Fabeltjesland

Lieve jongen,
de berichtgeving omtrent de gruwel in Fabeltjesland, ik kan ze moeilijk lezen met droge ogen. De getuigenissen van de verzorgsters, de getuigenissen van de ouders, zo verschrikkelijk herkenbaar. Kort na dit wist ik dat ik zwanger was van jou, dus alle berichtgeving doet me zo aan jou denken.
Deze morgen las ik de getuigenissen van de ouders die hun kindje die dag verloren. Ze waren zonder woede, maar toonden vooral dat ze dit grote verdriet te boven waren gekomen. Het was zo verschrikkelijk herkenbaar, al weet ik niet of ikzelf er zonder woede zou kunnen staan. In de wereld gebeuren er zoveel slechte dingen, maar kwaad aan kinderen, waar dan ook, maakt me intens triest.
Triest omdat geen enkel kind slachtoffer zou mogen zijn, ze begrijpen het niet, ze bevatten het niet, ze zijn onschuldig. Hun dood maakt altijd heel veel woede en verdriet los, of het nu gaat om de Gazastrook, een bus in Sierre of een baby in Fabeltjesland.
Misschien zijn we ook wel heel erg boos op onszelf. Omdat we, ondanks alles, onze eigen kinderen niet kunnen beschermen tegen al dat kwade. Terwijl we dat net zo erg graag zouden willen. Dat we de zo graag zouden hebben dat de wereld is zoals zij hen zien. Fris, vol leuke zaken en alleen maar kleine verdrietjes om een geschaafde knie. Het is een illusie die ze doorprikt zien op het moment dat ze opgroeien.
Toen je broer 'Fabeltjesland' hoorde op de radio en ik die vlug stiller zette, vroeg hij me er natuurlijk naar. Ik heb hem een filmpje getoond van meneer de uil en de Fabeltjeskrant. Sommige zaken zijn toch te moeilijk om uit te leggen...

Dikke kus,
mama

ps doe Leon en Corneel heel veel groetjes van iedereen hier beneden.