Gisteren ben ik naar een prachtige viering geweest. Een viering die eigenlijk nog 80 of 90 jaar uitgesteld had moeten zijn, maar ze kwam zoveel te vroeg. Vol herinneringen aan een fantastisch manneke en zijn fantastische familie. Ik besefte pas tijdens de viering dat ik zijn papa ken, van een (ver) verleden in een studentenvereniging waar we vooral bezig waren met liedjes zingen en pintjes drinken.
En ik bedacht me.
Zouden we de dingen anders aanpakken als we weten waar we nog door moeten?
Zouden we dan intenser leven? Of net moedeloos worden?
Zouden we uitgekiende plannen maken (om die ziekte of dat verlies boven te komen) of zouden we doelloos in de zetel liggen?
Misschien zeggen we uiteindelijk wel foert.
Sowieso.
Omdat het onvermijdbaar is.
En dan weet ik het eigenlijk liever niet.
Leven zoals je moet leven, zoals je niet anders kan dan leven.
Genieten van kleine en grote dingen en ook wel eens vloeken. Omdat het niet altijd gaat zoals we willen. Omdat het bijna nooit gaat zoals we willen.
Maar we maken er altijd iets van.
Omdat we maar dat ene leven hebben.
En omdat we vechten, altijd.
Met mensen naast ons die meevechten, altijd.
Marijn, ik heb je niet persoonlijk gekend, maar zelfs mij raak je.
Ze hadden het in de viering over je vriend Ferre, waar je nu weer samen mee bent.
Als jullie plannetjes smeden en samen Star Wars verhalen naspelen, neem Tomas dan even mee. Hij zal van dat alles ook wel zot zijn, das altijd zo met leeftijdsgenootjes...
Lieve kus,
mama
Geen opmerkingen:
Een reactie posten