Glitter

Lieve jongen,
met het allernieuwste wonder hier in huis is het vrij druk voor mama en papa. Geen verrassing hoor, maar er is altijd wel iemand die honger heeft, of een verse pamper moet krijgen, of aandacht wil. Soms is het een beetje op automatische piloot dat we alle zaken afhandelen, maar op iets rustiger momenten is het echt wel volop genieten.
Deze middag ben ik even gaan wandelen met je zus, terwijl we de mannen achterlieten. Ja, we doen nu al 'meisjesdingen' samen. Alhoewel, ik had mijn trainingsbroek uit (mijn gewone broeken passen al maar zitten net nog niet goed genoeg), mijn bril op (wegens iets te droge ogen voor lenzen door de onderbroken nachten), mijn kapsel niet zoals ik wil (en een kappersbezoek zit er nog niet meteen in), dus, in het kort, ik was totaal niet 'fashion-minded' bezig.
Maar bon, ik gaan wandelen dus met ons meisje. Het was heerlijk weer, en alles rondom ons was ongelooflijk rustig. Ik genoot er echt van en opeens kreeg je zus mijn sjaal in de gaten. Roze met wat glitters. Ze kraaide van de pret en toen bedacht ik hetvolgende. Het doet er niet toe of je haar goed ligt of niet, of je in een trainingsbroek rondloopt of niet, het komt er op aan om de glitters te zien in alles wat je doet. Of het nu groot of klein is, belangrijk of routine, er is altijd een glinstering, een 'sparkle' zoals ze zo mooi in het Engels zeggen.

En dat is meteen ook mijn nieuwjaarswens voor iedereen. Om elke dag de glitters op je weg te ontdekken, groot of klein, belangrijk of dagdagelijkse routine. De glinsteringen zijn er altijd. Neem in 2014 de tijd om ze te ontdekken!

Dikke kus,
mama

Moe?

Lieve jongen,
als hier één van de kapoentjes ziek is, dan lopen we met wallen onder de ogen. Moe zijn we, van het zorgen, het sussen, het meten van de koorts, het heen en weer lopen met het zieke kindje. We zijn doodop door de onderbroken nachten, het 100 keer herbekijken van de bumba filmpjes, het worstelen als er siroop of medicijnen genomen moeten worden. We zijn moe van de vele pampers, de extra wasmachines, het troosten, het weer wakker schieten als je net in slaap was gesukkeld.

Maar gelukkig zijn we 'het' nooit moe.
Daarvoor is een kleine glimlach vaak al voldoende. Een piepklein teken van dankjewel, het geeft je weer kracht om door te gaan. Want zeg nu zelf, slaap is toch erg zwaar overdreven?

Dikke kus,
mama

Dingen die niet weg mogen

Dag lieve jongen,
ik ben een hamsteraar. Vroeger van postzegels, zeepjes, gommetjes (man, wat een collectie!), stickers (of plakkers zoals we zeiden) en algemene 'herinneringen' zoals ticketjes van musea, films, vlagjes, sjaaltjes,... Nu ik het opsom lijkt het allemaal erger dan het is en dan heb ik de strips van Jommeke nog niet eens vermeld.

Laat ons stellen dat ik wel geëvolueerd ben. Nu hou ik enkel alles bij wat met mijn kleine kapoentjes te maken heeft. De eerste 'kleurprent' van Matias (een paar kriebellige strepen op een Bumba prent), alle kleine knutselwerkjes (al is het een bol opgedroogde klei met wat tandenstokertjes in), de eerste geknipte haartjes, melktandjes,...

Los van dat alles verzamel ik natuurlijk het liefst herinneringen. Zaken die gevoelsmatig zo verschrikkelijk belangrijk zijn dat ik ze nooit wil vergeten. Tot ik het toch doe. Misschien kunnen er maar een aantal herinneringen in mijn hoofd. En moet er op een gegeven moment wel eentje weg als ik nieuwe mega momenten wil bewaren. Ik probeer echter zoveel mogelijk bij te houden, tot mijn kaakjes en mijn hoofd helemaal boordevol zitten.

Los van dat alles, ik kwam daarnet gele klevers op jouw naam tegen. Ook iets wat ik nooit of nooit wil weggooien. Want zoveel echte herinneringen hebben we niet samen, dus verzamel ik maar alles wat aan jouw aanwezigheid deed denken, al is het maar een gele klever, of een enveloppe met jouw naam op. Net zoals die opgedroogde bol klei mogen die kleine zaken nooit weg.

Dikke kus,
je mama

Happy B-day boy!

Goeiemorgen lieve jongen,

deze namiddag komen hier naar jaarlijkse traditie wat familie en vrienden samen, om met taart en koekjes jouw verjaardag te vieren. De voorbije weken waren erg druk, met je papa in de USA en ikzelf op volle toeren aan het draaien. Het leek wel of ik misschien te weinig tijd zou hebben om zelfs op 24 september aan je te denken.

Niets is minder waar natuurlijk. Dan sta je 's morgens in de file (oh boy, wat heb ik al file gezien de laatste tijd) en dan begin je zomaar te wenen. Of dan zie ik een kindje die een dikke week voor jou jarig is en hopla, dan sta ik te bleiten aan de schoolpoort.

Begrijp me niet verkeerd, het vorige blogberichtje is nog steeds geldig, ik ben nog steeds intens blij met alle zegeningen die we mochten ontvangen. Maar ik ondervind ook dat het tekstje dat we voor jou schreven en op jouw viering (begrafenis klinkt zo 'bah') gelezen hebben, nog steeds waar is.

Lieve Tomas, hoeveel kindjes er nog komen, je blijft altijd onze tweede zoon, ons tweede kindje, altijd. Daarom verdien je ook jaarlijks een feest, zoals vandaag. Een feest met misschien een traantje, maar vooral veel gelach, gelach van kleine rondlopende piraten en grote stoere mama's en papa's.

Hele lieve kus,
je mama

Gelukkig zijn

Lieve, lieve, jongen,

Ik heb vanavond nog eens in jouw 'mapje' op de pc gekeken. Eerder toevallig, omdat ik op zoek was naar iets voor het werk. Op zo'n momenten weet je dat jouw mapje openen ertoe zal leiden dat er traantjes vloeien, herinneringen boven komen en dat er niet meer gewerkt zal worden. Tja.

Het blijft toch moeilijk om die foto's te zien, met jou en alle kabeltjes, wetend dat de situatie echt wel hopeloos was. En dan blader ik in het elektronische dagboek dat ik het eerste jaar bijhield, zie ik daar de pijn, het afzien, de rugoperatie en de hoop op een nieuw kindje (dat nog 3 jaar op zich zou laten wachten). Alle gevoelens staan er zo scherp op, dat het soms raar doet om ze terug te lezen.
Niet omdat ik ze niet herken, maar omdat ik ervan versteld sta hoe buigzaam we allemaal zijn. Hoe verdomd diep we kunnen zitten en hoe we daar toch maar mooi uit kunnen komen. Dat we ergens, allemaal, de kracht en de wil hebben om door te zetten, om te overleven. Omdat er geen andere optie was en omdat we rotsvast bleven geloven in betere momenten.

We zijn bijna 4 jaar later en we bereiden je verjaardagsfeestje alvast voor. We staan er nog altijd, als gezin. Met ondertussen een kleine prinses die ieders hart steelt en nog een extraatje onderweg. Ongelooflijk.
Als ik letterlijk in mijn dagboek van toen lees: 'ik weet niet of ik ooit nog gelukkig ga kunnen zijn, volledig gelukkig, zonder een gemis te voelen', dan moet ik mezelf nu corrigeren. Ja, ik voel me met momenten volledig gelukkig. Soms zelf overgelukkig. Net omwille van. Net omdat ik weet dat mooie momenten zeldzaam zijn, dat je alle mooie gebaren en liefde rondom je moet koesteren en net weer zoveel liefde moet teruggeven.

Voila, een mooie gedachte om deze zondagavond mee af te sluiten.

Dikke kus,
je mama

Nieuwjaarskind

Lieve jongen,
dit weekend is er wellicht iemand langs geweest, laat ik hem het 'nieuwjaarskind' noemen. Niet omdat hij alle geluk van de wereld had, maar vooral omdat ik me hem herinner als kind, bij nieuwjaarsfeestjes. Hij heeft vorige week zelf beslist dat zijn bezoek hier lang genoeg geduurd had.

