Cliché

Lieve jongen,

ik denk dat het ondertussen wel duidelijk is: ik ben een wandelend cliché. De emo-moeder, de kloek, de weet-ik-nog-wat-allemaal. Maar eigenlijk krijg ik een beetje de kriebels van clichés (om niet te moeten zeggen dat ik ze haat - haat is altijd zo'n sterk woord).

Laat ik er dus nog maar een cliché bij doen. Het feit dat iedereen zegt dat je 'zwanger' worden moet loslaten en dan alles vanzelf gaat. Iets wat onmogelijk is als je elke avond een hormonenspuit moet zetten op ongeveer hetzelfde uur, je elke 2 dagen op controle gaat bij één of andere prof en telkens met een plakker op je arm rondloopt van nogmaals een bloedafname.

Want ja, er is opnieuw een kleintje op komst, ja, het is snel, ja, het was ook voor ons onverwacht. Maar laat niemand het een ongelukje noemen, daarvoor is ons geluk veel te groot. Het is een gelukje, ons toegeworpen door de natuur, zo zie ik het. Eentje onverwacht weg, eentje onverwacht cadeau. Zo en niet anders.

Maar terug over de cliché's dus. Iedereen die mijn verhaal gebruikt als 'ik kende iemand die het moest loslaten en dan meteen zwanger was', kom ik persoonlijk een muilpeer verkopen. Omdat het cliché is. Omdat het niet voor iedereen zo is. En omdat je mensen met zo'n uitspraken echt kan kwetsen. Een muilpeer dus, als emo-moeder ben ik genoeg emo om die uit te delen.

Lieve kus,
mama