Wat als?

Lieve schat,
wat ik nu ga schrijven zal misschien wel erg onnozel en een beetje overdreven lijken, maar bon, ik ga het toch maar doen. Misschien heb ik de laatste tijd wel teveel vrije tijd, waardoor zo'n gedachten door mijn hoofd flitsen.
Bij bepaalde gebeurtenissen denken mensen soms na over de "Wat als...?" Zoals bij een verkeersongeluk: wat als ik thuis 5min later was vertrokken? Vaak zoeken we daar antwoorden in, alsof we willen weten waarom dat ongeluk dan is gebeurd. We denken daarbij vaak aan gezinnen waar een papa, mama of kindje er niet meer zijn. Dan zeggen mensen ook vaak: kon ik maar kiezen, dan zou ik mijn leven geven voor mijn kind. Niemand denkt na hoe het kind er over zou denken. Misschien denken zij wel hetzelfde, willen zij ook wel hun leven geven voor hun ouders.

Zo denk ik dan aan jou. Is het misschien mogelijk dat jij op een gegeven moment voor de keuze stond? Dat je kon kiezen tussen jouw eigen leven of dat van iemand anders in ons gezin? En dat je voor ons gekozen hebt, ook al doet jouw afwezigheid ons zoveel pijn?

Ik weet het, een beetje vergezocht he. Maar we zoeken vaak naar zaken die 'erger' zouden zijn. Stel dat jij er was en we jouw papa hadden verloren, ik zou ook niet weten wat gedaan. En het feit dat jij die keuze zou gemaakt hebben voor ons, dat maakt mij alleen maar trots. Toch weer een leuke gedachte waar ik op uitkom.

Trouwens, voordat je de psychiatrische inrichting een seintje geeft, toen ik mijn redenering uitlegde aan je papa zei hij even dat er wel iets in leek te zitten. Hij lachte me in ieder geval niet uit en alleen daarvoor ben ik hem ongelooflijk dankbaar. Tegen jou kan ik het zeggen he lieve schat, maar ik zie je papa elke dag liever (maar jou en je broer ook hoor!)

Dikke kus,
je mamie