Mijn liefste wensen

Dag lieve jongen,

het is minder koud dan vorig jaar en alweer de 3e keer 'feest'dagen zonder jou. Naar mijn gevoel is het de eerste keer dat ik er volop wil voor gaan, koken, het feesten, de plannen en de wensen, het geeft me weer voor de eerste keer moed.

Je grote broer staat naast me een tekening te maken, zoals zo vaak als ik op deze bureau bezig ben. Hij tekent schatkaarten, met lijntjes zodat de piraten de schat goed kunnen terugvinden. Misschien moet ik hem wel eens vragen om een kaart naar jou toe te tekenen, het kan zijn dat hij gewoon de weg veel beter weet dan ons.

In ieder geval wens ik je het allerbeste toe voor volgend jaar, waarin je voor het eerst naar school gaat. Je zal het wel even goed doen als je broer, daar twijfel ik niet aan. Piep je af en toe nog eens naar ons?

lieve kusjes,
je mama

World candle light day

Lieve kapoen,
het is ondertussen al de derde keer dat ik een oproep doe voor World Candle Light day. De tweede zondag van december is immers een wereld'feestdag' voor sterrenkindjes zoals jij. Op de hele wereld vragen we om om 19u een kaarsje te doen branden, voor een uurtje. Omdat alle tijdzones hierin meegaan, krijg je zo een constante streep licht op de wereld, ter herdenking van jullie.

Lieve schat, geen idee hoe ik het moet zeggen, maar het verdriet rond jou snijdt regelmatig nog eens erg diep in mijn ziel... Elke maand weer, wanneer we de teleurstelling moeten verwerken om nog zeker 9 maand te wachten op een derde wonder, en de twijfel of het er ooit nog wel zal komen. Niets is immers zeker in deze wereld. Het maakt me vaak boos, droef en teleurgesteld. En mijn gevoel en verstand staan vaak lijnrecht tegenover elkaar. Ik weet, verstandelijk gezien, dat ik het niemand kwalijk kan nemen dat zij er wel in slagen om zwanger te worden en baby's te koesteren, maar mijn gevoel vindt dit vaak zo onrechtvaardig... Ik probeer het zoveel mogelijk te blokkeren, maar dat lukt me niet altijd...

Duim met ons mee lieverd, er is hier zoveel warmte voor nog een lief kapoentje...

Kus,
mama

Het collectief geheugen

Dag lieve schat,
de titel van dit berichtje is nog een onderdeel geweest in een erg populaire kwis, maar los van het feit dat ik wel eens graag een kwiske sla, gaat het hier even over iets anders.
Maandag was ik na het badmintonnen aan het napraten met iemand. Ik was over jou aan het vertellen en hoe je daar allemaal mee omgaat (of hoe je het overleeft is misschien beter geformuleerd) en uiteindelijk kwam het gesprek ook op het forum 'metlegehanden', waar ik heel wat steun uit haalde. Uit ervaringen van andere mensen of mensen die me enorm goed begrepen, of ik nu extreem kwaad of verdrietig was, of gewoon niets voelde, totaal leeg was. Altijd was er wel iemand die zei: dit is normaal, wees niet bang, hoe moeilijk het ook is, het zal langzamerhand steeds wat beter gaan. Mensen die spraken over een verlies van 20 jaar geleden, wat ze er uit geleerd hadden, wat het met hen gedaan had.
En toen kreeg mijn gesprekspartner een ingeving: toch jammer dat er niet zoiets is als een 'collectief geheugen', dat iedereen opnieuw zijn eigen weg moet zoeken, terwijl het eigenlijk al 'geweten' is hoe je dit wat kan aanpakken.

Ik vond het wel een leuke gedachte, een collectief geheugen... Maar toen dacht ik meteen: het forum is mijn collectief geheugen! Het laat me toe wat in de toekomst te kijken en jammer genoeg ben ik al op een punt gekomen dat ikzelf nieuwe mensen moet verwelkomen. Want dat doen we altijd. Elkaar proficiat wensen met onze schitterende kindjes. Iets wat voor alle sterrenmama's zo belangrijk is, maar zo vergeten wordt in de wereld buiten het forum. Misschien moeten we toch eens nadenken over zo'n collectief geheugen voor iedereen, kunnen we dat er meteen in zetten.

kus,
je trotse mama

Winterzon op het strand

Dag lieve schat,

Gisteren zijn we naar de zee geweest. Er is de laatste tijd soms zoveel te doen dat ik er niet altijd in slaag om je te schrijven. Maar mijn gedachten zijn wel bij jou, uiteraard, dat zal nooit anders zijn.
Verder probeer ik Tomassifood wat verder uit te bouwen. Erg traag, maar momenteel zijn alle stappen weloverwogen. Ben eens benieuwd of er veel bestellingen zullen zijn met kerst en nieuw, maar we zien wel. Niets moet en dat maakt het erg ontspannend.

Dikke kus van ons alledrie!

ps als je broer de eerste ster van de avond ziet, roept hij steevast dat dat de ster is van broer en pepe.

Laat de dood u niet bedriegen, hij klopt ook aan kinderwiegen.

Lieve schat,
gisteren naar de boekenbeurs geweest. Altijd een moment waarop ik mezelf moet bedwingen om niet alles op te kopen. Voor broer was het in ieder geval een feest, hij heeft zelfs een handtekening van Dobus gekregen ;-)
In de laatste hal zag ik een boek staan waarvan ik de titel 'De dood in Kinderschoenen' meteen herkende. De auteur, Anne-Flor Vanmeenen, had immers een tijdje geleden een vraag gesteld op het forum van 'metlegehanden' en ik heb toen een aantal mailtjes met haar uitgewisseld.
Haar boek gaat over kindergrafjes, de betekenissen, de beeltenissen die gebruikt worden en de evolutie doorheen de jaren. Ikzelf heb toen aan haar laten weten waarom we gekozen hadden om jouw plekje zo in te richten.
Dus ik neem dat boek vast, blader er in, sta uiteraard met de tranen in mijn ogen, tot ik bij de bedankingen kom... Toen stond mijn hart stil... Kijk maar eens op de foto wat daar staat! (we vergeten Anne-Flor de schrijffout in jouw naam, dat maakt ze in de tweede druk wel goed ;-))

Heel eerlijk: ik heb het boek gekocht (dat kon ik niet laten liggen he) en ben toch even van mijn melk geweest. Ik ben ongelooflijk ontroerd...

kusjes,
mama

Gesprekjes

Dag lieve schat,
deze middag een berichtje gekregen van een mama van wie het dochtertje in de klas zit bij grote broer. Ze stuurde me het volgende gesprek door dat ze samen hadden:

H: mamaaa
Jaaa
H: Matias gaat ook met de auto naar huis vandaag
(bedoelt ze niet met de fiets)
Ja, samen met zijn mama
H: ja, want zijn papa is nog gaan werken
Ja, dat kan zijn.
H: is broertje in de opvang?
Ja
H: gaan we hem nu halen?
Ja
H: Weet je mama, dat wij eigenlijk wel geluk hebben?
Hoe bedoel je?
H: Matias heeft ook een broertje, weet jij dat niet misschien?
Ja, ik weet dat. Hoe weet jij dat?
H: Zijn foto hangt in onze klas, hij hangt nu in de 2de kleuterklas en niet meer bij juf Annelies.
Ik heb de foto ook al zien hangen.
H: maar mama... Matias zijn broertje is gestorven!
Ik weet het meid...
H: maar... dan kan Matias zijn broertje nooit halen in de opvang, dat is toch jammer?
Dat is heel jammer meid, wij hebben idd veel geluk!

Ik kon het niet laten om dit met jullie te delen, zo mooi, eerlijk en puur. De eenvoudige gedachten van een 4-jarig meisje omwille van jouw foto in de klas (zoals ik vroeger ook al blogde).

Mama gaat vanavond weer met een glimlach op haar gezicht slapen schat, en daar heb jij voor gezorgd!

Dikke zoen,
ik ;-)

Internet en rouwen

Dag lieve kapoen,
vandaag een schitterend artikel in de krant over ouders die facebookpagina's aanmaken voor hun overleden kind, of de pagina van hun zoon / dochter open laten wanneer die gestorven is. Ik citeer hier de woorden van Manu Keirse, omdat ze toch weer tranen deden opwellen bij mij...

"Het is niet juist om tegen een moeder of vader in rouw te zeggen: "Je moet vooruit, laat je dode kind los". Een ouder van een overleden kind zal altijd de ouder van dat kind blijven. (...) De ouders moeten het overleden kind niet loslaten, maar op een andere manier vasthouden, namelijk in hun herinnering. Als het internet hen daarbij helpt, is dat een goede zaak.
Soms vindt de omgeving het raar, als de ouders bezig blijven met de Facebookpagina van hun overledne kind. Het verdriet moet toch ooit minderen. Maar het verlies van een kind is een wonde die niet heelt."

Bedankt Manu, je slaat hier de nagel op de kop...

Lieve kapoen, we denken elke dag aan je, soms met vreugde, vaak met verdriet, maar jouw vergeten, nee, dat zit er niet in...

lieve, warme kus en knuffels,
mama, papa en grote broer

Zoem, zoef, weg

Lieve kapoen,
het leven en de dagen zoeven weer voorbij, druk op het werk, druk in het huishouden en dus minder tijd om met jou te praten. Dit weekend heb ik je nog een gevlochten hartje gebracht, dat had ik samen met broer uitgekozen in de winkel. Ik had het in Veurne zien liggen en heb hier even moeten zoeken, maar het toch gevonden...

Verder trouwens nog gezocht naar een vlindertje op een stokje, maar momenteel nog niet gevonden. Enfin, het komt wel he.

Deze morgen trouwens een overlijdensbericht in mijn mailbox. En ik zag toen zo mooi staan: 'Elsje*'. Toen bedacht ik me dat jij er ook altijd zo zult zijn, aanwezig, subtiel, maar deel van het gezin. En zeker nooit vergeten, nooit schat.

Dikke kus,
mama

Wensballon

Lieve schat,
weinig woorden nodig bij deze foto... Het was zoals het zijn moet, prachtig weer, lekker eten en drinken en de warmte van alle vrienden om ons heen. We lieten de ballonnen op en keken ze na tot ze nog sterretjes waren aan de hemel. We tuurden tot ze zachtjes uitdoofden, hoe toepasselijker kan het zijn...

Het was prachtig...

kusjes,
mama

Happy Happy B-day!

Dag lieve schat,
ik wens je een allermooiste verjaardag toe. Maak er maar een super groot feest van met alle kindjes rondom je: Simon, Wout, Daan en alle anderen! We zullen hier ook een klein feestje houden, vooral om aan te tonen dat je deel bent van ons gezin. Als je hier bij ons geweest was, kreeg je ook taart met kaarsjes, dus die zal straks niet ontbreken.
Natuurlijk ben ik heel erg vaak nog droef om jou, net zoals alle mensen die ik mis. September is mijn minst favoriete maand in het jaar. Maar ik prijs me wel gelukkig omdat iedereen nog spreekt over jou, omdat jouw naam vaak op kaartjes staat die mensen naar ons sturen, omdat je voor ons echt wezenlijk deel van het gezin bent.

Ik zie je ongelooflijk graag mijn schat, onnodig om te zeggen, maar ik zou er alles voor doen om je hier te zien en te weten wie je geworden bent. Of zoals op je verjaardagkaartje stond: konden we je maar even bezoeken, knuffelen en zien dat alles goed is met je...

Dikke kus,
mama

Preps

Dag lieve jongen,
in mijn hoofd zijn de voorbereidingen voor zaterdag al rond, nu ze nog allemaal geregeld krijgen he. In ieder geval, het zal een namiddag worden zonder stress, eens dat grote bed van mama en papa door de velux gestopt is. We gaan van onze visite profiteren om ze ook wat te laten werken ;-)
Verder ben ik al druk aan het nadenken over de taartjes die nog gebakken moeten worden, maar bon, dat zal allemaal wel dik in orde komen he.
De ballonnen zijn ook toegekomen, schitterende kleur blauw zijn ze!

kusje,
mama

Verstrooide mama

Lieverd,
mama had niet goed in haar agenda gekeken... Dus we zullen je verjaardag dan toch vieren op je geboortedag en niet op de dag dat je van ons wegging. Zaterdag de 24e zullen er zowel in de namiddag als in de avond thaise ballonnen naar je toe komen! Ik kijk er al naar uit om alle kindjes die er zullen zijn op de foto te zetten!

Dikke kus,
mama

Kaarsjeshulp gezocht

Dag lieve schat,
dag iedereen die de blog leest,

Op 24 september is het alweer 2 jaar geleden dat je even piep kwam zeggen. Daarom gaat mama op zondagmiddag haar huis vol vrienden en kindjes steken en een klein beetje een feestje voor je houden.
Maar, aangezien jij niet kan blazen, zoek ik zoveel mogelijk vrienden die mee de kaarsjes op jouw taart mee willen uitblazen.
Iedereen van harte welkom, we beginnen tegen 15u en spreken af bij ons thuis. We zullen die namiddag / avond ook de wensballonnen oplaten.

Sturen jullie sms of laten jullie iets weten als jullie komen?
Kwestie van de taart groot genoeg te maken!

kusjes,
Brenda

Sempervivum

Dag lieverd,
vandaag twee kleine plantjes bij je gebracht, van de soort 'sempervivum'. En ik, met mijn beperkte kennis latijn, zag ze in de winkel en moest denken: 'altijdlevend'. Nu ja, veel toepasselijker kan ik het zelf niet verzinnen.
Dus bij deze, twee altijdlevende plantjes, of altijddenkende plantjes ;-)

Dikke kus,
mama

Klas

Dag lieve kapoen
Al bij de eerste korte rondleiding in de klas had ik jouw kadertje alweer zien hangen. Prachtig van de juffen dat ze evenveel zorg dragen voor jou als voor de andere kleutertjes. Pijnlijk ook natuurlijk, want in normale omstandigheden zouden we alweer aftellen naar jouw eerste schooldag.

Het is wel leuk dat je op deze manier een beetje deel bent van de klas. Je broer praat immers af en toe over je en ik denk dat je op die manier ook wat zichtbaar bent voor de andere kindjes, die nog niet van zo dicht met de dood geconfronteerd zijn. En natuurlijk kan je zo een oogje in het zeil houden he, eens kijken wat onze grote kapoen allemaal uitsteekt. Reken maar dat dat een privilege is, want mama zou zo vaak graag zelf een vliegje op de muur zijn...

Dikke kus,
je mama

ps met dit berichtje bereiken we wellicht de 8000 pageviews, cool he!

God (?)(!)

Lieve kapoen,
ik wil het even met jou over God hebben, of Jahwe, of Swami, of wie dan ook die aan de touwtjes zou trekken. Hij (of zij) is in ieder geval geen NV, want er zijn wellicht meer namen om 'het onnoembare te benoemen' dan er voor andere zaken zijn. Maar ik ben er zeker van overtuigd dat het zaakje hierboven een vzw is. Dat er ons zaken opgelegd worden 'ten goede wille', enfin, misschien een woordje meer uitleg.

Ik ben boos, op God ja, of ieder ander. Boos omdat hij ons zoveel leed bezorgd. En ja, ik zou wel ook blij en dankbaar moeten zijn om al het mooie, maar daar heb ik nu geen zin in. Ik heb zin om boos te zijn. En om te roepen: "Hallo God? Ja! Je moet niets terugzeggen, ik weet toch dat je niet bestaat!". Zoiets. Schreeuwen. Keihard. In mijn hoofd.

