Ouderschap

Dag kleine jongen,
vandaag een lichte aanpassing gedaan in de 'titel' van deze blog. Omdat mijn berichtjes doorheen de voorbije drie jaar geëvolueerd zijn, van de pure belevenis omtrent jouw bezoekje naar gedachten en bedenkingen algemeen. Niet dat ik een evangelie schrijf (verre van, daarvoor ben ik zo'n 2000 jaar te laat) of mezelf naar voor wil schuiven als een 'kenner'.
Nee, de simpele bedoeling is om alledaagse gedachten, die soms even vlug weer weg zijn als ze komen, even vast te pakken. Als een schelpje aan het strand. Om ze vast te pakken, het zand er af te kloppen en het schelpje zelf eens goed te bekijken. Het om te draaien en tot de essentie terug te brengen. Misschien wel hier en daar een onvolkomendheid ontdekken. Zien dat niet alles perfect is.
Want als er vaak één ding is waar sociale media goed in zijn, dan is het om ons leven veel interessanter voor te stellen als het in werkelijkheid is. Natuurlijk doe ik er ook aan mee (statussen op facebook, tweets, deze blog). Maar bon, af en toe moet je zoiets kunnen doorprikken. Zoals botweg toegeven dat niemand perfect is, geen mens en geen ouder. Maar dat schrijf ik je wel in een volgend berichtje.

Kus,
mama

Kinderen zijn kwetsbaar

Lieve jongen,
ik heb de titel gekozen omdat je deze erg vaak op spandoeken langsheen de weg ziet, erg vaak begin september, sommigen blijven het jaar door hangen. Net nu er ons weer een horrorverhaal bereikt, moest ik even verder nadenken over deze zin.
Eigenlijk zou er moeten staan: 'ouders zijn kwetsbaar'. Begrijp me niet verkeerd, er moet met kinderen rekening gehouden worden in het verkeer, vaak omdat ze niet altijd even oplettend zijn (daarom moeten wij het wel zijn). Het gaat echter over alle ouders die nu weer verweesd achter blijven. Over de ouders die begin dit jaar samen zaten, na de skireis in Sierre, over alle sterrenmama's en -papa's die ik ken.
Over hen gaat die slogan, over hun kwetsbaarheid. En eigenlijk ook over de kwetsbaarheid van alle ouders. Want hoe je het ook draait of keert, vanaf het moment dat je klein hummeltje een eerste schreeuw geeft, of als je jouw adoptiekindje de eerste keer vastpakt, vanaf dat moment ben je kwetsbaar als nooit te voor. Je hart wordt groter en er breekt een stukje af. Een stukje dat naar dat klein kapoentje gaat die het steeds met zich mee zal dragen. Een stukje hart dat je nooit meer terug zal zien als je dat kleine kapoentje niet meer terug ziet. Een hart dat onvolledig zal zijn wanneer je kapoentje er niet meer is. Over die kwetsbaarheid heb ik het, daarom zijn we zo hopeloos als ouders...

Dikke kus,
mama

Zus!

Soms zit of lig ik naar haar te kijken.
Hoe ze slaapt, muisstil.
Oogjes dicht, handjes als vuistjes.
Net als jij, denk ik dan.

Maar jij blijft altijd zo stil,
zij maakt af en toe muisgeluidjes.
Soms omdat ze dat zelf wil,
soms omdat ik haar kriebel.

Je zus, ze maakt ons zo gelukkig,
maar zonder jou was ze er niet geweest,
dit wonder.

Een wonder van ons,
door jou aan ons gegeven.
Merci grote broer,
merci voor dit kleine muisje.

Kus,
mama

Sterrenmama, joepie!

Lieve schat,
soms zijn we met kleine dingen heel erg blij. Alle mama's met kleine kapoentjes als sterretjes, noemen zichzelf graag sterrenmama's. Maar officieel was dat niet, je kan een woord misschien maar 'officieel' zien wanneer het in de grote woordenlijst is opgenomen. Het is een beetje te vergelijken met de zaken die Sinterklaas in zijn grote boek schrijft, als je stiekem kattekwaad kon uithalen zodat baardmans er niet van wist, zat je safe :-)

Maar nu is het dus wel officieel, sterrenmama staat in de Dikke van Daele. Het lijkt misschien stom, maar daar ben ik dan wel dus blij mee. Alhoewel ik me meteen ook afvraag of sterrenpapa er ook in staat? Of sterrenouders? Want ja, de mama's die hoor ik veel op het forum, of via facebook, maar er is altijd een mama én een papa. Soms vergeten ze die stoere papa's wel eens, terwijl ze evenveel recht hebben op hun sterrentitel. Ik moet het even checken, en anders zullen we moeten lobbyen tot het er volgend jaar in staat :-)

Dikke kus
van je sterrenmama en sterrenpapa

Lichamelijk geheugen

Lieve jongen,
ik wil je vandaag iets kort vertellen over de twee soorten geheugens die we hebben. Enerzijds hebben we alles wat we 'in ons hoofd' hebben: onze herinneringen, onze hersenmassa die helpt om dingen te onthouden - of te vergeten. Maar er bestaat ook zoiets als een lichamelijk geheugen, misschien noemen psychologen dit wel het onderbewustzijn, maar ik ben geen psycholoog, dus mag ik het anders noemen.
Ik zal je even een voorbeeld geven. Toen ik een 5tal maand na je bezoekje een infiltratie moest krijgen voor mijn rug, kwam ik even terug in een operatiekwartier (recovery-ruimte). En alhoewel mijn 'hoofdgeheugen' goed genoeg wist wat ik daar kwam doen en dat het niets met jou te maken had, begon ik ongelooflijk te wenen. De geur, de bliepjes, alles bracht met met een schok terug naar 5 maand geleden. Snikkend heb ik aan de verpleegster mijn ontreddering moeten uitleggen, maar wat ze toen zei, blijft me nog altijd bij. Ze nam me vast, wiegde me heen en weer en zei: 'het lichaam vergeet nooit iets meisje, hoezeer je ook denkt dat je het aankan, je lichaam vergeet nooit iets'.

Daar moest ik vandaag zo aan denken. Aan dat lichamelijk geheugen. Jouw naam, naast alle andere, gegrifd in mijn hart. Omdat mijn lichaam, ons lichaam, nooit iets vergeet. Hoezeer ik later ook dementeer, jij bent onderdeel van mijn lichaam.

Veel liefs,
mama

Herinner je een mens door liefde

Wat moet je doen als mens om herinnerd te worden?
Wat maakt iemand onvergetelijk?

Is het een uitvinding die duizenden levens gered heeft? Is het een wreedheid die duizenden levens eiste? Is het iets kleins? Moet het iets groots zijn?

Wat maakt dat je weent en treurt, dat je glimlachend terugdenkt? Is het een woord, een gebaar?

Geen van dat alles had jij.
Geen woorden, geen gebaren, slechts één blik.
Geen uitvinding, geen redding, niets groots, misschien iets kleins.

Ik zal het je zeggen, lieve schat.
Het is liefde, in al zijn facetten. Liefde zorgt ervoor dat wij je niet vergeten. Dat wij je missen, dat je al deel van ons gezin was voordat je er was. En die liefde maakte de wonde zo diep. Die liefde maakt ook dat de wonde kan genezen.

Je mist maar iemand, omdat je die liefhebt.
Je vergeet iemand niet, omdat je die liefhebt.

Jong of oud, met grote gebaren of stille woordjes, liefde verbindt ons allemaal.
Ik hou van jullie, allemaal, groot of klein, dik of dun, ver of dichtbij, al zie ik je dagelijks of jaarlijks, het maakt niet uit.
Ik hou van jullie, hou ook een beetje van ons.

Dikke kus,
mama

Vlinderfeestje

Lieve schat,
zoals je wel gemerkt hebt, was het gisteren een erg geslaagd feestje. Vlinders uit het ganse land, getekend, geschilderd, met glitter, geknutseld,... Vlinderslinger, mini vlindertjes overal en zelfs cadeautjes die met vlinders te maken hadden.
De warmte, de liefde, de vriendschap die we gisteren weer voelden, deden ons met een glimlach gaan slapen. De kindjes die overal leken te zijn, aan het spelen waren (nu eens piraat, dan eens viking), vulden ons huis met plezier. De taart, de kaarsjes, alles was er, alles was goed.
Het is een privilege om op deze manier je verjaardag te mogen vieren, met een huis vol vrienden en familie, die jou, of het nu drie jaar of dertig jaar is, nooit zullen vergeten.

Dikke verjaardagskus,
mama

Projectie

Het zal wel donker zijn, en stil, als je er niet meer bent,
Misschien zo stil en donker als het ademloos moment
waarop het zaallicht dimt voordat de film begint,

dat ogenblik. De hele eeuwigheid. Misschien.
Maar als je droomt dat je een vlinder bent,
dan kan je evengoed een vlinder zijn
die droomde dat hij mens was.

Je mag dit nooit vergeten. Op een dag
kust één van ons de ogen van de ander dicht
en moet dan weten : dit is louter pauze totdat alles
weer opnieuw begint. Jij en ik - geen stof, maar licht.

Ingmar Heytze

Een gedichtje met een vlinder, én een positieve noot, meer moet dat niet zijn :-)

Kus,
mama

De eerste vlinders!

Lieve schat,
hier zijn de eerste vlinders voor jouw feestje!
Er zullen er volgende week nog een pak volgen, hopelijk valt het weer wat mee, dan hangen we ze buiten overal, anders zullen we ze binnen een plaatsje geven. Dit weekend in de winkel nog een slinger met vlinders gekocht, tja, dat kon ik niet laten liggen he.

kusje,
mama

Weer keert het najaar en wordt het september

Lieve schat,
het is opnieuw september, en net als 3 jaar geleden ben ik enorm aan het aftellen. Alhoewel ik gerust mag zeggen dat ik het merendeel van de tijd erg gelukkig ben en uiteraard enorm uitkijk naar jouw kleine 'brusje', denk ik veel aan jou.
Soms zijn die momenten nog enorm intens, ik geef het maar toe. Dat jij er echt definitief niet bent, dat het feit dat we jou niet kennen iets is voor altijd, dat doet vaak nog evenveel pijn als in het begin. Net die momenten, samen met al die gelukkige momenten, maken het niet altijd makkelijk. Niet dat ik innerlijk steeds heen en weer gesleurd wordt, maar vooral het besef dat de meesten gewoon gelukkig uitkijken naar een baby, zonder zorgen om elke echo of zonder hard op te zien tegen de bevalling. Ik heb het hier natuurlijk al veel geschreven, maar niets kan jou terugbrengen, we kunnen alleen maar verder gaan. Steeds verder. Gewoon verder, kin omhoog en naar de toekomst kijken.
Klagen kan je alle dagen, zei mijn oma vroeger, en uiteindelijk heeft ze gelijk.

Tel je mee af naar november schat? En kijk je binnen een 10-tal dagen eens naar beneden (misschien kan je voor wat zonneschijn zorgen)? We plannen hier een echt vlinderfeestje voor jou en er zijn al heel erg mooie vlinders bij ons gekomen. Ik post dit weekend eens een foto voor je.

Liefs,
mama

Kleertjes

Lieve lieverd,
het lijkt alweer zolang sinds mijn laatste berichtje. Ik heb vandaag jouw doos nog eens open gedaan. Om te kijken naar de kleertjes die ik al voor je gekocht had. En vooral omdat ik dacht dat ik ze er zomaar uit zou kunnen halen. Toch blijkt het allemaal weer niet evident. Dingen die ik al vergeten was, een mutsje, kousjes met rendieren, een pyjama met een ster op,... ze lagen op de bodem van de doos, onder alle boekjes 'jonge ouders' die we ontvangen hebben. Allemaal zit er het er nog, ongeopend, stille getuiges van wat er bijna 3 jaar geleden gebeurde.

Ik kan niet alles wegnemen, jouw doos zal nooit leeg zijn. Maar die pyjama met die ster, die komt er wel uit, voor dat lieve kapentje dat in november deel zal uitmaken van ons gezinnetje.
En jij lieve kapoen, jij bent vanaf nu ook al een grote broer.

Lieve kus,
mama

Liedjes en White Lies

Dag lieverd,
soms luister je honderd keer naar een liedje dat je fantastisch vindt, maar plots valt de tekst je op en lijkt die voor jou volledig te kloppen... Zoals dit hier van White Lies, die je papa en ik vorig jaar al twee keer live zagen. Veel uitleg moet er niet bij, maar niet dat ik zo 'angstig' ben, sommige passages zullen voor heel veel mensen erg herkenbaar zijn.

I love the feeling when we lift up,
Watching the world so small below.
I love the dreaming when I think of;
the safety in the clouds out my window.
I wonder what keeps us so high up.
Could there be a love beneath these wings?
If we suddenly fall should I scream out?
or keep very quiet and cling to my mouth as I’m crying,
so frightened of dying,
relax yes I’m trying
but fears got a hold on me.
Yes, this fears got a hold on me.

I love the quiet of the night time,
when the sun is drown in a deathly sea.
I can feel my heart beating as I speed from;
the sense of time catching up with me.
The sky set out like a pathway,
but who decides which road we take?
As people drift into a dream world,
I close my eyes as my hands shake, and when I see a new day,
who’s driving this anyway?
I picture my own grave
‘cause fears got a hold on me.

Yes this fears got a hold on me.

Floating neither up nor down, I wonder when I’ll hit the ground.
Will the earth beneath my body shake,
and cast your sleeping hearts awake?
Could it tremble stars from moonlit skies?
Could it drag a tear from your cold eyes?
I live on the right side I sleep on the left,
that’s why everything is got to be love or death.

Yes this fears got a hold on me.

Lieve kus,
mama

Zomer!

Ik zeg het je jongen, de zomer is vandaag begonnen! Het hangs in de lucht, ik zie stralende zon en windstille bomen en toen ik je plekje zonet bezocht, prikte de warme zonnestralen in mijn nek.
Kijk, daar word ik dan ongelooflijk vrolijk van. En misschien een heel klein beetje droef, een klein beetje. Omdat het deze week ook jouw laatste schooldag zou geweest zijn als mini peutertje. En dat je in september ook al naar de eerste kleuterklas zou gaan...
Maar vrolijk vooral, ik ben vooral vrolijk. Omdat die eerste zomerse dag voor mij altijd een opluchting is, oef, het kan nog, warm weer. Misschien ook wel omdat, voor het eerst sinds we hier wonen, alle planten schitterend in bloei staan. Zelfs planten waar we nog nooit bloemen aan gezien hadden, staan nu te schitteren. Daar word ik dus ook vrolijk van. Niet van de rode besjes, er hangt er dit jaar geen enkel aan de struiken. Maar, ik blijf dus vrolijk, en ook misschien een heel klein beetje droef...

Dikke kus,
je mama

Tepels

Lieve jongen,
deze morgen lag ik nog even met je broer te knuffelen in bed. En het ging over ons gezinnetje. Matias kon maar niet geloven dat jij nooit bij ons thuis geweest bent, alleen maar in dat ziekenhuis. Hoe leg je zoiets uit aan een jongetje van ondertussen 5.
Ik bedenk dan, hij was 2.5 toen je even langskwam, wat weet hij er nog van? Hij ziet en herkent het verdriet nog bij ons, al is het natuurlijk niet altijd even intens. Of zoals hij onlangs zei: het is jammer dat mijn broer gestorven is, maar gelukkig krijgen we opnieuw een baby.
Om dan meteen verder te gaan over alles wat hij weet over baby's. En over hoe we kunnen zien of een baby een jongen of een meisje is. Om te eindigen met de vraag waarom jongens tepels hebben. Tja, kijk, aan de volledige evolutieleer ben ik nog niet toegekomen, dus het antwoord op die laatste vraag moet nog maar even wachten.

Lieve kus,
je mama

Van mensen en torens.

Dag lieve jongen,
vandaag alweer een trieste dag, niet alleen omwille van het weer (pikkezwart, donder, hagel...) maar vooral omwille van iedereen die vandaag afscheid moet nemen van iemand. Voor mannen die hun vrouw verliezen, kindjes die hun mama verliezen, of ouders die het ondenkbare meemaken. Hoe dan ook, ze zullen er zijn vandaag, soms in onze dichte omgeving, soms in onze ruimere omgeving, soms kennen we ze niet eens.

Ik pleit niet voor een collectief doemscenario. Uiteindelijk wordt niemand daar beter van, en de klappen die het leven ons geeft, hoe groot of klein ook, die moeten we maar incasseren, willen of niet, kunnen of niet, we hebben geen keuze. In zoveel dingen hebben we geen keuze dan het hoofd te buigen.

In één zaak hebben we wel een keuze.  De tijd die we onszelf geven om met een gebogen hoofd rond te lopen. De mogelijkheid die we onszelf geven om ook de positieve zaken in het leven te zien. Om naast al het verdriet ook de schoonheid te zien. De schoonheid die zit in die laatste knuffel, het laatste woord, het nieuwe leven.

De schoonheid die zit in alle liefde om ons heen, van ons gezin, partners, kinderen, familie, vrienden. Soms, als het heel erg moeilijk is, dan moet je maar denken dat je al die armen om je heen voelt, van iedereen die met je meeleeft. Stel je voor dat ze allemaal rondom je komen staan, dat ze hun armen om elkaar slaan, dat ze zich uitrekken naar jou en je helemaal omarmen. Totdat je maar een puntje meer bent in de massa. Dat is schoonheid. En op die massa van mensen rondom je, daar kan je op bouwen, torens zelfs, ook van mensen, zoals in Spanje.

Lieve kus,
mama

Meiklokjes

Dag lieve jongen,
morgen is het 1 mei, en vandaag ben ik samen met broer je een potje meiklokjes komen brengen. Het is het eerste jaar dat dit me opvalt, maar ze worden overal aangeprezen als dé geluksbrengers. Is dit iets nieuws? Opnieuw een commerciële stunt die ons collectief in de kosten jaagt? Of bestaat het al veel langer en heb ik er gewoon nooit oog voor gehad?
Even surfen op het wereldwijde web leert me dat er wel degelijk een traditie is, die in Frankrijk zou ontstaan zijn. Iets met koning Charles IX die ooit eens een bosje kreeg op 1 mei om hem geluk te wensen. En hijzelf vond dit zo sympathiek dat hij blijkbaar het jaar erna zelf die meiklokjes begon uit te delen.
Het zijn dus geluksbrengertjes, en je geeft ze aan mensen die je graag ziet. Oh ja, volgens Wikipedia (die uiteraard altijd de algehele wereldwijsheid in pacht heeft) zijn de lelietjes-van-dalen lid van de aspergefamilie. En laat dat nu net op het menu staan...

Lieve kus,
mama

ps veel geluk het volgende jaar, voor iedereen die dit leest alvast een virtueel bosje meiklokjes

Een kleine boekentas

Dag lieve schat,
het schoot me vandaag door het hoofd, na de paasvakantie is het je eerste schooldag! En net zoals alle andere mama's zeg ik dan: het is toch vlug gegaan. Die babytijd met broebelen en pampers, met vallen en opstaan, het is al een groot deel voorbij. Volgende maandag staat er een piepklein peutertje aan de schoolpoort.

Ik heb de eerste boekentas van je broer nog niet weg gedaan, als je ze straks nodig hebt, geef een seintje he, dan zwier ik ze even met een katapult in de lucht.

Dikke kus en alvast veel succes!
mama

Flair - 1 dag om van je te houden

Dag lieve schat,
vandaag ligt 'jouw' Flair in de winkel. Via het forum van 'metlegehanden' kwam ik met de journaliste in contact. Ze wou graag jouw verhaal brengen, met als titel 'ik had maar 1 dag om van je te houden'. Alhoewel die titel natuurlijk niet klopt (ik stop niet met je graag te zien omdat je weg bent), ben ik toch even terug in de emoties van de eerste dagen terug gekropen.

Ik moet zeggen dat het niet zo makkelijk was om het artikel te lezen. Het leek wel alsof ik in alles overdreef. Omdat het al bijna 2.5 jaar geleden is, omdat ik nu alles wat zachter zie, wat meer een plaats heb kunnen geven.

Maar toen ik het voor de tweede keer las, en voor de derde keer, dacht ik: ja, zo was het. Zo hartverscheurend, zo pijnlijk, zo vol emotie en verdriet. Daarom heb ik het zo laten staan. Omdat we niets moeten verbloemen.

Gelukkig kan ik nu zeggen dat we verder staan, dat we er voor een stuk in slagen om over je te praten zonder telkens nog te wenen. Dat we je een plaatsje gegeven hebben binnen ons gezin. Ik wil maar zeggen aan hen die aan het begin van die weg staan: het wordt beter, ooit. Of zoals ze in 'the rabit hole' zeggen: in het begin is het verdriet een groot rotsblok, dat je verpletterd. Je vraagt je af hoe je er ooit weer van onder zal komen. Maar op de een of andere manier krimpt het rotsblok. Tot je het meedraagt op je rug, of totdat het een klein steentje is geworden, dat je in je zak meedraagt. Het is er altijd, nog steeds in dezelfde vorm, maar het is kleiner, en draaglijker.

En dat, lieverd, is de mooiste gedachte. Ik draag je altijd mee.

liefs,
mama

Een korte gedachte

De maan is een mandje
Een wiegje, als je wil
Onder
Boven
Tussen
Voor
Achter
allemaal sterretjes

Ik kan geen betere plek bedenken
Dan dat mandje
Om je te slapen te leggen.


Kusje,
mama

Over die bus in Sierre

Lieve, lieve schat,

Verdriet tot de macht 28, zo heb ik het gisteren op Facebook genoemd. Het ongeloof, de pijn, het moet verschrikkelijk zijn. Ik weet dat het verschrikkelijk is. En ik heb het er nog steeds moeilijk mee... Omdat het keer op keer gaat om het feit dat 'je kind verliezen het ergste is wat een ouder kan overkomen'. I know, je moet het geen 100 keer herhalen.

Wat je wel moet herhalen, is dat de ouders hulp zullen nodig hebben. Hulp van vrienden en familie. Die langs komen zonder te wachten op een uitnodiging, die soep meehebben en spaghetti, die wat boodschappen doen, vers brood brengen, die wat was ophangen, strijken, even stofzuigen.

En vooral: mensen die luisteren. Naar de ouders en allen die hun schat straks in huis moeten missen, laat ze hun verhaal doen. Laat hen keer op keer vertellen hoe lang die vliegtuigreis was, hoe het in de school was. Geef hen ruimte, laat hen rustig op één of andere manier hun eigen weg zoeken in dit verdriet. Zonder camera's, zonder foto's die genomen moeten worden.

En wanneer het land weer met andere zaken bezig is (verkiezingen, belastingen etc), wanneer de feestjes er straks aankomen, het einde van het schooljaar, de examens, de zomer, pasen,... herdenk ze, allemaal. Breng ze terug tot leven in een kaarsje of een kaartje, een tekstje of een vraag. Zeg gewoon dat hun engeltje nooit vergeten zal worden.

Want er is maar één ding erger dan 'je kind verliezen', dat is, een kind verliezen en niemand die er nog over spreekt, alsof het er nooit is geweest...

Hou ze levend.

kus,
mama

Even terugscrollen

Lieve schat,
ik heb voor het eerst in deze blog teruggekeken naar de eerste berichtjes die ik hier poste. Het is confronterend en helend tegelijkertijd. Ik herken nog altijd de pijn (ik voel ze nu weer opflakkeren) maar op hetzelfde moment zie ik ook de evolutie. Ik zie vanwaar ik kom, ik herinner het me maar al te goed, maar ik voel ook dat dingen nu anders zijn. Dat ik ze, letterlijk, vanop meer afstand zie.

Nu ik het toch over 'rouwen' heb, even nog omtrent dat nieuwe handboek voor psychiaters / psychologen. Het geeft blijkbaar aan dat een 'normale' periode voor rouw 6 maand mag duren, dat erna meer aan de hand is. Tja, wat kunnen we daar nu op zeggen?

Verdriet is als een vingerafdruk (dixit Manu Keirse), anders voor iedereen, maar herkenbaar bij iedereen. En een dergelijke periode, die 'sluit' je niet af. Dat zal ik nooit doen. Ik draag het mee en het is onderdeel van mij, dat was meteen ook het allermoeilijkste, het aanvaarden dat, gelijk wat, je het verdriet niet ongedaan kan maken. Pillen helpen ook niet om zoiets ongedaan te maken, maar ze kunnen wel mensen helpen die heel even het licht aan het einde van de tunnel verloren zijn. Eventjes, om hen dan zachtjesaan te wijzen op de krokusjes, die de neiging hebben om te bloeien op je plekje.

kusje,
mama

Dag lieve broer!

Dag lieverd,
deze morgen met je grote broer even naar je plekje geweest.
En toen we weggingen zei ik: 'dag lieve broer' en toen zei je grote broer ook 'dag lieve broer!'.

Zo verschrikkelijk eenvoudig, zo mooi, ik ben dan zo trots op jullie allebei.

Kusje,
mama

Sneeuwsporen

Lieve jongen,
het was alweer een tijdje geleden dat ik je plekje bezocht. Net na je bezoekje had ik nooit durven hopen dat ik dit kon schrijven, maar ik vond het deze morgen ook wat erg van mezelf. Dat ik je zolang zonder bezoek had gelaten, dat ons leven hier maar doordraaide zonder jou. En alhoewel ik misschien naar deze rust heb verlangt, alhoewel ik vaak uitkeek naar de periodes zonder intense pijn, deze morgen voelde ik me een beetje een verrader.

Alsof we je vergeten zijn.

Ik was aan het denken hoe eenzaam je plekje misschien was, toen ik in de sneeuw naar je toe kwam. Er stonden zelfs weinig voetstappen in de sneeuw, toen ik het laatste stukje naar je toe kwam. Maar toen zag ik iets anders, geen voetstappen, maar andere sneeuwsporen. Van een poes, een paar vogeltjes, een hond en volgens mij ook een konijntje. Eenzaam ben je daar dus totaal niet. We zien het niet, maar er zijn genoeg vriendjes. Alleen aan de sneeuwsporen zien we dat ze geweest zijn...

lieve kus,
mama

Circus Picolini - mega!

Lieve kleine kabouter

Gisteren heb ik nog maar eens ervaren dat mijn emoties niet altijd even goed te controleren zijn. Circus Picolini was op de school van je grote broer en toen de allerkleinste peutertjes opkwamen, verkleed als welpjes, stroomden de tranen over mijn wangen. Geen klein traantje, geen volle ogen die ik dan probeer droog te houden, maar gewoon stromen, niets aan te doen dus. Soms voel ik het aan komen, soms niet.
Het was pas iets later dat ik besefte dat jij ook bijna zo'n peutertje zou zijn. Dat je na de paasvakantie ook zou starten met schoolgaan, dat we misschien al uit 'de pampers' zouden zijn.
Maar bon, bijna helemaal op het einde kwam je broer, ongelooflijk trots was ik. Eerlijk, ik heb geen enkel ander kindje gezien, maar had alleen maar oog voor hem. Op het einde ben ik zelfs recht gaan staan om te kunnen zwaaien. Ja, schat, vol schaamte moet ik toegeven dat ik zo'n 'überenthousiaste' mama ben, die met een natte zakdoek apetrots staat te wijzen naar haar klein kapoentje.

Maar ik zet me daar over, het kan me geen bal schelen. Aangezien er voor mij geen welpje was, was ik dubbel trots op mijn clown!

lief kusje,
mama

ps 10.000 keer is er een pagina van jouw blog opgevraagd, hallucinant veel, ongelooflijk.

Geluk

Lieve jongen,
vandaag zit er een gratis boek bij de krant, over geluk. Over wat mensen gelukkig maakt, misschien wel over hoe je echt gelukkig kan worden.
Ik weet ook niet of ik er een antwoord op heb, of er wel een antwoord bestaat. Of je nog gelukkig kan zijn nadat je een tragedie hebt meegemaakt. Maar ik weet wel wat ik voel. Dat ik op bepaalde momenten enorm gelukkig kan zijn. Met je papa, met je broer, met ons gezin. We hebben zoveel om gelukkig te zijn: een mooi huis, comfort, een leuke job.
We hebben jou idd niet, maar we moeten ook leven met het feit dat we dat niet kunnen veranderen. En dat ons leven er niet beter zal uit zien wanneer we dat alleen vullen met treuren om jou.
Want er zijn altijd momenten, zoals deze morgen. Je broer veel te vroeg wakker, ik veel te vroeg op, en in het donker samen naar de bakker, om vers brood (wat een geluk). En dan komt je broer buiten, kijkt naar de sterrenhemel en zegt: 'die ster daar, die is van broer, en die is van pepe.' Kijk, dat maakt me dan toch weer gelukkig.
O ja, eens in de auto speelde nog een van jouw liedjes op de radio ook, alsof je even terug knipoogde naar ons, bedankt hiervoor he schat.

Hele lieve en dikke kus,
je mama