Lieve jongen,
ik wil je vandaag iets kort vertellen over de twee soorten geheugens die we hebben. Enerzijds hebben we alles wat we 'in ons hoofd' hebben: onze herinneringen, onze hersenmassa die helpt om dingen te onthouden - of te vergeten. Maar er bestaat ook zoiets als een lichamelijk geheugen, misschien noemen psychologen dit wel het onderbewustzijn, maar ik ben geen psycholoog, dus mag ik het anders noemen.
Ik zal je even een voorbeeld geven. Toen ik een 5tal maand na je bezoekje een infiltratie moest krijgen voor mijn rug, kwam ik even terug in een operatiekwartier (recovery-ruimte). En alhoewel mijn 'hoofdgeheugen' goed genoeg wist wat ik daar kwam doen en dat het niets met jou te maken had, begon ik ongelooflijk te wenen. De geur, de bliepjes, alles bracht met met een schok terug naar 5 maand geleden. Snikkend heb ik aan de verpleegster mijn ontreddering moeten uitleggen, maar wat ze toen zei, blijft me nog altijd bij. Ze nam me vast, wiegde me heen en weer en zei: 'het lichaam vergeet nooit iets meisje, hoezeer je ook denkt dat je het aankan, je lichaam vergeet nooit iets'.
Daar moest ik vandaag zo aan denken. Aan dat lichamelijk geheugen. Jouw naam, naast alle andere, gegrifd in mijn hart. Omdat mijn lichaam, ons lichaam, nooit iets vergeet. Hoezeer ik later ook dementeer, jij bent onderdeel van mijn lichaam.
Veel liefs,
mama
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten