Stoere mama

Dag lieve schat.
Het onderwerp van dit berichtje zit al een tijdje in mijn achterhoofd. Van net na de geboorte van grote broer eigenlijk. Toen zei een andere "verse" mama tegen me: "Mama worden heeft me weerbaarder gemaakt. Ik kan en mag me niet meer in een hoekje laten drummen, want ik moet opkomen voor mijn kinderen." Ik heb het lang niet altijd op dezelfde manier ervaren. Misschien omdat ik vanzelf al een beetje stoer ben (ahum), maar onlangs schoot die gedachte weer in mijn hoofd.
Hoe ik mezelf soms stoer voor doe, om geen angst te tonen aan je broer, om hem zelf geen schrik aan te jagen. Daarom trap ik dus spinnen plat, toon ik een regenworm op mijn hand en eet ik al mijn groentjes op. Omdat ik dus mama ben, het goede voorbeeld wil geven en - uiteraard ook - stoer ben. Zo ziet je broer dat een muis een lief diertje is en een spin nuttig is als vliegvanger (alhoewel het moeilijker gaat als je net platgetrapt bent).

Soms is het wringen hoor, mezelf moed inpraten om dan toch weer door te zetten. Om met een uitgestreken gezicht én angstzweet al die uitdagingen aan te gaan. Behalve als mama weer kindje is, dan laat ze oma en opa het werk doen. Dan ben ik weer bang voor alle spinnen en eet ik net die groentjes weer niet... Want hoe je het ook draait of keert, je mama blijft ook altijd een beetje 'kindje van'.

Dikke kus,
je mama

ps denk nu niet dat ik hier alle spinnen vang, normaal gezien geef ik dat met plezier door aan je stoere papa!