Liefste lieverd,
Je merkt zelf wel dat het steeds meer tijd neemt voordat hier een berichtje verschijnt. Dat heeft niet te maken met het feit dat ik niet aan je denk, maar, eerlijk is eerlijk, je overheerst niet meer alles. Niet meer.
Als ik terugkijk naar de eerste blogberichten, dan is de confrontatie, ook voor mezelf, heel erg hard. Soms zou ik me zelfs kunnen afvragen of ik niet overdreef. Maar helaas, dat deed ik niet, ik schreef immers ook nog apart van deze blog, veel hardere zaken, die ik te intens vond om hier te posten. Jij hebt ze wel gehoord, die kreten in het donkerste van de nacht. Ik dacht toen nooit meer volledig gelukkig te zijn, me nooit meer te voelen zoals 'mezelf'.
En nu zijn we ruim 7 jaar later. En op de een of andere manier is er rust gekomen. Dankbaarheid om wat we nu hebben. Vreugde. Liefde. En geluk. Ik had 7 jaar geleden nooit durven hopen me zo te voelen. Maar als ik je broers of zus zie, hun knuffels krijg en hun kusjes kan geven tussen hun oor en hun nek (zodat ze lachend en worstelend in mijn armen zitten), dan stroom ik vol liefde. Vol warmte.
Als ik zie hoe jij je plaats hebt gekregen in dit gezin, hoe er 'gewoon' over je gepraat kan worden, hoe je op kaartjes staat, hoe je er altijd bij bent, dan ben ik dankbaar. Voor iedereen die ons zelf onze weg liet afleggen. Zonder moeten, zonder dwang, waren er altijd mensen klaar voor ons. En al duurde het 7 jaar, met dit warme, dankbare gevoel, zou ik het zo over doen. Ook die kreten in het donkerste van de nacht.
Tot later misschien, hier of ergens anders...
xxx
Wees niet droef als ik heenga want ik zal altijd aan je denken
En anders ook...
Vrij naar Herman De Coninck
zaterdag 7 januari 2017
woensdag 19 oktober 2016
Een zwart gat
Ons huis heeft een zwart gat
Het kan niet anders
Want onmerkbaar gaan er allerlei kleine zaken verloren
Hier een handschoen
Daar een oorbel
Een masker van Mega Mindy
Een auto die daarnet nog op tafel stond
Een zwart gat is de enige verklaring
Want hoe ik ook zoek
Kastdeuren open toe
Kistdeksels open toe
Matten op en neer
Alle dingen zijn spoorloos
Ze waren er even
En nu niet meer
Voorgoed weg
Net als jij
Dikke kus,
mama
ps als ik mij niet vergis, komt een zwart gat voort uit een ster. Jij zit er toevallig voor niets tussen? :-)
Het kan niet anders
Want onmerkbaar gaan er allerlei kleine zaken verloren
Hier een handschoen
Daar een oorbel
Een masker van Mega Mindy
Een auto die daarnet nog op tafel stond
Een zwart gat is de enige verklaring
Want hoe ik ook zoek
Kastdeuren open toe
Kistdeksels open toe
Matten op en neer
Alle dingen zijn spoorloos
Ze waren er even
En nu niet meer
Voorgoed weg
Net als jij
Dikke kus,
mama
ps als ik mij niet vergis, komt een zwart gat voort uit een ster. Jij zit er toevallig voor niets tussen? :-)
donderdag 8 september 2016
Emo-mama
Dag lieverd,
de periode tussen de vakantie - start schooljaar - jouw verjaardag ervaar ik steeds als vrij intens. Ik ben dan vrij 'emotioneel'. Ik denk elk jaar dat het beter zal zijn, maar dan komt het toch weer als een boemerang in mijn gezicht pletsen.
Eerlijk? Het gaat wel eerder over een intens dankbaar gevoel dan over de rauwe pijn en het verdriet. Ik ben heel erg dankbaar. Over alle reacties die al op de blog kwamen door de jaren heen. Op mijn 2 kleine sloebers die me deze morgen bijna weer omver duwden midden de speelplaats omdat ze iets te enthousiast mij nog wilden kussen en knuffelen. Op mijn oudste kerel, die deze ochtend met een foto van jou in zijn boekentas vertrok, omdat hij 'iets symbolisch' moest meedoen voor de les godsdienst.
Zo trots ben ik dan, zo vol van liefde en dankbaarheid, dat ik soms moet bleiten. En dan bij mezelf denk: zie je, het kan wel, zo vreselijk gelukkig zijn (iets wat ik 7 jaar geleden nooit had gedacht nog mee te maken).
xxx
emo-mama
de periode tussen de vakantie - start schooljaar - jouw verjaardag ervaar ik steeds als vrij intens. Ik ben dan vrij 'emotioneel'. Ik denk elk jaar dat het beter zal zijn, maar dan komt het toch weer als een boemerang in mijn gezicht pletsen.
Eerlijk? Het gaat wel eerder over een intens dankbaar gevoel dan over de rauwe pijn en het verdriet. Ik ben heel erg dankbaar. Over alle reacties die al op de blog kwamen door de jaren heen. Op mijn 2 kleine sloebers die me deze morgen bijna weer omver duwden midden de speelplaats omdat ze iets te enthousiast mij nog wilden kussen en knuffelen. Op mijn oudste kerel, die deze ochtend met een foto van jou in zijn boekentas vertrok, omdat hij 'iets symbolisch' moest meedoen voor de les godsdienst.
Zo trots ben ik dan, zo vol van liefde en dankbaarheid, dat ik soms moet bleiten. En dan bij mezelf denk: zie je, het kan wel, zo vreselijk gelukkig zijn (iets wat ik 7 jaar geleden nooit had gedacht nog mee te maken).
xxx
emo-mama
vrijdag 26 augustus 2016
Chiquitita
Lieve schat,
deze morgen ABBA op de radio. Ik meezingen, en een traan laten (emo-moeder, weetjewel). Dan beseffen dat deze tekst wel eens meer gelezen mag worden. Voor iedereen die een Chiquitita kent, misschien moeten we het hen even zeggen: You'll be dancing once again...
Dikke kus voor iedereen die zich herkent,
mama
Chiquitita, tell me what's wrong
You're enchained by your own sorrow
In your eyes there is no hope for tomorrow
How I hate to see you like this
There is no way you can deny it
I can see that you're oh so sad, so quiet
Chiquitita, tell me the truth
I'm a shoulder you can cry on
Your best friend, I'm the one you must rely on
You were always sure of yourself
Now I see you've broken a feather
I hope we can patch it up together
Chiquitita, you and I know
How the heartaches come and they go
And the scars they're leaving
You'll be dancing once again and the pain will end
You will have no time for grieving
Chiquitita, you and I cry
But the sun is still in the sky and shining above you
Let me hear you sing once more like you did before
Sing a new song, Chiquitita
Try once more like you did before
Sing a new song, Chiquitita
So the walls came tumbling down
And your love's a blown out candle
All is gone and it seems too hard to handle
Chiquitita, tell me the truth
There is no way you can deny it
I see that you're oh so sad, so quiet
Chiquitita, you and I know
How the heartaches come and they go
And the scars they're leaving
You'll be dancing once again and the pain will end
You will have no time for grieving
Chiquitita, you and I cry
But the sun is still in the sky and shining above you
Let me hear you sing once more like you did before
Sing a new song, Chiquitita
Try once more like you did before
Sing a new song, Chiquitita
Try once more like you did before
Sing a new song, Chiquitita
deze morgen ABBA op de radio. Ik meezingen, en een traan laten (emo-moeder, weetjewel). Dan beseffen dat deze tekst wel eens meer gelezen mag worden. Voor iedereen die een Chiquitita kent, misschien moeten we het hen even zeggen: You'll be dancing once again...
Dikke kus voor iedereen die zich herkent,
mama
Chiquitita, tell me what's wrong
You're enchained by your own sorrow
In your eyes there is no hope for tomorrow
How I hate to see you like this
There is no way you can deny it
I can see that you're oh so sad, so quiet
Chiquitita, tell me the truth
I'm a shoulder you can cry on
Your best friend, I'm the one you must rely on
You were always sure of yourself
Now I see you've broken a feather
I hope we can patch it up together
Chiquitita, you and I know
How the heartaches come and they go
And the scars they're leaving
You'll be dancing once again and the pain will end
You will have no time for grieving
Chiquitita, you and I cry
But the sun is still in the sky and shining above you
Let me hear you sing once more like you did before
Sing a new song, Chiquitita
Try once more like you did before
Sing a new song, Chiquitita
So the walls came tumbling down
And your love's a blown out candle
All is gone and it seems too hard to handle
Chiquitita, tell me the truth
There is no way you can deny it
I see that you're oh so sad, so quiet
Chiquitita, you and I know
How the heartaches come and they go
And the scars they're leaving
You'll be dancing once again and the pain will end
You will have no time for grieving
Chiquitita, you and I cry
But the sun is still in the sky and shining above you
Let me hear you sing once more like you did before
Sing a new song, Chiquitita
Try once more like you did before
Sing a new song, Chiquitita
Try once more like you did before
Sing a new song, Chiquitita
donderdag 11 augustus 2016
1 september 2016
Lieve schat,
nu ik weer aan het werk ga, lijkt het nieuwe schooljaar nog maar een paar keer slapen ver. En natuurlijk is dat ook zo. Ik heb echt verschrikkelijk uitgekeken naar die 1e september 2016. Het was een beetje een datum waarop alles beter zou gaan. Of toch vooral: het slapen. Want al bijna 3.5 jaar niet kunnen doorslapen, dat gaat echt wel in je kleren zitten.
Maar zie, deze zomer werd je kleinste broer proper, hij leerde beter slapen (door stempels te sparen voor een GROTE bob de bouwer kraan), je zus lijkt zelfs haar tut aan de kant te leggen en het gaat plots allemaal zo rap dat ik al bijna weer zou verlangen naar januari, toen 1 september nog zoooo ver weg leek.
Het was met momenten - ik wil dat gerust toegeven - zo verschrikkelijk zwaar dat we vooral bezig waren met overleven. En van genieten is dan weinig sprake.
Maar nu, dus nog voor die 1 september, is het al zover. Kan ik met verwondering naar je broers en zus kijken, met heel veel dankbaarheid, met trots en al die andere gevoelens.
En zo ga ik daar waarschijnlijk ook staan, aan die schoolpoort. Met zoveel gemengde gevoelens dat ik wellicht weer een tweetal zakdoeken zal vullen met mijn gebleit en gesnotter. Stuur maar even een vlindertje langs, dan ben je er ook weer bij ;-)
dikke kus,
mama
nu ik weer aan het werk ga, lijkt het nieuwe schooljaar nog maar een paar keer slapen ver. En natuurlijk is dat ook zo. Ik heb echt verschrikkelijk uitgekeken naar die 1e september 2016. Het was een beetje een datum waarop alles beter zou gaan. Of toch vooral: het slapen. Want al bijna 3.5 jaar niet kunnen doorslapen, dat gaat echt wel in je kleren zitten.
Maar zie, deze zomer werd je kleinste broer proper, hij leerde beter slapen (door stempels te sparen voor een GROTE bob de bouwer kraan), je zus lijkt zelfs haar tut aan de kant te leggen en het gaat plots allemaal zo rap dat ik al bijna weer zou verlangen naar januari, toen 1 september nog zoooo ver weg leek.
Het was met momenten - ik wil dat gerust toegeven - zo verschrikkelijk zwaar dat we vooral bezig waren met overleven. En van genieten is dan weinig sprake.
Maar nu, dus nog voor die 1 september, is het al zover. Kan ik met verwondering naar je broers en zus kijken, met heel veel dankbaarheid, met trots en al die andere gevoelens.
En zo ga ik daar waarschijnlijk ook staan, aan die schoolpoort. Met zoveel gemengde gevoelens dat ik wellicht weer een tweetal zakdoeken zal vullen met mijn gebleit en gesnotter. Stuur maar even een vlindertje langs, dan ben je er ook weer bij ;-)
dikke kus,
mama
donderdag 28 april 2016
We leven boven onze stand...
Lieve schat,
een politici die eens in de pers wil komen, moet maar een controversiële uitspraak doen. Zoals het feit dat we hier 'allemaal boven onze stand leven'. De reacties die hierop kwamen waren niet van de poes. Om maar te zeggen dat er heel wat heen en weer gekrabt werd, compleet met geblaas en opgezette haren...
Ik vroeg me dan ook af wat het wou zeggen 'boven onze stand leven'. Als het gaat over geld uitgeven dat we niet hebben, dan is iedereen met een lening of een kredietkaart niet goed bezig. Enfin, iedereen die zich 20 jaar (en langer!) inzet voor een eigen huis en daarvoor maar bij de 'oh zo vriendelijke' banken langsgaat voor een 'schone' intrest.
Maar bon, ik wou het daar niet over hebben.
Ik wou maar even zeggen dat ik, in alle eerlijkheid, niet vind dat ik boven één of andere stand leef.
Ik ben wel geprivileerd, dat besef ik wel.
Als kind heb ik nooit honger gehad, had ik altijd verse kleren, een proper bed en alles wat daarbij hoorde.
Ik heb de keuze van mijn dromen mogen studeren en, toen dat niet lukte, heb ik misschien een nog betere keuze mogen studeren. Ik mocht zelfs 2 diploma's halen, ging op reis met mijn vrienden, deed af en toe een vakantiejob en vond na mijn afstuderen (en talloze brieven) een eerste job die uiteindelijk resulteerde in mijn huidige job, die ik erg graag doe.
Ik ben gepriviligeerd omdat mijn kinderen ook nog geen honger gehad hebben. Omdat ze verse kleren hebben en een proper bed (tenzij ze zelf teveel kruimelen bij het stiekem koekjes eten).
Ik ben gepriviligeerd omdat ik in de winkel niet moet uitrekenen hoeveel de eindrekening zal zijn. Omdat ik me geen zorgen moet maken over de energiefactuur.
Begrijp me allemaal niet verkeerd.
Ook ik heb onbetaalbare dromen. Maar ik ben er zeker van dat iedereen die heeft.
En voor mijn privileges waar ik het over heb, daar werk ik hard voor en mijn man ook. Ook toen het totaal niet rendeerde (omdat we 2 kleintjes in een voltijdse dagopvang hadden) ben ik blijven werken.
O ja, en uiteindelijk gaat een mooi bedrag van mijn loon naar de staat. Voor allerlei zaken. Waar ik in principe geen probleem mee heb, ware het niet dat verwijten als 'boven de stand leven' nu niet meteen datgene zijn waar ik bijdrages wil aan geven.
Dus boven onze stand lieverd,
nee daarboven leven we niet.
x
mama
een politici die eens in de pers wil komen, moet maar een controversiële uitspraak doen. Zoals het feit dat we hier 'allemaal boven onze stand leven'. De reacties die hierop kwamen waren niet van de poes. Om maar te zeggen dat er heel wat heen en weer gekrabt werd, compleet met geblaas en opgezette haren...
Ik vroeg me dan ook af wat het wou zeggen 'boven onze stand leven'. Als het gaat over geld uitgeven dat we niet hebben, dan is iedereen met een lening of een kredietkaart niet goed bezig. Enfin, iedereen die zich 20 jaar (en langer!) inzet voor een eigen huis en daarvoor maar bij de 'oh zo vriendelijke' banken langsgaat voor een 'schone' intrest.
Maar bon, ik wou het daar niet over hebben.
Ik wou maar even zeggen dat ik, in alle eerlijkheid, niet vind dat ik boven één of andere stand leef.
Ik ben wel geprivileerd, dat besef ik wel.
Als kind heb ik nooit honger gehad, had ik altijd verse kleren, een proper bed en alles wat daarbij hoorde.
Ik heb de keuze van mijn dromen mogen studeren en, toen dat niet lukte, heb ik misschien een nog betere keuze mogen studeren. Ik mocht zelfs 2 diploma's halen, ging op reis met mijn vrienden, deed af en toe een vakantiejob en vond na mijn afstuderen (en talloze brieven) een eerste job die uiteindelijk resulteerde in mijn huidige job, die ik erg graag doe.
Ik ben gepriviligeerd omdat mijn kinderen ook nog geen honger gehad hebben. Omdat ze verse kleren hebben en een proper bed (tenzij ze zelf teveel kruimelen bij het stiekem koekjes eten).
Ik ben gepriviligeerd omdat ik in de winkel niet moet uitrekenen hoeveel de eindrekening zal zijn. Omdat ik me geen zorgen moet maken over de energiefactuur.
Begrijp me allemaal niet verkeerd.
Ook ik heb onbetaalbare dromen. Maar ik ben er zeker van dat iedereen die heeft.
En voor mijn privileges waar ik het over heb, daar werk ik hard voor en mijn man ook. Ook toen het totaal niet rendeerde (omdat we 2 kleintjes in een voltijdse dagopvang hadden) ben ik blijven werken.
O ja, en uiteindelijk gaat een mooi bedrag van mijn loon naar de staat. Voor allerlei zaken. Waar ik in principe geen probleem mee heb, ware het niet dat verwijten als 'boven de stand leven' nu niet meteen datgene zijn waar ik bijdrages wil aan geven.
Dus boven onze stand lieverd,
nee daarboven leven we niet.
x
mama
maandag 8 februari 2016
Voor Marijn
Lieve schat,
Gisteren ben ik naar een prachtige viering geweest. Een viering die eigenlijk nog 80 of 90 jaar uitgesteld had moeten zijn, maar ze kwam zoveel te vroeg. Vol herinneringen aan een fantastisch manneke en zijn fantastische familie. Ik besefte pas tijdens de viering dat ik zijn papa ken, van een (ver) verleden in een studentenvereniging waar we vooral bezig waren met liedjes zingen en pintjes drinken.
En ik bedacht me.
Zouden we de dingen anders aanpakken als we weten waar we nog door moeten?
Zouden we dan intenser leven? Of net moedeloos worden?
Zouden we uitgekiende plannen maken (om die ziekte of dat verlies boven te komen) of zouden we doelloos in de zetel liggen?
Misschien zeggen we uiteindelijk wel foert.
Sowieso.
Omdat het onvermijdbaar is.
En dan weet ik het eigenlijk liever niet.
Leven zoals je moet leven, zoals je niet anders kan dan leven.
Genieten van kleine en grote dingen en ook wel eens vloeken. Omdat het niet altijd gaat zoals we willen. Omdat het bijna nooit gaat zoals we willen.
Maar we maken er altijd iets van.
Omdat we maar dat ene leven hebben.
En omdat we vechten, altijd.
Met mensen naast ons die meevechten, altijd.
Marijn, ik heb je niet persoonlijk gekend, maar zelfs mij raak je.
Ze hadden het in de viering over je vriend Ferre, waar je nu weer samen mee bent.
Als jullie plannetjes smeden en samen Star Wars verhalen naspelen, neem Tomas dan even mee. Hij zal van dat alles ook wel zot zijn, das altijd zo met leeftijdsgenootjes...
Lieve kus,
mama
Gisteren ben ik naar een prachtige viering geweest. Een viering die eigenlijk nog 80 of 90 jaar uitgesteld had moeten zijn, maar ze kwam zoveel te vroeg. Vol herinneringen aan een fantastisch manneke en zijn fantastische familie. Ik besefte pas tijdens de viering dat ik zijn papa ken, van een (ver) verleden in een studentenvereniging waar we vooral bezig waren met liedjes zingen en pintjes drinken.
En ik bedacht me.
Zouden we de dingen anders aanpakken als we weten waar we nog door moeten?
Zouden we dan intenser leven? Of net moedeloos worden?
Zouden we uitgekiende plannen maken (om die ziekte of dat verlies boven te komen) of zouden we doelloos in de zetel liggen?
Misschien zeggen we uiteindelijk wel foert.
Sowieso.
Omdat het onvermijdbaar is.
En dan weet ik het eigenlijk liever niet.
Leven zoals je moet leven, zoals je niet anders kan dan leven.
Genieten van kleine en grote dingen en ook wel eens vloeken. Omdat het niet altijd gaat zoals we willen. Omdat het bijna nooit gaat zoals we willen.
Maar we maken er altijd iets van.
Omdat we maar dat ene leven hebben.
En omdat we vechten, altijd.
Met mensen naast ons die meevechten, altijd.
Marijn, ik heb je niet persoonlijk gekend, maar zelfs mij raak je.
Ze hadden het in de viering over je vriend Ferre, waar je nu weer samen mee bent.
Als jullie plannetjes smeden en samen Star Wars verhalen naspelen, neem Tomas dan even mee. Hij zal van dat alles ook wel zot zijn, das altijd zo met leeftijdsgenootjes...
Lieve kus,
mama
Abonneren op:
Posts (Atom)
