Dag kleine vriend,
morgen gaat je kleine/grote zus voor de eerste keer naar de opvang. Ik heb vanavond al een 5tal keer de lijst overlopen met alle dingen die ze mee moet hebben. Ondanks het feit dat ik het enorm zie zitten om opnieuw te werken, zie ik er tegenop om ons kleinste hummeltje af te geven.
Ik had gedacht dat het makkelijker zou gaan. Dat ik apetrots zou zijn om net wel naar de opvang te kunnen met een baby. Maar toch stond ik vorige week al te bleiten, bij de gewone rondleiding, o God. Het is niet de vraag of Lies het morgen zal overleven, maar hoe ik me er door zal worstelen.
Ik weet wel nog dat ik bij grote broer ook traantjes liet, maar toen deed je papa hem naar 'zijn' Tine en was het afscheid niet zo confronterend voor me. Ofwel komt het omdat ik nu definitief afscheid neem van een periode en ikzelf daar niet zo goed in ben. Geen idee. Ik heb morgen trouwens een afspraak bij de kapper. Omdat ik daar wel stil moet blijven zitten en afwachten tot ik terug mag. Het zou wat zijn, om verwilderd, met een hoofd vol zilverpapier binnen te stormen in de opvang.
Enfin, ik ga flink zijn morgen, mijn grote mond en mijn klein hartje samen laten zwijgen. Denken dat dit maar normaal is, dat ik geen abnormale moederkloek ben. En ook: dat we dit allemaal wel overleven, dat morgenavond iedereen weer thuis ligt te dromen in zijn en haar bedje.
En ik denk ook aan de twee broers die over Lies waken. Want als je een beetje op Matias lijkt, dan zal je haar geen seconde uit het oog verliezen, daar ben ik zeker van...
Dikke kus,
mama
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten