Zes maand

Lieve schat,
morgen is het al zes maand geleden dat je geboren werd. Ik was zo ongeduldig zes maand geleden, was het zo beu om die dikke buik rond te sleuren. Ik was zo ongelooflijk klaar voor je, had alles al klaargezet en uitgedokterd over hoe we wat zouden doen. Had bijna al de drukker een 'go' gegeven voor je kaartjes, maar we wisten je gewicht en mijn kamernummer nog niet he.
Zes maand zou je al geweest zijn, waauw... Ik kan het me zo moeilijk voorstellen. Je blijft toch altijd een beetje die kleine baby, die zo goed in mijn armen paste.

Je papa en ik hadden het dit weekend nog over je. Je lijkt zo ongelooflijk op je broer. Het duurde een tijdje voor ik het aandurfde om zijn babyfoto's te bekijken, maar de gelijkenis is enorm. Ik was vorige week ook eens met Matias naar zijn eerste foto's aan het kijken en hij zei steeds maar: nee, niet baby Tomas. Hij wilde niet geloven dat het foto's van hemzelf waren, tot hij zijn knuffeltje zag liggen. Toen zei hij: he, Matias. En deze morgen, ongelooflijk lief, we gingen uit huis weg, naar school toen hij zei: dag vissen, dag kaarsjes, dag baby Tomas...

Lieve schat, kan je vanbovenuit nog eens kijken hoe het met mij zal vergaan? Stuur je iets pijnstillends voor mijn rug? Het mag nu langzamerhand wel eens gedaan zijn met die hernia en die zenuw he... Kijk eens na wat je kan doen en stuur me morgen een teken, ik zal er op letten...

Dikke kus,
mama

We zijn hetzelfde...

Dag lieve schat,
net gebeld met het uzgent en blijkt dat ik met dezelfde kleine afwijking zit op chromosoom 16. Ze was dus niet de oorzaak van je overlijden.
En ja, ik zit dus ook met een afwijking, ogenschijnlijk zonder fysische gevolgen, maar ik weet niet of ze onderzoek doen naar een correlatie tussen die afwijking en een speciale aandacht voor handtassen en schoenen ;-)

Dikke kus!

Wat als?

Lieve schat,
wat ik nu ga schrijven zal misschien wel erg onnozel en een beetje overdreven lijken, maar bon, ik ga het toch maar doen. Misschien heb ik de laatste tijd wel teveel vrije tijd, waardoor zo'n gedachten door mijn hoofd flitsen.
Bij bepaalde gebeurtenissen denken mensen soms na over de "Wat als...?" Zoals bij een verkeersongeluk: wat als ik thuis 5min later was vertrokken? Vaak zoeken we daar antwoorden in, alsof we willen weten waarom dat ongeluk dan is gebeurd. We denken daarbij vaak aan gezinnen waar een papa, mama of kindje er niet meer zijn. Dan zeggen mensen ook vaak: kon ik maar kiezen, dan zou ik mijn leven geven voor mijn kind. Niemand denkt na hoe het kind er over zou denken. Misschien denken zij wel hetzelfde, willen zij ook wel hun leven geven voor hun ouders.

Zo denk ik dan aan jou. Is het misschien mogelijk dat jij op een gegeven moment voor de keuze stond? Dat je kon kiezen tussen jouw eigen leven of dat van iemand anders in ons gezin? En dat je voor ons gekozen hebt, ook al doet jouw afwezigheid ons zoveel pijn?

Ik weet het, een beetje vergezocht he. Maar we zoeken vaak naar zaken die 'erger' zouden zijn. Stel dat jij er was en we jouw papa hadden verloren, ik zou ook niet weten wat gedaan. En het feit dat jij die keuze zou gemaakt hebben voor ons, dat maakt mij alleen maar trots. Toch weer een leuke gedachte waar ik op uitkom.

Trouwens, voordat je de psychiatrische inrichting een seintje geeft, toen ik mijn redenering uitlegde aan je papa zei hij even dat er wel iets in leek te zitten. Hij lachte me in ieder geval niet uit en alleen daarvoor ben ik hem ongelooflijk dankbaar. Tegen jou kan ik het zeggen he lieve schat, maar ik zie je papa elke dag liever (maar jou en je broer ook hoor!)

Dikke kus,
je mamie