Nieuwjaarskind

Lieve jongen,
dit weekend is er wellicht iemand langs geweest, laat ik hem het 'nieuwjaarskind' noemen. Niet omdat hij alle geluk van de wereld had, maar vooral omdat ik me hem herinner als kind, bij nieuwjaarsfeestjes. Hij heeft vorige week zelf beslist dat zijn bezoek hier lang genoeg geduurd had.

Ikzelf vind het intriest. Niet alleen voor iedereen die achterblijft, maar eerst en vooral voor het nieuwjaarskind zelf. Zo triest dat hij dit als enige uitweg zag. Dat er niets anders was, niemand anders die hem zin gaf om te blijven, een hoop op een toekomst, op betere gevoelens dan deze die wellicht dagdagelijks bij hem aanwezig waren.

Je kan nooit in iemands hoofd kijken, zeggen ze wel eens, en laat dat ook zo maar blijven. Maar als er één iets is wat ik zou wensen, is dat mensen altijd een zilveren lijn aan donkere wolken kunnen zien. Dat ze toch dat piepkleine lichtpuntje zien aan het einde van de tunnel. Misschien hebben ze iemand nodig die hen een bril of - als het beter helpt - een verrekijker kan geven. Iemand die de tocht samen met hen kan afleggen, of iedereen die een stukje van de weg meeloopt, misschien in beurtrol, misschien als groep. Want echt alles alleen doen als mens, zelf uit een immens diepe put moeten klauteren, dat lukt maar enkele supertalenten. Iedereen heeft iemand nodig, om het (opnieuw) maar met een cliché te zeggen.

Doe hem de groetjes als je hem daar ziet, het nieuwjaarskind.

Kus,
mama