Gesprekjes

Dag lieve schat,
deze middag een berichtje gekregen van een mama van wie het dochtertje in de klas zit bij grote broer. Ze stuurde me het volgende gesprek door dat ze samen hadden:

H: mamaaa
Jaaa
H: Matias gaat ook met de auto naar huis vandaag
(bedoelt ze niet met de fiets)
Ja, samen met zijn mama
H: ja, want zijn papa is nog gaan werken
Ja, dat kan zijn.
H: is broertje in de opvang?
Ja
H: gaan we hem nu halen?
Ja
H: Weet je mama, dat wij eigenlijk wel geluk hebben?
Hoe bedoel je?
H: Matias heeft ook een broertje, weet jij dat niet misschien?
Ja, ik weet dat. Hoe weet jij dat?
H: Zijn foto hangt in onze klas, hij hangt nu in de 2de kleuterklas en niet meer bij juf Annelies.
Ik heb de foto ook al zien hangen.
H: maar mama... Matias zijn broertje is gestorven!
Ik weet het meid...
H: maar... dan kan Matias zijn broertje nooit halen in de opvang, dat is toch jammer?
Dat is heel jammer meid, wij hebben idd veel geluk!

Ik kon het niet laten om dit met jullie te delen, zo mooi, eerlijk en puur. De eenvoudige gedachten van een 4-jarig meisje omwille van jouw foto in de klas (zoals ik vroeger ook al blogde).

Mama gaat vanavond weer met een glimlach op haar gezicht slapen schat, en daar heb jij voor gezorgd!

Dikke zoen,
ik ;-)

Internet en rouwen

Dag lieve kapoen,
vandaag een schitterend artikel in de krant over ouders die facebookpagina's aanmaken voor hun overleden kind, of de pagina van hun zoon / dochter open laten wanneer die gestorven is. Ik citeer hier de woorden van Manu Keirse, omdat ze toch weer tranen deden opwellen bij mij...

"Het is niet juist om tegen een moeder of vader in rouw te zeggen: "Je moet vooruit, laat je dode kind los". Een ouder van een overleden kind zal altijd de ouder van dat kind blijven. (...) De ouders moeten het overleden kind niet loslaten, maar op een andere manier vasthouden, namelijk in hun herinnering. Als het internet hen daarbij helpt, is dat een goede zaak.
Soms vindt de omgeving het raar, als de ouders bezig blijven met de Facebookpagina van hun overledne kind. Het verdriet moet toch ooit minderen. Maar het verlies van een kind is een wonde die niet heelt."

Bedankt Manu, je slaat hier de nagel op de kop...

Lieve kapoen, we denken elke dag aan je, soms met vreugde, vaak met verdriet, maar jouw vergeten, nee, dat zit er niet in...

lieve, warme kus en knuffels,
mama, papa en grote broer

Zoem, zoef, weg

Lieve kapoen,
het leven en de dagen zoeven weer voorbij, druk op het werk, druk in het huishouden en dus minder tijd om met jou te praten. Dit weekend heb ik je nog een gevlochten hartje gebracht, dat had ik samen met broer uitgekozen in de winkel. Ik had het in Veurne zien liggen en heb hier even moeten zoeken, maar het toch gevonden...

Verder trouwens nog gezocht naar een vlindertje op een stokje, maar momenteel nog niet gevonden. Enfin, het komt wel he.

Deze morgen trouwens een overlijdensbericht in mijn mailbox. En ik zag toen zo mooi staan: 'Elsje*'. Toen bedacht ik me dat jij er ook altijd zo zult zijn, aanwezig, subtiel, maar deel van het gezin. En zeker nooit vergeten, nooit schat.

Dikke kus,
mama