Je papa zit voor de vijfde keer in volle voorbereiding voor het rijden van de Ronde van Vlaanderen. Dat wil zeggen dat jij nu vijf jaar zou geweest zijn. Natuurlijk is er veel gebeurt in die tijd, maar dat heb je zelf ook wel gemerkt.
In ieder geval moest ik onlangs terugdenken aan mijn kindertijd, eigenlijk nog het 'pre-pc' tijdperk, en dan meer aan de uren die ik in de bibliotheek spendeerde. Je had daar van die ongelooflijke kast, met kaartenbakken in. Dat waren kleine laadjes die je erg ver kon uitschuiven, met daarin honderden kaartjes met de namen en trefwoorden erop van de boeken die je in de bib kon vinden. Het systeem was zelfs zo uitgebreid dat je kon zoeken op auteur, op titel, of op trefwoord. Nu, in het 'swipe' tijdperk is zoiets ondenkbaar.
Ik moest erg aan die lades denken omdat het me deed denken aan jou, en aan gevoelens die zomaar plots opnieuw komen opzetten. Het lijkt soms wel of ons hart en onze herinneringen ook in dergelijke kaartenbakkasten zijn opgedeeld. Soms zoeken we zelf iets op, maar soms overkomt het ons ook gewoon dat een lade openspringt. Soms met een zachte klik (waarbij we dan even glimlachen om die herinnering), maar soms ook met een grote smak. En soms, met een mega grote smak, waarbij alle kaartjes in het rond vliegen. In het laatste geval hebben we weer wat tijd nodig om alles te sorteren, alfabetisch te ordenen en terug in de kast te duwen.
En soms hebben we de ladekast van ons hart erg goed op orde en onder controle, soms iets minder. Soms zitten we dagenlang weer kaartjes te sorteren, herinneringen te herleven, en hebben we tijd nodig om alles weer op orde te krijgen.
Aan iedereen die nu op zijn knietjes zit en het alfabeth overloopt, veel sterkte. Ik hoop dat jullie je ladenkastjes op orde krijgen en langszaam die kaartjes weer gerangschikt zien.
Veel liefs,
je mama
Geen opmerkingen:
Een reactie posten