Lieve jongen,
ik heb de titel gekozen omdat je deze erg vaak op spandoeken langsheen de weg ziet, erg vaak begin september, sommigen blijven het jaar door hangen. Net nu er ons weer een horrorverhaal bereikt, moest ik even verder nadenken over deze zin.
Eigenlijk zou er moeten staan: 'ouders zijn kwetsbaar'. Begrijp me niet verkeerd, er moet met kinderen rekening gehouden worden in het verkeer, vaak omdat ze niet altijd even oplettend zijn (daarom moeten wij het wel zijn). Het gaat echter over alle ouders die nu weer verweesd achter blijven. Over de ouders die begin dit jaar samen zaten, na de skireis in Sierre, over alle sterrenmama's en -papa's die ik ken.
Over hen gaat die slogan, over hun kwetsbaarheid. En eigenlijk ook over de kwetsbaarheid van alle ouders. Want hoe je het ook draait of keert, vanaf het moment dat je klein hummeltje een eerste schreeuw geeft, of als je jouw adoptiekindje de eerste keer vastpakt, vanaf dat moment ben je kwetsbaar als nooit te voor. Je hart wordt groter en er breekt een stukje af. Een stukje dat naar dat klein kapoentje gaat die het steeds met zich mee zal dragen. Een stukje hart dat je nooit meer terug zal zien als je dat kleine kapoentje niet meer terug ziet. Een hart dat onvolledig zal zijn wanneer je kapoentje er niet meer is. Over die kwetsbaarheid heb ik het, daarom zijn we zo hopeloos als ouders...
Dikke kus,
mama
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten