Dag lieve schat,
de titel van dit berichtje is nog een onderdeel geweest in een erg populaire kwis, maar los van het feit dat ik wel eens graag een kwiske sla, gaat het hier even over iets anders.
Maandag was ik na het badmintonnen aan het napraten met iemand. Ik was over jou aan het vertellen en hoe je daar allemaal mee omgaat (of hoe je het overleeft is misschien beter geformuleerd) en uiteindelijk kwam het gesprek ook op het forum 'metlegehanden', waar ik heel wat steun uit haalde. Uit ervaringen van andere mensen of mensen die me enorm goed begrepen, of ik nu extreem kwaad of verdrietig was, of gewoon niets voelde, totaal leeg was. Altijd was er wel iemand die zei: dit is normaal, wees niet bang, hoe moeilijk het ook is, het zal langzamerhand steeds wat beter gaan. Mensen die spraken over een verlies van 20 jaar geleden, wat ze er uit geleerd hadden, wat het met hen gedaan had.
En toen kreeg mijn gesprekspartner een ingeving: toch jammer dat er niet zoiets is als een 'collectief geheugen', dat iedereen opnieuw zijn eigen weg moet zoeken, terwijl het eigenlijk al 'geweten' is hoe je dit wat kan aanpakken.
Ik vond het wel een leuke gedachte, een collectief geheugen... Maar toen dacht ik meteen: het forum is mijn collectief geheugen! Het laat me toe wat in de toekomst te kijken en jammer genoeg ben ik al op een punt gekomen dat ikzelf nieuwe mensen moet verwelkomen. Want dat doen we altijd. Elkaar proficiat wensen met onze schitterende kindjes. Iets wat voor alle sterrenmama's zo belangrijk is, maar zo vergeten wordt in de wereld buiten het forum. Misschien moeten we toch eens nadenken over zo'n collectief geheugen voor iedereen, kunnen we dat er meteen in zetten.
kus,
je trotse mama
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten