Actie voor Toverstafje

Merci, merci, merci,

meer kan ik er niet over vertellen... Aan iedereen die cakejes bestelde, afhaalde, geleverd kreeg op school, op de opvang, op de badminton, via twitter, via sms, via facebook.

Jullie reacties waren fantastisch, alsook jullie positieve feedback over de vzw Toverstafje (www.toverstafje.be).

Het resultaat: 325 euro voor Toverstafje! Mits de extra cakejes voor de kindjes thuis, mag ik rekenen op zo'n 400 cakejes die de voorbije week hier werden gebakken.

De centjes werden overgeschreven aan de Koning Boudewijnstichting, en zij bezorgen ze aan vzw Toverstafje. Nogmaals super bedankt aan iedereen!

Kusjes,
Brenda

Warmathon - Gent

Lieve schat,

gisteren D-day, de Warmathon in Gent waar ik me in een vlaag van verstandsverbijstering had voor ingeschreven. Alhoewel, ik moet eerlijk zijn, ik had het wel geroepen, maar uiteindelijk ben ik maar op het laatste nippertje hiervoor ingeschreven.

Tijdens de ochtend / middag nog volop cakejes staan bakken, tegen 15u alles klaargenomen en rond 16u waren we in Gent. En zagen we een massa volk. Die aan het wandelen was naar het parcours, terug kwam of aan het lopen was.

Gent en omstreken, u was massaal aanwezig.

Zo massaal, dat ik meteen wist dat het moeilijk zou zijn om nog cakejes te verkopen. Maar dat terzijde, we kwamen in de eerste plaats om te lopen.

Dus, nummertje afgehaald, opgespeld, nog vlug een selfie met manlief en oudste zoon en we waren vertrokken. Aan een slakkegangetje, maar ik liet me niet opjagen. Mijn twee begeleiders hielden zelfs af en toe halt om bij me te blijven.

Indrukwekkend, dat vond ik er van.
Emotioneel, dat werd ik er van.

Met als gevolg dat ik net na de 1km aan het bleiten was. Nog steeds aan het lopen, dat wel, maar dus snikkend lopen. En toen kwam er zomaar, gewoon iemand naast me lopen, aan hetzelfde - joggende - tempo. En hij begon te vertellen. Dat hij vroeger veel liep, maar nu minder, maar toch wou meedoen. En dat ik het allemaal wel in mijn eigen tempo moest doen.

Ik heb die eerste ronde uitgelopen.

En na een pauze zelfs nog een tweede ronde gelopen.
44 min voor 5.4km, lopen, het zal nooit mijn ding zijn, maar ik deed het.
En ik zag zoveel anderen lopen, hardlopen, wandelen. Met een rolstoel. Met een truitje van iemand. Met een truitje voor iemand.

Allemaal op hun eigen tempo.
Zoals het leven eigenlijk zou moeten zijn.
Vol warmte en met ruimte voor iedereen om het op eigen tempo te doen.
(o ja, en met nen vetten beat en aanmoedigingen ook natuurlijk, want dat geeft altijd een boost).

Dikke kus,
een beetje je trotse mama

ps je papa liep zowaar 5 rondjes! En grote broer liep er ook 2!

Wat een reacties!

Lieve schat,

wat een ongelooflijke, hartverwarmende reacties op mijn actie! Amai!
Ik wist echt niet goed waar ik me moest aan verwachten, maar ondertussen heb ik al meer dan 200 cakejes gebakken in de voorbije week!

Nu, in de vakantie, neem ik nog bestellingen aan tot en met de 23e. Op 24/12 wil ik immers het eindbedrag kunnen doorgeven aan vzw Toverstafje, maar het zal in ieder geval meer dan 200 euro zijn, het dubbel van wat ik voor ogen had toen ik hiermee begon!

 Voor de liefste vrienden die nog willen bestellen: ik lever nog tot na nieuwjaar, maar graag dus jullie bestellingen. Stel dat jullie een nieuwjaarsfeestje hebben en wat cakejes willen voor bij de koffie: denk aan mij! ;-)

Wat kan je bestellen? Het gaat in principe om een zakje van 6 cakejes, waar je 5 euro voor betaald, die volledig naar de vzw Toverstafje gaat. De basiscake bestaat uit boter, eieren, suiker en bloem. Je kan een zakje met 1 soort nemen of je laten verrassen door een 'mengeling'. De soorten cakejes zijn:
- chocolade (met cacaopoeder en hagelslag)
- vanille (met vanillesuiker)
- sprinkel (met hagelslag)
- amandel (met amandelpoeder, essence en amandeltjes erop)
- bessen (met blauwe besjes)


Alvast nog eens bedankt aan iedereen!

Kusjes,
mama

Warmathon cakeje 4 toverstafje

Dag lieve schat...

Ik ben vele dingen niet, maar daar pak ik uiteraard niet mee uit. Dat ik niet sportief ben, das uiteraard geen geheim. En dat ik niet hou van lopen, nog minder. Ik was die ene leerling die weigerde om de coopertest al lopend af te leggen, en die dus 12min (of zoiets) wandelde.

Maar nu ga ik toch lopen.
Zomaar beslist.
Dus ik ben veel dingen ook wel: zot, gek, niet-goed-over-nagedacht,...

Maar ik loop niet voor mezelf, niet voor punten, niet voor mijne fysiek. Sinds de hernia-operatie zit echt 'langeafstandlopen' er toch niet in voor mij, anders liep ik elke week wel een marathon, en al.

Ik ga proberen om 1 rondje te lopen in de Warmathon in Gent.
Niet alleen voor mezelf, maar ook voor al die goede doelen.
En bovendien mag iedereen meedoen. Om ook te tonen dat ze zonder al te veel oefenen best wel die 2.5km door kunnen komen (ik ga dat misschien joggend, strompelend en wandelend doen, maar ik doe het!).

En dus, omdat ik ook graag eens gek doe, heb ik een actie geregistreerd. En vraag ik iedereen om per rondje dat ze lopen, mij 1€ te doneren voor de vzw Toverstafje. Ik hoop erg dat er iemand eens 10€ komt doneren! In ruil krijgen ze een vers, homemade cakeje van mij, om hun reserves weer aan te vullen.

Ben eens benieuwd wie ik nog allemaal zo ver zal krijgen...

kus,
mama

ps je grote broer én je papa lopen ook al mee!

ps de vzw Toverstafje organiseert van alle leuke dingen voor kindjes met de 'k-ziekte'. En ze doen dat zo goed dat ze wat extra centjes verdienen...

Liefde, haat en verdriet

Lieve schat,

ik wil het even hebben over liefde, haat, verdriet en wat deze extreme emoties met elkaar verbindt.Waarom gaan we de uitdaging aan om elkaar lief te hebben? Want hoe je het ook draait of keert, de kans is groot dat het, voor minstens één van de partijen, uitdraait op verdriet. Of zoals het in één van mijn favoriete gedichten staat: 'Je mag dit nooit vergeten. Op een dag kust één van ons de ogen van de ander dicht'.

Waarom doen we het dan onszelf aan?
Om het onmenselijke verdriet van een afscheid te voelen, in ruil voor de roes van wat we liefde noemen?

Ik denk, lieverd, omdat we niet anders kunnen.
Misschien bestaan er wel allerlei wetenschappelijk verklaringen voor, die er zowel ons overlevingsinstinct als hersenscans bij halen.

Maar liefhebben dus, in meer of mindere mate, daar kunnen we niet onderdoor.
Misschien zelfs zo erg dat je kan stellen dat haat een bewustere keuze is dan liefde.
En daardoor wint de liefde altijd.
Altijd.

De liefde voor elkaar, de liefde voor onze omgeving, misschien zelfs voor volstrekt vreemden. Want hoe erg de gebeurtenissen ook zijn, het haalt ook altijd het mooiste in mensen naar boven. Mensen die de deur van hun appartement openzetten voor anderen, mensen die speelgoed brengen naar opvangcentra, een glimlach naar iemand op de bus, een knuffel van een vriendin,...

Het komt wel goed met ons.
We zijn gemaakt om te overleven.
We zijn gemaakt om lief te hebben.

Knuffel,
mama

Parijs, Libanon, of de wereld.

Lieve schat.

Als er dingen zoals gisteren gebeuren, dan staan de sociale media in brand. Iedereen schreeuwt, tweet en update zijn mening. Of deelt de mening van een ander. En al wat ik lees, doet me maar aan één ding denken. Dat iedereen boos is, en bang. Of één van beide zonder het te willen toegeven.

In welke wereld leven onze kinderen?
In welke wereld zullen onze kinderen opgroeien?

Awel, ik zeg het u: de wereld die wij hen geven.
De wereld die wij voor hen maken, door de beslissingen die we dag in dag uit nemen.

Licht verdrijft het donker, liefde verdrijft de haat, zei M.L. King. En hij heeft gelijk. Begrijp me niet verkeerd, ik ben ook geen naïef kind dat zich zomaar zou overgeven. Ik ben een tijger. Maar wel eentje die probeert om de eerste gedachten van angst, boosheid en woede om te zetten in het denken aan een toekomst.

Ik wil, heel graag, heel hard en heel luid, een oproep doen aan de politiek.
DOE ER IETS AAN.
En niet met slogans. Niet met uitspraken die je meer stemmen/zetels/macht opleveren in de volgende verkiezingen. Niet met beloftes die je achteraf niet nakomt.

Ik wil een visie.
Een visie over hoe we de wereld (ja, de wereld) een veiliger plaats kunnen maken.
Hoe we alle kinderen een toekomst kunnen geven. Zodat iedereen zin heeft om mee te werken aan een opbouwende maatschappij. Waar er geen racisme, uitsluiting, frustratie, schaamte, woede en negativiteit is. Waar er burgerzin is. Waar er echt kansen zijn voor iedereen die kansen wil aannemen.
Een wereld waarin je geen reden hebt om onschuldigen af te slachten.

Dat is de wereld die ik wil doorgeven aan mijn kinderen.
En jullie, wat willen jullie?

kus,
mama

Bijna 6 jaar...

Eender waar
wanneer
hoe
of waarom

het verdriet om een kind
is iets wat alles verbindt

Syrie
Egypte
China

hier
daar

het gaat nooit over
alleen een klein beetje
soms



lieve kus,
mama


ps bijna 6 jaar en geen dag uit mijn gedachten...

Een kindje op het strand...

Lieve schat,

ik kauw en herkauw mijn woorden. Rangschik gedachten en herdenk weer alles. Weet niet goed hoe ik dit moet formuleren, wat ik precies voel en hoe ik dat moet verwoorden.

Een foto van een kindje op het strand, leeftijd van Pieter, schat ik. Het slaat in als een bom. En ook weer niet. Want het is lang niet het enige kind dat gestorven is de laatste tijd. Niet het enige wat een gat sloeg in heel veel levens.

En wie is verantwoordelijk? De politiek? Wij? De 'anderen'?
En wat is de oplossing? Niets doen? Alles doen? Muren bouwen?

Geen enkel kind zou moeten vluchten.
Geen enkele ouder zou zijn kind in een boot moeten zetten, omdat die boot, die zee die al zoveel levens eiste, veiliger is dan het land waarin ze een huis hebben.
Niemand zou gedwongen moeten zijn om alles achter te laten.

Dat moeten we oplossen.
En stoppen met zeveren.

Draag zorg voor elkaar.

lieve kus,
mama

Druk druk druk

Dag lieve schat,

wat is het alweer lang geleden dat hier een blogbericht verscheen. Om het maar met een slagzin te zeggen 'drukdrukdruk'. Ja, verlof gehad, dat wel, maar geen sikkepit internet in Frankrijk. Dat vond ik eigenlijk niet zo erg, om eens 14 dagen weg te zijn van alle bliepjes en posts en tweets. Het grootste voordeel was eigenlijk nog de batterij van de gsm die het wel 4 dagen volhield!

Het is druk, ja. Met je grote broer, je peuterpuberende zus, je 'ik wil alles achterdoen van grote zus' broer, met mama die een takenlijst maakte voor haar verlofperiode en je papa die als extraatje nog eens de trainer is geworden van het ploegje van grote broer.

Toch vonden we op reis de tijd om een filmpje te maken. Met lego, een scenario en jouw naam erin. Zalig alleen al dat dat kon. Zalige vriendjes ook die het gemaakt hebben voor je. Vrienden die nu 6 handen op 1 buik zijn en met jou erbij gingen dat 8 handen geweest zijn. Ik geef je speciaal hun 'gekke bekken foto' mee.

Weet je wat trouwens het meest zalige is? Dat ik aan die bende niet eens moet uitleggen wie je bent. Ze kennen je en maakten vol plezier dit filmpje. En je feestje in september? Dat zullen ze ook wel de max vinden!

Dikke kus,
mama
 

Over hartenlaadjes en kaartenbriefjes

Dag lieve schat,

Je papa zit voor de vijfde keer in volle voorbereiding voor het rijden van de Ronde van Vlaanderen. Dat wil zeggen dat jij nu vijf jaar zou geweest zijn. Natuurlijk is er veel gebeurt in die tijd, maar dat heb je zelf ook wel gemerkt.

In ieder geval moest ik onlangs terugdenken aan mijn kindertijd, eigenlijk nog het 'pre-pc' tijdperk, en dan meer aan de uren die ik in de bibliotheek spendeerde. Je had daar van die ongelooflijke kast, met kaartenbakken in. Dat waren kleine laadjes die je erg ver kon uitschuiven, met daarin honderden kaartjes met de namen en trefwoorden erop van de boeken die je in de bib kon vinden. Het systeem was zelfs zo uitgebreid dat je kon zoeken op auteur, op titel, of op trefwoord. Nu, in het 'swipe' tijdperk is zoiets ondenkbaar.

Ik moest erg aan die lades denken omdat het me deed denken aan jou, en aan gevoelens die zomaar plots opnieuw komen opzetten. Het lijkt soms wel of ons hart en onze herinneringen ook in dergelijke kaartenbakkasten zijn opgedeeld. Soms zoeken we zelf iets op, maar soms overkomt het ons ook gewoon dat een lade openspringt. Soms met een zachte klik (waarbij we dan even glimlachen om die herinnering), maar soms ook met een grote smak. En soms, met een mega grote smak, waarbij alle kaartjes in het rond vliegen. In het laatste geval hebben we weer wat tijd nodig om alles te sorteren, alfabetisch te ordenen en terug in de kast te duwen.

En soms hebben we de ladekast van ons hart erg goed op orde en onder controle, soms iets minder. Soms zitten we dagenlang weer kaartjes te sorteren, herinneringen te herleven, en hebben we tijd nodig om alles weer op orde te krijgen.

Aan iedereen die nu op zijn knietjes zit en het alfabeth overloopt, veel sterkte. Ik hoop dat jullie je ladenkastjes op orde krijgen en langszaam die kaartjes weer gerangschikt zien.

Veel liefs,
je mama

Over winkelkarretjes en goede voornemens

Lieve schat,

Een nieuw jaar is weer gestart. Een reden voor heel veel mensen om opnieuw met goede voornemens aan de slag te gaan. Voornemens waarvan we binnen 2 weken in de krant zullen lezen dat 90% van de mensen ze al vergeten zijn. Omdat het zo moeilijk is om iets te veranderen. Om onszelf te veranderen. Of om collectief te veranderen, als groep, en eindelijk eens iets te doen aan alle zaken waar we ons zorgen om maken.

Als ik één wens zou mogen opschrijven voor dit jaar dan was het dat we collectief wat vriendelijker, empatischer en minder zuur zouden zijn. Een groot deel van problemen / agressie / conflicten zouden we op die manier kunnen vermijden, of wie weet, oplossen.

En voor wie denkt dat we niet kunnen veranderen, denk dan even aan de winkelkarretjes. 'Karretjes?' zie ik u denken? Ja, winkelkarretjes. Ik ben opgegroeid in de jaren 80 en iedereen die toen naar de winkel ging, nam een karretje waar het ook stond en liet het achter naast de auto. Herinner jij je dat ook nog? De karretjes stonden overal op de parking, behalve in de rekken.

Toen kwamen de sloten op de karretjes. Eerst met 20 frank, dan met de euro of zo'n vervangmuntje dat je hier of daar gratis had gekregen. Iedereen zette mooi de karretjes achter elkaar in het rek. En nu we dat allemaal zo gewoon zijn, schaffen ze die sloten weer af. Omdat het 'besparend' zou werken. Maar wat doen we? Allemaal mooi nog ons karretje in het rek.

We kunnen dus collectief veranderen.
Denk aan de winkelkarretjes.
Wees minder zuur, wees vriendelijker.
Laat ons op die manier alle conflicten en ruzies in het rek parkeren.

Veel liefs,
mama