Dan geloof ik liever in Maria. Iedereen is het er immers over eens dat zij bestaan heeft. Een moeder die haar kind moest afgeven. En die daarna moest horen dat hij o zo belangrijk was. Terwijl ze zelf wellicht door de grootste hel ging die ze zich kon voorstellen. Ja, in haar geloof ik. En aan haar vraag ik: maak me minder boos op God. Maak me minder machteloos. En geef me terug hoop. Hoop boven alles, hoop op wat geluk.

Dikke kus,
mama

23 maand

Dag lieve schat,
een gelukkige 'vermaanddag'! Binnen een maandje ben je al 2 jaar, hoe cliché het ook klinkt, wat gaat de tijd toch ongelooflijk snel. Het lijkt wel alsof ik meer en meer het inzicht verlies in de persoon die je geworden zou zijn. En dat zette me vandaag aan het denken. Over alle ouders die het meest ondenkbare meemaken en hun kind verliezen. Of ze nu 1 dag oud zijn, of nog 2 maand in de buik tegoed hadden, of ze 86 zijn of 26, het is het meest tegennatuurlijke dat er bestaat.

En dat maakt voor mij dat er geen gradatie is in het verdriet. Toen ik in het begin het zo moeilijk had, en me steeds afvroeg hoe het kon gebeuren, moest ik ook leven met het idee dat ik nooit zou weten welke persoon je zou worden. Wat je temperament zou zijn en of je even zot van dino's zou zijn als je broer. Ik miste wat nog komen moest, ook al wist ik niet wat het zou zijn.

En voor andere ouders, die wel al wisten wat de lievelingskleur was, de voetbalploeg waar ze voor supporteren of het festival dat ze graag bezoeken, het verdriet en het gemis is er ook. We missen iedereen die er niet meer is. En de herinneringen aan de tijden samen zijn niet altijd makkelijk. Je herinnert je het gelach, maar je weet dat nooit meer zo zal lachen, of je kan het je in het begin toch niet voorstellen.

Ik zag onlangs iemand staan op het kerkhof, bij de as van een jong iemand (altijd iemands kind) en dacht: zo'n verdriet gaat nooit over. Je leert wel om er beter mee om te gaan, maar echt over, nee, dat gaat het nooit.

Lieve kus,
mama

Een heel speciale T

Dag allerliefste schat.
Voelde je het onlangs ook, hoe mijn hartje opnieuw een sprongetje maakte? Een herinnering aan jou is altijd bitterzoet, bitter omwille van het gemis en zoet omdat je niet vergeten bent.
Vaak maakt mijn hart sprongetjes bij een liedje op de radio, of iets anders, kleins, dat me aan jou doet denken. Maar onlangs, maakte het zo'n grote sprong dat de traantjes meteen weer in mijn ogen zaten. Want ik zag je T staan, toevallig, aan de binnenkant van de pols van een allerliefste meisje.

Gewoon, omdat ze je nooit wil vergeten.

Jouw letter, die daar mag staan, voor altijd, wat een ongelooflijk privilege. Wat een ongelooflijk lief gebaar van haar naar jou toe. Geef haar kracht lieve kapoen, zodat jouw kleine T haar vleugels geeft in moeilijke tijden.

Hele dikke kus,
je mama

Batterijen vol - check!

Dag lieve kapoen,
we zijn net terug uit Frankrijk, voor een tweetal weken zijn we de rust, de natuur en natuurlijk het vele lekkere eten en drinken gaan opzoeken. Het is het eerste jaar dat je broer zich ook volledig smeet op het stokbrood, iets wat me niet echt verbaasde omdat hij nu eenmaal mijn genen heeft ;-)
We hebben ook regelmatig een kaarsje voor je doen branden, wie weet komt er dit jaar toch nog een mirakel onze kant uit he. Twee weken van genieten en het leegmaken van onze gedachten, het heeft weer deugd gedaan.
En nu de wasmachine volle toeren draait, ga ik meteen een chocoladetaart maken. Morgen is het immers de verjaardag van je papa he, zorg je eventueel voor een streepje zon?

Dikke kus en lieve knuffel,
je mama

Stoere mama

Dag lieve schat.
Het onderwerp van dit berichtje zit al een tijdje in mijn achterhoofd. Van net na de geboorte van grote broer eigenlijk. Toen zei een andere "verse" mama tegen me: "Mama worden heeft me weerbaarder gemaakt. Ik kan en mag me niet meer in een hoekje laten drummen, want ik moet opkomen voor mijn kinderen." Ik heb het lang niet altijd op dezelfde manier ervaren. Misschien omdat ik vanzelf al een beetje stoer ben (ahum), maar onlangs schoot die gedachte weer in mijn hoofd.
Hoe ik mezelf soms stoer voor doe, om geen angst te tonen aan je broer, om hem zelf geen schrik aan te jagen. Daarom trap ik dus spinnen plat, toon ik een regenworm op mijn hand en eet ik al mijn groentjes op. Omdat ik dus mama ben, het goede voorbeeld wil geven en - uiteraard ook - stoer ben. Zo ziet je broer dat een muis een lief diertje is en een spin nuttig is als vliegvanger (alhoewel het moeilijker gaat als je net platgetrapt bent).

Soms is het wringen hoor, mezelf moed inpraten om dan toch weer door te zetten. Om met een uitgestreken gezicht én angstzweet al die uitdagingen aan te gaan. Behalve als mama weer kindje is, dan laat ze oma en opa het werk doen. Dan ben ik weer bang voor alle spinnen en eet ik net die groentjes weer niet... Want hoe je het ook draait of keert, je mama blijft ook altijd een beetje 'kindje van'.

Dikke kus,
je mama

ps denk nu niet dat ik hier alle spinnen vang, normaal gezien geef ik dat met plezier door aan je stoere papa!

Als de nacht komt...

Als de nacht komt, en ik nog veel te wakker ben, dan komen samen met de donkerte aan de hemel de gedachten aan jou boven. Ik wil je absoluut niet vergelijken met droefnis, en probeer zoveel mogelijk positiefs te halen uit alles wat gebeurd, maar hoe, hoe in godsnaam doe ik dat?
Zoals deze middag, de aanblik van een piepjong babytje en dan op de blog jouw foto. Bijna identiek, allebei slapend, maar zo verschrikkelijk verschillend. Ik wil iedereen dan zeggen dat ze moeten koesteren wat ze hebben gekregen, hoeveel ze er ook voor afgezien hebben, dat ze moeten dankbaar zijn voor elke ademtocht.

Terwijl ik dit schrijf, kan ik mezelf alweer moeilijk de baas en flitst het door mijn hoofd: hoe is het mogelijk geweest? Hoe hebben we dat alles overleefd? Hoe overleven we dit weer dagelijks?

Vanop afstand zijn er natuurlijk veel verschillende antwoorden op mijn vragen mogelijk, maar nu, in de donkerte van de nacht, is er maar één: ik weet het niet. Enfin, nog een gedichtje dat ik al lang van buiten ken, om af te sluiten...

Lex Barbarorum
Geef me een mes
Ik wil deze zwarte, zieke plek
uit mijn lichaam wegsnijden.

Ik heb mij langzaam recht overeind gezet

Ik heb gehoord dat ik heb gezegd
in een huiverend, donker beven
Ik erken maar één wet:
léven.

Allen, die wegkwijnen aan een verdriet
verraden het, en dat wil ik niet.


dikke kus,
je mama

ps morgen een nieuwe dag, wat is het altijd weer heerlijk om dan zon te zien en jouw broer zingend te zien/horen tekenen...

Drive

Dag lieve schat,
Er zijn alweer heel wat dingen gebeurd, zaken die ons leven alweer wat een andere richting geven. Ik moet nog altijd slikken als ik kleine kwiebels zie rondrennen, binnenkort zou je alweer 2 jaar geweest zijn...
Alhoewel ik nog niet in verlof ben, zit de zomerstemming er wel wat in. Het weer valt mee, veel feestjes en drukke weekends, veel leuke dingen voor je broer.

Maar bon, de drive in het leven, daar wou ik het dus over hebben. Is het immers 'des mens' om je vast te klampen aan het leven? Om er alles uit te willen persen, als was het een hardnekkige citroen?

Ik wil elke dag tevreden zijn van wat ik gehad heb, elke dag kunnen zeggen van: ok, niet al mijn dromen zijn vervuld, maar ik heb tot nu toe al een mooi leven gehad. Want als er één ding zeker is: door geboren te worden tekenen we ons doodsvonnis. Aan het einde van de lijn zijn we allemaal gelijk. Het ligt er hem in om effectief iets te doen met de tijd dat we hier zijn. En nu denk jij misschien na over wat je dan gedaan hebt, tijdens je korte bezoekje? Wel lieverd, kijk dan gewoon even terug naar alles wat ik hier al geschreven heb... das vrij duidelijk he ;-)

Hele dikke kus,
mama

Zomer doet me denken aan...

...
ijsjes
aardbeien
alweer eten!

warmte
ramen open
ramen dicht
regen, eindelijk!

koelte
blote ochtenden
plakkerige nachten
warme zoenen!

zomer
ik sla alle warmte op onder mijn huid
en hou ze daar vast
tot de volgende zomer


kusje,
mama

De waaroms van het leven

Goeiemorgen kaboutertje.
Ik wil het even hebben over de grote vragen in het leven. Je broer stelt me immers zoveel vragen, bij zoveel zaken dat ik me soms afvraag hoeveel ik wel of niet weet. Pertinentje vragen ook, dingen waar ikzelf nog niet over had nagedacht. Of ook zaken die ik theoretisch wel kan verduidelijken, maar die op die manier even onbegrijpelijk zijn voor je broer als voordien. Probeer maar eens uit te leggen dat de pasta in chocoladepasta en speculoospasta niet dezelfde is als de pasta die je in de pan gooit om te koken en met bolognaisesaus op te eten.
Of zoals gisteren in de winkel, bij de doosjes vruchtensap waar een leeuw en wat wilde dieren op staan. Zegt je broer: "mama, ze wonen in de savanne". Ikzelf vraag nog of het niet de woestijn is en je broer corrigeert me vlug: "mama toch, in de woestijn is er geen gras he". Daar sta ik dan, in de rayon droge voeding, tussen de crackers en de koekjes, op mijn plaats gezet door mijn 4jarige schat...

Ah ja, ik vermoed dat er nog wel veel van die momenten zullen komen. Waarop we met onze mond vol tanden staan en niet weten wat te zeggen. Omdat we al zoveel vergeten zijn, of omdat we ook niet alles kunnen uitleggen. Ik kijk er al ongelooflijk naar uit! ;-)

Dikke kus,
mama

Verstand dat met de jaren moet komen

Dag kapoentje,
het was deze week weer van dat... Ik had je broer iets beloofd (dat we vandaag naar het zwembad zouden gaan) en het kon natuurlijk niet vlug genoeg weekend zijn. Ik zou nochtans beter moeten weten. Toen zijn verjaardag er aan kwam was het net hetzelfde, elke dag tellen en kijken of het al zijn verjaardag was. Met als gevolg dat hij de dag zelf om 17u voor tv in slaap viel, omdat hij te moe was van alle spanning en verwachting.
Deze week dus ook van dat. Ik maakte de fout om hem dinsdag zijn zwemband te geven van Cars, die dus de rest van de week overal mee moest, in bad, in bed,... En als ik de zwemband naast zijn bed zette, dan kwam ik later kijken en lag hij toch te slapen met zijn armpje er rond. Het is wat...
Maar aan de andere kant werd zijn fantasie wel gestimuleerd, de zwembad was soms een ketting, soms een armband. Je kon hem opgooien, ronddraaien, rond je buik, rond je nek en als je dan nog eens rondkroop dan kon je ook een hagedis zijn.
Benieuwd of het straks ook zo meevalt, want als de verwachtingen omtrent een zwembad zo hoog gespannen zijn, dan durft de saaie werkelijkheid wel eens tegen te vallen. Enfin, ik laat je, het is 9u en ik moet hier al aan de patatjes beginnen, mijn eigen schuld natuurlijk, omdat ik zei dat we na de patatjes naar het zwembad gaan... Verstand komt met de jaren, zeggen ze, het zou met de jaren moeten komen ja, maar je ezel-mama is weer tegen dezelfde steen gelopen ;-)

kus,
mama

Roetsch!

Dag lieve schat,
we rennen, we vliegen, we hollen alles achterna... Net alsof dat alles zo belangrijk is, we plannen zaken in om te 'genieten', maar is dat niet wat tegenstrijdig?
Ah, er zijn al zoveel studies gemaakt, boeken geschreven en er is al zoveel gezegd over 'geluk' en hoe je dat zou kunnen bereiken. Voor mij is het eenvoudig: geluk zit in kleine dingen (ook een cliché, maar bon) en je maakt jezelf gelukkig. Staar je niet blind op wat je niet hebt, maar denk aan wat je wel hebt.
Of zoals het Arabisch gezegde: 'het leven is als een roos, maar soms zien we enkel de doornen'. Het is niet zo makkelijk om je te concentreren op de roos, wanneer de doornen je prikken, je hand openhalen of je doen bloeden.

Maar bon, ik ging iets zeggen over genieten, dat is gewoon kijken naar de zaken van alledag, en blij zijn met die kleine dingen, zoals de leeuwepoes die je broer vandaag voor me tekende...

Dikke kus,
mama

Voor alle papa's

Vaderdag is balanceren
tussen trots en gemis
Maar alle kindjes weten
dat hun papa de beste is!

Voor mijn allerliefste schatje, de beste papa die Matias en Tomas* zich kunnen wensen. En ook voor mijn eigen allerliefste papa, ook de beste van de hele wereld. En ook voor de pepe's en alle andere papa's...

kus,
Brenda

Hand in eigen boezem, of zoiets...

Dag kleine schat

Dit weekend werden we tijdens een huwelijksviering herinnerd aan een versje van vroeger, waarvan ik nu even de 'up-to-date' versie mee geef. 'Het is goed in eigen hart te kijken, nog even voor het slapengaan, of ik van dageraad tot avond, geen enkel hart heb pijn gedaan.'
Hoe langer ik hierover nadenk, hoe moeilijker het me lijkt, en hoe rustelozer de nachten. Hoe kan je elke dag hier zeker van zijn? Kwetsen we soms zonder het te willen? Of nemen we wel eens verregaande beslissingen die op langere termijn goed zijn, maar op het eerste zicht enkel pijn veroorzaken?
En wie maakt het onderscheid? Wie weegt af of het verdriet en de pijn nu lichter zijn dan het eventuele komende geluk?

Ik meet mezelf in ieder geval de volgende weegschaal aan: 'oordeel niet en jij zal niet beoordeeld worden'. Want ondanks al onze technologie, kunnen we nog steeds niet inschatten wat precies de impact is van beslissingen. Is het nu het laatste glas dat we dronken of die ene zin over onze lippen rolde zonder dat hij volledig af was. En het is mijn sterkste geloof dat iedereen handelt vanuit een intentie tot 'goedheid' (ik heb het hier niet over criminele feiten). En net omdat die intentie komt vanuit een persoonlijke beleving, is het bijna onmogelijk om als buitenstaander in te schatten hoe die tot stand kwam. Om te weten waarom iemand een bepaalde beslissing nam.

