Lieve schat,
ik heb voor het eerst in deze blog teruggekeken naar de eerste berichtjes die ik hier poste. Het is confronterend en helend tegelijkertijd. Ik herken nog altijd de pijn (ik voel ze nu weer opflakkeren) maar op hetzelfde moment zie ik ook de evolutie. Ik zie vanwaar ik kom, ik herinner het me maar al te goed, maar ik voel ook dat dingen nu anders zijn. Dat ik ze, letterlijk, vanop meer afstand zie.
Nu ik het toch over 'rouwen' heb, even nog omtrent dat nieuwe handboek voor psychiaters / psychologen. Het geeft blijkbaar aan dat een 'normale' periode voor rouw 6 maand mag duren, dat erna meer aan de hand is. Tja, wat kunnen we daar nu op zeggen?
Verdriet is als een vingerafdruk (dixit Manu Keirse), anders voor iedereen, maar herkenbaar bij iedereen. En een dergelijke periode, die 'sluit' je niet af. Dat zal ik nooit doen. Ik draag het mee en het is onderdeel van mij, dat was meteen ook het allermoeilijkste, het aanvaarden dat, gelijk wat, je het verdriet niet ongedaan kan maken. Pillen helpen ook niet om zoiets ongedaan te maken, maar ze kunnen wel mensen helpen die heel even het licht aan het einde van de tunnel verloren zijn. Eventjes, om hen dan zachtjesaan te wijzen op de krokusjes, die de neiging hebben om te bloeien op je plekje.
kusje,
mama
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Heel mooi gezegd, Brenda/Manu!
BeantwoordenVerwijderenIk vergelijk het vaak met een dikke vette steen die je (onzichtbaar) meesleept, die het minder makkelijk maakt 'spring-in-t-veld' te zijn maar ook meteen je bewuster doet leven. Je herkent en leest de kapotterigheid makkelijker bij een ander en kan daar beter op reageren.
Had voor mij nog steeds niet gehoeven...
Soms (als je ff minder kracht hebt) weegt die dikke steen enorm door en is het alsof je Thomas net verloren hebt. De pijn is 'krak' hetzelfde, wat psychs ook zeggen en hoe pathologisch dat ook is volgens hen (knn ze lekker meer voorschrijven). A mon avis, vind die opflakkeringen vn pijn eigenlijk even mooi als de 'goeie' momenten...
zoen,
Liesje