zoveel moois is geschreven...

Voor een vriend

Nu 't rouwrumoer rondom jou is verstomd,
de stoet voorbij is, de schuifelende voeten,
nu voel ik dat er 'n diepe stilte komt
en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten.
En telkens weer zal ik je tegenkomen,
we zeggen veel te gauw: het is voorbij.
Hij heeft alleen je lichaam weggenomen,
niet wie je was en ook niet wat je zei.
Ik zal nog altijd grapjes met je maken,
we zullen samen door het stille landschap gaan.
Nu je mijn handen niet meer aan kunt raken,
raak je mijn hart nog duidelijker aan.


Hele lieve kus,
je mama

Je stapt!

Dag lieverd,
vandaag zat ik in de auto en dacht ik er voor het eerst bewust aan hoe groot en sterk je nu al zou geweest zijn. Misschien heb ik die gedachten ook wel bewust wat op afstand gehouden, omdat we nooit zullen weten hoe jouw opgroeien is, maar toch...
Als je even fel zou geweest zijn als je broer (en dat betwijfel ik niet), dan liep je nu bijna alleen, maar nog even met een vingertje. Je zou het meest schattige pamperkontje gehad hebben, en met de beentjes wijd en zoekend naar je evenwicht rondgaan aan je park, de stoelen en wat nog meer...
Je zou wellicht zo'n lekker rond gezichtje gehad hebben, met wangetjes speciaal ontworpen om kusjes op te geven en armpjes en beentjes met net een plooitje teveel. De eerste tekenfilms zouden je aanspreken (bumba!) en we zouden Gert Verhulst en consoorten wellicht weer flink sponseren.

Lieve kapoen, loop daar boven maar lekker rond en laat al die lieve mensen die we daar al kennen maar voor je zorgen. Wij denken aan je, altijd...

Dikke kus,
mama

Blaadjes

Dag lieve schat,
we hebben vandaag onze eerste boswandeling gedaan tussen vallende blaadjes. Het is de tweede herfst zonder jou en altijd denk ik dan aan dat oude gedichtje, dat zo goed de droefheid van het najaar kan weergeven:

Het regent en het is november
Weer keert het najaar en belaagt
Het hart, dat droef, maar steeds gewender
Zijn heimelijke pijnen draagt

En in de kamer, waar gelaten
Het dagelijks leven wordt verricht
Schijnt uit de troosteloze straten
Een ongekleurd namiddaglicht.

De jaren gaan zoals zij gingen
Er is allengs geen onderscheid
Meer tussen dove erinneringen
En wat geleefd wordt en verbeid

Verloren zijn de prille wegen
Om te ontkomen aan den tijd
Altijd november, altijd regen
Altijd dit lege hart, altijd...

JC Bloem, blijft toch actueel, vooral als het nog duisterder en killer zal worden. Gelukkig hebben we veel hout klaar, om de kachel goed te laten branden wanneer de thermometer naar beneden duikt...

Dikke zoen,
mama