Geen oordeel vellen dus. Gewoon voor jezelf elke keer de juiste dingen proberen te doen. En het afwegen van goed en kwaad bij anderen, laten we dat maar overlaten aan die geblinddoekte dame met haar weegschaaltje...

Dikke kus,
mama

Koeien, en hoe ze water te geven...

Dag lieve schat.

Vandaag wil ik je iets vertellen over pepe, die recent bij jou is gekomen. Ik heb hem leren kennen als een vrij stille man op feestjes, maar met een ongelooflijke fonkel in zijn ogen. Het leek altijd alsof hij net stil was om te kunnen genieten van alle gekwetter en beweging om hem heen. Alsof hij ook met zijn pretoogjes constant plezier had in onze verhalen en onze aanwezigheid.

Ik heb hem natuurlijk niet zo goed gekend als je papa of als je oma jakari hem gekend heeft, maar toch. Belangrijk voor jou is om mee te geven dat hij gek is van koeien. En kijk, daar zie ik al een raakpunt met mijn eigen pepe, die ook altijd bezig was met zijn boerderij. Ik denk dat je pepe's daar wel veel te vertellen zullen hebben, over de koeien en over de boerderij. Want ik ging als klein kindje soms mee, ver in de wei, om water te geven met de pomp aan de koeien. Dus wellicht zullen ze het daar wel over hebben, over koeien, en hoe ze water te geven. Over het leven over de boerderij, over hun gezin en alles wat ze meegemaakt hebben.

En als hij dan eens stil zit op zijn stoel, de pepe van je papa, en hij zit te genieten van alles om hem heen, met blinkende pretoogjes, ga dan maar eens naar hem toe, en fluister hem zachtjes in zijn oor dat we hem allemaal erg graag zien. En dat we hem zullen missen natuurlijk.

Oh ja, en jou zien we natuurlijk ook graag, uiteraard. En de andere pepe ook. En alle andere mensen ook. Ons hart zit vol met liefde voor hen boven en zij beneden (vol met de hartenstukjes van eerder deze maand).

Dikke kus,
je mama

Projectie

Projectie

Het zal wel donker zijn, en stil, als je er niet meer bent.
Misschien zo stil en donker als het ademloos moment
waarop het zaallicht dimt voordat de film begint,

dat ogenblik. De hele eeuwigheid. Misschien.
Maar als je droomt dat je een vlinder bent,
kun je evengoed een vlinder zijn
die droomde dat hij mens was.

Je mag dit nooit vergeten. Op een dag
kust een van ons de ogen van de ander dicht
en moet dan weten: dit is louter pauze totdat alles
weer opnieuw begint. Jij en ik – geen stof, maar licht.

Ingmar Heytze


Lieve schat, vooral het laatste stukje geeft me bij moeilijke momenten troost. Het feit dat alle leven eindig is (als ik dit neerpen lijkt het zo somber, maar het is het grootste vaststaande feit dat we zo graag vergeten...) en dat we uiteindelijk allemaal samen licht worden (wat dan weer zo mooi en positief is).

Zorg je trouwens een beetje voor iedereen die er bij komt?

kusje,
mama

Hartenstukjes

Dag lieve jongen,
je mama moet weer een stukje loslaten. Een piepklein beetje, het maakt me trots en emotioneel tegelijk. Sinds gisteren heeft je broer immers beslist dat hij alleen over de speelplaats gaat, ik mag niet meer mee en krijg mijn zoen en knuffel aan het hek waar ik moet blijven staan.

Ik ben zo ongelooflijk trots, alweer een stap die hij uit zichzelf zet. Ik moest al denken aan de eerste keer dat hij zonder ons weg zal gaan, op kamp of op schoolreis. Hoe hij wellicht vrolijk en vrij weg zal huppelen, crossen zelfs, alhoewel zijn lip of knieën nog open liggen van de vorige valpartij.

Dan kijk ik hem na en denk, maar best dat niet voelt/weet hoe radeloos ik zou zijn als hem iets overkwam. Dat hij onbezorgd kan opgroeien zonder te weten hoeveel zorgen er soms in mijn hoofdje zitten. Omdat ik soms nog denk aan rampscenario's, jeweetwelhe... Hij draagt een stukje van mijn hart elke dag mee, net zoals ik jou ook een stukje meegaf.

Iedereen die ik ken en graag zie draagt als het ware een stukje van mijn hart mee: je papa, je broer, jij, al onze lieve familie en super vrienden,... Misschien denk je nu dat mama geen stukjes hart meer voor haarzelf over heeft? Jawel hoor schat, want van alle mensen die mama graag zien krijg ik dan weer stukjes, zodat ik iedereen elke dag weer met me meedraag én zorg draag voor hun hartenstukje.

Dikke kus,
je mama

Aardbeving

Dag lieve schat,
alweer een aardbeving in de wereld, een materiële, of hoe moet ik het formuleren. Ik ben de laatste dagen weer erg met je bezig in mijn gedachten. Een jonge wielrenner die gestorven is en alle reacties in de kranten. Ik wil ze lezen, ze trekken me aan zoals suiker mieren, maar ze laten ook vaak weer tranen komen.
Gisteren een mooi artikel gelezen over de steun die je krijgt van vrienden tijdens de rouwperiode, en hoe erg hard je dat nodig hebt...

Het zette me aan het denken. Wat we hier meegemaakt hebben, was een allesverwoestende aardbeving. Alleen ons huis was volledig met de grond meegemaakt (al hadden andere huizen ook wellicht wat averij opgelopen). En je papa en ik stonden hier, starend naar het puin, niet wetend wat we ermee aan moesten vangen. We zochten naar iets herkenbaars, maar meer dan hier en daar een brokstuk konden we niet terugvinden. Tot je broer ons riep, hij had in de tuin een klein tentje voor ons en dat was genoeg. We konden de eerste weken niet meer dan alleen naar het puin staren.

En dan zijn er de vrienden, de hulpverleners, de humanitaire hulp, de puinruimers. Zij kwamen af met voedselpakketen, deden ons praten en luisterden naar ons verhaal. Keer op keer op keer opnieuw. Ze hielpen ons om alles weeer op te bouwen, min of meer zoals het was. Natuurlijk konden we niet alles opnieuw exact bouwen zoals het origineel, maar vanop afstand ziet het er toch hetzelfde uit.

En nu, dik anderhalf jaar later, zullen mensen die ons niet kennen niet meteen zien dat ons huis heropgebouwd is. Het tentje in de tuin is weg, alleen is het gras eronder nog wat platgetrapt. Voor de rest is het soms zo bedrieglijk dat we zelf soms vergeten dat alles hier kort geleden nog puin was. Maar het is er wel.

Ik wil alleen maar zeggen lieverd, dat we zonder onze hulpverleners nog altijd in het kleine tentje zouden zitten. Omdat we niet wisten wat we moesten doen. Daarom ook, dat in het 'echt' die humanitaire hulp ook zo erg belangrijk is, waar ook ter wereld zich een aardbeving voordoet, welk huis ook dat met de grond gelijk wordt gemaakt.

Dikke kus,
je mama

ps. Als je Wouter Weylandt daar tegen komt, stoef maar met het feit dat je papa ook de Ronde reed he en vraag hem maar te helpen met jouw eerste loopfietsje...

Moederdag / -nacht

Dag lieve kapoen,
gisteren was het moederdag... En alhoewel ik van je broer honderd kusjes en knuffels gekregen heb, moest ik die van jou missen... Gelukkig vergeet bij mij niemand dat ik mama ben, want ik heb je broer natuurlijk. Maar er zijn ook mama's die enkel een engeltje hebben en die zijn natuurlijk veel minder zichtbaar 'mama's'. Daarom hadden we het vorig jaar over 'moedernacht'. Een speciale nacht elk jaar voor alle mama's met een sterretje aan de hemel. Zo hebben we ook een speciaal moment voor onze kleine kapoentjes. En natuurlijk kan ik weer van twee walletjes eten, eerst een mamadag en dan een mamanacht, zo blijft het feest wel duren natuurlijk...

dikke kus,
je mama

ps morgen de verjaardag van je grote broer die er 4 zal worden, amai hij kijkt er al weken naar uit :-)

Filmpje

Dag lieverd,
dit weekend naar een filmpje gekeken (The lovely bones) en natuurlijk aan jou moeten denken. Het ging over een meisje dat vermoord was en zich in een soort van 'tussenwereld' bevond. Je hoort het meteen, een vrouwenfilm ja... Maar bon, dat meisje had het dus moeilijk om haar ouders, vrienden etc los te laten en bleef daardoor in die tussenwereld. Pas na een tijd (ik ga de plot hier niet volledig vertellen) kon ze de 'aarde' loslaten, waardoor ze verder ging, evenals haar ouders en vrienden.
Toen moest ik aan jou denken. Hoe mijn gevoel over jou soms anders is, soms minder intens dan pakweg een jaar geleden. Ik dacht ook aan het 'loslaten' en hoe het niet altijd evident is. Je weet, ik heb altijd aan je gedacht als een soort van 'oude ziel', die me vanuit welke wereld dan ook, liet weten dat je er was voor mij. Ergens heb ik nu het gevoel dat je er 'minder' bent voor mij. Dat je ook met andere zaken bezig bent en maar af en toe eens komt kijken, terwijl je in het begin elke minuut bij ons was.

Het maakt niet uit schat, dat is goed. Goed voor jou en goed voor ons. Want net als familie of vrienden die je niet elke dag hoort, weten we allebei dat we er zijn voor elkaar. Dat we, indien nodig, elkaar kunnen bellen of horen. En dat is uiteindelijk het belangrijkste. Er zijn voor elkaar als je het nodig hebt. En plezier maken natuurlijk, dus ga maar vlug verder spelen!

Dikke kus,
mama

Mister E. en Mister T.

Dag lieve kapoen,
ik wil je graag iets vertellen over een ander, erg bijzonder kapoentje. Geen idee of zijn mama en papa het wel willen dat ik hem met naam en toenaam vernoem, dus laat ik hem maar Mister E. noemen (een beetje naar analogie naar jou, omdat we je Mister T. noemden toen je nog in mijn buik zat). Mister E. is een surviver, laat ik daar maar duidelijk over zijn. Hij heeft al zoveel moeten meemaken, operaties, medicijnen, revalidaties etc dat sommige mensen zich wel afvragen hoe dat nu kan, zo'n klein manneke dat zich overal doorheen vecht.
Ook mama heeft heel veel kaarsje voor hem doen branden, in die tijden toen hij het heel erg moeilijk had. Maar zie, Mister E. wordt sterker met de dag en zijn oogjes fonkelen ongelooflijk. De guitigheid zit in zijn kaakjes en soms lijkt het wel alsof hij in één oogopslag iemand kan doorgronden.
Ok ok, ik geef het toe, ik ben niet echt objectief als het gaat over Mister E. Want nog meer dan alle andere baby's voel ik me soms door hem met jou verbonden. Op een heel rare, niet erg logische manier (logica en gevoelens, niet altijd op eenzelfde lijn). Het is immers door de capriolen van Mister E. dat we bij jou meteen wisten dat je toestand 'meer dan ernstig' was. Omdat we iets wisten van saturatiewaarden. Het was ook door Mister E. dat we niet meteen van het ergste uit gingen, omdat er immers al ongelooflijk veel mogelijk is op medisch vlak.
Jammer genoeg kon er voor jou niets meer gedaan worden. Maar, dat denk ik dan, voor Mister E. kon dat wel, en hebben alle mogelijke doktoren al hun vernuft gebruikt om te zorgen dat hij nog steeds bij ons is. Met zijn guitige oogjes en kaakjes.
Ik heb het hier vroeger al eens gezegd, als jij een verliezend lotje bent, dan is hij zonder twijfel een winnend. En laat me dat nu eens moed geven. Moed om toch positief te denken.
En ja, ik ben er zeker van dat jij, Mister T. en Mister E. het goed zouden gedaan hebben, als guitige maatjes ondereen. Grote broer en de grote broer van Mister E. doen het immers ook wel goed samen. En als ik jouw grote broer zie omgaan met Mister E., tja, dan denk ik alleen maar dat hij een enorm goede en lieve grote broer is.

dikke kus en knuffel,
mama

Bali

Dag lieve kapoen,
van Dublin gaan we naar Bali. Ik las er gisteren immers dat baby's daar de eerste 6 maand van hun leven de grond niet raken. Jullie worden er immers gezien als kleine godheden die uit de lucht zijn getuimeld en die moet je natuurlijk goed verzorgen. Baby's worden dus altijd gedragen, of in een bedje gelegd, maar nooit op de grond. Een godheid leg je immers niet op een ordinaire grond.
Na 6 maand is er een volledig ritueel wanneer de baby voor de eerste keer de grond aanraakt en dan eigenlijk mens wordt.
Het hele geloof heeft ook andere gevolgen. Als een baby voor zijn 6 maand sterft, dan wordt hij behandelt als een god en de as komt in een tempel terecht, ter aanbidding. Dus, om het even samen te vatten, ben jij mijn kleine god. Uit de hemel getuimeld, de grond niet geraakt en toen weer vertrokken.

Mooi, daar kan ik absoluut mee leven...

Dikke kus,
mama

Dublin

Dag kapoen,
waar we ook gaan, je reist altijd een beetje mee. Ik zie een straatnaam met je naam (niet zo uitzonderlijk), of iets anders, of ik laat je naam ergens achter, wat dan ook. Kleine tekentjes zijn het, van jou, die wij hier en daar achterlaten.
Zoals ook hier, in de Guinness brouwerij. Opvoedkundig gezien niet meteen verantwoord misschien, maar he, wat kan ons dat schelen!

Dikke kus,
je mama

De Ronde

Dag lieve schat,
heb je zaterdag evenveel als ons genoten?
Het was zo'n speciale gebeurtenis... Je papa maar gas geven, samen met Jörgen, en ik, samen met je grote broer en nog heel wat anderen supporteren. Ik krijg er nog steeds wat kippenvel van, zeker nu we ook de video's kunnen bekijken.

Je papa heeft een prachtprestatie neergezet, het weer was goed, je broer was flink en de supporters riepen mee op elke helling. Ik zou zelfs durven zeggen dat je papa op de Bosberg vleugels kreeg, het einde van de 260 (270) km naderde dan ook. Als het niet zoveel trainen en afzien was, ik zou het elk jaar doen ;-)

En de aankomst, de knuffel achteraf, tja, die zei meer dan woorden, het kleine traantje dat we gedurende de dag lieten ook. Maar je was bij ons lieverd, in ons hart, in de zon die uitbundig scheen en op de borstkas van je papa, je naam in grote letters...

Veel liefs,
je mama

Tom(as) Boonen

Dag lieve schat,
wat een verrassing vandaag! Deze middag kwam allerliefste prinses met een gesigneerd pakje voor je papa langs. Misschien moeten we er toch op letten dat een belofte die al lachend gemaakt is ook wel uit kan komen.
Maar het allermooiste moest natuurlijk nog komen, naast de handtekening ook de opdracht 'Voor Tomas'. Daar stonden we dan, je papa en ik met tranen in de ogen...

Ik ben er zeker van dat je papa volgende week een extra boost zal krijgen, want eigenlijk heeft hij hiermee vleugeltjes gekregen he.

Lieve, dikke kus,
je fiere mama

ps Tom Boonen, moest je ooit toevallig dit bericht lezen, bedankt, echt, voor jou misschien een naam en trui als een ander, voor ons enorm speciaal!

1.5 jaar...

Dag lieve schat,
Anderhalf jaar geleden zei je even piep. Je kwam langs, raakte onze harten aan en verdween weer. Zonder dat je zelf kon zeggen wat je wou. Zonder dat je ons kon zeggen wat je kwam doen.
Sindsdien missen we je elke dag. En proberen we na te gaan wat je ons zou zeggen als je er nog was. Misschien dezelfde woordjes als je broer? Koek? Papa? Mama?

Lieve, lieve kapoen,
het plaatsje in ons hart en in ons leven heb je al. Maak er zelf ook maar een mooie dag van, speel in de zon en geniet samen met je vriendjes. Mama, papa en grote broer denken veel aan je...

dikke kus,
mama

Papa en de uitdaging

Dag lieve schat,
je papa maalt er vandaag een 150 km door op de fiets, binnen twee weken rijdt hij de grote klassieker, de Ronde van Vlaanderen. Alles is aan jou te danken, want door jou hebben we beseft dat het belangrijk is om nu te genieten, van elkaar, van je grote broer, van uitdagingen...
Stel niet uit tot morgen wat je vandaag kan doen (alhoewel dat bij mij misschien niet altijd het geval is). En natuurlijk vergeten we dat motto wel eens he.

Maar je papa, daar wou ik dus eens een berichtje over schrijven, over mijn superheld. Ik ben zo ongelooflijk trots op hem, hij heeft ter voorbereiding al bijna 2000 km gereden, fenomenaal... Het is ontelbaar, de keren dat hij zichzelf uit de zetel heeft gesleurd om nog een tweetal uurtjes op de rollen te fietsen.

Duim je mee voor 2 april? Zorg misschien voor een mooie hemel, dan kan je mee genieten van zijn inspanningen.

dikke kus,
je mama

Lente!

Dag lieve schat,
je mama heeft de lente geroken! Het zat er al een beetje aan te komen he, vorige week een ferme aanval gekregen van 'lenteschoonmaakkriebels' en gisteren, voor het eerst ook de lente geroken. Tja, misschien wel weer een hersenkronkel van mij, maar toen ik gisterenavond laat de kat naar haar slaapplaats bracht, was de lucht anders.
Warmer, voller ook. Vooral duidelijk een lentelucht. De eerste avond dat ik buiten kwam en dacht: tiens, mijn neus vriest niet meteen dicht ;-)

Ik ruik de lente dus, net alsof je gras kan ruiken (vooral versgemaaid en niet het stinkende hoopje van 10 dagen later), zand (apart, maar ook leuk) en de zee. Lente, zon, bloemen, ik ben er weer helemaal voor te vinden.

Nog zoiets bijzonder: de maan was deze week een 'mandje', maar je kon ook nog de omranding zien van de volledige bol. En aangezien dat niet altijd zo is, vond ik het toch ook weer erg bijzonder.

Het is leuk lieve schat, om al die kleine dingen te zien en mee te maken. En om dan te denken: ondanks alles ga ik niet klagen, over niets. Want er is daar iemand bij je die dat ook altijd zei: 'klagen kan je altijd'. Gelijk had ze dus, maar het omgekeerde is ook waar: genieten, dat kan je ook altijd.

lieve dikke kus,
je mama

Van boven naar beneden

Dag kapoen,
ik heb net je foto's nog eens bekeken, en je boekje dicht tegen me aan gedrukt. Want alhoewel het verstand er vaak goed mee om kan, zegt mijn hartje zo vaak iets anders. Ik durf niet altijd meer tellen hoe oud je nu zou zijn, al weet ik vaak bij het kijken naar een ander kindje dat hij / zij je leeftijd heeft.
Mijn hart maakt grote sprongen, van boven naar beneden, en weer terug. Zoals zonet, toen ik een traantje liet en je grote broer zei dat ik niet moest wenen, dat hij mij zou troosten.
Vraag ik dan teveel van hem? Want zijn kleine armpjes kunnen niet alles fixen, hoe sterk ze ook al zijn. En zijn hartje, het is soms ook zo klein. Van boven naar beneden, en niet altijd terug, omdat er zoveel zaken zijn die me dagelijks doen denken aan je.
Lieve schat, geef je broer een mooie droom vannacht? Hij is zo ongelooflijk superfantastisch en ik zie hem zo ongelooflijk graag...

kus,
je mama

ps als je dan toch mooie dromen rondstrooit, gooi er gerust nog eentje naar papa in Aberdeen en misschien ook eentje naar mij ;-)

Life is life

Dag kapoen,
life is life, lalalalala! Het nummer zal je wellicht niets zeggen, maar de 'generatie' van je mama zal het wel meebrullen. Zoals we ons gisteren nog eens geamuseerd hebben in de Lotto Arena met Skunk Anansie ;-)
Maar lieverd, ik moet toegeven, het is mij definitief duidelijk dat ik ouder aan het worden ben. Ik ga immers oordopjes kopen voor het volgende concert (toch iets aan oorbescherming doen) en ik herinner me zaken die al minstens 10 jaar uit de mode zijn. Zoals je hand in de achterbroekzak van je lief steken, ik herinner me zelfs niet of het jaren 80 of 90 was. Ik moest er gisteren nog aan denken, toen ik met je papa aan het wandelen was.
Ja, we worden ouder, nu we aan het vierde decennium van ons leven bezig zijn. Maar hoe je er ook over klaagt, life is life!

Gisteren trouwens een kapoentje van rond jouw leeftijd gezien, moest vlug mijn tranen wegvegen, want ik miste je opeens ongelooflijk, mijn lief venteke!

Dikke kus,
je mama

Nachtelijke inspiratie

Lieve kapoen,
wat maakt het toch, dat de nacht zo aantrekkelijk is voor poëzie en nieuwe ideeën? Hoe vaak ben ik vroeger niet opgestaan, omdat ik iets moest schrijven, een woord, een zin, een tekst, iets wat leek op een gedicht? Ik lag te woelen in mijn bed en kon niet anders dan opschrijven wat in mijn hoofd zat.
Wat 's nachts zo subliem en verheven leek, was 's morgens een banaal tekstje. Een kijk op het leven die het daglicht niet kon weerstaan. Voelen we ons onder de klaarte van de maan anders? Breekbaarder?
Is het in de stilte van de nacht soms zoveel meer tastbaar? Die sterfelijkheid die we allemaal meedragen, komt die onder de sterren zoveel meer tot uiting?
Ik heb er geen idee van, maar, ik schrijf dit dan ook weer op een uur dat eveneens vol zit van de geniale invallen.

Nachtelijke inspiratie, zo zalig. Al is het maar voor het moment zelf waarop je het gevoel hebt dat alles mogelijk is, dat je geschiedenis aan het schrijven bent. Misschien is dat wel onderdeel van de nachtelijke inspiratie: het overweldigende gevoel dat alles nog mogelijk is, dat morgen de zon weer op komt en dat alles goed komt. De toekomst begint morgen...

Dikke kus,
je mama

Medische vooruitgang

Dag lieve schat,

Deze morgen een artikel in de krant helemaal uit gelezen. Het ging over het behelpen van een open ruggetje en het opereren van de baby terwijl hij nog in de buik zit. Wat de medische wereld al niet allemaal kan doen. Ze verwezen trouwens ook naar de operaties bij hernia diafragmatica, maar ondertussen weten we natuurlijk dat dit jou niet zou geholpen hebben.

Alweer een stap verder denk ik dan, de kinderen die de operatie ondergaan hebben immers dubbel zoveel kans om zelfstandig te kunnen lopen. Alweer hoop voor mensen die op een echo slecht nieuws krijgen.

Zo gaat alles verder schat, ik duim en supporter mee voor alle onderzoekers.

kusje,
mama

De roos

Dag lieve kapoen,
deze morgen nog eens bij je langs geweest. Er lagen heel veel blaadjes, bij alle kindjes. Het leek wel alsof de wind alle blaadjes vanuit alle hoeken tot bij jou en de andere engeltjes had geblazen.
Toen ik een poging deed om ze min of meer op te ruimen, kwam ook de mysterieuze roze roos te voorschijn. Ruim drie weken lag ze bij je, prachtig te blinken, maar nu heeft ze plaats moeten ruimen.
Zalig is het, om bij je te komen en te zien dat iemand anders je ook een bezoekje bracht...

lieve kus en tot later,
mama

www.bartsweg.be

Dag lieverd,
net naar de reportage van Koppen Xl gekeken en ik moet het even van me af schrijven. Wat een prachtige persoon, Bart Verbeeck, en hoe verschrikkelijk herkenbaar, het verdriet bij iedereen.
Ik zag dat het er niet toe doet, hoe oud of groot, gezond of ziek, iemand is. Het is zoals de papa het er met veel moeite uit kreeg: 'het is mijn kind' en ik laat het hier toe om te sterven. Waarom? Omdat je alles doet voor je kind, we hebben alles gedaan wat Bart wou.
Zo verschrikkelijk herkenbaar, ik kon hun tweestrijd als het ware voelen. Want ook al wou ik niets liever dan je nog enkele minuten bij me houden, de gedachte dat je pijn zou lijden deed me inderdaad beslissen om die beademing te stoppen. Alhoewel je weet dat je nadien verscheurd zal zijn door pijn en verdriet, je wil niet dat je kind nodeloos afziet, al zeker niet voor jou.

Bedankt Bart, voor je boodschap wat het genieten betreft. We moeten inderdaad allemaal ongelooflijk genieten van wat er wel is. Alhoewel we rouwen om het verlies en het gemis elke dag voelen, toch moeten we er ons bewust van zijn hoeveel geluk we wel niet hebben. En geluk, dat zit vaak in heel kleine dingen.

Je zal nooit vergeten worden, dat is zeker, het was een eer om je reportage te mogen bekijken... En geef je onze kapoen daar boven een dikke knuf?

Zoen,
Brenda

Opruimen...

Dag lieverd,

vandaag de lade uitgekuist die ik volgepropt had met kleertjes voor jou. Gelukkig allemaal kleertjes die je broer ook al eens aan gehad had, en met hem erbij had ik voldoende afleiding.
Ik heb me toch nog eens flink getoond en stiekem je eerste pakje uitgehaald. Het allereerste pakje dat ik voor je kocht toen ik wist dat ik een jongetje ging krijgen. En raad eens: de tekst op de t-shirt is 'little star' en het broekje staat vol sterretjes! Ik was even verbijsterd, was eigenlijk een beetje vergeten hoe het er uit zag, maar dan dacht ik: is dit nu toeval of is het weer een knipoog?
Je pakje op de foto, daar zit natuurlijk ook een verhaaltje achter. Ik heb het samen met je papa gekocht, de dag voor je geplande geboorte en ik vond het toch iets meer speciaal om je dat lekker zachte pakje aan te doen dat we zo samen gekocht hadden voor onze lieverd.
De sterretjesoutfit, die zit weer in je doos, samen met alle andere herinneringen.

Lieve kus,
je mama

Zomer!

Dag lieve jongen,

even een vraagje: kan jij die donkere, grijze wolken eens wegschuiven voor ons? We hebben hier zoveel nood aan hartverwarmende zon! De ziektekiemen blijven hier maar rondhangen, je broer snot, mama grieperig en als wij het niet zijn ligt papa wel in de zetel... We hebben nood aan wat warmte, verse lucht, zon, zomer! Al die regen en sombere dagen, ze duren naar mijn gevoel langer dan vorig jaar.

Papa en ik hebben ondertussen een reisje naar Dublin geboekt, iets wat we onszelf al lang beloofd hadden. Ik kijk er een beetje met gemengde gevoelens naar uit. De enige keren dat we zo'n citytrips deden, was ik immers zwanger (van je broer en van jou), maar bon, dat zal dus nu niet het geval zijn en dat maakt dat ik er niet zo hard naar uitkijk. Maar aan de andere kant zal je papa nu niet alleen die Guinness moeten drinken, dus dat is ook wel een voordeel zeker?

En ja, voor deze zomer is de reservatie ook bijna rond. Kheb wellicht weer een mooi huisje voor een mooi prijsje op de kop getikt. Eens twee weken op het ritme van het Franse platteland leven, het zal deugd doen. En bovendien zal het dan zomer zijn, hmmm, warmte, lui in de zon liggen, bbq in gang en genieten!

Dikke zoen,
je mama

Ik supporter

Dag lieverd,
alweer een aantal veranderingen sinds ik je laatst schreef. Een eerste, zeer belangrijke: ik heb je wieg opgeruimd. Na je korte bezoekje stond die immers op de zolder, een beetje te verkommeren, maar nog altijd volledig klaar voor jou. Na 1 jaar en bijna 4 maand heb ik het dus aangedurfd om ze naar beneden te halen en alles eruit te doen. Wie weet zal ik ze ooit nog eens klaar zetten, we zien wel he.

Een tweede is het feit dat ik gisteren aan het zappen was, bleef kijken naar een kinderziekenhuis en luidop aan het meesupporteren was met de kindjes, de mama's en de papa's. Ik weet dat ik zoiets niet kon tot voor kort. Maar hoezeer ik dan ook aan jou denk, ik duim mee voor elk wonder dat wel kan doorgaan bij andere baby's en kinderen. Alhoewel het zeer dubbel is en blijft, dat gevoel.

Verder hebben we hier allemaal onze griep gehad, ik ben de laatste dagen aan het doorspartelen... Kapoen, wat heb ik gezaagd! Je papa verdient een standbeeld voor zijn geduld die ene dag toen ik niet uit de zetel raakte... En sinds vandaag gaat je broer weer naar school, bij zijn lievelingsjuf die me meteen wist te zeggen dat hij gegroeid was. Kheb je broer trouwens gemeten begin dit jaar, 105.5cm, groot he. Hij heeft ook zijn eerste uitnodiging binnen voor een verjaardagsfeestje, ik ben zo trots op hem.

Tijd gaat snel lieverd, soms te snel. Je ging wellicht zelf ook al stappend door de huiskamer en misschien hadden we ons park alweer moeten afbreken. Ik heb er nog altijd oog voor, voor kapoentjes die jouw leeftijd hebben. Soms vraag ik me zo af hoe je er uit gezien had, met welke trekken en met welke uitdrukkingen. Het is steeds moeilijker om me je in te beelden nu je zo vlug groeit.

Lieve, kleine kus,
mama

'Beste wensen'

Dag lieve schat.
We zijn voor de tweede keer zonder jou door de nieuwjaarswensen gegaan. Ik had er echt geen zin in, om al die goedbedoelde wensen te horen, 'een goede gezondheid' of 'een gezonde baby' tegen zwangere vrouwen, ik leek er niet goed bestand tegen... Ben enorm blij dat alles al weer achter de rug is.
Het jammere is wel dat je broer en papa allebei geveld zijn door hoesten en koorts. Dat maakt de nachten voor mij ook vrij kort en dus zie ik alle leuke plannetjes (zwemmen, dierentuin,...) zomaar in het water vallen. Leuk is het dus niet, maar vooral niet voor zij die ziek zijn. Ik zal maar mijn best doen om ze goed te verwennen.

En voor jou lieve schat, mijn allerbeste wensen, een virtuele knuffel en een allerzacht zoentje op je neusje...

mama