Zes maand

Lieve schat,
morgen is het al zes maand geleden dat je geboren werd. Ik was zo ongeduldig zes maand geleden, was het zo beu om die dikke buik rond te sleuren. Ik was zo ongelooflijk klaar voor je, had alles al klaargezet en uitgedokterd over hoe we wat zouden doen. Had bijna al de drukker een 'go' gegeven voor je kaartjes, maar we wisten je gewicht en mijn kamernummer nog niet he.
Zes maand zou je al geweest zijn, waauw... Ik kan het me zo moeilijk voorstellen. Je blijft toch altijd een beetje die kleine baby, die zo goed in mijn armen paste.

Je papa en ik hadden het dit weekend nog over je. Je lijkt zo ongelooflijk op je broer. Het duurde een tijdje voor ik het aandurfde om zijn babyfoto's te bekijken, maar de gelijkenis is enorm. Ik was vorige week ook eens met Matias naar zijn eerste foto's aan het kijken en hij zei steeds maar: nee, niet baby Tomas. Hij wilde niet geloven dat het foto's van hemzelf waren, tot hij zijn knuffeltje zag liggen. Toen zei hij: he, Matias. En deze morgen, ongelooflijk lief, we gingen uit huis weg, naar school toen hij zei: dag vissen, dag kaarsjes, dag baby Tomas...

Lieve schat, kan je vanbovenuit nog eens kijken hoe het met mij zal vergaan? Stuur je iets pijnstillends voor mijn rug? Het mag nu langzamerhand wel eens gedaan zijn met die hernia en die zenuw he... Kijk eens na wat je kan doen en stuur me morgen een teken, ik zal er op letten...

Dikke kus,
mama