Lieve schat,
het is opnieuw september, en net als 3 jaar geleden ben ik enorm aan het aftellen. Alhoewel ik gerust mag zeggen dat ik het merendeel van de tijd erg gelukkig ben en uiteraard enorm uitkijk naar jouw kleine 'brusje', denk ik veel aan jou.
Soms zijn die momenten nog enorm intens, ik geef het maar toe. Dat jij er echt definitief niet bent, dat het feit dat we jou niet kennen iets is voor altijd, dat doet vaak nog evenveel pijn als in het begin. Net die momenten, samen met al die gelukkige momenten, maken het niet altijd makkelijk. Niet dat ik innerlijk steeds heen en weer gesleurd wordt, maar vooral het besef dat de meesten gewoon gelukkig uitkijken naar een baby, zonder zorgen om elke echo of zonder hard op te zien tegen de bevalling. Ik heb het hier natuurlijk al veel geschreven, maar niets kan jou terugbrengen, we kunnen alleen maar verder gaan. Steeds verder. Gewoon verder, kin omhoog en naar de toekomst kijken.
Klagen kan je alle dagen, zei mijn oma vroeger, en uiteindelijk heeft ze gelijk.
Tel je mee af naar november schat? En kijk je binnen een 10-tal dagen eens naar beneden (misschien kan je voor wat zonneschijn zorgen)? We plannen hier een echt vlinderfeestje voor jou en er zijn al heel erg mooie vlinders bij ons gekomen. Ik post dit weekend eens een foto voor je.
Liefs,
mama
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten