2010 - bye bye

Dag lieverd,
we wuiven bijna een jaar uit, een volledig jaar zonder jou... Geen idee hoe we het met momenten gedaan hebben, maar vooral door elke dag weer een klein beetje speciaal te maken. Door jou toe te laten en mee te nemen op alles wat we doen. Al is het een klein tripje, bij kerkjes die we tegenkomen vraagt je broer altijd 'van wie is die kerk?', want de kerk in Knesselare hier, dat is 'de kerk van Tomas'. Of zoals we langs een kerkhof passeerden: 'he kijk, hier is het zoals bij Tomas'.
Je bent mee, altijd, waar we ook gaan.

Maar terugkijken naar een jaar maakt me vaak ook weemoedig. En brengt soms wat droefheid met zich mee. Alweer een beetje afscheid nemen, alweer een jaar ruimte tussen onze laatste knuffel.

Veel tijd om stil te staan is er niet, je broer moet dringend in zijn spidermanpyjama gehesen worden, ik vrees dat hij de badkamer opnieuw onder water aan het zetten is.

Misschien kan ik 2010 afsluiten met wat gemijmer, zoals ik onlangs opschreef in mijn andere boekje:

Ik ben wie ik ben
Nooit meer wie ik was
Verandering is zeker
Je bent wie je bent
je wordt nooit meer wie je was
Je wordt wat je wil
Hopelijk...

Dikke kus,
je liefste mama (altijd)

Cadeautjes

Dag lieverd,
ik heb deze namiddag wat cadeautje gekocht en alvast inspiratie opgedaan voor de anderen. De kerstboom is nu nog leeg, ik denk dat ik er alles donderdagavond onder zou leggen.
Wat zou jij nu gekregen hebben? Wellicht je een van je eerste grotere stukken speelgoed, wat duplo misschien. Ik ben deze morgen naar je plekje geweest, alles lag onder een dikke laag sneeuw. Ik heb de bloemetjes wat vrij gemaakt en een hartje getekend in de overblijvende sneeuw. Dat hartje in de sneeuw, dat deed ik vorig jaar ook, het zal wel een traditie worden, elke keer dat er sneeuw bij je is.

Hele dikke zoen en prettige kerst,
je mama

Kerst, alweer

Dag lieverdje,
deze namiddag zal ik samen met je broer de kerstboom versieren. Hij kijkt er in ieder geval al naar uit en ik ook, voor het eerst sinds je bezoek hier. Alles wat vorig jaar zo aan ons voorbij gaat lijkt dit jaar iets beter al. Bij sommige zaken denk ik: het is al de tweede keer dat we dit vieren / meemaken zonder onze Tomas.

Maar je bent en blijft aanwezig, deel van ons gezin en daar ben ik erg blij mee. Zoals deze morgen, toen je broer een boterham wou in kleine stukjes. Ik durf dat dan wel een babyboterham noemen, omdat ik liever zou hebben dat hij een grote boterham eet (en dan nog liefst met korstjes), maar hijzelf noemde het dan een 'Tomasboterham'. Schitterend toch? En ja, dat kon ik hem natuurlijk niet weigeren...

Dikke kus aan jou en alle anderen daarboven,
je mama