Lieve, lieve schat,
Verdriet tot de macht 28, zo heb ik het gisteren op Facebook genoemd. Het ongeloof, de pijn, het moet verschrikkelijk zijn. Ik weet dat het verschrikkelijk is. En ik heb het er nog steeds moeilijk mee... Omdat het keer op keer gaat om het feit dat 'je kind verliezen het ergste is wat een ouder kan overkomen'. I know, je moet het geen 100 keer herhalen.
Wat je wel moet herhalen, is dat de ouders hulp zullen nodig hebben. Hulp van vrienden en familie. Die langs komen zonder te wachten op een uitnodiging, die soep meehebben en spaghetti, die wat boodschappen doen, vers brood brengen, die wat was ophangen, strijken, even stofzuigen.
En vooral: mensen die luisteren. Naar de ouders en allen die hun schat straks in huis moeten missen, laat ze hun verhaal doen. Laat hen keer op keer vertellen hoe lang die vliegtuigreis was, hoe het in de school was. Geef hen ruimte, laat hen rustig op één of andere manier hun eigen weg zoeken in dit verdriet. Zonder camera's, zonder foto's die genomen moeten worden.
En wanneer het land weer met andere zaken bezig is (verkiezingen, belastingen etc), wanneer de feestjes er straks aankomen, het einde van het schooljaar, de examens, de zomer, pasen,... herdenk ze, allemaal. Breng ze terug tot leven in een kaarsje of een kaartje, een tekstje of een vraag. Zeg gewoon dat hun engeltje nooit vergeten zal worden.
Want er is maar één ding erger dan 'je kind verliezen', dat is, een kind verliezen en niemand die er nog over spreekt, alsof het er nooit is geweest...
Hou ze levend.
kus,
mama
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten