Imperfect

Lieve jongen,
je zus en ik, wij praten met elkaar. Niet zoals ik met je broer doe, wanneer hij om een fristi vraagt en dan zegt dat ik de liefste mama van de hele wereld ben, nee, iets anders nog. Sinds een paar weken kijkt ze ons sterk aan als we tegen haar praten en dan probeert ze haar mond te bewegen, te vormen. Ze lacht wat en dan komt er iets uit haar mond dat je kan omschrijven als 'geuj' of als 'grrr'. We praten dus. Want ik zeg iets en zij zegt iets terug.
We begrijpen elkaar daarmee, met 'geuj' en 'grrr', dat is voldoende. Al vraag ik me af of zoiets ook gaat lukken wanneer ze me de eerste keer vraagt om uit te gaan. Of ik haar dan misschien ook aan kan kijken, met mijn mond een beetje open en dan een kleine 'grrr' te doen, of gewoon te lachen. Wellicht niet.
Maar nu, nu kan ik nog niets verkeerd doen voor je zus. Al ben ik moe, kortaf, prikkelbaar, hongerig,... Al laat ik haar even wenen omdat ik op toilet zit, of gewoon omdat ik even geen zin heb om voor de 10e keer die tut terug in die mond te stoppen, ze vergeeft het me nog allemaal. Ze neemt me zoals ik ben, zo imperfect als ik ben, alles is goed voor haar. Hopelijk blijft dat ook nog lang zo.

Kus,
mama

ps Ik moet gaan nu, zus weent, en je broer slaapt :-)