Ikzelf vind het intriest. Niet alleen voor iedereen die achterblijft, maar eerst en vooral voor het nieuwjaarskind zelf. Zo triest dat hij dit als enige uitweg zag. Dat er niets anders was, niemand anders die hem zin gaf om te blijven, een hoop op een toekomst, op betere gevoelens dan deze die wellicht dagdagelijks bij hem aanwezig waren.

Je kan nooit in iemands hoofd kijken, zeggen ze wel eens, en laat dat ook zo maar blijven. Maar als er één iets is wat ik zou wensen, is dat mensen altijd een zilveren lijn aan donkere wolken kunnen zien. Dat ze toch dat piepkleine lichtpuntje zien aan het einde van de tunnel. Misschien hebben ze iemand nodig die hen een bril of - als het beter helpt - een verrekijker kan geven. Iemand die de tocht samen met hen kan afleggen, of iedereen die een stukje van de weg meeloopt, misschien in beurtrol, misschien als groep. Want echt alles alleen doen als mens, zelf uit een immens diepe put moeten klauteren, dat lukt maar enkele supertalenten. Iedereen heeft iemand nodig, om het (opnieuw) maar met een cliché te zeggen.

Doe hem de groetjes als je hem daar ziet, het nieuwjaarskind.

Kus,
mama

Cliché

Lieve jongen,

ik denk dat het ondertussen wel duidelijk is: ik ben een wandelend cliché. De emo-moeder, de kloek, de weet-ik-nog-wat-allemaal. Maar eigenlijk krijg ik een beetje de kriebels van clichés (om niet te moeten zeggen dat ik ze haat - haat is altijd zo'n sterk woord).

Laat ik er dus nog maar een cliché bij doen. Het feit dat iedereen zegt dat je 'zwanger' worden moet loslaten en dan alles vanzelf gaat. Iets wat onmogelijk is als je elke avond een hormonenspuit moet zetten op ongeveer hetzelfde uur, je elke 2 dagen op controle gaat bij één of andere prof en telkens met een plakker op je arm rondloopt van nogmaals een bloedafname.

Want ja, er is opnieuw een kleintje op komst, ja, het is snel, ja, het was ook voor ons onverwacht. Maar laat niemand het een ongelukje noemen, daarvoor is ons geluk veel te groot. Het is een gelukje, ons toegeworpen door de natuur, zo zie ik het. Eentje onverwacht weg, eentje onverwacht cadeau. Zo en niet anders.

Maar terug over de cliché's dus. Iedereen die mijn verhaal gebruikt als 'ik kende iemand die het moest loslaten en dan meteen zwanger was', kom ik persoonlijk een muilpeer verkopen. Omdat het cliché is. Omdat het niet voor iedereen zo is. En omdat je mensen met zo'n uitspraken echt kan kwetsen. Een muilpeer dus, als emo-moeder ben ik genoeg emo om die uit te delen.

Lieve kus,
mama

Moederdag

Lieve jongen,
gisteren was het moederdag, je grote broer had zo'n mooi versje geleerd en had een potje gemaakt voor al mijn diamanten. Zelfs je kleine zus had een werkje mee van de opvang. Kleine, geknutselde dingen, die ik zo ongelooflijk koester.
Ik vraag me soms af wat het inhoudt om moeder te zijn. Wat mij precies tot een moeder maakt. Natuurlijk komt het omdat jullie allemaal uit mijn buik komen, maar eigenlijk hoeft dat zo niet. Sommigen zijn moeders van 'niet-buik' kindjes en sommigen zijn geen moeder van 'buik-kindjes', het mag echt wel gezegd worden.

Ik heb met jouw bezoekje heel erg hard gevoeld wat het was om moeder (en ouder van...) te zijn. Je stelt gewoon jezelf niet meer op de eerste plaats. Los van alles wat er te gebeuren staat, de kindjes waar je verantwoordelijk voor bent, die komen eerst. En hoe meer je er hebt, hoe meer plaatsen achteruit je jezelf soms schuift. Bovenal alles wil je goed doen voor je kinderen. Boven alles wil je dat je kinderen het goed hebben, geen pijn hebben. Los van onszelf namen we eind september 2009 beslissingen in functie van jou, alles zodat jij geen pijn zou hebben. We dachten niet na over alle gevolgen, jij was het belangrijkste.

Daar schuilt voor mij die moederkracht in. Echte moeders, of ze nu plusmama zijn, adoptiemama, stiefmama, sterrenmama of wat dan ook, echte moeders denken eerst aan hun kapoentjes. Ze zijn het eerste in je gedachten 's morgens en het laatste voordat je gaat slapen. En eigenlijk is er geen mooiere liefde dan de liefde die je hiervoor terugkrijgt, de lach, de knullig geschilderde tekening, het knutselwerkje met een mislukt hartje.

Ik wens iedereen nog een warme na-moederdag...

kus,
mama :-)

Soms...

Dag lieve schat,
soms lees je ergens een tekstje, dat door je hele lijf gaat. Alsof die lettertjes zich aan je huid vastkleven, je vasthouden en zich nestelen. Soms lees je een tekstje dat je niet kan lezen zonder een traan. Bitterzoet, maar mooi, bovenal mooi, hemels mooi.
Je raad het al, hier is zo'n tekstje. Ik hoop dat Sharon het niet erg vind, want dit is er eentje speciaal van lieve Loïc en zijn engelzusje Nina.

Je hebt iets uit de hemel meegenomen
Je hebt iets van een engel meegebracht
We zien het als je rustig ligt te slapen
daar in je wiegje midden in de nacht
We hopen dat wanneer je zult gaan groeien
dat stukje hemel blijft bestaan
en dat dat beetje paradijs van boven
je hele leven met je mee zal gaan.

Lieve kus,

mama

Tradities

Lieve schat,
tradities, die kan je erven, overnemen of zelf starten. En je koppige mama is nogal iemand die graag de dingen zelf doet of start. Ga er trouwens maar vanuit dat je papa even koppig is.
Ik keer even een weekje terug, toen was je papa op dit moment voor de derde keer de volledige Ronde van Vlaanderen aan het rijden. Je herinnert je misschien nog dat hij op jouw koffietafel de belofte gedaan heeft om deze in jouw naam te rijden. Wel, je bent er ondertussen drie en de derde Ronde zit er op. Met ongelooflijk veel doorzettingsvermogen heeft je papa de eindmeet gehaald. Ik was ongelooflijk fier, trots en ontroerd.
De ronde is eigenlijk onze voorjaarstraditie geworden, als eerbetoon van papa aan jouw bezoekje. En in het najaar, dan heeft mama haar traditie. Een gezellig verjaardagsfeestje voor jou, zonder tranen en gesnik, maar met familie, vrienden en lachende kindjes die de kaarsjes op je taart uitblazen. Dit jaar komt je vierde feestje er aan en ik bedenk alweer een leuk thema.

Zo zit je in ons hart, zo maak je deel uit van ons gezin, zo maken we onze eigen tradities. Nèh, lekker koppig, we geven jouw niet af of op.

Dikke kus,
mama

Fabeltjesland

Lieve jongen,
de berichtgeving omtrent de gruwel in Fabeltjesland, ik kan ze moeilijk lezen met droge ogen. De getuigenissen van de verzorgsters, de getuigenissen van de ouders, zo verschrikkelijk herkenbaar. Kort na dit wist ik dat ik zwanger was van jou, dus alle berichtgeving doet me zo aan jou denken.
Deze morgen las ik de getuigenissen van de ouders die hun kindje die dag verloren. Ze waren zonder woede, maar toonden vooral dat ze dit grote verdriet te boven waren gekomen. Het was zo verschrikkelijk herkenbaar, al weet ik niet of ikzelf er zonder woede zou kunnen staan. In de wereld gebeuren er zoveel slechte dingen, maar kwaad aan kinderen, waar dan ook, maakt me intens triest.
Triest omdat geen enkel kind slachtoffer zou mogen zijn, ze begrijpen het niet, ze bevatten het niet, ze zijn onschuldig. Hun dood maakt altijd heel veel woede en verdriet los, of het nu gaat om de Gazastrook, een bus in Sierre of een baby in Fabeltjesland.
Misschien zijn we ook wel heel erg boos op onszelf. Omdat we, ondanks alles, onze eigen kinderen niet kunnen beschermen tegen al dat kwade. Terwijl we dat net zo erg graag zouden willen. Dat we de zo graag zouden hebben dat de wereld is zoals zij hen zien. Fris, vol leuke zaken en alleen maar kleine verdrietjes om een geschaafde knie. Het is een illusie die ze doorprikt zien op het moment dat ze opgroeien.
Toen je broer 'Fabeltjesland' hoorde op de radio en ik die vlug stiller zette, vroeg hij me er natuurlijk naar. Ik heb hem een filmpje getoond van meneer de uil en de Fabeltjeskrant. Sommige zaken zijn toch te moeilijk om uit te leggen...

Dikke kus,
mama

ps doe Leon en Corneel heel veel groetjes van iedereen hier beneden.

Eerste crèchedag

Dag kleine vriend,
morgen gaat je kleine/grote zus voor de eerste keer naar de opvang. Ik heb vanavond al een 5tal keer de lijst overlopen met alle dingen die ze mee moet hebben. Ondanks het feit dat ik het enorm zie zitten om opnieuw te werken, zie ik er tegenop om ons kleinste hummeltje af te geven.
Ik had gedacht dat het makkelijker zou gaan. Dat ik apetrots zou zijn om net wel naar de opvang te kunnen met een baby. Maar toch stond ik vorige week al te bleiten, bij de gewone rondleiding, o God. Het is niet de vraag of Lies het morgen zal overleven, maar hoe ik me er door zal worstelen.
Ik weet wel nog dat ik bij grote broer ook traantjes liet, maar toen deed je papa hem naar 'zijn' Tine en was het afscheid niet zo confronterend voor me. Ofwel komt het omdat ik nu definitief afscheid neem van een periode en ikzelf daar niet zo goed in ben. Geen idee. Ik heb morgen trouwens een afspraak bij de kapper. Omdat ik daar wel stil moet blijven zitten en afwachten tot ik terug mag. Het zou wat zijn, om verwilderd, met een hoofd vol zilverpapier binnen te stormen in de opvang.
Enfin, ik ga flink zijn morgen, mijn grote mond en mijn klein hartje samen laten zwijgen. Denken dat dit maar normaal is, dat ik geen abnormale moederkloek ben. En ook: dat we dit allemaal wel overleven, dat morgenavond iedereen weer thuis ligt te dromen in zijn en haar bedje.

En ik denk ook aan de twee broers die over Lies waken. Want als je een beetje op Matias lijkt, dan zal je haar geen seconde uit het oog verliezen, daar ben ik zeker van...

Dikke kus,
mama

Groeimuur

Dag lieve schat,
al een tijdje waren we groeistreepjes aan het trekken voor je grote broer, maar nu mama alles boven in een ander kleurtje heeft geschilderd, waren de streepjes ook weggeschilderd. Omdat ondertussen ook je kleine zus flink aan het groeien is, wou ik ze allebei een plaatsje geven om te groeien. Dus de eerste letters van hun naam kwamen op de muur, met lengte genoeg zodat ze hier flink groot kunnen worden.
En ja, als je kijkt naar de muur, er staan 3 letters op. Alhoewel er voor jou geen streepjes meer bij zullen komen, verdien je ook je plekje. Al onze kindjes op de muur, en nu maar groeistreepjes trekken!

Dikke kus,
je mama

Foutje van de dag

Lieve jongen,
je mama zou al beter moeten weten, de 'weeg' of de afspraken bij Kind en Gezin zijn niet de plaats om met een lichte ironie te verschijnen. Ik was even vergeten dat het een parade is van kindjes, met om ter mooiste kleertjes een 'om ter trotse' blikken aan de weegschaal en meetlat.
Soit.
Ik er dus vandaag met broer en zus naartoe, net niet in mijn trainingsbroek (was nog voldoende bij mijn verstand om een jeans aan te doen). Je zus had ook een jeans aan, en een t-shirt die nog van grote broer was geweest maar die ik niet kon wegdoen aangezien de tekst zei 'my mum is gorgeous'. Gezien het feit dat het een donker-groen-blauw t-shirt was, was je zus voor de vrijwilligers dus 'hij'. Ze bleven het volhouden, ook nadat ze in haar naakte zelf op de weegschaal was gaan liggen.
Nu, we maken het de gepensioneerde dames ook niet makkelijk, door op een vrijwel zelfde tijdstip met een Lies, een Elise en een Lisa aanwezig te zijn. De dames flipten, nog meer omdat ik Lies in de meetbak wou leggen en de koffie net klaar was (dilemma!).

Enfin, vandaag heb ik uit mijn foutjes geleerd:
- Lies in roze, roze of roze kleden de volgende keer, liefst nog een kleedje met frullekes (misschien komt haar doopkleedje in aanmerking).
- Ironie is misschien nog eens te proberen, maar dan in het Nederlands. Ik denk erover om een blauw t-shirt te laten bedrukken met 'meisje'. Eens zien wat ik dan teweeg breng.

kus,
mama

ps voor de statistieken: je zus is 60 cm (afgezien van een halve cm meetfout in positieve en negatieve zin) en weegt 5.9kg (voor het eten, niet gekakt).

Imperfect

Lieve jongen,
je zus en ik, wij praten met elkaar. Niet zoals ik met je broer doe, wanneer hij om een fristi vraagt en dan zegt dat ik de liefste mama van de hele wereld ben, nee, iets anders nog. Sinds een paar weken kijkt ze ons sterk aan als we tegen haar praten en dan probeert ze haar mond te bewegen, te vormen. Ze lacht wat en dan komt er iets uit haar mond dat je kan omschrijven als 'geuj' of als 'grrr'. We praten dus. Want ik zeg iets en zij zegt iets terug.
We begrijpen elkaar daarmee, met 'geuj' en 'grrr', dat is voldoende. Al vraag ik me af of zoiets ook gaat lukken wanneer ze me de eerste keer vraagt om uit te gaan. Of ik haar dan misschien ook aan kan kijken, met mijn mond een beetje open en dan een kleine 'grrr' te doen, of gewoon te lachen. Wellicht niet.
Maar nu, nu kan ik nog niets verkeerd doen voor je zus. Al ben ik moe, kortaf, prikkelbaar, hongerig,... Al laat ik haar even wenen omdat ik op toilet zit, of gewoon omdat ik even geen zin heb om voor de 10e keer die tut terug in die mond te stoppen, ze vergeeft het me nog allemaal. Ze neemt me zoals ik ben, zo imperfect als ik ben, alles is goed voor haar. Hopelijk blijft dat ook nog lang zo.

Kus,
mama

ps Ik moet gaan nu, zus weent, en je broer slaapt :-)

Nieuwjaarswensen

Lieve schat,
Waarom vinden we het allemaal zo belangrijk om een 'jaarovergang' te vieren? Uiteindelijk is het ook maar de ene dag die via een lange nacht overgaat naar een andere dag. Ik denk dat we houden van het gevoel om opnieuw aan iets te starten. Om, na een goed of een minder goed jaar te kunnen zeggen, nu pakken we het anders aan, of dit jaar kan het nog beter. Een beetje een ijkpunt, een mijlpaal als je wil.
Vooral: een schone lei. Het nieuwe jaar geeft ons de kans om steeds weer opnieuw te beginnen. Om goede voornemens te maken (die we na 2 weken al weer vergeten zijn), om soms beloftes te doen (vermageren is misschien de meest gehoorde) en om vooral er sterk in te geloven dat het komende jaar beter zal zijn dat het jaar dat we net afsloten.
Eigenlijk is dit het mooiste wat er bestaat: er is altijd hoop in een mens. Het sterkste wat we allen in ons hebben, is het geloof dat we het morgen beter zullen doen. Dat we doorzetten en doorgaan, ondanks alle versperringen die we op onze weg tegenkomen.
Als ik jullie dit jaar één ding mag wensen, laat het dan dit zijn, laat jouw geloof in beter niet afzwakken. Als er een boomstam op je weg komt, zoek een kettingzaag, of zoek een vriend met een kettingzaag. Laat je niet ontmoedigen door enkel naar de boomstam te kijken, maar ga op je tenen staan, neem een laddertje en kijk eromheen. Er achter ligt opnieuw een hele weg met mogelijkheden voor je klaar!

kus,
mama