Als de nacht komt, en ik nog veel te wakker ben, dan komen samen met de donkerte aan de hemel de gedachten aan jou boven. Ik wil je absoluut niet vergelijken met droefnis, en probeer zoveel mogelijk positiefs te halen uit alles wat gebeurd, maar hoe, hoe in godsnaam doe ik dat?
Zoals deze middag, de aanblik van een piepjong babytje en dan op de blog jouw foto. Bijna identiek, allebei slapend, maar zo verschrikkelijk verschillend. Ik wil iedereen dan zeggen dat ze moeten koesteren wat ze hebben gekregen, hoeveel ze er ook voor afgezien hebben, dat ze moeten dankbaar zijn voor elke ademtocht.
Terwijl ik dit schrijf, kan ik mezelf alweer moeilijk de baas en flitst het door mijn hoofd: hoe is het mogelijk geweest? Hoe hebben we dat alles overleefd? Hoe overleven we dit weer dagelijks?
Vanop afstand zijn er natuurlijk veel verschillende antwoorden op mijn vragen mogelijk, maar nu, in de donkerte van de nacht, is er maar één: ik weet het niet. Enfin, nog een gedichtje dat ik al lang van buiten ken, om af te sluiten...
Lex Barbarorum
Geef me een mes
Ik wil deze zwarte, zieke plek
uit mijn lichaam wegsnijden.
Ik heb mij langzaam recht overeind gezet
Ik heb gehoord dat ik heb gezegd
in een huiverend, donker beven
Ik erken maar één wet:
léven.
Allen, die wegkwijnen aan een verdriet
verraden het, en dat wil ik niet.
dikke kus,
je mama
ps morgen een nieuwe dag, wat is het altijd weer heerlijk om dan zon te zien en jouw broer zingend te zien/horen tekenen...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten